Gedichten die vrouwen aan het huilen maken

Op mijn boekenclub is het, naast praten over boeken en bespreken van het zogenaamde moetje (dat is het boek dat we allemaal lezen) en praten over kleinkinderen, kinderen en andere zaken, ook de bedoeling boeken aan elkaar door te geven.
Deze keer nam ik dit boek mee.
Het is een boek dat ik nooit zelf uitgekozen zou hebben in de bieb. Gewoon niet.
Omdat ik niet zo'n liefhebber van gedichten ben. Ja ik houd wel van gedichten, van bepaalde dichters. Ik noem Willem Wilmink, ik noem Annie M. G., ik noem... zo zijn er nog wel een paar. En regelmatig lees ik gedichten waarvan ik denk: Wow!!
Dat zijn altijd duidelijke gedichten. Er zitten geen 24 bedoelingen en 12 lagen in en achter.
Te vaak las ik een gedichtenbundel waar een hoop ophef over werd gemaakt, terwijl ik de gedichten eigenlijk niet snapte. Tja en dan haak ik af. Ik wil  graag lezen, maar ik moet het wel begrijpen en daar moet ook geen twijfel over zijn. Het motto van ons kluppie is ook niet voor niets dat 'niets moet en dat lezen leuk moet zijn'.

Terug naar dit boek.
Het zijn gedichten die bekende Nederlanders uitkozen en ze gaan over het leven, de liefde en de dood.
Welke bekende Nederlanders dan? Nou bijvoorbeeld Aaf Brandt Corstius, Ans Markus, Debby Petter, Hanneke Groenteman, Gerdi Verbeet, Sonja Barend en zo kan ik nog doorgaan, want het zijn 61 vrouwen.
Ik heb heel wat gedichten nu gelezen, nog niet allemaal, want allemaal achter elkaar lezen, lukt niet.
Er zitten oude bekenden bij, en hele mooie en hele mooie oude bekenden. Het leuke voor mij is dat ze vrijwel allemaal duidelijk zijn. Ik begrijp wat ik lees en raak soms inderdaad ontroerd.
Al lezend dacht ik: ik kies er een voor op mijn blog.
Maar dat is nog een moeilijke keuze. Kies ik 'Leo is ziek' van Han G. Hoekstra, of 'Begraaf mij aan de vloedlijn' van Sarah Maria de Moll. Kies ik het gedicht dat Hanneke Groenteman uitkoos (van Bette Westera, ik ben groot fan van Bette Westera) of kies ik Ben Ali Libi van Willem Wilmink en uitgekozen door Sonja Barend. Die hadden allemaal gekund.
Maar het werd een gedicht uitgekozen door Tjitske Jansen. Zij is dichter en auteur van theaterteksten.  En geschreven door Annie M. G. Schmidt.  
Drie keer raden aan wie ik denk bij dit gedicht. 
Zo mooi, hier is het:

Aan een klein meisje

Dit is het land waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen, 
en altijd is er weer wat anders loos

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin. 
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.