Eten in London

Eten moet je natuurlijk ook in London. We waren er drie avonden. 

Een avond was gereserveerd voor onze Griek. De andere twee avonden, daarvoor hadden onze twee jongste kinderen iets uitgezocht. 

Dat zijn smulpapen en ze zijn hartstikke hip, bovendien zijn ze handig in het regelen van restaurants. 

Trouwens ook in het vinden van de weg, maar dit terzijde, dat zijn ze alle drie. 

Nou ze hadden dus twee keer een restaurant bedacht en geregeld. 

Voor eentje hadden ze (thuis nog) de wekker moeten zetten om meteen te kunnen reserveren, want zo populair die tent dat je echt geen schijn van kans hebt als je toevallig langs zou lopen. 

Het ziet er uit als een gewone pub en erg Engels.

Beneden ís het ook een gewone pub. Maar boven kun je eten. 

Het zou dus hot te zijn, booming en erg goed. 

Ik werd al blij toen ik zag hoe het er binnen uit zag

Mijn favoriete Queen, handgeschreven menu's, alles goed verzorgd. 

Het was er lekker, gezellig en ik begrijp best dat het zo in trek is. Ik at er het allerlekkerste nagerecht ooit en de allerlekkerste garnalencocktail. 

De andere avond waren we bij Ottolenghi. Daar eten we bijna altijd als we in London zijn. Het is er altijd erg lekker. Poepduur ook, maar omdat ik me niet eens kan herinneren wanneer we hier voor het laatst uit eten waren, mocht het van mijn calvinistische zelf. 

Het was een nieuwe vestiging en het was heerlijk. Absoluut. Maar we gingen er allemaal vandaan met nog erg veel trek. 

De zak Engelse drop die onze oudste zoon bij zich had, kwam goed van pas. Dus de volgende keer gaan we niet meer naar Ottolenghi. 

Acht (van tien)

 

Nummer acht van 'de tien van Conny' en ik vond hem weer tamelijk lastig. 

Op enig moment schiet er toch iets in mijn hoofd en dat verandert dan ook niet meer. 

Ik wil dat wel, maar kom steeds op hetzelfde uit. 

De woorden waarmee de collage van deze week moest worden gemaakt:

Zee, stoel, hibiscus, metallic. 

Alle woorden zijn verwerkt in de collage. 

De achtergrond is een foto die ook mijn bureaublad siert. Het is de zee bij Groede. 

De hond, tja die had liever zeehond willen zijn en in zijn koppie is-ie dat ook. Wat een air!

Een gewone stoel, wel een leuke trouwens.  

En aan de pootjes van de (zee)hond een mengeling van schelpen en hibiscus:  zee en land.  

Metallic hibiscus is het, maar dat zie je niet heel goed.

Nog twee te gaan. En ik neem me wederom voor om deze keer eens echt op tijd te beginnen. Vandaag dus. 

Maar natuurlijk pas nadat ik ben gaan kijken bij alle andere deelnemers. Je vindt ze hier: klik

Een klap voor je kanis

 

Nog nooit kreeg ik een klap voor mijn kanis. Nog nooit ben ik zelfs maar bedreigd : als je nou niet ophoudt krijg je een klap voor je kanis. 

Ik dacht dat je kanis je kop was. 

'Nee hoor',  zei de mevrouw die dit huis in de Kanisstraat bewoont. Ik vroeg haar naar de naam van de straat. Ze hing gezellig over haar onderdeur en wilde best een praatje maken. 

'Nee hoor', zei ze,  'een kanis is een mand. Een korf met een deksel en een platte kant op de rug, een marskramersmand. 

Zo'n mand zat helemaal vol met handel en als daar nou een klap op werd gegeven, kon de marskramer met waar en al op de grond terecht komen. Dus moest de marskramer zo bewegen dat hij geen klap voor zijn kanis kreeg. 

In deze buurt waren veel marskramers, vandaar de straatnaam'.  

Het huis is ook wel interessant. Het is een van de oudste huizen in Alkmaar en gebouwd rond 1540. Het was een winkel en de onderste luiken waren de toonbank. De luiken stonden open en gingen dicht als de winkel dicht ging. 

