Martin Lodewijk

Het kwam door haar dat ik keek naar die kant van de straat. In Dordrecht. Daar zat ze, op de stoep. 

Ik maakte een foto en toen zag ik vlak daarnaast de muur met een muurschildering. En die wekte mijn interesse, want ik ben altijd geïnteresseerd in murals. 

De naam van de maker viel me meteen op: Martin Lodewijk. De achternaam van mijn moeder was Lodewijk en die naam hoor je niet zo heel vaak.

Dit is de zijkant van de stripwinkel om de hoek. Ik hou helemaal niet zo van strips. 

Die in de krant lees ik soms en Asterix, ja van Asterix hield ik wel. En ik heb een paar Suske en Wiskes gelezen en vroeger de Donald Duck,  maar daar bleef het bij. 

Toch ging ik naar binnen in die winkel en informeerde naar Martin Lodewijk.

Op afkeurende toon zei de eigenaar:  'Maar Mevrouw, kent u die niet? Dat is een van onze bekendste Nederlandse striptekenaars. Hij is van Agent 327. Kijkt u maar,  hier ligt er een' :

Ik keek en herkende de stijl van de schildering op de muur. Zulke dingen vind ik leuk. 

We waren daar vanwege de boekenmarkt en omdat ik een paar echte koopjes had, vond ik dat ik me beste een keer een Martin Lodewijk kon permitteren. Dat werd de tweede die je hierboven ziet. 

We eindigden de dag met poffertjes en wat je daar in de maak ziet, was allemaal voor ons

Het boek las ik in de trein terug. Dat wil zeggen er staan twee verhalen in en ik las er een. 

Toen had ik het wel weer gehad en wist weer precies waarom ik normaal geen strips lees: ik word er moe van. 

En toch vond ik de strip leuk en dat kwam omdat-ie voor een deel in London speelde. Grappige tekeningen en best een grappig verhaal. 

'Hoe kun je het allemaal verzinnen', dacht ik, 'en dan ook nog tekenen'. 

Alleen al om die reden denk ik niet dat Martin Lodewijk familie kan zijn. Maar dat moet ik nog eens uitzoeken, ooit!

Over school-idyllen, maar geen idylle

School-idyllen. Geschreven door Top Naeff.  Een heel oud meisjesboek. Waarschijnlijk het allereerste meisjeboek.

Het verscheen voor het eerst in 1900; zo'n vijfenzestig jaar later las ik het voor het eerst. Maar zeker niet voor het laatst.  

En ik huilde dikke tranen over het treurige en oneerlijke einde. 

Jet van Marle is de hoofdpersoon. Zij heeft geen ouders meer en ze woont in bij een strenge oom en tante. Haar enige broer woont niet in Nederland

Ze gaat naar school natuurlijk en ze heeft vriendinnen. Een hele groep. Een hechte groep ook ondanks de verschillen. 

(Ik kan die vriendinnen zo oplepelen,  zonder even in het boek te kijken. Dat waren Maud, Jeanne, Noes en Lien) 

Ze houden met elkaar 'krans', een vriendinnenbijeenkomst. 

Ze halen kattenkwaad uit, zijn ondeugend (wordt dat woord nog gebruikt?), brutaal, haten hun juffen en eten taartjes. 

Jet is de vrolijkste van allemaal. Tot ze weer thuis is. Dan valt haar leven erg tegen met die kille oom en tante. 

Jet heeft een mooie stem en uiteindelijk mag ze op zangles. En ze mag zingen op een feestavond. 

Maar ja,  slecht gedrag, slechte cijfers: Jet blijft zitten. Ze krijgt straf en mag niet naar die feestavond.  Ook verdrietig: Maud gaat weg,  die moet naar kostschool. Allemaal erg naar en het ergste moet nog komen. 

Jet wordt ziek, ernstig ziek. Er moet gewaakt worden. 

De krans komt nog één keer bij elkaar, bij Jet.  

En dan, ik zit zelfs nu nog te slikken, dan overlijdt Jet. 

't Was juist op haar zeventiende verjaardag.

