Graf

Gek, ergens vaag in mijn hoofd wist ik wel dat mijn grootouders (van moeders kant) begraven zijn op de Noorderbegraafplaats in Amsterdam. Zij woonden ook in Noord.
Echtgenoot was er zelfs wel eens geweest met mijn oom uit Nieuw Zeeland, maar dat is ook wel een jaar of dertig geleden.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet echt behoefte aan had om dat graf nou eens te bezoeken. Mijn grootmoeder heb ik nooit gekend en mijn grootvader overleed toen ik een was.
Mijn moeder heeft me wel altijd verteld dat hij stapelgek op mij was. Zijn twee kleinzoons, mijn neven,  woonden in Nieuw Zeeland en mijn nichtje was nog niet geboren. Dus ik was de enige.
Ik heb nog een mooi zilveren bestekje dat ik bij mijn geboorte van hem kreeg. En mijn grootmoeder was een hele lieve vrouw heeft mijn moeder altijd gezegd. Maar ik ken haar dus alleen van een paar foto's.
Nu is het zo dat onze kleindochter vlak bij die begraafplaats woont. Als we met Anna gaan fietsen, rijden we er langs. Het is echt heel dicht bij.
De gedachte dat mijn grootvaders achter-achterkleindochter om de hoek woont, spreekt me aan. Als een soort cirkel die rond is.
En hoewel ik het eerst raar vond om met een zo'n klein meisje naar een begraafplaats te gaan, deden we het toch, vorige week.
Het was er mooi, erg rustig.

Bijzonder, het graf was er nog.
Ik ben maar eens gaan informeren en het blijkt een eeuwigdurend graf te zijn.
Toch had het zomaar geruimd kunnen worden omdat mijn moeder de rechthebbende was en men met haar niet in contact kon komen. Nee logisch, mijn moeder leeft niet meer. En omdat er nooit rekeningen kwamen heb ik er nooit bij stil gestaan dat ik dat had moeten melden.
Ik vroeg of er nog meer mensen in konden, want het leek me zo groot.  En toen bleek dat er behalve mijn grootouders nog iemand begraven is.
Dat leek me een beetje luguber, ik wist van niks. Maar toen ik de naam hoorde, wist ik dat het een ongetrouwde zuster van mijn grootvader betrof. Haar heb ik nog wel gekend. Wel gek dat zij niet vermeld staat op de steen. Zij overleed in 1972.
Ik vind het graf, hoewel verwaarloosd, eigenlijk erg mooi. Ik ben van plan het op te knappen. Nog geen idee hoe hoor. Wrschlk is de enige mogelijkheid om de letters met een penseeltje duidelijker te maken.  En dan zou ik het verder mooi kunnen maken met bloemen of planten.

Mijn grootvader Hendrik Lodewijk (geboren op Terschelling en gestorven in Amsterdam).
En mijn grootmoeder Lubarta Pieternella Lodewijk - Woudenberg.
Ik ben naar haar genoemd.
Ja, ik ga het opknappen daar.

Let's be careful out there

'Stuur een foto' deze week, heeft als thema 'Ontmoetingsplaats'.

Mijn foto, gemaakt in New York,  herinnert me heel erg aan Hill Street Blues.
De ouderen onder ons herinneren zich die serie vast nog wel.
Let's be careful out there. Met dat zinnetje begon iedere nieuwe aflevering.
Ik vond Hill Street Blues geweldig, al kan ik me nu niet eens meer één aflevering voor de geest halen.
Alleen die zin en de man die het uitsprak. En nog wat andere figuren natuurlijk.
Het is al ontzettend lang geleden heb ik het idee.

Maar om terug te komen op het onderwerp van deze week: dit lijkt me toch wel echt een ontmoetingsplaats.
En de gele taxi steekt er leuk bij af.



(Even googelen leerde me dat de serie werd uitgezonden tussen 1981 en 1987. Precies de tijd dat onze kinderen klein waren en ik het 's avonds als ze allemaal lekker lagen te slapen, heerlijk vond om Hill Street Blues te kijken.  En ik vond ook op YouTube het muzikale thema van de serie. Ik wist het meteen weer. Jullie ook?)



En dit alles gewoon door een ideetje van Els. Eén van haar vele goede ideetjes!

Over het Paleis op de Dam en wij bijna 'in' de Nachtwacht

Hij was er nog nooit geweest, mijn eigen rasechte Amsterdammer. Nog nooit een voet gezet in het Koninklijk Paleis, in het Paleis op de Dam.
Ik wel, haha. Maar dat was al lang geleden.
Dus toen we een enthousiaste Eberhard van der Laan hoorden vertellen over de eenmalige opening van twee zalen op de derde verdieping, voor het eerst in 200 jaar(!) wilden we dat wel eens gaan bekijken.
Die twee zalen hadden oorspronkelijk rijk versierde zalen moeten worden. Maar door geldgebrek ging dat niet door en liet men als aankleding allerlei groepsportretten van schuttersverenigingen ophangen, waaronder de Nachtwacht. (Die moest precies tussen twee deuren passen en werd derhalve gewoon een stukje kleiner gemaakt.)
Al die schuttersstukken hangen inmiddels in musea, maar zijn voor de gelegenheid voor één keer opgehangen op de oorspronkelijke plaats.