Het huis liep ver door, ook om de hoek. 

Tsjonge, Alkmaar is toch echt ook een superleuke stad hoor. We waren er voor het museum, maar liepen natuurlijk toch ook een rondje. Weer wat geleerd. 

Neon

Het begon die keer in London met deze mural:

Dat was niet bij ons laatste bezoek aan de stad, maar de keer daarvoor. Door de hoogte én door de aparte kleur, viel hij (of zij) niet te missen.  

Daarna zagen we deze blije meneer. In dezelfde kleur, maar of het ook van dezelfde kunstenaar was? 'Het zou zo maar kunnen', dacht ik.

En dan deze nog. Een jongen in een  iets andere kleur. 

Dus dat werd googelen. Straatartiesten zijn niet altijd even makkelijk te vinden en soms zelfs helemaal niet.

Déze kunstenaar wel. Hij heet David Speed en hij heeft zijn basis in London.

Speed experimenteerde volop met neonverf.  'Be Neon', is zijn motto. Je kunt meer van zijn werk hier zien, klik

Bij het laatste kunstwerk van deze David Speed, het rode werk,  hoort een verhaal. 

De jongen die daar is afgebeeld heette Noah Jones. Hij werd bekend onder zijn bijnaam Background Bob. 

Een kind met verschillende beperkingen. 

In de Coronatijd ging hij schilderen, op karton en zijn vader legde voor hem contacten met (straat)kunstenaars van over de hele wereld. 

Meer dan 750 kunstenaars werkten samen met Noah. Er waren tentoonstellingen en er verschenen boeken en zo werd geld opgehaald voor het ziekenhuis waar Noah werd behandeld.  Meer dan 250.000 pond. 

Background Bob stierf in 2023, op 15-jarige leeftijd. 

Linking to Sami's Colourful World

Febo

 

We kwamen op een of andere manier terecht in de Ferdinand Bolstraat tijdens een wandeling in Amsterdam. 

Op het bordje staat niet eens: 'Ferdinand Bol, kunstschilder, 1616 - 1680'. 

Geeft niet want ik ken hem hoor, Ferdinand. 

Hij is een Dordtenaar net als ik en in ons museum hing altijd een mooi werk van hem, voorstellende Michiel de Ruyter. 

Soms raakte ik bij dat schilderij met mensen in gesprek, dan vertelde ik er iets over, over Ferdinand Bol en meestal ook even over de Febo. 

De snackbarketen, zo genoemd omdat de eerste Febo in de Ferdinand Bolstraat was en daarom Febo werd genoemd. Dat vertelde ik. 

Enfin, daar dacht ik aan toen ik in die straat het karretje zag. 

Vervolgens dacht ik aan die eerste snackbar en die wilde ik wel eens zien. 

En nee ik ging echt niet voor mijn favoriete kroket. Echt niet. 

Ik wilde gewoon een foto van de eerste Febo. 

Dus dat deed ik, ik maakte een foto én een praatje met de mevrouw in de kiosk. En zij wist me te vertellen dat dit beslist niet de eerste Febo was. 

De oprichter,  ene Johan de Borst, leerder het  bakkersvak in een bakkerij in de Ferdinand Bolstraat. Dat wel. Maar zijn eerste eigen zaak als bakker was niet daar. Hij noemde zijn eigen bakkerij wel Maison Febo. En vandaar uit begon hij met snacks. En zo is het verder gegroeid. 

En nu ik dit schrijf snap ik niet waarom ik geen kroket nam! We liepen gewoon verder. 

Maarten van Heemskerck (2)

 Omdat ik heel wat uren doorbreng in ons museum tussen de ruim tweehonderd etsen van Rembrandt die daar hangen, schrok ik een beetje toen ik,  voor het vervolg van de tentoonstelling van Maarten van Heemskerck, in Teylers binnenkwam. 

'Pfff, allemaal etsen', dacht ik, 'en ik heb er nu geen zin in'.

Maar ik ging toch kijken natuurlijk en vond het fantastisch. Geen wonder dat Rembrandt ook geïnspireerd is door van Heemskerck. 

