' Dutch Weather'

Zoals ik gisteren meldde, had ik vandaag een stukje willen schrijven over de voorstelling die wij op het NDSM-terrein zagen.
Maar toen ik net naar buiten keek en weer zo'n grauwe, grijze en vooral natte dag zag opdoemen, vond ik het wel gepast om dit filmpje te laten zien.
En dat terwijl ik het echt noooooit over het weer wil hebben, niet in zeurderige vorm. Maar dit is leuk:






Iedereen een mooie maandag gewenst!

Street-Art

Al vaker heb ik hier street-art laten zien. Ik weet dat er mensen zijn die zich er aan ergeren hoor, en ik hou er ook niet van als objecten bespoten zijn die niet bespoten zouden moeten zijn.
Maar in het algemeen kijk ik er met plezier naar en vind ik het ook echt een kunstvorm.

Kijk hier nou eens naar. Wat een prachtig schilderij. Zomaar gemaakt op een muur. In dit geval op het NDSM-terrein in Amsterdam Noord.
Dat is toch prachtig... Ik vind het kunst en afgezien daarvan, vind ik het ook kunsTIG. Want het zal toch echt knap lastig zijn om zoiets op een muur te krijgen. Die stenen maken het lastig denk ik.

We waren daar op dat terrein omdat we een theatervoorstelling gingen bezoeken in een pop-up theater. Maar we waren er veel te vroeg en hadden ruim een uur de tijd om eens goed alle muurschilderingen te bekijken. In dit geval vond ik wachten niet erg. Helemaal niet.
Dit is de plek waar het portret van burgemeester van der Laan nog steeds te zien is. En het portret van Anne Frank. Die portretten liet ik al eens eerder zien, hier en hier.

Deze zag je nog niet bij mij. En de volgende ook niet. Die volgende had ik ook op Instagram gezet en dat werd blijkbaar opgepikt door de kunstenaar, die een reactie gaf. Zo leuk vind ik dat.
Hij bedankte mij voor het plaatsen, maar eigenlijk had ik hem moeten bedanken natuurlijk.@aldamstreetart

Ja in een uur tijd, kan een mens heel wat foto's maken. Dat deed ik ook, maar om ze allemaal te laten zien, dat ga ik natuurlijk niet doen. Dus hier is de laatste:

Er zou trouwens op dit terrein een Street-Art museum komen, in de Lasloods. Het grootste museum op dit gebied ter wereld.
Dat zou deze zomer worden geopend, maar de opening is een jaar uitgesteld omdat de verbouwing ingrijpender bleek dan verwacht.

Over die voorstelling, de reden dat we daar waren, vertel ik morgen wat.

Zeventien kabouters

'Ha', reageerde Sjoerd, toen hij in mijn berichtje van gisteren had gelezen dat ik ging struinen, 'Ha, heb je straks nóg meer rommel' .
Ik moest wel lachen want dat had makkelijk gekund, maar nee hoor, bij het zoeken ben ik heel streng. Dat kost moeite, maar het lukt uitstekend.
Regel 1: ik koop echt alleen dingen die ik verzamel. En ik begin geen nieuwe verzamelingen.
Regel 2: ik koop speelgoed alleen als ik zeker weet dat een van de kleinkinderen er mee gaat spelen.
Regel 3: wat kinderkleding betreft vraag ik eerst of dochter en schoondochter nog iets zoeken.

Nou, dat is het wel zo'n beetje. En dat gaat prima.
Het allerleukst is het als je iets zoekt en je vindt het.
Dus gisteren kocht ik zeventien kabouters.
(Voor mijn bestaande verzameling)

Ze liggen hier op een bord omdat ze net uit de afwasmachine komen, hahaha.
De man van wie ik ze kocht had een hele grote doos vol. Ik mocht ze allemaal hebben voor 4 euro. Maar dat doe ik dan niet, want dan heb ik weer dubbele en dan moet ik dat inderdaad weer zelf naar de kringloop brengen of in de schuur zetten.
Nu kostten deze zeventien kaboutermannen en vrouwen me slechts 1 euro. En dat kleintje kreeg ik er ook nog bij.
Mijn dag was goed.
Verder vonden we nog een mooie kassa van Fisher Price. Voor 2 euro. Daar gaat een klein jongetje in Den Haag heel blij van worden.
En voor de kleine meisjes die al een winkeltje met kassa hebben, vond ik nog een boodschappenmandje met allerlei kleine potjes en pakjes erin.