Nou, dichterbij de Nachtwacht dan dit zijn wij nooit geweest. De suppoost vroeg of hij misschien een foto van ons moest maken terwijl we daar stonden te kijken. Nou ja, dan zeg je geen nee natuurlijk.We staan zowat in het schilderij. Wie maakt dat nou mee?
Verder konden al die schuttersstukken me gestolen worden om eerlijk te zijn.
Maar het was wel erg leuk om in het paleis rond te lopen en te kijken. Met een audiotour ingesproken door Job Cohen.  Je kunt er trouwens altijd een virtuele tour maken.  Hier, klik

Het allerleukst vond ik trouwens dat Koningin Wilhelmina na de oorlog in één van die twee zalen een schildersatelier had.
En dat er in die zaal  een foto hing waarop te zien is dat ze op het dak van het Paleis zit te schilderen.
Dat vind ik zo superleuk. Ik bedoel als je nou toch koningin bent geweest (de foto is uit 1953) mag je best in 'jouw' paleis op het dak gaan zitten en lekker schilderen.  Wat een vrouw!
Zie je d'r zitten?
Ze zal best plezier hebben gehad om het feit dat niemand haar zag. Een beetje ontsnapt aan de publiciteit denk ik.
Toen we het paleis verlieten stonden onze fietsen zo leuk tegen het hek geleund. Daar had ik ook wel een foto van willen maken, maar dat bedenk ik nu pas!

P.s.: Deze Nachtwacht was natuurlijk een reproduktie hè, maar dat hadden jullie vast wel begrepen.

Donderdagse bordjes op vrijdag

Nou 't is gelukt hoor Marga, met je bordjes.
Of bordjes? Dat is eigenlijk geen juiste omschrijving. Het gaat hier om een echt dejeuneetje.
Wat bijzonder dat je het allemaal nog compleet hebt.
Communie doe je met een jaar of zes, dus het is al behoorlijk oud.
En ook al weet ik het exact, ik zal hier niet vertellen hoe oud, hihi.
Superleuk, ik denk dat verzamelaars het graag zouden willen kopen.
Marga schreef er trouwens bij 'Uit het rijke Roomse leven'. Voila:

 

Marga stuurde de foto's van deze bordjes omdat ik elke week op donderdag foto's plaats van bordjes. En dat kan echt van alles zijn, je kunt het zeer ruim opvatten.  Je kunt meedoen als je een leuke foto hebt of maakt van een bordje. Dan plaats ik die foto de volgende week met een link naar jouw blog. Hier is mijn adres: bettievdgriend@hotmail.com

En door mijn geklungel met deze bordjes zou ik bijna nog mijn eigen foto vergeten. Maar hier is hij:

Hmm, het dringt nu pas tot me door dat het eigenlijk geen bordje is. Hij zat in mijn mapje bordjes, ik denk omdat ik heel veel foto's heb van bordjes met teksten er op. Maar ik laat hem toch lekker staan.
En over teksten op bordjes gesproken... welke tekst heb ik het vaakst gefotografeerd, denk je?
Het antwoord zie je volgende week.

Anna met haar oom

Hier zie je onze kleindochter Anna en onze jongste zoon Dirk. Oftewel Anna met haar oom.
Ik word hier toch zo ontzettend blij van.
Ik heb de foto's misschien wel honderd keer bekeken.
Ik ben niet al te scheutig met familiefoto's maar aangezien onze dochter hier ook erg blij van werd en een van de foto's op Facebook zette, vond ik dat ik deze serie (gemaakt trouwens door onze schoonzoon) hier ook wel mocht plaatsen.
Leuk hè? En waag het niet om nee te zeggen!


P.s.: Eigenlijk had ik vandaag bordjes moeten plaatsen. Maar het lukte me niet Marga's foto's er behoorlijk op te krijgen. Technische problemen, haha. Ik probeer het morgen opnieuw.

Joods Historisch Museum: Roman Vishniac

Een expositie in het Joods Historisch Museum bezoek ik altijd graag.
In de eerste plaats omdat de tentoonstellingen nooit zo verschrikkelijk groot zijn. Van een hele grote tentoonstelling word ik altijd een beetje zenuwachtig. Ik mis het overzicht, ben bang dat ik van alles mis...
Dat is hier dus nooit het geval. De ruimte is niet heel groot.
In de tweede plaats zijn de tentoonstellingen altijd goed verzorgd, met veel informatie.
In de derde plaats wacht aan het eind in het restaurant altijd een overheerlijk stukje boterkoek of een gemberbolus.
En in de vierde plaats is het Waterlooplein dichtbij, het Rembrandthuis ook en de Hermitage. Wij zijn eigenlijk altijd met de fiets en kunnen dus van alles makkelijk bereiken in deze buurt. Niet alleen maar cultuur hoor, zomaar een beetje slenteren en winkeltjes vinden die ik nog niet eerder zag, is ook fijn.

