Paris, Parijs

Toen ik zestien was, kwam ik voor het eerst in Parijs. Met school. Met Havo 5.
De stad heeft toen een onvergetelijke indruk gemaakt. Ik moet er wel bij zeggen dat ik niks gewend was. Het jaar daarvoor was ik in Italië geweest. Maar tot die tijd niks buitenland, ja de busreis van Terneuzen naar Dordrecht ging over Antwerpen, maar uitstappen deden we niet. Da's tegenwoordig different cook om met van Gaal te spreken.
Later kwam ik met enige regelmaat in Parijs. Ik ben er met een vriendin geweest, met een vriendje, met vrienden en met onze kinderen. En met mijn man.
De eerste keer dat ik met hem naar Parijs was, was superromantisch. We waren nog niet getrouwd en erg verliefd. Heb ik het verhaal van de verliefde Bettie in de metro wel eens verteld?

Hoe dan ook, jarenlang heeft er in onze gang een mooie, door mijn man gemaakte, foto gehangen van zo'n Parijse lantaarn met op de achtergrond een prachtig in herfsttinten verkleurde Parijse boom.
De herinnering aan die foto bracht ons op het idee nog een keer naar Parijs te gaan. In de herfst natuurlijk.

 Déze foto is van nu. Place des Vosges.

Dat was afgelopen week. We gingen per Thalys, dat gaat lekker comfortabel en snel.
Maar we vertrokken tamelijk laat en kwamen dus ook pas vrij laat aan. De eerste avond hadden we eigenlijk alleen nog tijd om te gaan eten. Dus dat deden we. Heerlijk hoor, dat wel!
De volgende dag hadden we een mooie dag. We begonnen op een rommelmarkt, waar ik al eerder iets van liet zien. Mijn man had er voor iedere dag eentje uitgezocht. Leuk. Al is het bij die ene gebleven.  Verder was het een beste dag. Echt heel leuk om er weer te zijn. Wacht, ik laat wat foto's zien.

Dat kleine roze Eiffeltorentje is een grapje. Zoiets vind ik leuk, ik kocht het vanwege de kleur en sjouwde het vervolgens de hele tijd met me mee, om het af en toe op de foto te kunnen zetten.
Er verandert niet zo veel in Parijs heb ik het idee. Maar we vonden wel dat de mensen een stuk vriendelijker waren. Ze schoten een paar keer te hulp als wij de kaart stonden te bestuderen. Het leek me ook dat ze beter luisterden als ik in het Frans mijn best stond te doen. Prettiger, beslist.
Tot de avond van de derde dag, maar dat komt nog. Verder...
Men loopt nog steeds met zijn stokbrood in de hand of onder de arm. En dat stokbrood is nog steeds beduidend lekkerder dan in Nederland.

 Er worden uiteraard nog steeds hondjes uitgelaten, maar de uitlaatsters zien er net een beetje anders uit dan in Nederland. Zoals men zegt, ze hebben een beetje dat 'je ne sais quoi'.

Gauloises zijn er ook nog steeds en al rook ik al lang niet meer, het brengt toch herinneringen terug aan de tijd dat ik dat wel deed en steevast een pakje Gauloises aanschafte, voor de sfeer en de geur. Want lekker vond ik ze niet eens.

Maar we ontdekten toch ook weer plaatsen waar we nog nooit waren geweest. Of die we misschien  vergeten waren, dat kan ook.
(wordt vervolgd)