Koningsdag

In Den Haag was ik woensdag jl op zoek naar wat uitingen van feestvreugde voor Koningsdag.
(Ik heb nog steeds de neiging om Koninginnedag te zeggen en dacht ook deze keer weer dat het de 30ste zou zijn, maar dit terzijde)
Veel vond ik niet in Den Haag

Die krans is trouwens wel heel leuk vind ik.

Ik heb een beetje de pest in, want mijn plan was om vandaag te gaan 'zitten', met de spullen die ik heb opgeruimd en die nu nog in de schuur staan.
Maar de weersvoorspelling was niet zo goed en ik had het gisteren al zo koud, dat we dat toch maar niet gingen doen. Net was ik even buiten en het is best goed weer.Het had makkelijk gekund.
En dat terwijl ik altijd zeg dat je niet thuis moet blijven vanwege het weerbericht.
Nou ja, straks dan maar zelf gaan struinen... ook altijd leuk.

Wat gaan jullie doen?

Dag 6

Niet echt veel veranderd, zo op het eerste gezicht. Het lijkt me dat het nest wat hoger is geworden, wat meer takken er op. Het lijkt ook dat het iets meer onder de brug terecht is gekomen. Zou kunnen, het waait best hard.

Er ligt ook wat meer gras op. Groener.
En verder schittert de heer des huizes door afwezigheid. Ik ben twee sloten afgelopen, maar zag hem nergens.
Voor de laatste foto was ik aan de andere kant en tamelijk dichtbij. Ze negeerde me gewoon. Echt.
Maar toen ik wegliep keek ik nog even om. Ze had haar kopje helemaal gedraaid en volgde me.

Gezichten

Mieke heeft er echt oog voor, ze zag weer een gezichtje. Een mooie hoor en geen twijfelgeval:

En Mieke zag er nóg een. Die past precies bij mijn ei. Het is geen gebruiksvoorwerp, dat was mijn ei ook niet. Maar wel leuk. 'Op de worst bij de zuurkool in een Parijs restaurant', schrijft Mieke.

'Kijk', mailde Ferrara,

'Kijk wat ik zag toen ik vanmorgen mijn vest wilde opvouwen'...

Ik keek en ik zag het ook!!!

En dan nog eentje van Emie. Uit het mooie Italia. Ook een hele mooie.

Wat een pile is, weet ik sinds ik als vijftienjarige in de Hema werkte. In Terneuzen en daar kwamen altijd veel Belgen.
Eentje daarvan vroeg me een keer waar de pielen lagen. Huh? Waar de pielen lagen?
Ik kwam uit Dordrecht en daar betekende piel, piemel, penis.
Met een rood hoofd ging ik het toch maar vragen aan de chef.
Hij verwees me naar de batterijen en lachte me hartelijk uit.

 Bedankt voor het speuren en insturen, ladies. En iedereen die een gezichtje ziet, kan het nog steeds meedoen hoor. Het blijft leuk.

Dag 3

Ineens zijn er eitjes bijgekomen.

Er wordt nog steeds aan het nest gewerkt. Vader sleept onvermoeibaar nog steeds takjes en dingetjes aan, die moeder dan bijna uit zijn snavel trekt.
Ik maak me zorgen over de plek van het nest. Bijna onder een bruggetje. En er wordt veel gevaren in de sloot. En dat terwijl er zoveel rustige plekjes zijn in de buurt.

Feest aan de Linge

Op weg naar Enspijk, zagen  we opvallend veel auto's met fietsen achterop.
Als we er eentje passeerden zei mijn man dat ik even moest kijken of het oudere mensen waren, net als wij. En ja hoor dat was zo.
Heel bejaard Nederland bleek op weg naar de Linge. Vanwege de bloesem.
Wij ook. Dat Enspijk leek ons een goed startpunt voor een fietstocht.
Maar het was echt moeilijk om een parkeerplaats te vinden, hahaha.
Toch lukte het en wat hebben we er heerlijk gefietst. Het was afgelopen vrijdag en prachtig, windstil weer.

