Roos Schlikker.

Respect en bewondering heb ik voor sommige columnisten.
Heel toevallig schrijven de meesten in het Parool, in de krant of in PS van de week, het zaterdag-magazine.
Of misschien is het wel niet toevallig.
Maar er is er eentje waar ik dus ook respect en bewondering voor heb, vanwege het werk en de ideeën, maar waar ik bovendien van hou.
En dat is Roos Schlikker.
Je ziet haar hier op de foto die iedere week bij haar column in het Parool staat. Een leuke, stralende, jonge vrouw. Ze schrijft trouwens ook wekelijks in de Libelle.
Nu had ze dus weer een erg grappig stukje getiteld: Wat? Zei ik nou Okido?
'Vlak nadat het woord mijn mond verliet kwam de schok. Dit was niet voor het eerst.  Ik schreef het 's morgens in een appje. En nu riep ik het tegen de pakjesbezorger. 'Okido!'.
Hoezo was ik opeens een vrouw die okido brulde. Op Twitter wees iemand me erop dat het veel erger kan. Voor je het weet zeg je dat je kof gaat drinken met een dinnetje. Daar zouden uiteraard lijfstraffen op mogen staan. Maar dat okido was ook niet best'. 

Als ik dat dan lees zit ik hardop te lachen en bedenk woorden die in mijn ogen ook niet kunnen, maar waar ik toch soms op wordt betrapt, meestal alleen door mezelf. Toppiejoppie bijvoorbeeld en kids en vlop ipv envelop.
Terug naar Roos. Ze is grappig, ze schrijft over onderwerpen die mij interesseren.
En waar mijn respect vandaan komt is, dat ze onderwerpen niet uit de weg gaat die persoonlijk zijn en moeilijk.
Ze maakt nu een moeilijke tijd door en schrijft daarover. Ze deelt het en zet me daardoor aan het denken. Heel persoonlijk doet ze dat.  Vandaar mijn bewondering!