Warenhuis voor huishoudelijk gemak

Een van de leukste steden die ik ken, vind ik Haarlem. We komen er zeer regelmatig.
Ook omdat we in Haarlem lid zijn van de Kunstuitleen. Die heb je in Hoorn ook, maar op de een of andere manier kunnen we daar nooit iets vinden en in Haarlem wel.
Je kunt niet in Haarlem zijn en alleen naar de Kunstuitleen gaan.
Dus we lopen er vaak en kijken verder dan onze neus lang is. De winkels zijn er leuk. Niet alleen maar ketenwinkels.

Foto overgenomen van de website van de winkel

Deze  winkel bijvoorbeeld: Bink, een warenhuis in huishoudelijk gemak.
Warenhuis klinkt heel groot, dat is het niet. Maar er zo vreselijk veel leuks te zien. En zeeeer gevarieeerd.
Dus toen we er langs liepen deze keer en mijn man vond dat hij een borstel nodig had, was ik blij, want zo kon ik binnen lekker rondkijken
Borduurpakketten, handdoeken en theedoeken (natuurlijk die geblokte met rode en blauwe blokjes), garen, Sunlightzeep, borstels dus, ritsen, kant, schoudervullingen, elastiek, zeepklopper, mattenklopper, kachelpoets.
Een winkel in fournituren (het woord alleen al) en huishoudelijke zaken. 
Zo leuk, je blijft kijken. Ik kocht er ooit al eens anti-slipsokken voor Anna, toen ze net kon lopen. En nu kocht ik weer iets. Wordt vervolgd.

Jana Euler

We gingen naar het Stedelijk Museum in Amsterdam om een tentoonstelling te zien van het werk van Rineke Dijkstra. Zij is fotograaf en ik vind haar portretten over het algemeen erg mooi.  Heb vaak werk van haar gezien. Bovendien had ik op de radio een gesprek met haar gehoord en leek ze mij ook een leuke vrouw. Ze krijgt een prijs, de Hasselblatt award en dat is nogal een eer. Dus vandaar dat er die tentoonstelling is: Een ode aan Rineke Dijkstra.
Nou ik vond het werk nog steeds mooi, maar het meeste had ik al gezien en er was videokunst, maar  ik hou niet erg van videokunst. Dus we waren snel uitgekeken.

In de naastliggende zaal was werk te zien van Jana Euler. Dat vond ik niet perse mooi, maar het boeide me zeer.
Dit doek zag ik het eerst. er stond een uitgebreide verklaring bij. Het is opgebouwd uit verschillende lagen. De achterste laag is een golvende vlag. De tweede laag is de muziek van I will always love you. En de derde laag toont twee variaties op het thema van een menselijke slak en een huis als zijn slakkenhuis. En de bovenste laag: de facade van het Whitney Museum en Whitney Euston.
Bijzonder om te zien
Deze ook:

Het is volgens het bijschrift een schilderij van een kameel die voor een door le Corbusier ontworpen gebouw, in Marseille zit. Het lichaam van de kameel en het gebouw zijn met elkaar in dialoog. De kameel heeft een tweede transparante kop en die kijkt naar de toeschouwer. De kameel is zowel symbool als kameel en komt zo tot leven. Terwijl het gebouw bewegingsloos is.

Tja... Ik haakte bijna af toen ik dat las van de dialoog tussen kameel en gebouw. Maar toch bleef het me boeien.
Jana Euler. Ik had nog nooit van haar gehoord, het was echt puur toeval. Maar als er weer eens werk van haar te zien is, dan ga ik misschien wel kijken.

Nog eentje tot slot:

Ze had trouwens ook de zeer lange bank in de zaal ontworpen,Jana Euler. Met onderstellen van bureaustoelen.
Van beweging  naar rust. Vond ik mooi.

Deze laatste foto maakte ik niet zelf. Die komt van http://www.iwaarden.nl/van-iwaarden-artwork/. Zij maakten ook de letters .

