Achtertuin

Kijk, zo heeft onze achtertuin er ongeveer vijfendertig jaar uitgezien. Nou ja, niet helemaal waar, er heeft ook nog een zandbak in gestaan en een schommel. Hoe dat kon is me nu een raadsel, maar het kon.  Die schutting rechts is er pas gekomen toen onze oude buren gingen verhuizen.
De muur rechts was ooit compleet begroeid en er heeft ook nog bamboe gestaan en een lijsterbes die veel te hoog werd en die we met pijn in ons hart moesten verwijderen.
Verder is het idee wel duidelijk denk ik: een postzegel van een tuintje met veel ronde vormen en oude waaltjes en bielzen. Ik was er altijd zeer aan verknocht. Zéér!

Maar ja, de bielzen waren volledig rot geworden, van sommige was niets meer over. De schutting links dreigde te bezwijken. En het grootste bezwaar: we konden eigenlijk alleen maar zitten waar je die stoel ziet staan. Maar daar was het zomers veel te warm. Ondanks een zonnescherm. Vroeger hadden we weinig tijd om zomaar een beetje te zitten, maar nu wel.
Er moest dus wat veranderen, maar wat?
Weer werden er (net als in de beginfase) tuinboeken bestudeerd. Tuinprogramma's werden met meer dan gewone belangstelling gevolgd. We hebben zelfs op het punt gestaan alles er uit te halen en de hele tuin te betegelen. De stenen hadden we al uitgezocht. Toch twijfelden we.
We kwamen er niet uit. 
En toen kwamen op de zondagsmarkt op het Westergasterrein,  haar tegen: Anneke van Megen. Klik  Ze bevrouwde daar een kraam en toonde foto's van haar werk. Dat sprak aan en we namen een visitekaartje mee. Dat kaartje heeft vervolgens een jaar naast ons bed gelegen.
Toen gingen we weer naar de zondagsmarkt, echt alleen maar om te kijken of ze er zat, deze tuinarchitecte. Ze zat er en deze keer maakten we een afspraak.
(Wordt vervolgd.)