Enfin, na deze lange inleiding laat ik een paar foto's zien van de tentoonstelling waar we deze keer gingen kijken. Foto's van de fotograaf Roman Vishniac. Ik had nog nooit van hem gehoord. Maar de foto op de folder sprak me aan. Ik houd erg van die oude zwart-wit foto's.
En wat een sfeer hè in deze foto. Daar kan ik echt heel lang naar kijken.
Vishniac  groeide op in Moskou, vluchtte in 1920 naar Berlijn en wist op tijd met zijn gezin naar Amerika te ontsnappen. Hij legde het Joodse leven in Oost-Europa tussen 1935 en 1938 vast. Maar ook het Berlijnse straatleven in de jaren twintig.
In Nederland fotografeerde hij in 1939 het joodse werkdorp Nieuwersluis in de Wieringermeer. Hier werden joodse jongeren uit de grote stad opgeleid voor het boerenbedrijf, zodat ze als pionier in Palestina vaardigheden tot hun beschikking zouden hebben. De foto op de folder is van dat werkdorp.
Waar ik trouwens ook nog nooit van had gehoord. 



Vishniac maakte voor en na de oorlog foto's in Berlijn. De laatste foto die ik laat zien is van een station in Berlijn eind jaren twintig.

Meer weten over het Joods Historisch? Klik.

Onzichtbaar

Deze Henk en Toos stond gisteren in de krant: wetenschappers werken aan onzichtbaarheid.
Ik moest meteen denken aan een boek dat ik vroeger had, getiteld: De wondervloeistof van Tom Tromp.
Tom Tromp, was een jongen die altijd zat te klooien op z'n kamer met scheikundige dingetjes.  Op een dag morste hij een druppeltje van een bepaald brouwsel en weg was z'n arm. Door er water op te doen, kwam de arm weer terug. En dat werkte ook voor z'n lichaam en hoofd.
Dus maakte Tom Tromp zich onzichtbaar. Bijv. in een belangrijke voetbalwedstrijd van zijn club,  dan gaf hij de bal een klein zetje en soms een trap in de goede richting. En hij ging bij een leraar die wel van een borreltje hield en heel gemeen met rode inkt zat na te kijken, de cijfers veranderen. En die leraar maar denken dat hij nu toch echt te veel had gedronken.
Wat een fantastisch verhaal vond ik dat. Jammer genoeg heb ik het boek niet meer.
Zou ik zelf onzichtbaar willen zijn, voor een tijdje? Ja hoor, een enkele keer. Ik ben nogal nieuwsgierig, vandaar.


Verdere berichtgeving over die wetenschappers die werken aan onzichtbaarheid heb ik gemist. Ik lees de krant niet altijd even goed moet ik tot mijn schande bekennen.
Wel kwam ik er achter dat het boek tweedehands (tiendehands) nog wel te koop is.
Er was zelfs een afbeelding van. Zie je die gemene leraar zitten?
Zo jammer dat ik niet eerder heb bedacht dit boek te googelen. Want als ik het had gevonden,  toen ik nog werkte, zou ik het zeker gekocht hebben om voor te lezen op school.
Door de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter kwamen we wel eens op het onderwerp onzichtbaarheid
Daardoor heb ik er vaak over verteld. Vonden de kinderen prachtig. Daarna mochten ze dan opschrijven wat ze zelf zouden doen als dat kon, onzichtbaar zijn. En daar kwamen mooie verhalen uit.

2 Million Dollars

Fra: Dorte Terp Andersen
Sendt: 16. juni 2014 08:33
Til: Dorte Terp Andersen
Emne: Donation...93104210

Donation...93104210

My Wife Violet and I are donating 2Million Dollars to
you.Contact us via my wife email: 
 Co-ordinator: Lagström-Burkvist Erika
 

Mijn spamfilter werkt best goed. Dit soort berichtjes ontvang ik nog maar zelden. 
Ik vind het altijd wel grappig en het zet me onmiddellijk aan het denken natuurlijk. 
Want 2 Million Dollars... Dat zou toch wel heel leuk zijn. Zeker nu het met de Staatsloterij weer niet is gelukt!

Langste dag

Kijk nou wat ik gisteren zag. In de duinen bij... Duindorp! 

Een mooi stelletje vind ik. 

En wat was het gisteren heerlijk aan het strand en in de duinen. 