Er waren veel fietsers, die elkaar vriendelijk toeknikten  en er waren ook wat wandelaars. Maar nergens zo dat het hinderlijk was.
Behalve natuurlijk die wielrenners die ook hier alleen maar deden waar ze zelf zin in hadden. Twee keer een bijna-ongeluk gezien. Door die scheurders. De dijkjes zijn niet breed daar,
Maar verder: wat is Nederland toch mooi.

Overal bloesem, overal voornamelijk vogelgeluiden. Mooie oude huizen, slaperige dorpen. Kortom, feest aan de Linge!

Artis: gieren, giraffe en de tweeling

Omdat wij een Artis-abonnement hebben, krijgen we vaak per mail berichtjes als er iets bijzonders is gebeurd.
Zo kwam het dat we op de hoogte waren van twee interessante zaken.
1. Weet je nog dat ik foto's liet zien van een gier in Artis? Prachtige vogel die zich koesterde in het lentezonnetje?
Er kwam nu een bericht dat er twee jongen, in Artis geboren, vorige week zijn uitgezet op Sardinië. Vrije vogels zijn het geworden. Ik vind het geweldig. Klik

2. Ook heel erg mooi, de geboorte van een giraffe, 13 april.jl. Een geboorte zal altijd bijzonder zijn, maar zo'n girafje.. echt heel speciaal. Je kunt het zien, hier:




We waren afgelopen donderdag in Artis, met de tweeling. Een hele onderneming vond ik het hoor. Maar wel heel leuk.
Eerst op de fiets naar de pont in Noord. Overvaren en verder fietsen, met allebei een peuter voorop. Ik had Noor en Frits had Jet.
Bij drukke punten en daarvan zijn er nogal wat, stapte ik maar even af, voor de zekerheid. Kon ik meteen even stiekem genieten van alle mensen die vertederd keken naar de tweeling.
Ze lijken niet echt op elkaar, ze zijn ook altijd verschillend gekleed, maar ze hadden deze keer wel hetzelfde zonnehoedje op en dat zag er schattig uit.
In Artis zagen we de leeuwen, de olifanten en dus de kleine giraffe.
Natuurlijk had ik mijn fototoestel mee, maar ik had echt geen tijd om foto's te maken.
Opletten was de boodschap. Tja dat is logisch op oppasdag.

Dag 1

 De meerkoet. Familie van de rallen, de koeten en de waterhoentjes. En dit is haar nest.

De eieren worden uitgebroed in 21 tot 25 dagen.  Ik weet niet welke dag dit is, maar voor mij is het dag 1.

Ontroerend...

Gistermorgen, kondigde  een geluidje op mijn telefoon een appje aan.
Ik was aan het ontbijt, maar ik moet dan altijd meteen kijken. Meestal zijn het nl foto's van de kleinkinderen en die wil ik meteen zien, dat snap je.
Het waren inderdaad foto's. Vier stuks.

Dit was de eerste.
Ik keek en dacht heel even dat het een oude foto van Anna was.
Het was nog vroeg hoor!
Maar daarna zag ik natuurlijk dat dit een foto is van onze dochter.
Voor ons huis. 
Ik gok dat ze toen een jaar of twee was.
In de gang liggen nog de biezen matten die we toen hadden.
En dat kleed was een heel oud gordijn van mijn ouders. Dat gebruikten we als ze buiten gingen spelen en als we gingen fietsen met het hele spul, om onderweg op te zitten. Het zal zo'n beetje 1986 zijn geweest.
Leuk zo'n oude foto. Daarna bekeek ik de volgende foto's.

Noor en Jet!!!! Voor de bloemetjesmuur in hun kamer! Echt geweldig.

Ik appte terug: Oooooooh... ik moet bijna huilen. Niet bijna.

