De Redder

 

'Waddenthrillers', worden ze genoemd. Drie boeken van Mathijs Deen, die zich afspelen op de Wadden. 

Ik las, tot nu toe, een van de drie, namelijk 'De Redder'.  En die ene vond ik heel erg goed. 

Het begon een beetje vervelend omdat ik dit boek eerst als luisterboek deed. 

Ik heb het vast al vaker gezegd, maar de stem van de voorlezer en de manier van voorlezen zijn,  bij wat ik dan maar luisterlezen zal noemen, erg belangrijk. 

Mathijs Deen las zijn eigen boek voor. Je zou denken dat dat juist heel goed is. Hij weet immers hoe de klemtonen moeten, hij weet wat volgt en wat een accent behoeft.

En toch kon ik niet aan Deen als voorlezer wennen. Geen idee waarom niet. Iets met de uitspraak, ik weet het niet, maar het voegde niet. 

Het verhaal op zich pakte me wel en dus stopte ik met luisteren, reserveerde het boek en las het. 

Gelukkig maar, want zoals ik al zei: heel erg goed. 

En nog meer geluk, want er zijn er dus nog twee in deze serie.  

Die andere twee zijn De Hollander (deel 1) en De Duiker (deel 2). 

Ik had ze beter in de goede volgorde kunnen lezen waarschijnlijk, maar ik wist aanvankelijk niet dat er drie waren.  Enfin, zo ging het ook. 

Ik denk trouwens dat er nog een vierde deel zal komen. Want dit verhaal was af hoor, maar toch is er nog een heleboel niet duidelijk over de hoofdpersoon Liewe Cupido. Inspecteur Liewe Cupido. 

Het verhaal: 

Liewe Cupido moet proberen te ontdekken wat er gebeurd is nu Nederlandse vakantiegangers in Engeland een skelet en resten van een reddingsvest hebben gevonden. Dat vest is afkomstig van de Pollux, een schip dat eenentwintig jaar eerder is gezonken. De reddingsbrigades van Nederland en Duitsland hebben toen alle opvarenden kunnen redden, behalve de kapitein. 

Hoe dat precies zit wordt duidelijk als je het verhaal leest en dat vertel ik natuurlijk niet. 

(De Waddeneilanden zijn zeer geliefd bij ons en ik zag dat Mathijs Deen naast de thrillers ook nog een boek over de geschiedenis van de Wadden heeft geschreven en dat boek wil ik ook graag lezen. Verveling, hoe bedoel je? )

Nummer tien, beter laat dan nooit

 

Dit was de laatste, die ene waar ik niet op tijd mee klaar was. Eerst dacht ik nou ja,  jammer dan, maar dat was toch mijn eer te na. 

En  trouwens eigenlijk was dit collagetje in mijn hoofd al bijna klaar. 

De achtergrond had ik al bedacht: geel.  En schoeisel, gecombineerd met geel,  die twee woorden werden onmiddellijk vertaald naar klompen. 

Jong... ja, dit stelletje is nog jong. Piepjong! 

De Judaspenning had ik al geplukt toen de woorden bekend waren en die hebben dus de hele tijd liggen wachten. Mijn idee was eerst om ze te bestempelen, maar dat lukte niet. Als ballonen ook wel geloofwaardig, toch? 

Het was echt leuk om mee te doen met 'De tien van Conny'. Het feit dat ik eindelijk weer eens een beetje aan het prutsen was, het feit dat ik probeerde om het anders aan te pakken dan bij een Atc, maar dat ik toch steeds weer op een Atc uitkwam, tja, leerzaam was het én leuk!

Gelukkig komt er een herkansing. Conny heeft al een nieuw project bedacht. Dus... in januari ga ik weer meedoen. Wie weet wordt er dan toch een echte collage gemaakt. 

Conny, je had er veel werk aan en je hebt er ook echt werk van gemaakt. Superleuk, dankjewel. 

Boekpresentatie

 Nog nooit in mijn leven was ik uitgenodigd bij een boekpresentatie. Nog nooit. Je moet dan toch de schrijver van het te presenteren boek minstens een beetje kennen. En dat was nooit het geval. 