Een zeer geslaagde langste dag.

Ik wens jullie een hele mooie op een na langste dag!

Grace of Monaco

Grace of Monaco... een film die ik graag wilde zien. Ik had als kind al foto's van prinses Gracia van Monaco en haar kinderen. Die man, die Rainier leek me toen helemaal niks. In dezelfde tijd knipte ik ook foto's uit van de Kennedy's trouwens. Goede smaak, want zowel Gracia  als Jacqueline Kennedy waren stijliconen en zijn dat tot op de dag van vandaag.
Ik plaats hier een foto van de echte Gracia. Want de film vond ik niet zo heel bijzonder. En al was Nicole Kidman een mooie Gracia, ze kon me toch niet de echte Gracia laten vergeten.
De film behandelt de twijfels van Gracia. Ze wordt nl. door Hitchcock himself gevraagd om weer een rol in een belangrijke film te spelen. Ze wil eigenlijk wel graag, het hofleven (waarin bijv.  haar oude vriend Hitch haar aan moet spreken met Votre Altesse) bevalt haar niet heel erg.
Maar uiteindelijk kiest ze er voor om het niet te doen en stort zich in plaats van op de film, op het conflict tussen Frankrijk en Monaco. Ik heb nooit iets over dat conflict gehoord of gelezen, maar als het allemaal klopt was het wel een heftig conflict.
Waarin Grace toch weer een rol speelt. Niet als Grace Kelly, maar als een zeer charmante vrouw die het dankzij die charmes voor elkaar krijgt dat de Franse president De Gaulle het conflict beëindigt.
Hele mooie beelden gezien, dat wel.  Maar de film als geheel ... mwaah!

Nb. Het schijnt dat de Monegaskische royals zeer geirriteerd hebben gereageerd op de film. Caroline noemde de film een farce.
Tja en dan zal ik nu nog naar Paleis Het Loo moeten, want daar is een tentoonstelling 'Grace Kelly, prinses en stijlicoon'. Geopend door Albert van Monaco, dus dat zit wel goed. Klik

Weerhuisje

Eindelijk, ik heb een weerhuisje.
M'n hele leven of nou ja misschien m'n halve leven verlang ik al naar een weerhuisje. Zo eentje waar bij mooi weer het vrouwtje naar buiten komt en bij slecht weer het mannetje. Zo'n kitscherig geval, want soms houd ik heel erg van kitsch.
Dus toen we vorige week (huh vorige week, was dat echt vorige week?) in Zuid Duitsland,  tegen de Oostenrijkse grens,  dit huisje zagen, heb ik toegeslagen.Net iets leuker dan alle andere weerhuisjes vond ik.
Het hangt nu in onze gang op mijn kitschmuur. Die zal ik later nog wel eens laten zien.
Het is een muur waarop van de meeste vakantielanden iets hangt. Soms is dat een spuuglelijk tegeltje, mooi van lelijkheid. Maar er hangen ook een paar mooie herinneringen en een paar mooie etsjes.
Het geheel ziet er kleurrijk uit. Als het allemaal door het hele huis verspreid zou hangen was het niks, maar zo allemaal bij elkaar ziet het er leuk uit.

Oh en trouwens, de foto maakte ik eerder deze week. Op dit moment is het vrouwtje nog niet buiten, maar wel duidelijk zichtbaar op weg naar buiten.
Ha, mijn weerhuisje. Met dank aan echtgenoot,  die dit natuurlijk verschrikkelijk vindt, maar het toch voor me heeft opgehangen.

Donderdag: bordjesdag

Ja, als je toch zo'n bordje ziet, dan moet je gewoon taart eten. Of je nou aan het lijnen bent of niet: hier wordt gewoon taart gegeten. Klaar!
Het is maar goed dat ik vergeten ben waar ik deze foto maakte.

Els deed deze week mee en stuurde twee foto's. Haar verhaal erbij kun je vandaag lezen op haar blog: http://www.knutzels.nl/

Ik denk wel dat dit in Engeland is, hihi. Wij hebben boter,  kaas en eieren natuurlijk. Al heb ik dat nog nooit op een café zien staan.
Donderdag:  bordjesdag. Je kunt meedoen als je wilt. Dan stuur je een foto van een bordje (wat voor bordje dan ook) aan bettievdgriend@hotmail.com en dan laat ik jouw foto hier zien. Met een link naar je blog natuurlijk.