En vervolgens was ik dus echt aan het huilen.
Want deze jurkjes zijn voor Nienke gemaakt door mijn moeder. Mijn moeder stierf vijftien jaar geleden.
Ik weet nog dat het een patroontje was uit de Ariadne, baby en kleuter.
Mijn moeder zal vijfenzeventig zijn geweest toen ze de jurkjes maakte. Met een oude handnaaimachine.
Ze was heel goed bij de tijd en had toen nog tien goede jaren voor de boeg. Pas daarna ging het mis.

Ach, wat zou ze het fantastisch hebben gevonden dat haar achterkleindochters deze jurkjes nu dragen. Ze huilde nooit, mijn moeder, maar dit zou haar zeker ontroerd hebben.
En nu , terwijl ik dit zit te schrijven, ben ik al weer in tranen. Daarin lijk ik niet op haar.

Texel

Wat is dat toch heerlijk: een dagje Texel.
Het voelt als vakantie, terwijl we gewoon 's avonds weer thuis waren.
We waren ook niet eens vroeg op pad. We waren er om elf uur, afgelopen maandag.
Hoe dan ook, zo gauw je op die boot zit, is het vakantie. 
Wat we deden?
Fietsen natuurlijk en wel op onze eigen fietsen. Ik heb ooit eens een kilometer of twintig staande gefietst op een huurfiets, wegens ernstige zadelpijn. Dus liever onze eigen fietsen mee.
We fietsten naar Den Burg en dat ging heerlijk. 't Waaide keihard, maar we hadden voor de wind.
In Den Burg lekker rondgestruind en heel veel schapen gezien.

 Ook in het echt zagen we heel veel schapen. En lammetjes natuurlijk.

Verder heel veel  narcissen. Het leuke is dat er niet alleen narcissenvélden zijn, maar dat er werkelijk overal langs de weg grote dikke pollen narcissen staan. Dat maakt het feestelijk.

De tulpenvelden misten we. Het was nog best koud, hoewel een prachtige dag. Maar ik had nog gewoon mijn winterjas aan en die was niets te veel. De tulpen waren nog niet klaar.  Dat zal nu wel anders zijn.
We fietsten naar het strand, gelukkig een groot deel in de luwte.
Dat strand is heerlijk. Het was er doodstil, ik heb niet een andere wandelaar gezien! Wel heel veel vogels!

Na een lange strandwandeling fietsten we weer terug. En deze keer niet zo erg in de luwte.
Pffff, wat een wind, maar ja dat kun je natuurlijk verwachten op een waddeneiland.
We zagen de boot al van verre liggen. Deze haalden we trouwens niet.

Tja en als we nu steeds opnieuw weer naar Texel gaan, of naar Terschelling, dan komt er natuurlijk niets terecht van mijn doel om ALLE waddeneilanden gezien te hebben. Vlieland, Ameland en Schiermonnikoog moeten nog. Ik roep het al jaren, maar het komt er niet van om een of andere reden.

Moestuin

Wat doen ze het weer goed zeg, mijn 'moestuintjes'. Ik plantte ze op woensdag 11 april en kijk ze nu eens aan:

Conclusies:
*Radijzen zijn snelle starters. Ze kwamen het eerst op en groeiden hard, terwijl het in de andere potjes nog donker en stil bleef. 
*Komkommers, die ik van enige sloomheid verdacht,  blijken helemaal niet zo sloom te zijn en doen niet langer onder voor de radijzen.
*Zonnebloemen zijn het krachtigst,  als ze eenmaal op gang zijn.
*Cherrytomaatjes, die heb ik ernstig toegesproken en waarachtig, er komt wat boven. Ze zijn nog een beetje verlegen. Ik denk dat ze straks gaan blozen.
*Wortels, tja, ik probeer vertrouwen te houden, maar die dunne sprietjes... kweenie hoor

Slotconclusie: Radijzen, zonnebloemen en komkommers kunnen de tuin in. Mijn moestuinbak is er klaar voor. En ik ook.