Maarten van Heemskerck pakte het slim aan. Hij tekende vaak de voorstellingen waar hij om werd gevraagd en liet dan het graveren doen door graveurs. Zoals bijvoorbeeld Philips Galle.  Hij heeft op die manier echt veel gemaakt en er was dus ook veel te zien. 

Ik pik er een serie uit. Eentje van vier stuks, te weten Lente, Zomer, Herfst en Winter en van die serie laat ik er twee zien. 

De herfst natuurlijk waar we nu toch echt volop in zitten. En de zomer die voorbij is: 

Zoveel details. Zo scherp. Je ziet zelf wel wat wat is.

Een andere serie die ik erg mooi vond was die van de acht Wereldwonderen. Monumenten rond de Middellandse zee die als wereldwonder werden beschouwd. 

Zoals bijvoorbeeld de vuurtoren van Pharos, Alexandrie. De meeste van die wonderen bestaan niet meer. Tegenwoordig is er een heel andere lijst.

Hoe goed en knap ik dit ook allemaal vond en er was nog veel meer, toch keek ik al uit naar het laatste deel van de tentoonstelling in Alkmaar. 

En daar ben ik ook geweest. 

Helaas ben ik het merendeel van de foto's die ik er maakte kwijt. 

Ik wás al van plan om nog een keer te gaan kijken in het Stedelijk museum Alkmaar. Dus dat gaat nu zeker gebeuren. Dan zal ik daar ook nog wat van laten zien. 

Tot slot:  drie musea die samenwerkten om het werk van één schilder zo goed en zo uitgebreid mogelijk  te laten zien. Drie periodes in een schildersleven.  

Ik vind het geweldig en heb van alle drie de tentoonstellingen genoten. En van Maarten van Heemskerck. 

Drie musea.

Dat is toch wel bijzonder hè. Het werk van één schilder wordt getoond op drie plaatsen. Teylers Museum in Haarlem, Frans Halsmuseum ook in Haarlem en Stedelijk Museum Alkmaar, je raaadt het al, in Alkmaar. 

Die schilder is Maarten van Heemskerck ( 1498-1574). Dit is 'm : 

Maarten van Heemskerck: Zelfportret met Colosseum.1553. 

Dit zelfportret hangt in Alkmaar. Als ik er zo naar kijk vind ik het een leuke vent, die Maarten. 

Wij begonnen in Haarlem in het Frans Hals. Daar hangt het vroege werk. 

Ik zou echt niet weten wat ik zou moeten kiezen van dat vroege werk, ik vond het zo mooi, ik wil wel alles laten zien. 

Maarten van Heemskerck: De Heilige Lucas schildert de Madonna. 1532

Alleen al over dit werk valt zoveel te vertellen:

 

Dat pas sinds kort bekend is dat dit twee doeken zijn, dus zoals je het nu ziet. 

Dat bleek pas bij de restauratie. Daarvoor waren ze met een tussenstuk aan elkaar verbonden.  Jarenlang leek het een doek te zijn. 

Jezus zit op een glazen wereldbol, met een gouden kruis. Een teken van macht, wereldmacht.

De heilige Lucas schilderde volgens de legende Maria met Jezus en wordt daardoor beschouwd als de beschermheilige van de schilders

Lucas werd hier echter niet als heilige afgebeeld, m aar als een gewoon iemand, met een brilletje. 

De muts die Lucas draagt is een Frygische muts,  een verwijzing naar waar hij vandaan komt. (Frygië is Turkije).  

De figuur naast Lucas verbeeldt inspiratie, maar heeft ook een heel gewoon gezicht. Misschien wel dat van Maarten van Heemskerck zelf. 

En dan dat briefje onderaan.

Dit werk schilderde Maarten van Heemskerck kort voor zijn vertrek naar Rome. Hij wilde er op dat moment mee laten zien wat hij kan. 

Hij schonk het werk aan het St Lucasgilde en hoopte dat zij,  als hij onderweg zou zijn op deze spannende en gevaarlijke reis,  voor hem zouden bidden. 

Goed, Rome dus. 