Schoolreisje

Els vraagt deze week om foto's van een schoolreisje.
Ik heb heel veel foto's van schoolreisjes, logisch, want ik heb heel wat schoolreisjes meegemaakt.
Als kind, maar daar heb ik jammer genoeg  niet één foto van.
En later natuurlijk als juf. Om over schoolkamp, een uitgebreid schoolreisje, maar niet te spreken. Er zijn heel veel foto's van.
Maar toch kies ik voor deze foto. Syrische meisjes op schoolreis of misschien op excursie.
Dat is niet hetzelfde, maar voelt voor de kinderen wel een beetje zo.
Deze kinderen bezochten dezelfde bezienswaardigheid als wij en vonden ons tegelijkertijd ook een bezienswaardigheid.
Hoe dan ook, ze hadden plezier en dat spatte er van af. Zo hoort het op een schoolreis.
In 2011 was dit. En weer vraag ik me af waar ze zijn deze dametjes. Hoe zal het ze zijn vergaan.

België, Duitsland en een heel klein beetje voetbal

Dat voetbal, dat wil wat. Een paar weken geleden zagen we in België deze zeeer grote mascotte, in Gent. Zo'n opblaasgeval en daar kon je dan bij gaan staan en een selfie maken. De Belgen spelen vandaag. Ik hoop natuurlijk dat Nederland verder gaat op de ingeslagen weg, maar ik vind het ook leuk als de Belgen het goed doen.

Ik was voor het eerst een paar dagen in Duitsland op vakantie. Ik was wel eens door Duitsland gekomen op weg naar een andere bestemming. Maar dan ga je over de autobaan en je ziet niet veel.
Ik ben meerdere keren in Berlijn geweest en daar zag ik wel veel, maar op de een of andere manier vind ik Berlijn niet zo Duitsland.
Nu was ik er dus voor het eerst echt. Op een camping en in een hotel. En het is me zeer goed bevallen. Men was overal erg vriendelijk en beleefd. Ik heb er heerlijk gegeten (helaas wat veel) en het was overal heel schoon.We zagen een paar mooie, oude stadjes en verschillende mooie landschappen. Ik heb er echt van genoten.

Maar om nou hun Fussballbrot te probieren of de Deutschlandschnitte... nee, dat was echt nog een stap te ver. Een paar stappen mag ik wel zeggen.

Weer thuis

Ik ben weer thuis. We konden de dag dat ik me zo akelig voelde, toch nog vertrekken en hebben overnacht in een hotel in Duitsland. Dat was wel heerlijk want zo konden we vandaag rustig en op tijd vertrekken.
En met een omweggetje langs Anna, waren we om een uur of zes thuis.
Nog bedankt voor alle meelevende berichtjes hier. Dat was fijn.
Morgen maar eens horen wat de dokter er van zegt. Mijn eczeem is namelijk onvoorspelbaar. De zon speelt een rol, dat is wel duidelijk. Maar niet altijd. Ander water bezorgt me soms ook last.  Ik kom er maar niet achter. Ik hoop niet dat binnen blijven met zulk heerlijk weer de enige optie is.

Het leuke van thuiskomen vind ik trouwens meestal  de post.
Zeg nou zelf: U heeft een gewonnen Lot gewonnen. Daar wordt een mens toch vrolijk van?
Van die dikke reep werd ik ook vrolijk. Gekregen van Verkade, nadat ik ze een steen had gestuurd die ik in een van hun biscuitjes had aangetroffen. Een uitgebreide excuus/bedankbrief was er bij.  Ze waren vast erg blij dat ik geen rekening had gestuurd voor een gebitsbehandeling.
De laatste brief was minder leuk. De officier van justitie heeft mijn beroep ongegrond verklaard. Ik kan nu nog in beroep gaan bij de kantonrechter. Maar ik twijfel. De brief was nogal stellig. Van de andere kant: ik heb niks te verliezen natuurlijk. Dus misschien probeer ik het gewoon nog een keer.

Ps. Anna zag er blakend uit, liep al weer beter op echte schoenen en was een paar woorden rijker: bitterbal, aardbei.
Wat een kind hè: bitterbal! Ze is 15 maanden en ze zegt bitterbal.
En donderdag gaan we weer lekker oppassen! Tja, elk nadeel hep se voordeel.

Even niet leuk!

'Ik vind het leuk dat jullie het zo leuk vinden in een tent' zo reageerde Wieneke op het vorige stukje.
Hahaha ze zou ons op dit moment niet moeten zien hoor. Het is even HELEMAAL niet leuk!!!
 Het druipt van de regen, het is best koud in vergelijking met de temperaturen hiervoor en ik lig onder mijn dekbed weggedoken dit stukje te typen.
Eigenlijk hadden we gisteren na twee beste weken op weg naar huis gewild. Maar een lekke band verhinderde dat. We moesten lang wachten op de ANWB die trouwens alles keurig oploste en toen had het weinig zin om nog te rijden.
En nu is dus alles gigantisch nat en kunnen we eigenlijk niet weg.
De reden dat we weg wilden is dat ik van top tot teen onder het eczeem zit en het jeukt en het jeukt en het jeukt en dat in het kwadraat. Dus nee:
Het is NIET leuk

Camping Life

Wat zou het hier druk worden als dit mogelijk was. Maar ja..
 We moeten maar gewoon zelf ons best doen, dat lijkt me beter.
Dit bordje zag ik nog in Duitsland.  We zijn inmiddels aangeland in Italia.
Het is nu weer heerlijk weer gelukkig, maar gisteren hadden we de zwaarste regenbui ooit. De tent heeft hem fantastisch doorstaan.
We staan midden in een grote grijze golf van pensionado's met caravans. Ze kijken een beetje raar naar ons met onze tent. Een man kwam zelfs even informeren of we geen luxe missen.
' Nee hoor, we missen helemaal niks' , hoorde ik
 Frits antwoorden. 'Ik doe 's nachts net als jullie gewoon m'n ogen dicht'.

