Nog een beeld

En nog een beeld en ik herhaal, ik ben niet eens van de beelden. 

Ik moet wel om mezelf lachen. De eerste foto is van mij, de tweede werd gemaakt door mijn man. 

Ik bedacht als excuus dat het bloedheet was, maar ja dat was het voor hem ook natuurlijk. 

Enfin, je kijkt hier hoe dan ook naar het Palais de Justice in Lyon. 

Een zeer fraai gebouw, gelegen aan de oever van de Saône. Daar op die plek wordt al sinds de tiende eeuw recht gesproken. Ja, want Lyon is een zeer oude stad. 

Maar het gaat nu even om die zuilen. Dat zijn er precies vierentwintig. Je zou denken dat er een reden is voor dat aantal. Bijvoorbeeld dat het recht vierentwintig uur per dag geldt. Dat er op het gebied van gerechtigheid niet geslapen wordt of zo. 

Maar nee hoor, de reden is zuiver architectonisch. Best jammer.

Voor het  gebouw staat een beeld. En dat kreeg ik tijdens een boottocht op de Saône  in beeld (!) en gelukkig later nogmaals.

Er werd wel wat van gezegd hoor, tijdens die boottocht,  maar ik was afgeleid en verstond het niet helemaal. Omdat ik het een apart beeld vond en dacht dat het hier ging om iemand die een ander iemand redt (maar die gedachte toch ook weer niet helemaal vertrouwde), moest ik al weer op zoek. 

Gelukkig kwamen we er op een ander moment niet langs geváren, maar langs gelópen. Dus nu van de andere kant. 

Het is een beeld gemaakt door een kunstenaarsduo genaamd Elmgreen en Dragset, het is bijna drie meter hoog en getiteld The Weight of Oneself. 

Het zijn twee identieke figuren  en als het nou toch over een redder (wat ik eerst dacht),  moet gaan: de mens is zijn eigen redder. En ook zijn eigen last. 

(En dan zou je ook nog kunnen denken aan het gewicht van de beslissingen die in het gerechtsgebouw worden genomen).