Zondag Museumdag

Het is de laatste jaren steeds vaker zo dat wij op zondag een museum bezoeken en soms meer dan een.We gaan altijd vroeg, dan is het nog niet erg druk.
Tussen negen en tien komen we aan en als we dan (veel later) weggaan, zien we heel duidelijk hoe druk het dan is geworden en knikken we elkaar tevreden toe.
Trouwens, we zijn toch altijd vrij vroeg wakker, ik zeker en dan kan je net zo goed iets leuks of moois of interessants gaan bekijken.
Deze keer wilden we naar het Foam, maar eerst gingen we naar het Stedelijk Museum. We parkeren daar in de buurt, dat kan op zondagmorgen, bezoeken een museum en lopen vervolgens door een rustig Amsterdam verder.
Het Stedelijk is een museum voor moderne kunst. Hoewel er ook moderne dingen hangen die toch al oud zijn.
Het is een prettig museum vind ik. Je loopt er op je gemak rond, echt. We gaan er bijna gratis naar binnen en als het niks is zijn er altijd nog andere afdelingen of we lopen er gewoon weer uit. Zo heerlijk met die Museumjaarkaart.
Nu is daar een tentoonstelling van een jonge kunstenaar, genaamd Jordan Wolfson (New York, 1980).
Een grote solotentoonstelling in het Stedelijk, dan word je wel gezien natuurlijk.

Wat we zagen was deze installatie. Het is een computergestuurd beeld, gemaakt in 2016 en getiteld Colored Sculpture.
Toen wij binnenkwamen, was het stil en lag het beeld in deze houding. We keken en keken en toen ineens ging er muziek aan en geloof me, dat was niet zachtjes. Ik schrok me te pletter. Het beeld gaat, wordt geslingerd,  door de hele ruimte, soms vrolijk en soms (dacht ik ) wanhopig.  En pijnlijk ook. Het lijkt een aardig robotje met z'n sproeten en het lijkt ook of hij je aankijkt. Tot het uiteindelijk weer stil ligt. Maar zo vrolijk is toch het beeld dat je krijgt niet.

Het meisje dat hier de wacht moest houden, was voorbereid met haar oordoppen. Anders zou het echt niet te doen zijn geweest. Echt niet.

Ik weet nooit meteen wat ik er van moet vinden, maar een ding is zeker, boeiend vond ik het absoluut.
Het vervolg van de tentoonstelling vond ik minder. Videowerk en digitale schilderijen. In een zaal met witte, dikke vloerbedekking, waar je je schoenen uit moest en vervolgens op een tribune kon kijken.
Toch goed om te kijken. Uitingen van de wereld waarin wij nu leven. Mijn wereld.


Als je er meer van wilt zien, kun je het filmpje hieronder bekijken. Overigens was dit het eerste deel van de tentoonstelling. Nog te zien tot 29 januari. Daarna deel 2.
Zou je daar naar toe gaan Bertie, naar deel 2? Ja ik denk het wel. Om het te zien, niet zozeer voor het mooie. Zoals ik zei, omdat dit ook mijn wereld is.