Donderdags bordje

Dit vond ik ook wel een leukerd, in het kader van mijn donderdagse bordjes-serie.
Fietspomp disponibel. Dat kan heel belangrijk zijn hoor. Toevallig!

Heb je een leuke foto voor deze serie. Een bord(je) of een tekst die je ergens aan een muur zag. Mail hem dan maar. bettievdgriend@hotmail.com
Dan plaats ik hem óf dezelfde dag óf de volgende donderdag. Natuurlijk met een link naar jouw blog. En als je geen blog hebt, kun je er natuurlijk gewoon eentje beginnen en anders gewoon meedoen zonder blog!

Campinglife

Wat is dat toch he dat mensen op een camping hun levensverhaal met je willen delen? Ik herinner me dat van vroeger, als je aan de afwas was.
Maar deze keer waren het onze campingburen. Twee avonden stonden ze naast ons en natuurlijk maak je dan een praatje. Gewoon over het weer en de omgeving en het weer en waar kom je vandaan en waar ga je naar toe en zo.
Deze mensen vonden we meteen erg aardig, dat heb je soms.
En we vonden ze erg dapper want ze waren van onze leeftijd, dachten we,  en ze waren op de fiets vanuit Nederland op weg naar Wenen.
Zes weken hadden ze er voor uitgetrokken en dan zouden ze terug met de trein.
'Wat een prestatie'  dachten wij. Want ja het is hier pittig hoog en bijv. gisteren was het 38 graden. En dan je hele hebben en houen mee op je fiets. Alles zeer uitgekiend.
Met tent en al: respect.
Ze hadden al vaker grote tochten gemaakt. De vrouw had er op haar zestigste helemaal  geen zin in gehad, maar haar man wilde erg graag en toen was ze toch maar mee gaan fietsen.
Twee jaar hadden ze niet gefietst. Allebei hadden ze kanker gekregen. Hij eerst en toen hij weer wat opkrabbelde kreeg zij een ongeluk. Ze kwam in het ziekenhuis terecht, daar werden foto's gemaakt en dus per toeval en letterlijk een geluk bij een ongeluk, werd longkanker ontdekt. Operatie, ziekenhuis, narigheid.
En nu? Het gaat goed met allebei en dus waren ze weer op de fiets. Lenig, gezond ogend en sportief. Begin zeventig (niks net zo oud als wij).
Wij zijn absoluut niet van plan te gaan fietsen hoor, maar deze mensen zijn echt een voorbeeld voor ons. Ik zal nog vaak aan ze denken...
Respect! !!

Verder onderweg

Na klar, zo zijn we aangekomen in Beieren, Bayern. We zitten in een prachtig plaatsje op een fijne camping. We waren dus eigenlijk op doorreis en wilden hier alleen maar overnachten, maar het is zulk heerlijk weer en het oude stadje Rothenburg trok ons en dus verkennen we hier de boel eerst maar eens een beetje. Italië wacht wel hoor.
Dat we in Beieren zitten is duidelijk. Ik zal een paar foto's plaatsen. Kijk:

Misschien dat deze dame gewoon in een resaurant werkt, dat zou heel goed kunnen. Maar ik heb er toch wel een heleboel zien lopen op deze manier. Leuk om te zien.
Rothenburg staat ook bekend om haar kerstmuseum. Van Käthe Wohlfahrt. Het schijnt nog al beroemd te zijn. Het museum hebben we niet bezocht, maar wel de bijbehorende winkels. Zoveel kersttroep heb ik van mijn leven niet gezien.

Zoveel koekoeksklokken ook niet trouwens. En dan die worsten. Tsss....

Wat ik echt leuk vind zijn de poppen. Van die ouderwetse poppen. Ik had er zelf vroeger ook zo een. Nog steeds trouwens, zij het beschadigd. En duur, zo'n pop kost tussen de 150 en 200 euro.

Nog een plaatje. En dat is de laatste. Misschien wel voor lange tijd. Een echt Duits plaatje vind ik:

Wordt vervolgd!

Onderweg

Wat zijn we lang blijven hangen in Groede. Een hele week. Het was fijn.Maar nu dan toch nog onderweg naar Italie. Ik geniet van de bermen onderweg. Doen jullie voorzichtig? Wordt vervolgd.

