London, Brixton

Er zijn nog steeds mensen die me vragen wat we nou toch elke keer moeten in dat London. 'Dat London' , dat geeft al aan dat ze niet voelen en/of begrijpen wat wij ervaren als we er zijn. Uitleggen kan ik het niet, ik kan alleen maar wat vertellen en wat laten zien.
Zo waren we deze keer naar de wijk Brixton. Dat is de wijk waar ooit rassenrellen uitbraken. Dat weet ik nog, het was ernstig.
Maar nu is het een kleurige wijk, met rafelrandjes, dat wel.
David Bowie is er geboren en zijn portret op de muur, is zo ongeveer het eerste wat je ziet als je uit de metro stapt.

Bowie is nog niet vergeten, dat zie je wel. Terwijl wij er waren, kwamen voortdurend mensen kijken, bloemen neerleggen en gewoon even stilstaan.
Er wonen veel Jamaicanen in Brixton en dat geeft de wijk een vrolijk aanzien. Vooral op de markt natuurlijk, maar ook in de vele winkeltjes en eettentjes die je er vindt.

Overal zie je uitingen van een vrolijke cultuur, al schemert de armoede er soms doorheen. Dat zie je ook.

 

We keken ook even binnen in een ruimte waar je paardenraces kunt volgen op televisieschermen en waar je  je geld kunt vergokken. Wat zo te zien veelvuldig gebeurde.

Ik ben het type dat nooit maar dan ook nooit zoiets zou moeten doen. Want ik vond het nu al hartstikke spannend en als je dan een keer wint, zou je nog een keer willen winnen. En nog een keer en dan... 

Er was nu een race bezig met drie paarden aan kop. Ik had meteen een favoriet en die won ook. Echt spannend. Ik houd ook van de boeken van Dick Francis die zich allemaal in de paardenracewereld afspelen.

Enfin, al met al een wijk die zeker een bezoek waard is. Het was nu koud, maar prachtig, helder zonnig weer en niet druk met toeristen. Maar ik denk dat er 's zomers meer muziek op straat zal zijn. 

Tenslotte kwamen we er ook nog achter bij een bezoek aan een klein, maar volledig warenhuisje, genaamd Morley's, dat Vincent van Gogh hier een tijd heeft gewoond. Hij werkte toen in Covent Garden en liep daar elke dag naar toe. En hij was verliefd op de dochter van zijn landlady. Ik moet daar nog eens even iets over lezen.

Nou zie je, dit was nog maar één onderdeel van een hele dag in London. Eén wijk nog maar. 

'Never a dull moment', is op London zo van toepassing. 

En dan doen we het nog heel rustig aan hoor. We stonden vroeger om acht uur buiten, en bleven tot 's avonds laat in de stad. Dat lukt mij niet meer. We starten niet meer zo vroeg en aan het eind van de middag kan ik niet meer zoveel. Maar dan nog.