Roodkapje

Yes!!! Ik heb er vier nieuwe Roodkapjes bij. De eerste kocht ik en de tweede kreeg ik er gratis bij van de verkoper. Erg aardig

Dit is het kaartje dat ik kocht. Dat doe ik niet vaak, maar deze wilde ik erg graag en toen ik haar dus zag op Marktplaats...
Van Rie Cramer en het is een echt Roodkapje uit de serie 'Onze lievelingen'. Nou dat kun je wel zeggen dat Roodkapje een lieveling is. En Rie Cramer ook trouwens.
En dit kaartje kreeg ik erbij:

Dat is weer van Willy Schermelé, ook een lieveling. Met op de achterkant een tekst:

Doch wil Roodkapje verder gaan
Dan ziet ze plots de wolf daar staan
En met een honingzoet geluid
Zegt hij: 'Ben jij alleen zo uit?
en nu wedt hij met het arme kind
Wie 't eerst de weg naar Grootje vindt.

Deze kaart werd verstuurd in 1948, aan Liesje de Bruijn in Rotterdam. Door tante Thea en tante Cor.
Mijn dag was weer goed!

Via Postcrossing een Roodkapje mij gestuurd uit Japan. Van Shin:

En ook via Postcrossing kreeg ik  dit Roodkapje. Van Marcus uit Dortmund. Ik had al een kaart, door iemand zelfgemaakt waarbij déze kaart werd gebruikt. Maar de hele kaart vind ik ook erg leuk. Voor de volledigheid hè, hahaha.

Stegen

Laatst was ik in Amsterdam, op zoek naar de Taksteeg.
Ik wist dat het een zijsteeg van de Kalverstraat was, maar de Kalverstraat is lang en aan allebei de kanten bevinden zich stegen.
Ik stond in de Spaarpotsteeg en zag twee mensen met een kind en ik kon echt horen dat ze niet bepaald uit Rotterdam kwamen. Amsterdammers.
Dus ik vroeg de weg naar de Taksteeg.
Ze kwamen niet meer bij.
'Hahaha de Takkesteeg!!!! Nou die is hier niet hoor de Takkesteeg. Hier zijn alleen maar nette stegen'.
'Ja, maar ik zei TAKsteeg'.
'Nee hoor, die is hier niet en ik woon hier al mijn hele leven, maar er is geen Taksteeg en ook geen Takkesteeg'.

En weer bulderend gelach. Dat klinkt lekker hoor in zo'n nauwe hoge steeg.
Ik besloot om alle stegen te bekijken en stuitte al vrij snel op de Taksteeg. Best leuk om te zien al die namen. De Openhartsteeg, de Spaarpotsteeg.
Maar de Duifjessteeg was het allerleukst. Omdat daar ook echt een duif zat.
Duiven zijn slim, maar dat ze kunnen lezen....

Waarom ik op zek was naar de Taksteeg? Daar ga ik het later nog wel eens over hebben!

Kaarten

Via Postcrossing, ontving ik het kleinste kaartje ooit. Uit Rusland.
Het is niet een afgeknipt kaartje of zo, of een deel van een grotere. Het is een echte kaart

De afmeting is 10,5 x 6,5.
Toch een wonder dat zo'n kaart aankomt en niet ergens tussen is gezakt. Zo'n kaart, daar word ik blij van.

En dan nu maar hopen dat jullie ook blij worden.
Want ik kreeg tamelijk veel oplossingen voor 'het spreekwoord'. 
En dus ga ik een paar kaarten versturen.
Eerst maar eens de oplossing. Die is nogal discutabel hoor. Maar 'over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd!

Er waren drie oplossingen
1. De beste stuurlui staan aan wal.  Tja, dat is gewoon goed bedacht. Maar... 't was hem niet.
2. Achter het net vissen. Dát was hem. En wel omdat de foto van Emmy Andriesse, die ik gebruikte, een titel had en die titel was: Achter het net vissen.
3. Daar was er maar eentje van. Die kwam van Sjoerd en luidde: Wie 's nachts uit vissen gaat, moet overdag zijn netten drogen. 
Hoewel niet goed, vond ik dat de leukste. Ik kende het spreekwoord niet.