Ps. Ik bedoelde voorzichtig omdat we nogal alarmerende berichten hoorden over het weer. 

Smoelentrekkers

Smoelentrekkers... Wel eens van gehoord?
Het zijn zuurtjes die zo zuur zijn dat je smoel er van vertrekt
 Zure krengen, onder die naam kende ik ze vroeger. Ik dacht dat het echt een streekprodukt met een dialectnaam was, maar net zei iemand van buiten Zeeland me dat het niet zo is.
Ik houd van streekprodukten, wil ook altijd graag proeven. De Zeeuwse bolus en de Zeeuwse babbelaar voorop natuurlijk. En dan heb je nog de Haagse hopjes, de Dordtse schapekopjes, de Gentse duimen (net pas ontdekt en zooooo lekker), de Friese oranjekoek, de Bossche bol, de..., de...
en verder wil me nu niets meer te binnen schieten. Jullie wel?

Vakantieupdate

Wat is het hier toch fijn. De kust is zo mooi, de stranden zijn schoon, je kunt heerlijk fietsen en wandelen.
Wat we  gedaan hebben:
We liepen over een stormachtig strand van Nieuwvliet naar Cadzand en terug. We aten een Groese paptaart en een bolus. We waren een middagje in Gent, prachtig Gent mag ik wel zeggen. Er kwam bezoek op de camping van een oud klasgenoot van de Ped. Academie die ik veertig jaar niet meer had gezien of gesproken en hij en ik kletsten gewoon verder.
Ik kletste ook gewoon door met vriendin Jeanne uit dezelfde periode. Maar wij zijn elkaar nooit echt kwijt geweest. Zij en haar man wonen ook vlakbij en we hebben heerlijk bij ze gegeten. Ik las een boek uit van de tien die ik meeheb. We bezochten een voorstelling van de Groese kleinkunstenaar Adrie Oosterling. En een klederdrachtshow. We fietsten er vrolijk op los en en en...
Maar nu moet ik dringend weer even uitrusten hoor.
 Tja, vakantie he!

Nog meer bordjes

Sorry dames, ik vind het superleuk dat jullie meedoen met donderdag bordjesdag.
Maar... wij zijn aan het kamperen en wij hebben een voorkeur voor kleine groene of boerencampings. En de boeren en de groenen zijn niet zo erg van de computeraansluitingen en ik ben niet zo erg van de telefoon.
Ik was al blij dat ik iets op mijn blog kon zetten met de telefoon, maar downloaden en verkleinen en opslaan en zo dat was even te moeilijk.
Ik moet dus het ijzer smeden als het heet is, en dat is vandaag. Heet zowel letterlijk als figuurlijk. Heerlijk!
Dus voor een keer is het vrijdag bordjesdag.
Els was eerst. Zij stuurde een grappige foto, gemaakt in Hasselt. België. Nou misschien dat wij er nog langs komen Els en anders moeten jij en ik toch maar eens samen een pint pakken daar in café Betty.
Els schrijft dagelijks op haar blog en dat vind je hier: klik

Daarna kwam Chantal. Zij stuurde een foto van een bordje, gemaakt op haar reis naar Hong Kong. Een voor haar heel bijzonder bordje en daar kan ik me wel iets bij voorstellen.
Chantals kijk op de wereld vind je op haar blog " Chantaliaans", hier.

En Wieneke stuurde een foto van een bordje. Dat is er eentje uit een serie die bij haar de keuken siert. De kaasmaakster.

Ps.: Ik had zelf ook nog een leuk bord gefotografeerd. Een sympathiek bord. De stroom is inmiddels weer gestopt. Een zwart scherm werd mijn deel. Maar als je nou hier aan de zijkant klikt bij Instagram, zie je die foto ook. Een geel bord is het.

Bordjesdag

Ja donderdag- bordjesdag. Van dit soort bordjes maak ik altijd foto's. Ze zijn altijd blauw op wit en vaak te vinden op rommelmarkten. Ik heb wel eens overwogen om er een heleboel te kopen en ze allemaal op een muur te hangen. Maar welke muur? Daar kwamen we niet uit dus het is niet gebeurd.
Deze tekst vind ik trouwens prima. Ja, een cliché is ook niet zomaar een cliché geworden natuurlijk. Er zit vaak wel iets in.

Leuk, Katrien deed ook mee en stuurde deze foto. Weer een andere invalshoek.  Dit vertelt ze er bij:

'Dit is het brood bordje waarvan ik at in de jaren 70.

Wij hadden allemaal ons eigen bordje, wat na de maaltijd met de hand werd afgewassen, tegen lunch tijd was bordje weer schoon om gebruikt te worden.

In mijn herinnering is het verhaal op het bordje nogal gruwelijk.

