De hospita

Simone Kleinsma... ik vind het altijd zo knap wat ze doet. 

Ze is helemaal niet meer zo jong (66), maar ze kan nog echt alles. 

Op het vlak van acteren, zingen en dansen dan hè. Superknap. 

We gingen naar de musical 'De Hospita'. Wow, een eigen musical voor Simone Kleinsma. Dat leek me wel terecht en die wilde ik heel graag zien. 

Programmaboekjes zijn er niet meer,  geloof ik. Maar als je voor aanvang in de zaal zit, zie je wel dit op het toneel: een grote code. 

En als je daar dan op richt krijg je een digitaal programmaboekje. 

Daarna moet je telefoon uit omdat de voorstelling bijna gaat beginnen en je wil natuurlijk niet vergéten het ding uit te zetten.  Al met al keek ik pas thuis in dat boekje. 

Foto's maken mocht niet, dus ik was wel blij met de volgende foto uit dat digitale boekje. 

Het was lang geleden dat wij een musical zagen. Vroeger was ik dol op het genre. Maar de laatste jaren is dat toch wat minder geworden. Waarom weet ik niet. 

Deze avond: 

Ik vond Kleinsma fantastisch en die Paul Groot die ik wel kende maar niet als musicalspeler,  vond ik ook goed. Het verhaal van de hospita was op zich aardig en de muziek oké. Het ensemble en het orkest... De musical is al in reprise dus die zijn allemaal heel goed op elkaar ingespeeld. Ze maken geen fouten. 

Dus wij hadden echt wel een mooie avond. 

Maar... er zijn wel een paar maren. Bijv. dat ik het veel te lang vond duren allemaal. Dat er te veel in het verhaal was gepropt en dat dat er allemaal uit moest. In iets meer dan drie uur! Dat vind ik echt te lang. 

Er is niet een liedje blijven hangen, dat vind ik raar en dat lag niet aan de zangprestaties. 

Al met al vond ik het niet zo'n goede musical. 

Er kwam nog bij dat we een vervelende pauze hadden. Normaal gesproken neem je een drankje en vervolgens kijk je een beetje rond, maakt nog een praatje met een bekende, altijd gezellig.

Maar in onze schouwburg zijn nieuwe stoelen gekomen. Smallere stoelen en veel meer. Dat betekent bij een uitverkochte zaal hele grote drukte. Zelfs zo dat er een soort hekken staan met hoe je moet lopen als je uit uitgang 1 komt en anders wanneer je uit een van de andere uitgangen komt. Ik vond het benauwend en erg vervelend. Ik heb nooit last van grote druktes, maar dit was bijna eng. En dan nog met dat glas in je hand. 

De volgende dag kwam er meteen een aankondiging van nieuwe voorstellingen in mijn mailbox. Want zo werkt dat. 

Voor een voorstelling in een kleinere zaal hebben we kaarten geboekt. Dat is pas in maart. Op internationale vrouwendag. Gebaseerd op een boek dat ik heb gelezen. Ik heb er hier over geschreven, klik. 

Weer iets in het theater waar ik me lang op kan verheugen.