Liegen

We stonden allebei in hetzelfde rek te snuffelen in de modezaak. Zij bij haar maat en ik bij de mijne. Haar telefoon ging. Met de meest verschrikkelijke beltoon die je je voor kunt stellen, maar dit terzijde.
Ik kon het hele gesprek volgen, sterker nog: ik moest het wel volgen. Ze stond vlakbij en had een zeer duidelijke stem.

- Hee hallo
- Nee eigenlijk niet
- Het is hier even heel erg druk, dus ik heb eigenlijk geen tijd.
- Ja, een gekkenhuis hier, maar dat was te verwachten. En vooral nu P. ziek is en ik
- Ja maar..
- Ik denk dat het beter is dat ik je met een half uurtje even terug bel. Dan is de ergste drukte misschien
- Nee echt niet. Oh er komt iemand binnen en de telefoon van P. gaat ook. 
- Oké, een kwartier dan, tot zo.

Waarop ze de telefoon uitzette en in haar tas deed.
Ze keek me aan en gaf een vette knipoog.
Daarna snuffelde ze verder... en ik ook.

Nu echt helemaal klaar

Zie je wat een verschil het maakt.
Mijn lap die er wat smoezelig en verfrommeld uitzag is nu echt helemaal klaar.
Klaar om te worden opgehangen, al weet ik nog niet waar en al kan het, in mijn geval, nog wel een tijdje duren voor ik dat wél weet.
Tijdens het werken er aan, vond ik haar eigenlijk helemaal niet meer zo mooi. Ik zag niet meer waarom ik dit gekozen had.
Maar nu, ja, nu zie ik het weer.
Mooi ingelijst (een rib uit mijn lijf trouwens) weet ik weer precies waarom ik haar mooi vond en vind!
En ik heb respect voor de lijstenmaker.

Ciske de Rat

Foto gepikt van Antiquariaat Victoria

Dit boek hadden wij vroeger thuis. Ik weet het zeker. Toch,  hoewel ik veel boeken van mijn ouders heb bewaard, denk ik dat ik dit boek verwijderd heb, want ik kan het niet meer vinden.
Gelézen heb ik het boek heel vroeger in ieder geval wel.
Meegeleefd heb ik ook,  met Ciske. Echt meegeleefd.

Ciske Vrijmoeth,  die opgroeit met een moeder die aan de drank is en een vader die er niet is omdat hij vaart. Ciske die onhandelbaar is, maar gezien wordt door zijn meester. Ciske die een gouden hart heeft, vriendschap sluit met Betje en Dorus. Ciske die,  tot het uiterste getergd, zijn moeder een mes toewerpt waardoor ze dood gaat. Dan volgt het tuchthuis en later de oorlog.

Het boek verscheen in 1942.
Toen, ik denk zo'n beetje in 1985, verscheen de film. Met Danny de Munk als Ciske. En Herman van Veen als zijn meester. Ik weet nog hoe verbaasd ik er over was dat Herman van Veen meespeelde en niet eens met dat Herman van Veen toontje.

Weer heel wat jaren later was er de musical. Ik geloof dat we daar kaartjes voor hadden gewonnen. Ik vond het toen, zo'n jaar of tien geleden, een hele mooie musical. Met prachtige decors en geweldige muziek.
Ja logisch, die muziek is dan ook van Hennie Vrienten.
We kochten zelfs een cd en draaiden die voornamelijk in de auto. Heeeeel vaak.

Vorige week gingen we weer naar de musical,  die opnieuw op reis is en wéér met Danny de Munk.
Het was niet het plan, want musicalkaarten zijn erg duur en we hadden hem tenslotte al eens gezien.
Maar toen mijn man kaarten kreeg aangeboden voor 5,75, van de Parkschouwburg (ik denk omdat hij een relatie is via het koor en de zaal niet vol was op zaterdagmiddag), ja toen gingen we natuurlijk.
En ik vond de musical weer geweldig. Af en toe zeer ontroerend.
Ik bleek de liedjes helemaal uit mijn hoofd te kennen en moest me echt bedwingen om niet mee te zingen.
Ik weet niet welke Ciske wij hadden, er zijn er meer natuurlijk. Maar deze, dit kind was echt heel erg goed. Dat kinderen dat kunnen, zo kunnen spelen, daar sta ik iedere keer weer van te kijken als er ergens een kind meedoet.

