Eén keer is het mis gegaan. Dat wil zeggen één keer zijn we ons te pletter geschrokken. Toen de toeter ging en de winnaars het bos uit kwamen, misten we een kind. Dan staat je hart stil, echt waar. Nog eens tellen en nog eens. Echt, een kind te weinig. Dan roepen, toeteren, alle leerkrachten weer het bos in, zoeken, roepen, toeteren. Het heeft misschien in totaal vijf minuten geduurd en toen werd het kind in kwestie gevonden. Slapend, met zijn rug tegen een boom. En zich absoluut niet bewust van de paniek die we allemaal voelden.
Toch hebben we nooit overwogen om het spel niet meer te spelen. Het is gewoon té leuk!
3 opmerkingen:
En...een van de zoekers (een moeder) werd door een wesp gestoken, was bovendien allergisch voor wespensteken, dus ook paniek.. Anoniemmien
Oh, vreselijk! Dat kind mag voortaan niet meer mee, hoor :-)))
Dat lijkt me de ergste schrik als leerkracht. Je bent toch verantwoordelijk op dat moment. Gelukkig liep dit heel goed af.
Een reactie posten