Dát deel van zijn leven en werk wordt belicht in het Stedelijk Museum Alkmaar. 

Ondertussen mag ik van mezelf nog een schilderij laten zien en ik koos voor dit werk:

Maarten van Heemskerck: Portret van een vrouw. 1528

Die mooie witte mouwen, die prachtige kleur groen en dat zeer speciale en luxe spinnewiel. Wow!!

The fourth Plinth, 2024

 

'Was je al klaar met London dan, Bettie?'

Nee hoor, helemaal niet. Want hoewel het een lang weekend was dat we er met onze kinderen waren, was het toch te kort. Zoals altijd. 

Ik ben er trouwens nog nooit langer dan een week geweest, maar ook een week is te kort.

Kan ik niks aan doen. Ik ben gewoon een Londoner in de geest. 

Maar ja, veel foto's te verwerken, veel dingen die op een rijtje gezet moeten worden, veel gewerkt na thuiskomst en dan zijn er natuurlijk ook nog de gewone zaken die nou een maal gedaan moeten worden. 

Vandaar dat ik eerst even een paar blogs maakte die helemaal niets met London van doen hadden. Maar nu dus weer even terug. 

We waren op Trafalgar Square, natuurlijk waren we daar. Altijd op de eerste dag. Nu ook en ik zag meteen dat er iets nieuws was geplaatst op de Fourth Plinth. 

Ik heb al vaak laten zien wat er op staat,  want dat verandert, ik geloof jaarlijks of tweejaarlijks. 

De vorige keer was het dit: klik
En nu: 

Ik moet eerlijk zeggen dat het werk me niet meteen aansprak. Dus ik snuffelde er een beetje omheen, tot ik de uitleg vond.

De titel is Mil Veces Un Instante, wat betekent A Thousand Times in an Instant. 

De kunstenaar is Teresa Margolles  en ze is Mexicaans

Het zijn gezichten van honderden transgender, non-binary en gender non-conforming people. Er werd direct gips op de gezichten van de deelnemers gedaan en er zijn dus in de afgietsels sporen van huid en haar achtergebleven. Waardoor langzaam de erosie zal toeslaan. 

Het werk is ook een herinnering aan Karla, een transgender die vermoord is in Mexico. 

Beoogd wordt natuurlijk aandacht voor het geweld op deze mensen.

Enfin, een prima werk hoor, maar niet iets waar ik naar bleef kijken. 

Ik zag dat al bekend is welke werken hierna geplaatst gaan worden op die plinth. Je kunt ze hier zien.

https://www.bbc.com/news/uk-england-london-68565332.amp

 

Die blauwe vind ik prachtig en die groene niet. Jammer dat het nog steeds niet Alan Turing is. Of Elizabeth!

Maar ik hoop toch dat ik ze kan gaan bekijken in 2026 en 2028!

Zeven

 

En dan is hier mijn nummer zeven. 

Dat wil zeggen het is de zevende collage in de uitdaging van Conny. 

Dat gaat als volgt: tien weken lang maak je een collage en die toon je op je blog, of op Conny's blog, hier: klik. 

In die collage moeten vier woorden worden verwerkt en dat waren deze week... 

Weet je wat, kijk eerst maar even of je ze ziet, die woorden.

Oké, dit waren ze:  wit, bloempot, vogels en naaien. 

Het is deze keer geen Atc geworden, het viel allemaal iets groter uit   per ongeluk en aangezien de grootte vrij is, maakte dat niet uit.  

Bij een Atc kan dat niet, daar is de maat het enige dat moet, dat vast staat.

Het leukst vind ik iedere week om te zien wat de andere deelnemers hebben gemaakt. 

Vandaag kan ik pas in de avond kijken omdat ik vroeg weg moet, er de tijd voor wil nemen en niet op mijn telefoon wil kijken. Maar ik verheug me er nu al op!

Gezichtjes

'Ik heb een paar gezichtjes gevonden', zegt Kitty

'Onderweg naar Weert zag ik een auto en een vrachtauto met ‘smoel’. Ik dacht dat je in veel auto’s wel gezichtjes kon vinden. Met twee achterlichten als ogen wordt het al gauw wat. Maar toch, zo speurend onderweg, viel het nog niet eens mee.

