Zij, hierboven op de foto, moet geduld hebben.
Ik moet ook geduld hebben. Dat werd me niet letterlijk gezegd bij de laatste controle in het ziekenhuis gisteren. Maar de bedoeling was duidelijk.
Geduld, want het kan wel een jaar duren met die schouder. Een jaar voor ik pijnvrij ben .
Ik was in de veronderstelling dat er weer een foto gemaakt zou worden, maar dat was niet het geval. Het was een korte beoordeling van de bewegingen die ik al dan niet kan maken.
'Kunt u uw arm omhoog krijgen? Nu zijwaarts. Heel goed. En hoger? Nog hoger? Kunt u hem op uw rug brengen? Mag ik even knijpen? Pijnlijk?
Nou zo'n onderzoekje dus en dat was het . Een arts in opleiding en die moet dan daarna nog even overleggen met de chirurg, zijn baas.
'We willen het hierbij laten, maar u kunt altijd bellen als het niet gaat en u merkt helemaal geen verbetering meer'.
Ik blijf een beetje zitten met de onvoorspelbaarheid van de beweging. Dus bijvoorbeeld de ene keer trek ik de deur dicht en voel weinig. De volgende keer doe ik precies hetzelfde en kan door de grond zakken van de pijn.
Er zit niks anders op. Ik beschouw de ellende maar als afgedaan en keer die de rug toe. Net als zij hieronder!
Ria A.-S. Wil je mij je adres sturen? Voor de Kandinskykaart? bettievdgriend@hotmail.com
.JPG)