En verder vind ik het bijzonder dat dit verhaal uit 1942 nog steeds boeit. En helaas ook nog steeds actueel is, als je het goed bekijkt.

Kunstraadsels

Kunstraadsels, die op televisie behandeld worden. Ik zag de eerste twee afleveringen. Er komen er nog vier. Leuk om te zien.
Bijvoorbeeld:
Het Rijksmuseum in Amsterdam, kocht (voor 11,9 miljoen euro) het schilderij 'De Burgemeester van Delft en zijn Dochter' van Jan Steen. Dat was 12 jaar geleden en toen was het de grootste aankoop ooit, van dit museum.
De vraag die in het programma wordt gesteld: Zijn dit wel echt de burgemeester en zijn dochter die daar zo mooi zijn afgebeeld?

En dan gaat een zeer deskundig iemand namelijk professor Frans Grijzenhout op onderzoek uit. Hij is hoogleraar Kunstgeschiedenis aan de universiteit van Amsterdam.
Speuren in archieven gaat hij, praten met andere deskundigen enzovoorts, kijken in Delft, de plaats zoeken die is afgebeeld.
Aan het eind van het programma wordt duidelijk of het allemaal klopt.

Foto: Omroep Max

In de eerste aflevering stond dit schilderij van Ferdinand Bol centraal. Een 'portret van een acht-jarige jongen', volgens het naambordje op het schilderij.
Maar wie is dan wel die acht-jarige jongen. Waarom dat glas wijn, dat is niet logisch?  Waar duiden de citroenen op?
Er volgt een speurtocht.
Zo'n programma dus. Erg leuk om te zien, dat zei ik al.
Vanavond aflevering 3. 20.25. NPO 2

Kerk

Bron: Wikipedia

We hebben hier in Hoorn meerdere prachtige kerken.
De bekendste voor mij is de Noorderkerk. Uit 1519.
Ik ben van oorsprong Nederlands Hervormd en toen wij in Hoorn kwamen wonen was dit de Nederlands Hervormde kerk. Tegenwoordig ben je dan lid van de Protestantse Gemeente.
Wij kwamen in die eerste jaren zeer regelmatig in de kerk. Onze kinderen zijn er gedoopt, alle drie.
Maar zoals het bij zovelen is gegaan, de klad kwam er in.
Het begon er mee dat onze kinderen gingen zingen in een kinderkoor, wekelijks in een Rooms-Katholieke viering. Natuurlijk gingen we dan mee.
Tja, we hadden het druk en één keer  kerken per weekend vonden we wel genoeg.
Later hadden we veel meer tijd natuurlijk, maar het kwam er niet meer van en eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet of ik er eigenlijk nog wel bij wil horen.
Inzichten veranderen, geloof verandert.
Ik ben nog lidmaat, uitschrijven is blijkbaar nog een stap te ver.
Er gingen dus heel wat jaren voorbij, maar gisteren waren we opeens terug in de kerk, voor de allerlaatste keer.
De Noorderkerk is verkocht. De gemeente gaat elders verder kerken en er was een laatste dienst, met aan het slot een overgangsritueel. De paaskaars, een doopschaal, de oude bijbel en een avondmaalsbeker werden in processie overgebracht naar de nieuwe ruimte.
Die weg hebben we niet gelopen.
Maar de dienst maakten we mee: Niets is blijvend. Dat was het thema.
Ik zat daar en mijmerde. Over de drie dominees die we meemaakten, over de mensen die we er leerden kennen, over het feit dat er nu nog alleen oude mensen waren, over hoe het ging toen met de doop van de kinderen.
En ik vond het fijn om lekker mee te zingen met de gezangen en zowaar een psalm.
Ik telde net als vroeger de ruitjes en voelde de geschiedenis. Misschien was dat nog de sterkste emotie. Al die jaren dat hier mensen waren, luisterden, zongen,  geloofden, rouwden, trouwden...
Zou het kunnen, dat je dat voelt?