Dus Sjoerd krijgt zeker een kaart. Vanwege de originaliteit.  Sterker nog, die is al onderweg.
Ik wil ook graag een kaart sturen aan Bea. Ha, ik weet precies waar je woont, Bea en als ik in Groede was kwam ik de kaart in je bus doen. Maar helaas... Dus wil je me je adres mailen?
En Inge, ook van jou heb ik geen adres. Dus jouw adres ook graag even mailen. Dan komt de kaart er aan. 
Mijn mail: bettievdgriend@hotmail.com.

Bedankt voor het meedoen en wie weet verzin ik er nog wel eens eentje.

Babywinkel

Een babywinkel... daar was ik lang niet geweest.
Dat klinkt wel raar met drie twee-jarige kleinkinderen.
Maar die kleinkinderen, die rommelen wat af, met klei en verf en koekjes bakken en buiten spelen  enzo.
En dan zijn dure kleren -  in zo'n winkel is altijd alles flink aan de prijs - niet zo verantwoord.
Als ik dan iets voor ze wil kopen, kan dat echt beter in de Hema of op een rommelmarkt.
Maar ik vind het wel leuk om in zo'n winkel te kijken en te genieten van echt mooie dingen. En nu mócht ik van mezelf, ik had een mooi babycadeautje nodig.
Ik snuffelde een beetje, letterlijk en figuurlijk.  Het leek er gewoon naar baby te ruiken.
Iets schattigs zag ik,  maar in maat 56. Ik wilde een maat groter.
'Nee' zei het lieve winkelmeisje desgevraagd (mooi kind met zo'n hoge paardestaart, amper zestien denk ik), 'nee, als het hier niet ligt dan hebben we het niet hoor. Het gaat hier maar tot maat 64'.
Nou bestaat maat 64 niet en ik wilde dus juist maat 62. Maar ik begreep dat ik zelf moest zoeken.
En ik vond iets moois in de juiste maat. Heel erg mooi zelfs, met heel veel rose en kantjes.
Afrekenen maar.
Bij de kassa trof ik hetzelfde meisje. 'Ah' zei ze verheugd, 'u hebt wat gevonden'.
Dat kon ik bevestigen.
Ze vouwde het netjes op
'Is het voor u zelf', vroeg ze vervolgens.  Ik moet haar verbijsterd hebben aangekeken.
'Ja, dit roze pakje,  maat 62 is voor mezelf',  zei ik, 'wat denk je?'
Ze bloosde een beetje, begon te giechelen en keek naar haar pakpapier.
'Is het voor een meisje ' was de volgende vraag
Ik had bijna gezegd dat ik niet zo modern ben dat ik een jongetje zou willen verpakken in roze met kantjes. Niet een babyjongetje in ieder geval.
Maar ik zei zoiets niet. 'Ja,  voor een meisje', zei ik.
Ze pakte het pakje heel netjes in. Dat dan weer wel. In roze papier!

Museum Van Loon

Met het tulpfestivalboekje, kwamen we terecht bij Museum  Van Loon. Voor de tulpen in de tuin natuurlijk.

Die tuin, die had ik al eens eerder gezien, toen zonder tulpen. Dat was met de open-tuinendagen. Zo leuk was dat, ik heb meteen even opgezocht wanneer die weer plaatsvinden. klik

Die huizen aan de gracht hebben prachtige tuinen. En hoe druk het ook is in Amsterdam, dáár is het rustig en mooi.
Op zo'n tuinendag zie je natuurlijk heus wel wat van het bijbehorende huis, maar niet al te veel en dit huis, het museum dus, was ik alleen op weg naar de tuin doorgelopen. 

Een patriciërshuis is het,  aan de Keizersgracht.
Een grachtenhuis, van de Amsterdamse regentenfamilie van Loon.
Willem van Loon was in 1602 mede-oprichter van de V.O.C. Dus daar zaten wel een paar centen.
Hieronder zie je de familie. Het is een portret met vier generaties er op, geschilderd door Adriaan de Lelie.
Enfin, in het huis en in de tuin kun je je in de 17e eeuw wanen en lekker rondneuzen. En dan bedoel ik natuurlijk 'het gouden deel' van de 17e eeuw en daarna.

Nu was er bovendien een aardige tentoonstelling, getiteld: Pastels, het pastelportret in Nederland.