Enfin, in de afgelopen maand kreeg ik zomaar twee uitnodigingen voor het bijwonen van zo'n presentatie. Twee! Dit was de eerste:

Links vooraan op de foto zie je Ellis en zij is de vriendin van onze jongste zoon. Ik vond het zo leuk dat ze ons uitnodigde. 

Het wás ook leuk. 

Ellis schreef het boek samen met Lion Jacobi en dus kwam er een woordje van allebei de vrouwen. Prachtige jonge vrouwen die, zenuwen of geen zenuwen, rustig staan te vertellen over hun boek. 

Ze hebben ervaring, dit is niet hun eerste boek, maar dan nog.  

Een woordje van de uitgever, felicitaties, een hapje en een drankje, leuke gesprekjes een signeersessie en tenslotte kreeg ik het boek.  

Ellis had er in geschreven : 'M'n liefste fan die altijd geïnteresseerd was in mijn schrijfproces. Dank voor je steun'.

En dat klopt precies, tenminste wat mijn interesse in dat schrijfproces betreft. 

Het boek is niet een boek dat ik uit mezelf zou zijn gaan lezen. Ik ben meer van verhalen en geschiedenis. 

Maar omdat ik Ellis hogelijk waardeer,  ga ik het toch lezen! Ben al een eindje op streek. En ik zal er zeker op terugkomen. 

Mocht je er iets over willen lezen: klik

Ps 1: Ik ga natuurlijk in elke boekhandel waar ik langs kom even naar binnen, om te vragen waar het boek van Ellis ligt. Dit was de eerste keer. Het lág er, in onze eigen winkel. 

Ps 2: Op de tweede boekpresentatie, van een totaal ander boek en van een andere schrijfster, kom ik ook nog terug. 

Door een gevel en een krantje

 De finale van 'De tien van Conny' vandaag en mijn collage is er niet bij. Gistermiddag en gisteravond had ik er aan zullen werken. Laatste nipper, ik weet het. 

Enfin ik werd gevraagd om in te vallen in het museum. Wat ik deed. Dan had het nog steeds gekund, ik wist wat ik zou doen,  had een plan met echte joudaspenning. Maar ik werd denk ik gestoken in mijn voet toen ik mijn schoenen aandeed en was er beroerd van. Pijnlijk, heel pijnlijk. Nog steeds . Dat verwacht je toch niet in november! Dus vandaar dat er niks meer van knippen en plakken kwam. 

Maar wel van kijken bij de anderen. Hier, klik  en nu! 

Dus nu een blogje dat ik al had gemaakt, aansluitend bij dat van gisteren over het 750-jarig bestaan van Amsterdam. 

Wandelend in Amsterdam zagen we en fotografeerden we deze gevel. Dat doe ik vaak hoor, ik heb een grote verzameling foto's van gevelstenen. 

Van deze wist ik eigenlijk niet precies waar ik naar keek. Ook niet toen ik het middenstuk dichterbij haalde:

Wat later keek ik (op bezoek bij onze zoon) in een wijkkrantje en daarin stond, vanwege het 750-jarig bestaan, een plaatje van het zegel van Amsterdam:

Nou dat leek toch wel heel erg op die gevelsteen. Twee mannen en een hond op een schip.  En er hoort een verhaal bij:

Coenraad, de bisschop van Utrecht kreeg gebieden in Friesland in leen. Omdat Coenraad wist dat de Friezen niks van gezag en van hem moesten hebben,  vermomde hij zich en ging naar Stavoren om eens te zien hoe alles daar was. 

Maar de Friezen herkenden hem en bonden hem aan de mast van een oud koggeschip zonder roer. 

Ze lieten het schip het Almere op drijven en eigenlijk was Coenraad toen verloren. 

Gelukkig was er ook een Fries, Wolfger, die samen met zijn hond aan boord sprong en probeerde te redden wat er nog te redden was, door het schip in evenwicht te houden.  Kwam er ook nog een storm, zal je altijd zien. Maar het schip hield het en de mannen ook. Toen ze dagen later aan wal kwamen, zegende bisschop Coenraad de grond en voorspelde dat er hier een belangrijke en machtige stad zou groeien. Wolfger besloot te blijven en werd benoemd tot Heer van Amstel. 