De Wensdagen

Bij Els las ik over dit boek en ik wilde het meteen lezen.  
Het is het verhaal van Patricia, de schrijfster zelf, die als klein meisje komt te wonen in de Jordaan. De jaren zeventig.  Haar ouders zijn dan nog bij elkaar en er is ook al een broertje, Lukas. Ze wonen in het enig overgebleven water- en vuurhuisje.
Maar hoewel er nog veel liefde is, scheiden haar ouders en vertrekt haar vader naar Indonesië om daar iets goeds te doen voor anderen.
Eens in de zoveel tijd komt hij dan weer een paar maanden thuis.
Als hun vader er is, organiseert hij wensdagen. Dat zijn dagen dat de kinderen mogen wensen wat ze willen en die wensen worden dan ook, indien enigszins mogelijk, vervuld.
Als hun vader er niet is, missen Patricia en Lukas hem verschrikkelijk en hun moeder mist hem ook heel erg. Ze is er soms dagen ziek van. Daar moeten de kinderen dan mee dealen.
Hun moeder moet creatief zijn met het weinige geld dat ze hebben, maar dat lukt heel goed.
Patricia heeft best een avontuurlijke jeugd daar in dat Amsterdam. Ze heeft veel vrijheid en onderneemt van alles. Een hippiejeugd.
Later krijgt Patricia's moeder een nieuwe vriend, Wallie. Patricia moet daar erg aan wennen. Helemaal als er een nieuwe baby komt.
Daar eindigt het boek.
Bedankt voor de tip, Els. Ik heb het achter elkaar uitgelezen.  Fantastisch boek.
Ik werd ook heel nieuwsgierig naar Patricia nu. En ik vond dit gesprek.

Zondag 12 juni

In dit dorp van 23 inwoners, werd een unanieme beslissing genomen: het is alle dagen zondag!
Zou je dat willen, alle dagen zondag? Misschien wel als je in zo'n slaperig frans dorpje woont, met 22 medebewoners.
Misschien niet als je slechte herinneringen hebt aan de zondagen van je jeugd. Of misschien werk je gewoon graag en is een vrije dag pas een vrije dag als je hem hebt verdiend. Of... of...
Hoe dan ook ik vind deze plaat geweldig, Echt!

Get Lost

Het was nog vroeg, maar toch al tamelijk druk op het Museumplein. We waren op weg naar het Stedelijk en hadden al een heel kort bezoekje aan het Rijks gebracht. Daarover later meer.
Ja, als je dan zo'n man in het water ziet staan, wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld.
Het bleek om een filmopname te gaan, dat werd al snel duidelijk.
Wij hadden alle tijd en hebben een hele poos zitten kijken. Wat een drukte, wat een gedoe en wat zijn er veel mensen bij betrokken. Erg leuk om te zien allemaal.

Desgevraagd bleek het om een tvfilm te gaan: Get lost. 'Dat is duidelijk, ik ga al', grapte ik nog.
Maar het was gewoon de titel van de film.  Een film die volgend jaar door de EO zal worden uitgezonden.
Een film waar ik nu natuurlijk zeer zeker naar zal gaan kijken als ik het me tegen die tijd nog herinner.
Het was echt koud afgelopen dinsdag. Dus ik heb de hoofdrolspelers beklaagd. Zij moesten het water in en dat niet één keer. Nee, tewijl wij er waren zeker drie keer en dan weer wachten en dan weer enz.

Ze werden wel goed opgevangen als ze weer uit het water mochten. Maar of dat hielp...?

En ondertussen gebeurde er op het plein zelf ook van alles wat met de film te maken had. 'Voorbijgangers' die moesten blijven lopen, heen en weer, heen en weer. Een meisje met een fiets die heel lang moest staan daar en vast nog meer, waarvan ik niet weet of het er bij hoorde.
Ja ik ben echt benieuwd naar deze film.

En het herinnert me meteen ook weer aan een film van Dick Maas, over een ontsnapte leeuw, waarvoor de opnames vlak bij ons huis plaatsvonden. Die film 'De Prooi' is inmiddels in de bioscoop geweest, maar daar heb ik hem niet gezien. Zo leuk leek het me nou ook weer niet. Maar hij zal vast nog wel eens op tv komen. Misschien ook wel op Netflix en dan ga ik alsnog kijken.