Enfin, je snapt dat toen ik zag dat er tijdens de boekenmarkt in de bibliotheek van Dordrecht,  een expositie was, gewijd aan School-idyllen, toen rénde ik er bijna op af. 

Het begon veelbelovend met dit portret, maar dat was het. 

Top Naeff (1878-1953) was een Dordtse en heeft veel geschreven. Ik las nog wel meer van haar werk, maar dat kon me nooit zo boeien als School-idyllen. 

Alle boeken van Top Naeff lagen er en van School-idyllen de verschillende drukken, zoals je hier boven ziet. 

Nou en dat was het. Oh ja en nog twee A4-tjes met een tijdlijn van het leven van de schrijfster. 

Zelden zo'n slechte expositie gezien. Nooit eigenlijk. Doe het dan niet, zou ik denken. 

Als ik deze aankondiging nou thuis had gezien, zou ik er naar toe gegaan zijn. Zonder twijfel en wat had ik er dan de pest in gehad. 

Nu maakte het niet uit. We waren er toch en er was genoeg leuks die dag. Maar die expositie...echt heel jammer. 

Naar de Boekenmarkt, Dordrecht

 

Toen we hier liepen, op weg vanaf het station naar de Boekenmarkt in Dordrecht, begon het net een klein beetje te regenen. 

De druppeltjes die je op de foto op de straat ziet, waren een voorbode van wat er de rest van de dag zou gaan gebeuren. 

Het werd nat... heel heel heel erg nat. 

Wij waren echter super tevreden over onszelf en dat kwam omdat we ons al tijden geleden hadden voorgenomen ons niet te laten weerhouden om iets te doen of ergens naar toe te gaan, vanwege een slechte weersvoorspelling. 

En iedere keer blijkt weer dat dát een verstandig besluit is geweest. 

Want zelfs nu konden we een deel van de markt zien, onder een paraplu en met een regenponcho. 

Het was moeilijk om foto's te maken met in een arm een paraplu en links een pijnlijke schouder, dus dat liet ik maar achterwege. 

Afgezien van deze dan, die aangeeft dat ik in Dordt ben en het altijd fijn vind daar te zijn. 

Daarna werd  het echt te erg met de regen, maar ja dan is daar natuurlijk altijd nog een prachtig museum. 

En later op de dag werd het wel weer beter en konden we nog een flink deel van de markt zien. 

Het was verreweg het ergste voor al die handelaren die toch gekomen waren.

Dit zijn mijn aanwinsten van de markt:

Twee Gouden Boekjes, waar ik erg blij mee ben, want mijn serie (de eerste 85 Gouden Boekjes) is nog steeds niet compleet. 

En tenslotte nog deze vier boeken, samen voor 2 euro. Dus 50 cent per stuk!!! Ik ben vooral heel erg blij met het boek van Jan Brokken. Dat boek luisterde ik, maar er wordt veel in verwezen naar schilderijen en die zie je natuurlijk niet als je luistert. Na het luisteren heb ik dat boek al een paar keer geleend uit de bieb om dingen op te kunnen zoeken. Nu heb ik het zelf!

Ps. Het kleine meisje van Meneer Linh is een van de mooiste boeken die ik ooit las. Eens kijken of ik dat nu nog steeds vind. 

Mural dieren

We gingen op zoek naar de mural van Maria Tesselschade in Alkmaar. Toen we er op afliepen, zagen we bij de ingangen van  de flats aan de rechterkant allerlei dierenschilderingen. Murals. En ja, dat was bijvangst. 

Als je er voor staat aan de linkerkant van de entree iets abstracts en rechts verschillende dierfiguren: 

Echt goed gedaan vond ik en in ieder geval heel origineel om op die plekken iets te maken.

Linking to Sami's Colourful World

Een vroege wandeling

Zo'n vroege wandeling, zoals we in de Coronatijd vaak deden, bijna dagelijks, wat is dat toch heerlijk. En wat is er veel te zien en wat ruikt  het lekker na een nachtje regen. Ik ging eigenlijk alleen omdat ik aan mijn tienduizend stappen wilde komen en er slecht weer dreigde later op de dag. Maar ik moet het gewoon vaker doen. Weer of geen weer. 

