Terschelling

Mijn man en onze dochter wilden op Terschelling de Berenloop doen. En háár man, ik en Anna, Noor en Jet mochten mee. We hadden twee leuke huisjes naast elkaar en waren er bijna een week.

Op Terschelling kwam ik best vaak.
Mijn grootvader van moeders kant, was 'een eilander'.  Mijn grootvader Hendrik Lodewijk.
Hij was bootsman ter koopvaardij, maar ging op een gegeven moment naar Amsterdam.
Ik denk dat hij gewoon aan de wal wilde, maar heb verzuimd dat soort dingen aan mijn moeder te vragen. Waar ik nu spijt van heb, maar ja, daar is echt helemaal niks meer aan te doen.

Ik ben wel eens op een kerkhof op Terschelling gaan kijken, of er nog Lodewijken lagen. Maar ik vond ze niet.
Nu, terwijl ik daar was zat ik een beetje te googelen en stuitte op een site waar Terschellinger families worden besproken.
En daar las ik dat mijn overgrootvader Cornelis Lodewijk, de vader van Hendrik begraven is op Terschelling en wel op een kerkhof Brandaris.  Op West.
Die begraafplaats had ik nog nooit gezien. Maar dankzij de VVV nu wel.
Inderdaad, vlak achter, bijna onder de Brandaris.
We gingen kijken.

Wat een prachtig, klein en oud kerkhofje was dat. Met heel wat onleesbare stenen, bijna onleesbaar. Ter plekke googelde mijn man en vond een nummer. En toen was het,  met de plattegrond aan het begin van de begraafplaats,  niet meer zo moeilijk.

Het bleek graf vijf op rij negen te zijn. Dat het een groen blokje is, betekent dat het een graf is van cultuur-historische waarde.
Natuurlijk, mijn  overgrootvader, hartstikke cultuur-historisch, dat snap ik.
Het houdt trouwens in dat het graf nooit geruimd mag worden.
Nou deze steen vonden we dus!

Lekker duidelijk he.
Maar het is helemaal niet Cornelis die daar ligt, het is zijn vader Hendrik Johannes Lodewijk. En diens vrouw Abbe Reus.
Och die Abbe.
Ze  werd de geliefde echtgenote van Hendrik Johannes in 1839. Ze was toen negentien jaar oud.
Abbe stierf in 1851. Ze was toen een-en-dertig en had zes kinderen.


Natuurlijk had Hendrik Johannes het moeilijk toen Abbe stierf. Met zijn zes kinderen.
Dus begon hij een nieuwe relatie. Met ene Elisabeth Pottinga, die ook al eerder was getrouwd en zelf ook al kinderen had.
Ja, de dood lag op de loer in die dagen.

Enfin, Elisabeth zorgde voor mijn overgrootvader Cornelis, zo veel is wel duidelijk. Die was de jongste van de zes en drie jaar oud, toen zijn moeder Abbe stierf.
Vervolgens kregen Elisabeth en Hendrik Johannes nog drie kinderen samen.
Waaronder een tweeling.
Een van die twee ging dood in het jaar van zijn geboorte, misschien wel bij de geboorte. Hij heette Sirach. Een aparte naam, vind ik.
Maar dan de andere helft van de tweeling... die heette: 
Willem Nicolaas Alexander Karel Hendrik en dan dus de achternaam Lodewijk.
Oe wat zou ik graag weten wat daar de reden voor was.
Mijn fantasie werkt op volle toeren.

Het mooie en bijzondere is, ik kan met deze kant van de familie, op internet, gewoon terug gaan tot 1765 , de ouders en grootouders van Abbe.
En dan heb ik alleen nog maar heel oppervlakkig gekeken én was dit natuurlijk nog maar één kant van mijn familie.

Vroeger toen ik werkte en drie kinderen had, dacht ik altijd dat ik later, als ik veel tijd zou hebben, stamboomonderzoek zou gaan doen.
Dat denk ik nog steeds wel eens, maar ik heb ook nog steeds te weinig tijd.
Nou ja, dit vond ik ook al heel erg leuk. Ik was helemaal in de ban van de familiegeschiedenis.

Er was heus nog meer te zien en te beleven hoor, op Terschelling. Daarover een andere keer meer.

Ps: Ik zei tegen mijn dochter dat ik Abbe eigenlijk een hele leuke naam vind en dat ik, als ik dit eerder had geweten, de naam misschien opnieuw had ingebracht. Ze kreeg bijna een hartverzakking!