Terwijl ik nog middenin het boek Paris van Bert Wagendorp zat (zie gisteren), mochten we een dagje op onze kleinzoons passen.
Dat is tegenwoordig kort hoor, want ze komen pas om drie uur uit school. Dus dan gaan we vroeg en brengen een deel van de dag door in Den Haag waar ze wonen.
Gewoontegetrouw dan ook maar even naar het Kunstmuseum aldaar. Toen Odin nog in de wandelwagen zat, deden we dat al.
Maar nu dus zonder kind(eren).
We konden in ieder geval kijken naar de tentoonstelling over desserts en wat er verder nog te zien zou zijn, dat maakte niet uit. Was het niks, dan hoppa er linea recta weer uit.
Het bleek een tentoonstelling over Parijs te zijn.
De titel? Nieuw Parijs: van Monet tot Morisot.
Door deze deur ga je naar binnen en het schilderij dat je hier ziet afgebeeld is van Claude Monet. Hij schilderde de Quai du Louvre in 1867.
Dat doek betekende echt een verandering in de kunst van toen. Gewoon wat je zag op straat schilderen, wás nog niet gewoon.
Nou ben ik niet zo'n echte Parijsliefhebber en toen we er een aantal jaren geleden weer eens waren geweest schreef ik dat het waarschijnlijk wel mijn laatste keer was geweest. En toch, als ik dan zo'n schilderij als dat van Monet zie, dan gaat er iets kriebelen.
En dat is wel logisch, het is leuk om Parijs te zien door de ogen van de impressionisten in die periode.
Bovendien kwam er nog iets bij, namelijk het boek van Bert Wagendorp. Daar zat ik op dat moment nog helemaal in. In het boek en in de sfeer.
De sfeer van de oorlog tussen Frankrijk en Pruisen en... toen Frankrijk zich over gaf: vanuit Parijs een soort van verzetsregering. Opstand.
De periode van de Commune. De leden waren de Communards.
Dat heeft maar kort geduurd, het leger sloeg de opstand neer. Massa-executies.
Een heftige periode , waar ik eigenlijk niet veel van af wist en nu een beetje meer, dankzij boek en tentoonstelling.
Links een tekening van Manet: Polichinelle. Het lijkt een vriendelijke clown, maar die clown heeft het gezicht van de president. Degene die de opstand van de commune neersloeg.
Rechts ook van Manet: De Barricade.
En er was een foto van Louise Michel.
Zij is een van de opstandelingen en zij komt uitgebreid aan de orde in het boek van Bert Wagendorp.
Het was dus echt toeval, want van die hele tentoonstelling wist ik niks.
Het paste perfect!
16 opmerkingen:
wat een mooie mix,boek en tentoonstelling
Soms lijkt het wel dat zaken elkaar opzoeken en raken. Parijs is inderdaad een mooie historische stad.
mogge Bertiebo
dat paste dus mooi samen , als het ware het boek in beeld gebracht
geniet de dag
Dat kwam mooi bij elkaar!
Wat een leuk toeval. Lijkt me een mooie tentoonstelling.
Wat een mazzel, zeg!
Ik vind jouw boek-enthousiasme ook aanstekelijk!
Het is altijd zo leuk om mee te kijken en te lezen met jouw culturele uitstapjes.
Dat is grappig, zo'n toeval, lijkt me een mooie tentoonstelling.
Zoals iemand een keer tegen me zei, toeval bestaat niet, ik werd laatst opgehaald door een zorgtaxi en net op dat moment kwam mijn buurman naar buiten, zag de chauffeur en de chauffeur zag hem en wat bleek het waren oude buren van elkaar die elkaar jaren geleden uit het oog verloren waren. Nummers werden uitgewisseld en in de taxi vertelde de chauffeur dat ze jarenlang buren waren, maar elkaar uit het oog verloren waren. Was de buurman niet net op dat moment naar buiten gekomen om naar het werk te gaan was dit niet gebeurd. Mijn moeder zei altijd op zo´n moment , het moest gewoon zo zijn.Ans
What a rich day—grandsons, art, and history all woven together! It’s amazing how a painting or a book can pull you so deeply into a time and place, even one you thought you’d left behind like Paris.
Tja toeval... ik denk echt ook wel eens "toeval bestaat niet".
Het heerlijke van een Museumkaart is dat je zo in en uit kunt lopen. Valt het tegen of vind je het op dat moment te druk, geen man overboord.
Hoe toeval zo leuk uit kan pakken !
Dat kwam toevallig heel goed uit.
Ik kan me voorstellen dat je echt helemaal in zo'n boek kunt zitten. Leuk dat die tentoonstelling daar precies inpaste.
Weer een mooie samenloop. Ik herinner me je blogs over het museum en het kleinkind in de buggy, wat gaat de tijd toch snel.
Momenteel lees ik 'Luister' van Sacha Bronwasser. In dat boek zit Parijs in de jaren 80 vol met aanslagen.
Een reactie posten