In het zeer nabij gelegen dorp Berkhout, zijn deze bakken geplaatst. Een stuk of zes. 

Van het voorjaar  waren ze gevuld met bloembollen. Ook heel mooi was dat. Maar nu dit, echt geweldig. 

Schitterend vind ik het. En... er staat nog heel veel moois te wachten

Ik vind het ook zo mooi dat ze dat doen, ik weet niet precies wie, maar het staat er gewoon.  Eigenlijk helemaal niet gewoon. 

En trouwens... ook de rest van de wandeling, was niet te versmaden:

Nomen

 Ds. W. Zondag, geboren in Kerkwijk. Ja dan zit er niks anders op, je wordt dominee! 

Mijn kinderen hebben alle drie veel gevoel voor humor. Ik moet vaak heel erg om ze lachen. Deze A. Postel stond op de app. Gezien door onze jongste zoon Dirk. 

Deze werd me gestuurd door Jeanne en was gezien door haar dochter Maritza

En onze ex-blogger Inge stuurde een stukje uit De Limburger over Kraaien- en Roekenexpert Timo Roeke

En deze is ook al van Inge: Martine ten Klooster die bij de EO werkt:

Dan Els van Knutzels. Zij zag een bijzondere naam in een column van Sylvia Witteman

En Els stuurde ook nog deze:   Marieke Stuitvoet, Voetreflextherapie

Een Franse, misschien een tikkeltje twijfelachtig, maar wel leuk. 

En de laatste zag ik in Volendam.:

Dank allen en nieuwe vondsten zijn altijd welkom:   bettievdgriend@hotmail.com

The Life of Chuck en l'Attachement

 

En weer zag ik een zeer bijzondere film: the Life of Chuck . Bijzonder verhaal en bijzonder boeiend. 

Gebaseerd op een boek van Stephen King. Ik heb jaren geleden een periode gehad dat ik veel van King wilde lezen en dat ook deed, maar veel herinneringen aan die boeken heb ik niet. Ook wel een paar films gezien, The Green Mile en the Shawshank Redemption. En nu dus deze film.

Het verhaal: 

Je ziet in het begin overal geheimzinnige aanplakborden met de tekst: Charles Krantz, 39 geweldige jaren! Dankjewel Chuck. 

En verder wordt duidelijk dat het einde van de wereld nabij is. 

Dan ga je terug naar het leven van de jonge Chuck. Het huis waarin hij opgroeit. Een huis met een geheimzinnige koepelzolder waar Chuck niet mag komen. 

En terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat ik er niet meer van moet vertellen. Gewoon stoppen. 

Dit is een film die je over je moet laten komen en alles wat je er van tevóren over weet is te veel. 

Ik zie best veel films, kennelijk zoekt onze cinema goed uit wat interessant is en mooi en leuk en noem maar op. 

Kennelijk doe ik vervolgens hetzelfde. Met als gevolg dat ik vaak erg te spreken ben over de films die ik zie.

Déze film vond ik superspeciaal. Indrukwekkend, ontroerend, mooi en ontzettend goed bedacht. Origineel!!!!! Een film over het leven zelf. 

En ik vond de hoofdrolspelers, degenen die Chuck vertolken (dat zijn er drie) heel erg goed. 

Er zit een dansscene in die geloof ik wel vijf minuten duurt en die is echt fantastisch.

Dit stukkie schreef ik al een tijdje geleden en hier bij ons draait de film niet meer. 

Maar nog wel op andere plaatsen en zo niet, dan weet je het al vast voor als-ie op tv komt. 

Ik zag nog een film en die is er nog wél. Een Franse film; het is sowieso leuk om weer eens even Frans te horen. De hoofdrolspelers kende ik helemaal niet. Maar vanaf nu wel. Gelukkig! 

Het verhaal: 

Sandra is een alleenstaande, oudere vrouw, ik schat in de vijftig, die in een feministische boekwinkel werkt. 