Twee stoute jongens zitten op een graanzolder, zij halen kattenkwaad uit door met een groot mes de zakken stuk te snijden. Links op het bordje zie je de jongens tot hun middel in het graan staan.

Rechts zie je hun straf, op hun kop in de dicht gebonden zak. 

In mijn kinderlijke beleving dacht ik dat ze daaraan wel dood zouden gaan.

Ben benieuwd of men tegenwoordig deze bordjes nog zouden verkopen :-)'

 

Katrien heeft een leuke blog en die vind je hier: klik.

 

Heb jij nou ook een leuke foto van een bordje, wat voor bordje dan ook, mail me die foto en ik plaats hem de volgende donderdag  hier, met een link naar jouw blog. Mijn adres: klik.

Regen...

Het regent, het regent...
Best gezellig dat getik op het tentdak
It's raining cats and dogs
Na regen komt zonneschijn
Het wordt al lichter
To every cloud there is a silver lining
Nu wordt het echt lichter
Achter de wolken schijn de zon
Zachtjes tikt regen op ons  te-hen-tje
Waar zijn m'n laarzen
It's raining, it's pouring
Eindje rijden dan maar?
Wat zegt de buienradar?
Bleeeeeh!

Kamperen

Vorige week zei iemand toen ik vertelde dat we weer zouden gaan kamperen, met een tent: 'aha, dus er is toch een weg terug'.
Dat sloeg op het feit dat wij van tent, via vouwwagen en caravan, na 35 jaar, nu weer terug zijn bij tent.
Nou is dit wel een heerlijke tent hoor en makkelijk op te zetten, dus dat scheelt.
Hoe dan ook ik vind het net als vroeger heerlijk. Beetje primitief dat wel en ja je loopt natuurlijk wel weer met wcrol over de camping, zodat iedereen weet dat je...eh
Maar verder... heerlijk.
En als het me nu ook nog lukt dit blogje via de telefoon te plaatsen ben ik a. een gelukkig mens en b. trots op mezelf

Borduurtje

Ah, zo'n prachtig borduurwerkje. Een zakdoekje, gekocht op de rommelmarkt, voor vijftig cent. De steekjes zijn zo klein, daar moet echt uren werk in zitten.

En verder kocht ik ook voor vijftig cent een wit bloesje voor Anna. Aan de onderkant geborduurd. Dat zijn dus weer leuke dingen.

Middelburg

Middelburg... we waren er vorige week een dagje. Met de trein is het wel een rot end hoor. Maar ach, voorzien van twee kranten en een boek en het gezelschap van mijn echtgenoot was het goed te doen. We hadden zo'n goedkoop kaartje van het Kruidvat. Dat scheelt.

Middelburg...Ik kwam er als kind al. Een tante en oom woonden er; zij hadden een slagerij in de Nieuwstraat. En om de hoek zat een bakker met de allerlekkerste bolussen van de wereld.
Toen ik mijn opleiding ging volgen betekende dat (ik was net zeventien) dat ik op kamers moest. Het was natuurlijk maar één kamer, maar zo noem je dat nou eenmaal.
Dat eerste jaar was ik daar buitengewoon ongelukkig. Maar het tweede jaar veranderde dat en vond ik Middelburg best leuk. Niet om er te blijven of zo, maar best leuk.

Nu vind ik het er geweldig. Altijd is er de Lange Jan, altijd.
En die mooie oude straten, met prachtige huizen. Het is er rustig.
Op de dag dat wij er waren, waren de koning en de koningin er ook voor de uitreiking van de Four Freedoms Award. We vingen nog een glimp van ze op, vanuit het Zeeuws Museum. Stelletje groupies dat we zijn.
Het Zeeuws Museum is trouwens ook zo'n favoriet museum.

En dan heb ik het nog helemaal niet gehad over de vele kringloopwinkels. Dat zijn er echt heel veel hoor, een stuk of vijf wel en ze waren allemaal open. Voor mij zeer aantrekkelijk.

Het stadhuis natuurlijk niet te vergeten.En verder leuke winkels, een boekwinkel die meer is dan een boekwinkel (De Drukkerij) en een café waar je heerlijk kunt zitten, binnen of buiten met lekkere koffie of thee en bolussen. St John  heet dat café.

Zo langzamerhand begin ik op een reisgids te lijken. Dus genoeg. Bijna.
Nog twee foto's. Eentje van een verloren gegaan instituut. Zo'n sigarenwinkel die er altijd was en nu niet meer. Voorgoed gesloten.

En gewoon omdat ik het leuk vind, nog eentje van de Lange Jan. Dus eh... nog even opletten. Middelburg is echt een aantrekkelijke stad.
(Op de terugweg stapten we uit in Rotterdam om de benen te strekken en de maag te vullen. Daarna was het niet meer zo ver, dus de reis viel best mee!)