750 jaar

 

Met de bus naar Amsterdam en daar, op het busstation,  zag ik de eerste tekenen van Amsterdam 750 jaar. 

Die bus dus en vervolgens net buiten het Centraal Station:  de pont naar en van Noord, ook helemaal versierd.

Vrolijk en kleurrijk ziet het er uit vind ik. 

Op 27 oktober 2025, zal de verjaardag van Amsterdam gevierd worden. De stad bestaat dan 750 jaar. 

Het is een beetje een vreemde datum. 

Je zou denken dat het de dag is dat de stad stadsrechten kreeg. Maar díe datum is niet precies bekend, het zal ergens rond 1300 geweest zijn. 

Op 27 oktober kreeg de stad die stadsrechten dus nog niet. 

Wel verleende Graaf Floris V Amestelledamme op die datum het tolprivilege. 

Dat hield in dat de bewoners geen tol meer hoefden te betalen. Daardoor kon de stad versneld groeien en bloeien.  En vooral ook uitbreiden. 

Er gaat heel veel aandacht aan besteed worden.  Overal in de hoofdstad zijn nu al vlaggen en versieringen te zien. 

Ja en ik weet natuurlijk ook hoe negatief de stad in het nieuws was. Ik weet heus wel dat er veel kritiek is op de stad, op het bestuur van die stad, op de maatregelen, op de drukte, op het gedoe, op de viezigheid, op ... 

Maar er is ook zoveel moois, bijzonders, anders en ja het is gewoon de hoofdstad van dit, van óns land. De stad van mijn grootouders, van mijn moeder, van  mijn man, mijn schoonouders. De stad van twee van onze kinderen en drie van onze kleinkinderen. 

Door mijn cursus ben ik er de laatste tijd weer vaak en ik geniet er van. Echt waar.  

Dus ook van mij: 

Wedgwood, een vaas, een mural en een knapperd

 

Even weer terug in London. En je ziet het, hier werd gewerkt en hard gewerkt. 

De mural was dus duidelijk nog niet klaar. Het gebied was afgezet, maar ik wilde natuurlijk toch even gaan kijken achter die schutting.

Dat mocht niet. 'Safety reasons, Madam' en zo werd ik vriendelijk en beleefd verzocht het terrein te verlaten. 

Wat ik natuurlijk deed,  maar toen had ik wel gezien dat het hier een reclame betrof. Een reclame voor Wedgwood.

Zo'n eeuwenoud bedrijf als Wedgwood maakt op deze moderne manier reclame. 

Het is jammer dat ik de mural niet af heb gezien. Dit was de voorlaatste keer dat we in London waren.  Met onze vrienden B&M was dat en als je goed kijkt zie je ze op een van de foto's.  

Ik had me voorgenomen nog een keer te gaan kijken bij een volgend bezoek, maar toen heb ik er jammer genoeg niet aan gedacht.

Overigens: de oprichter van het bedrijf,  Josiah Wedgwood,  zou dit gebeuren én de mural met genoegen en tevredenheid hebben aanschouwd, denk ik. 

Vooral omdat een van zijn favorieten,  namelijk de Portland Vase,  hier wordt afgebeeld. 

Josiah was gefascineerd door een Romeinse vaas uit de eerste eeuw voor Christus : de Barberinivaas

Hij probeerde de vaas te kopiëren met nieuwe technieken en dat is goed gelukt. 

Superinteressant verhaal van die vazen,  maar niet geschikt voor dit Monday Muralblogje. 

Dus ik kom er nog op terug in een andere blog.  Want ja, eens een Wedgwoodliefhebber, altijd een Wedgwood liefhebber. 

Tenslotte: de man op de mural heet Xiao Zhan en  hij werd met deze mural aangekondigd als 'Our Global Brand Ambassador'. 

Dat zal-ie best goed doen, want wat een knapperd zeg! 

Ps: We zagen nog zo'n giga reclame. Het wordt al gewoon kennelijk.

Linking to Sami's Colourful World

Stickers

 

Er zijn zoveel stickers. Mooie, lelijke, bijzondere, stickers met een boodschap,  volkomen onbegrijpelijke en vooral heel veel. Zoals op die deur.  