Tegenover haar woont een jong gezin met een kind en op een avond bellen de ouders aan bij Sandra met de vraag of zij op de kleine Elliott kan passen. De ouders kunnen dan naar het ziekenhuis om te bevallen. Een gezond meisje, Lucille, wordt geboren, maar de moeder overlijdt. Gevolg:  Sandra raakt meer en meer betrokken bij de twee kinderen en de nu alleenstaande vader van die twee. Tot de tweede verjaardag van het meisje gebeurt er van alles voor wat betreft de relaties. Relaties die helend kunnen werken. 

Mooie film, zoals zo veel films wat mij betreft iets te lang, maar wel de moeite waard! 

Polman

Blokzijl, Vollenhove, Schokland en... Nagele. 

Nagele??? wat moet je daar? 

Nou, Nagele is een dorp in de Noordoostpolder en in 1956 gebouwd voor de eerste bewoners. Voor de kolonisten zeg maar. 

We waren er al eens gaan kijken en hadden de wijk met doorzonwoningen en een aparte opzet toen al helemaal bekeken. 

Maar Huis Polman was op dat moment  dicht. Huis Polman is een huis van Hendrick de Keyser Monumenten. 

Genoemd naar de eerste bewoners, de familie Polman dus en opengesteld als museumhuis. Deze keer waren we zo slim geweest om van te voren te kijken naar de openingstijden en het kon en sloot mooi aan op Vollenhove en Blokzijl.

Vanwege het huis wilden we kijken, maar ook en vooral vanwege het interieur uit die tijd. 1956 dus. 

Als je er binnenstapt, waan je je terug in de tijd en zie je, in mijn geval, zoveel herkenbaars. 

En Hendrick de Keyser zou Hendrick de Keyser niet zijn als niet alles klopte. 

Dus staat er een tafeltje voor krant en boek en dan ligt daarin de Margriet, eentje uit 1958.  Je kan gerust  lekker in die stoel naast de kachtel gaan zitten en die Margriet eens uitgebreid bestuderen. Wat ik deed en zoals ik zei, Hendrick doet alles perfect. 

Ik kreeg er dus een kopje thee bij, uit een gepast kopje natuurlijk, met op het schoteltje een likkoekje.

Ik  had er ook best de radio bij aan mogen zetten. Je mag altijd overal aan, in en op bij Hendrick.  Roken zal er wel verboden zijn natuurlijk, maar was in die tijd volstrekt normaal

De keuken, ja, zo waren de keukens in die tijd. Ik zag veel overeenkomsten met het nieuwbouwhuis waarin ik, toevallig ook in 1957,  met mijn ouders ging wonen.

En verder nog de slaapkamers, de schuur, de badkamer mét lavet. Een lavet heb ik als kind niet meegemaakt, wij hadden een douchecel, zo heette dat, douchecel. Maar in mijn allereerste flat in Terneuzen zat ook nog een lavet. Dat was in 1972. 

Hendrick de Keyser Monumenten, wil de woongeschiedenis in Nederland laten zien en dat doen ze heel erg goed. 

Wij hebben nog lang niet alle museumhuizen gezien, maar als het zo uitkomt, zoals nu, pikken we er eentje mee en soms gaan we er ook speciaal voor. Ook hier kregen we een hartelijke, gezellige ontvangst, je voelt je echt welkom in het huis. Een aanrader! 

(Nb: Trouwe blogvolgers vragen zich misschien af waarom ik niks meer vertel of laat zien van Huis Bonck in Hoorn, ook een Hendrick de Keyser museumhuis, maar uit een totaal andere periode.  De reden is dat ik daar niet meer 'werk' als vrijwilliger. Dat is niet prettig verlopen, maar het huis blijft absoluut een aanrader. Zo, hebben we dat ook gehad). 

Vollenhove

  

Op onze missie om de door Anton Pieck getekende stadjes aan de Suydersee te bezoeken en te kijken of alles nog hetzelfde was, was Vollenhove de laatste stad die we aandeden. 

En ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet heel bijzonder vond. De Piecktekening was de toren van de kerk en die was niet anders geworden natuurlijk.