Het wapen op het voormalige stadhuis van Weert (nu Museum W) deed me aan Johan Derksen denken'.

En Els van Knutzels zag er ook weer een en wat een mooie! Els denkt dat het een ertshapper is. Ze zag hem bij het Maritiem Museum. 

'Manlief eet graag droogworst en salami met noten erin.

Ik trof een hele familie " bekkentrekkers " tijdens het snijden van de worst',  schrijft Marij. 

'Haha, nu kwam mijn man met dit broodje aan. 'Bijna Halloween zeker' ,  zei hij 😂

Het was wel weer een nieuw brood (na die foto die ik eerder van een brood had)' , schreef Carla. 

'Ik heb denk ik de smaak te pakken, want ik heb weer een gezichtje gevonden. In de brochure monumentenroute Zandvoort 23 zag ik 'm,  al bladerend'. Zegt Kitty

En Els nogmaals: 'Zag vanochtend dat de nieuwe badkamer thermostaat vriendelijk lacht. 

Zie jij het ook?'

En dat was de laatste. Voor deze ronde. Dus blijf speuren én inzenden, mensen. bettievdgriend@hotmail.com

Monday mural

 

Dit vond ik nou weer eens een hele mooie, in Amsterdam. Niet speciaal op zoek gegaan, maar ik liep er langs en dat al voor de tweede keer. De eerste keer was in juni en de tweede keer afgelopen week. Aan de mural was niks veranderd, wel aan de bouw. Die vordert en dan zal de schildering verdwijnen. 

Ik zag hem lopend vanaf de Prins Hendrik-kade. Lopend met een grote en bewust genomen omweg. Lekker slenteren in Amsterdam. Ik kon er niet dichterbij komen.

Mij lijkt het dat hier een dwarsdoorsnede van de bevolking van Amsterdam is afgebeeld. Vroeger en nu. En dat vond de harde (weg)werker aan déze kant van de straat ook. Hij was bezorgd over mij en wees mij m'n plek. Vanwaar ik,  in zijn ogen,  de beste foto zou kunnen maken. 

Daarna nam hij alle tijd om met ons te praten. 'Wat denkt u, die  vrouw met hoofddooek, is zij Turks of Marokkaans?' 

Ik zei dat ik dacht Turks en dat dacht hij ook. Maar zeker wisten we het allebei niet. Hij was zelf ook Turks. 

En daarna ging hij los over Ajax met mijn eigen Amsterdammer. En over Tilburg en over wonen in Zaandam en/of Hoorn. 

Nogmaals, ik vond het echt een superleuke mural en meer kan ik er niet van zeggen. Omdat ik ook niet weet wie de schildering maakte(n). Er staat onder (Amsterdam?)Sign Painters. Maar dan weet ik het nog niet. 

Linking to Sami's Colourful World. 

Pauw pauw pauw steek je veren uit.

Dat 'Pauw pauw pauw ...', dat riepen we vroeger als er een pauw was,  ergens. En dat deed zo'n pauw dan nooit natuurlijk,  z'n veren uitsteken.  

Déze pauw hoefde niet aangespoord te worden. Deze deed het helemaal vanzelf en vlak voor mijn neus: 

Wat een pracht hè, ik vind het echt ongelooflijk. Hij liep kittig rond, een beetje pronkend en toen ineens, daar ging- ie. Ik hield m'n adem echt in. 

Nou, dat was het wel weer voor vandaag en ik heb er eigenlijk helemaal niks aan toe te voegen!

Oh,Oh!

We waren in het Allard Pierson Museum in Amsterdam en zagen daar een interessante tentoonstelling: 'De roep van de o'o, Natuur onder druk'. 

In de eerste zaal waar je binnenkomt, hoor je het geluid van de Kauai o'o. Een heel mooi en rustgevend geluid. Een vogelgeluid.

Die Kauai o'o, dat is een vogel die alleen voorkwam op het Hawaïaanse eiland Kauai. 