En ik? Ik kan er niet voorbij zonder op z'n minst een blik te werpen. Kijken of er een leuke bij is, of een goeie...

Agatha Christie

 

Ik zei het al hè, déze vrouw is Engels en heeft me in mijn leven heel veel plezier bezorgd. 

Ik denk dat ik alles wat zij geschreven heeft heb gelezen en dan ook nog een paar boeken óver haar. 

Dat was al met al best veel, maar het waren en zijn zulke lekkere boeken. 

Niets ingewikkelds aan en zelfs als je weet wie het gedaan heeft blijft het boeiend. Natuurlijk is het moord, maar toch echt niet te vergelijken met de bloederige details in de detectives van tegenwoordiig. En dan nog die sfeer, die Engelse sfeer, die komt zo goed over. Heerlijk om te lezen.

Agatha werd verpleegster in de eerste wereldoorlog. Ze leerde (staat in het boekje) over  vergif en haar fantasie ging aan het werk.

Na de oorlog ging ze schrijven. Zo'n verhaal begint altijd met een geheimzinnige moord. En wie zou die op kunnen lossen? 

Nou daar had Agatha zo haar detectives voor,  als daar zijn Miss Marple, Hercule Poirot. 

Agatha en haar typemachine reisden ondertussen de wereld over. Egypte, het Midden-Oosten. 

In haar eigen leven gebeurden ook spannende dingen, maar die worden in dit boek niet vermeld.

En terwijl ik dit stukkie zit te maken krijg ik zoals altijd weer zin om een Christie te gaan herlezen. 

Alleen nog even nadenken welke detective ik neem,  Miss Marple of Poirot

Rosa Parks

 Ik had me een heel klein beetje vergist toen ik dit boekje kocht in Foyles in London. Het is er eentje uit de serie 'Little People , Big Dreams'. 

Ik ben helemaal weg van die serie. Maar de verzameling compleet krijgen, dát gaat niet lukken. Wil ik ook niet, er zijn er zoveel inmiddels. 

Dus ik had grenzen getrokken: het boekje moet over een vrouw gaan en die vrouw moet Engels zijn. 

En ik mag zo'n deeltje ook alleen in London kopen. 

De eerste uitzondering was al gemaakt voor ik die grenzen had bedacht. Dat was Alan Turing. 

En de tweede uitzondering eigenlijk ook. Want hierna bedacht ik pas de grens. 

Dus Rosa is er en vergis je niet hoor. Ik vond en vind haar fantastisch. Alleen is ze niet Engels. 

Rosa is from Montgomery,  Alabama.

Toen Rosa opgroeide was de slavernij afgeschaft, maar zwarte mensen hadden nog steeds geen gelijke rechten en werden niet hetzelfde behandeld als witte mensen. 

En op een dag toen Rosa  thuis kwam van haar werk en een zitplaats had in de bus (achterin uiteraard), werd haar door de buschauffeur gezegd op te staan voor een wit iemand. 

Rosa weigerde. De politie werd er bij gehaald, Parks kreeg een boete, weigerde te betalen en kwam zelfs in de gevangenis terecht. Een jaar later werd ze door het Hooggerechtshof in het gelijk gesteld en veranderde de wet. Dat was in 1955.

Enfin, het andere boekje dat ik kocht,  gaat ook over een vrouw en die vrouw is Engels, zeer Engels. Ze heeft mij in mijn leven veel plezier bezorgd, tot op de dag van vandaag. Morgen laat ik dat boekje zien. 

Misschien kan je bedenken wie dat is? 

Gezichtjes

Emie appte: 'Ik heb nog een gezichtje voor je  gevonden op de fruitschaal. Hij kijkt een beetje verdrietig,  we gaan hem maar snel opeten dan mag hij de rest van zijn bestaan lekker composteren':

En deze dan, van Els Wolff:

Vervolgens kwamen er in een keer vier nieuwe gezichtjes bij en die werden me gestuurd door Esther. Ik vind ze alle vier fantastisch. Ze zijn gemaakt tijdens een dagje in Wildlands in Emmen

'In de opgestapelde oude apparaten zie ik een gezicht', schrijft Esther: 

Op de muur achter de olifant  is een gezicht te zien, nogal verwongen...