Natuurlijk gingen we even kijken.

Dit portretje, met pastelkrijt gemaakt verbeeldt de zomer. Leuk om eens te zien, niet iets waarvoor ik naar het museum zou gaan, maar zo, in dat prachtige huis, toch erg leuk.

Terug naar het tulpfestival. Met het boekje, dat twee euro kostte, in de hand, kreeg je hier in het museum een kopje koffie of thee. En dan nog wel in het koetshuis, achter in de tuin. Ze hebben er hun eigen thee:

We liepen hierna nog veel verder, we moesten in ieder geval nog tot de fietsen.
Het was geen straf hoor. We zagen nog meer tulpen en wandelen in Amsterdam is voor mij altijd een plezier.

Het Tulpfestival duurt nog tot 30 april en hier is de link naar Museum Van Loon, klik

Tulpfestival

Tulpen, tulpen, tulpen... Ik had deze collage kunnen maken met nog veel meer soorten, want er is echt heel wat te zien tijdens het Tulpfestival in Amsterdam.
We wisten dat het weer tulpfestivaltijd was, toen we over het museumplein liepen, een tijdje geleden:

Het zijn niet eens mijn lievelingsbloemen, tulpen. Maar toch houd ik er van en boeien ze me.  Helemaal nadat ik een paar boeken heb gelezen over de tulpenmanie in de 17e eeuw, toen tulpenbollen werden verkocht voor de waarde van een grachtenpand. Dat ging helemaal mis trouwens, maar dit terzijde.

Omdat tulpen toen toch een beetje verbonden waren met Amsterdam is dit festival in het leven geroepen.
De tulp verdween zo langzamerhand uit het straatbeeld.
Dat moest veranderen en dus kwam er een initiatief om de tulp weer zichtbaar te maken in de hoofdstad. Een tulp voor iedere Amsterdammer (dus 850.000)
Dat is nog niet gelukt maar de stad is wel vol tulpen . Op 85 locaties zijn er tulpen te zien.

Wij kochten een routeboekje en gingen op weg. Op maandagmorgen.
We waren op de fiets, maar kwamen tot de conclusie dat lopen langs die locaties toch echt leuker is. Dus parkeerden we de fietsen en wandelden  verder.
We begonnen in de van der Pekstraat in Noord, die prachtig was opgefleurd en daarna waren op de IJpromenade. 50 potten staan daar met 24 soorten.

Grote potten vol en in dat boekje kun je lezen wat voor soorten het dan zijn. 

Prachtige namen, als daar zijn Flaming Prince, Hemisphere, Moon Dance, Quiet Contrast. 

Het was echt genieten daar aan het IJ en nog heel rustig. 

We liepen verder. Overal tulpen. 

Ik wilde graag de Eberhard van der Laan-tulp zien, een rode uiteraard en die was te vinden op de Oudezijdsvoorburgwal. Bij een chic hotel, the Grand. 

Ik wist het niet, maar dat was vroeger het stadhuis van Amsterdam. 

We waren toe aan een kopje thee en dat dronken we daar. Met een speciaal Tulp Festival taartje.

Ja, als je het dan toch doet, moet je het goed doen. Het zag er prima uit en ik ben altijd blij als ik een potje thee krijg in plaats van een kopje. En dit was een pot.

Er is naast het voorplein, echt een hele mooie binnentuin en het verbaast me telkens weer hoe rustig het kan zijn in het centrum. 

Echt ver gelopen hebben we. 

We kwamen ook nog in een museum terecht, ja, het zal ook eens niet, haha. Maar daar wil ik het nog een andere keer over hebben. 

We eindigden in ieder geval aan de Amstel en hadden toen nog niet de helft gezien van wat er overal staat.

Leuk hè, dat paars met dat rood. Ik koop hier bij ons regelmatig tulpen 'langs de weg', vier bossen voor vijf euro, maar die combi had ik nog niet gemaakt. En ja, de Magere brug is natuurlijk altijd mooi. 

Tot slot: ik weet niet meer waar ik deze tulpen zag, maar ik vond ze prachtig. Alsof ze geschilderd zijn...