Ontroerend...

Gistermorgen, kondigde  een geluidje op mijn telefoon een appje aan.
Ik was aan het ontbijt, maar ik moet dan altijd meteen kijken. Meestal zijn het nl foto's van de kleinkinderen en die wil ik meteen zien, dat snap je.
Het waren inderdaad foto's. Vier stuks.

Dit was de eerste.
Ik keek en dacht heel even dat het een oude foto van Anna was.
Het was nog vroeg hoor!
Maar daarna zag ik natuurlijk dat dit een foto is van onze dochter.
Voor ons huis. 
Ik gok dat ze toen een jaar of twee was.
In de gang liggen nog de biezen matten die we toen hadden.
En dat kleed was een heel oud gordijn van mijn ouders. Dat gebruikten we als ze buiten gingen spelen en als we gingen fietsen met het hele spul, om onderweg op te zitten. Het zal zo'n beetje 1986 zijn geweest.
Leuk zo'n oude foto. Daarna bekeek ik de volgende foto's.

Noor en Jet!!!! Voor de bloemetjesmuur in hun kamer! Echt geweldig.

Ik appte terug: Oooooooh... ik moet bijna huilen. Niet bijna.

En vervolgens was ik dus echt aan het huilen.
Want deze jurkjes zijn voor Nienke gemaakt door mijn moeder. Mijn moeder stierf vijftien jaar geleden.
Ik weet nog dat het een patroontje was uit de Ariadne, baby en kleuter.
Mijn moeder zal vijfenzeventig zijn geweest toen ze de jurkjes maakte. Met een oude handnaaimachine.
Ze was heel goed bij de tijd en had toen nog tien goede jaren voor de boeg. Pas daarna ging het mis.

Ach, wat zou ze het fantastisch hebben gevonden dat haar achterkleindochters deze jurkjes nu dragen. Ze huilde nooit, mijn moeder, maar dit zou haar zeker ontroerd hebben.
En nu , terwijl ik dit zit te schrijven, ben ik al weer in tranen. Daarin lijk ik niet op haar.