Deze deed ik per ongeluk op de kop. En dat klopt m.i. ook. Maar Esther stuurde hem gewoon zoals het hoort natuurlijk: 

En de telefoon spreekt voor zich:

Dat was het weer, voor deze keer. Hartelijk dank voor het inzenden en blijf dat vooral doen: Speuren én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com 

Nummer Negen

 

Hier is mijn nummer negen. Nummer negen van 'de tien van Conny'. 

En ondanks al mijn goede voornemens toch weer op het laatste nippertje. 

Het werd ook weer een Atc trouwens. Ik probéérde groot te werken, maar dat lukte niet. 

Enfin, de woorden deze week waren:

Tevreden, tulp, turquoise en kwast. 

Ik wilde de stempel 'dream, dream big' gebruiken en je wil niet weten hoe vaak ik dat heb over gedaan. 

De gedachte was dat iemand bezig is een muurschildering te maken, in de kleur turquoise en met een tulp erop. 

Dat idee vind ik zelf wel oké (een beetje tevreden). 

Maar de afwerking is niet goed. Als dit een Atc-ruil betrof zou ik hem niet op durven sturen. En ik denk dat die schilder met zijn kwast ook niet erg tevreden zou zijn. 

Tja, soms heb je dat. 

Ik ga lekker weer kijken wat de andere deelnemers hebben gedaan en dat kunnen jullie natuurlijk ook doen.  Hier, klik. 

Opruiming

 Ik hou ook nog even een opruiming van Londonfoto's die wel interessant of leuk zijn, maar niet om een heel blogje mee te maken. Een beetje griezelig vond ik dit: 

Maar heel geruststellend: Henry I en zo'n brievenbus:

En verder het afval -op -straat-probleem dat kleiner lijkt te zijn dan bijvoorbeeld in Amsterdam:

Dingen die niet veranderen, behalve dan de kleur van het uniform:

En over kleur gesproken, de kleur, die onder alle weersomstandigheden mooi is: 

Ook onveranderd, maar toch weer verbazingwekkend:

Nou en over de volgende twee strangers zou ik wél een heel blogje kunnen maken. Met gemak!!!!

Monday Mural

 

Abraham O. Van hem heb ik al eerder werk laten zien. Ook vanuit London. En deze vind ik ook weer fraai. 

En hier, klik, kun je meer van zijn werk zien. 

Linking to Sami's Colourful World

Tower Bridge

 

Het loopt een beetje door elkaar allemaal, dus nu weer even naar London.

Toen besloten was dat we met onze kinderen naar London zouden gaan, zag ik meteen een bepaalde foto voor me, gemaakt toen we voor het eerst met die kinderen in London waren. In 1992. 

Op die foto staan wij met ons vijven op de Tower Bridge. Mijn man en ik staan naast elkaar. Aan allebei de kanten een kind en voor ons in de wandelwagen onze jongste. 

En ik dacht die foto gaat opnieuw gemaakt worden. Wat er ook gebeurt, wat we verder ook doen, dat moet.  

Tower Bridge, zelfde opstelling en nu met onze volwassen kinderen.

Nou,  die foto van toen,  is waarschijnlijk alleen in mijn hoofd gemaakt. Ik heb gezocht in mijn digitale foto's en in die ene doos met echte foto's, de kinderen zochten,  maar een dergelijke foto was er niet. Het kan ook eigenlijk niet eens. 

Het was1992 en de jongste zat echt niet meer in de wandelwagen. 

Ik vond het hartstikke jammer, maar we gingen natuurlijk toch naar de Tower Bridge. En maakten daar foto's:

Een heleboel foto's maakten we, ook in de opstelling zoals ik die in mijn hoofd had. 

Maar ik kan alleen deze nog laten zien.

Maakt niet uit, we wáren er, met z'n vijven. En dat was fantastisch! Heel veel mooie  herinneringen!

We waren trouwens niet de enige mensen die foto's maakten van en op de brug. Ook leuk om te zien, vooral die ene: