Briefjes

dankjewel voor het klokkijken - bedankt juf bettie dat je mij bruiken heb geleert- lieven juf Bettie Bedankt voor alen u hulp- het was leuk met de breuken samen- het was heel leerzaam juf- als we een woordtje niet weeten gaat u het atijd zegen, maar wat ik zegen wil dat u een goede juf bent- liefe Bettie bedankt voor het rt het was leuk en succes

Heb ik eigenlijk wel eens iets verteld hier over mijn vrijwilligersbaantje? Ik geloof het niet. Bij dezen dan:

Als ik 's morgens binnen kom, verschijnt het eerste kind bijna meteen in mijn hokje. Een meisje dat moeite heeft met klokkijken. Dan nemen we de grote klok erbij en oefenen we tot we scheel zien. Daarna komt er een groepje kinderen, met z'n drietjes komen ze. Zij vinden de breuken erg lastig. Dus oefenen we breuken en leg ik het telkens opnieuw weer uit. Er verschijnt een middengroeper met een rekenprobleem. We werken er aan. Een groepje dan weer. Van vijf kinderen die 'leeskilometers' moeten maken. Een heel leuk groepje is dat. Ze proberen me op allerlei manieren af te leiden van het leesdoel. Ze hebben altijd wat te vertellen of te vragen.
Twee onderbouwkruimels treden aan. Hun juf wil graag dat ze extra oefenen met lezen. Ze moeten ook woordjes schrijven. Dan weer een breukengroepje. Oh oh die breuken.
In de pauze (ik heb gewoon pauze, geen pleinwacht)  klets ik een beetje met mijn (ex)collega's en om een uur of twee, half drie ga ik naar huis. Met een tevreden, voldaan gevoel. Ik hoef niet te vergaderen, ik hoef niets voor te bereiden, geen telefoontjes, geen administratie. 
Twee dagen in de week heb ik dat gedaan dit schooljaar en ik heb er van genoten.
Het voordeel van dit 'baantje' is dat ik als we op reis zouden willen, gewoon kan gaan. De kinderen zijn niet van mij afhankelijk. Het is slechts iets extra's dat ik ze bied.
Eergisteren was mijn laatste dag voor dit jaar, vandaar die lieve briefjes.