Voorkwám, want het laatste mannetje is voor het laatst gezien in 1987. De geluidsopname is uit 1985. Dat mannetje heeft nooit meer een vrouwtje gevonden. En daarmee was de vogel uitgestorven. Ik vond het ontroerend én erg. 

Dat is dus nog helemaal niet zo lang geleden en wat ook maar weer eens duidelijk werd in de tentoonstelling, is dat het nog steeds gebeurt. Door toedoen van de mens. Die kauai o 'o vielen ten prooi aan dieren die door de mens op het eiland waren geïntroduceerd. 

Daarvan, van de invloed van de mens zijn nog meer voorbeelden. Het meest bekende is de dodo. 

De dodo, die niet in de bomen nestelde, maar op de grond. Daardoor waren de eieren zeer kwetsbaar. 

Andere invasieve soorten, door de mens aangevoerd,  maakten er gebruik van, waardoor de dodo uitstierf. 

Er zijn op de tentoonstelling heel veel prachtige tekeningen te zien , gemaakt door kunstenaars en wetenschappers vroeger. 

De tekening hiernaast, een handgekleurde ets, is van van G. de Brièvre en gemaakt in 1835. 

Nog een ander voorbeeld van een uitgestorven dier is de Quagga. Uitgestorven door overbejaging. 

Behalve deze tekening van de Quagga, was er ook een opgezet exemplaar te zien. Bijzonder want zelfs het opgezette exemplaar is kwetsbaar en niet altijd te zien. 

De merrie stierf in 1883 in Artis en was het allerlaatste exemplaar van de soort. 

Op deze tentoonstelling is heel veel te zien. Heel veel! 

Vijf massa-extincties worden gezien in de aardlagen. 

Dat zijn periodes waarin meer dan 70% van het leven versneld uitstierf. De vijfde extinctie was die waarbij de dino's niet overleefden. 65 miljoen jaar geleden. 

En nu? Nu zitten we in de zesde massa-extinctie. Veroorzaakt door menselijk handelen!

Voor mij werd dus weer eens duidelijk dat het uitsterven van soorten niet iets is uit een ver verleden. Dat het nog steeds gebeurt en dat de mens de oorzaak is. De treurige oorzaak.  Oh, oh!

Wandelen in London

Met de trein naar London, ik heb het vast al vaker betoogd, is echt ideaal. Je hebt,  als je op tijd vertrekt thuis,  nog een heel groot deel van de  middag en de avond, want het is er ook nog eens een uur vroeger. (En voor mensen die plannen maken: het scheelt echt onzettend veel geld als je vroeg boekt. Niet een beetje, maar veel. )

Die eerste middag was Bart een beetje onze gids. Hij heeft meerdere keren hard gelopen in London en heeft een goed beeld, zelfs zonder kaart. 'Nou als je dan zo gaat en dan naar rechts, dan komen we volgens mij daar en daar'. En dat is dan ook zo. 

Dus we liepen heerlijk door een herfstachtig London:

Zagen onderweg heel wat kleine cyclamens in bloembakken, dat vind ik altijd heel opvallend in London, dat zie ik hier eigenlijk nooit. Binnen lukt het bij mij niet, misschien nog maar eens buiten proberen. 

In Kensington Gardens was het prachtig als altijd en ik werd heel erg blij van het kunstwerk van Yayoi Kusama. Een bijzondere Japanse kunstenares.

Het heet Pumpkin,  2024. En het staat vlak bij de Serpentine. 

Die Kusama (1929-! ) is ook lang in Nederland werkzaam geweest. Zij maakt fantastische objecten. Heel vaak met stippen, die zijn een beetje haar handelsmerk. 

En nou ik het toch over Japan heb. Een paar dagen later kwamen we nog in het British museum  en zonder er over nagedacht te hebben bezochten we de afdeling Japan. Daar was ik nog nooit geweest. 

Veel moois te zien. Vooral de Netsuke. Dat zijn prachtig gesneden figuurtjes, die als accessoires gedragen werden door Japanse mannen. 

Het museum heeft een verzameling van 2300 stuks. 

De eerste is een Sumoworstelaar van hout, de tweede een Dutchman with cockerel. Van ivoor. Ik vond ze hartstikke leuk.