Er was een leuk,  klein museum, mooi ingedeeld, maar met een slaapverwekkende introductie via een film die een kwartier duurde en we eindigden in een prachtig park waar een ruïne was van een kasteel. Een folly. 

Blokzijl en Vollenhove afgerond. Maar de dag was nog lang niet voorbij. 

We gingen nog iets anders afronden en dat was het museum op Schokland. Schokland hebben we in de Coronatijd uitgebreid bezocht en bewandeld.  Toen konden we niet in het museum,  nu wel. En we waren in de buurt. 

Weer zo'n mooi klein museum, over de geschiedenis van Schokland vanaf de ijstijd. Wij zijn toch wel echt een museumland hoor. Allemaal interessant en bijna altijd heel goed opgezet. 

En we hadden zelfs nóg een missie, maar daarover later meer. 

Blokzijl

Zwolle, Kampen, Hasselt, Genemuiden, Zwartsluis, Vollenhoven, Blokzijl.... en verder. 

Het begin van mijn rijtje Overijssel. 

Geleerd in de derde klas van de lagere school. 

En ja hooor, ik wéét dat je alles kunt opzoeken, maar ik ben altijd oprecht verheugd dat ik ook weet waar ik ongeveer moet kijken. Want zo'n rijtje had een logische volgorde. Maar dit terzijde. 

We gingen naar Blokzijl om iets af te maken. 

Anton Pieck maakte tekeningen in al die stadjes en steden langs de Zuiderzee. 

Amsterdam, Monnickendam, Hoorn, Enkhuizen enz.  15 in totaal. En in dat boek wordt dan gekeken of en zo ja wat er dan veranderd is. 

Dat vonden wij ook leuk en we bezochten met het boek in de hand al dertien plaatsen. Wonder boven wonder is er nergens veel veranderd. Maar je hebt een leuk tochtje, je bezoekt een aardig stadje en er is natuurlijk nog meer te zien. 

Twee plaatsen noesten we nog. Vollenhoven en Blokzijl en die hebben we nu bezocht. Ha, project afgerond. 

We begonnen aan de haven en zagen eerst dit beeld. Zoals ik al vaker heb gezegd, ik ben niet zo van de beelden, maar dit werk vond ik echt mooi

Aan de binnenkant staat een tekst:

'Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht'. 

Det tekst is van Mahatma Gandhi en de maker van het beeld is Frits Stoop. Het heet 'Voor de wind'.

Nou en dan is dit wat we wilden zien: de tekening van Pieck uit 1951 en de foto van mijn man uit 2025. Niet veel veranderd volgens mij:

Dus dit was het hoofddoel, maar ik vond het ook echt een leuk stadje en er was nog meer te zien. 

Kaatje bijvoorbeeld. Ik wist dat 'Kaatje bij de Sluis' een sterrenrestaurant is. Maar ik wist niet dat Kaatje een soort legende is in Blokzijl. 

Hier is ze,  Kaatje en ze was vroeger herbergierster.

De moeder van Kaatje stichtte een herberg, 'In den gouden walvisch' en trouwde met een kapitein op de walvisvaart. Kaatje werd geboren toen de kapitein al een jaar van huis was. Hij keerde nimmer weer. 

Na de dood van haar moeder vestigde Kaatje zich bij de sluis, (vandaar dat de naam van het bekende restaurant zo goed gekozen is)  en deed zaken met de kooplieden van de V.O.C. Met specerijen en kruiden kon ze overheerlijk koken, maar ze hield haar recepten geheim. Kaatje trouwde niet, maar wachtte op haar geliefde, een stuurman op de vaart. Kaatje deed het goed, ze was welgesteld. 

Helaas werd ze op haar zestigste beroofd en vermoord. De daders zijn nooit gevonden. Later doken in verschillende Zuiderzeesteden haar recepten op. 

Veertien dagen na de dood van Kaatje, keerde haar geliefde weer. 

En dan waren er nog twee ooievaars. Het was jammer dat het een beetje regende, maar deze foto's zijn toch wel leuk, zo naast het haantje van de toren.

Oh ja en die sluis... die was er ook