Money uit de Tube

Dit gebeurde in de Londense underground:

Frits en ik zaten te wachten op een bankje. Het was totaal niet druk en de volgende trein zou over een paar minuten binnen denderen. Daarna zou de trein komen die wij moesten hebben.
Wat doe je dan? Mensen kijken natuurlijk. Dat kan ik heel lang vol houden. Sowieso in de underground, je zit, je kijkt naar de overkant waar mensen zitten en staan, dan komt er een trein, je kijkt weer naar de overkant en er zitten nieuwe mensen.

Ik zag (niet aan de overkant maar op hetzelfde perron waar wij zaten)  een tamelijk kleine man, beetje Aziatisch, jaar of veertig.
Hij hipte (ik kan het niet anders noemen) heen en weer op dat perron. Was wat zenuwachtig zo te zien. Een kleine man, niet alleen van lengte.
Zijn trein kwam eerst en hij rende er bijna in. Wij bleven rustig zitten en zagen op het laatst dat hij een envelop liet vallen, zonder het te merken.
Wij reageerden helaas niet snel genoeg om hem te kunnen waarschuwen. De trein vertrok en de envelop lag op het perron.
Zo'n trein laat een hoop wind achter en de envelop begon te fladderen en dreigde op of tussen de rails te eindigen.
Dat ging te ver. Frits raapte de envelop op.
Er stond een naam op, een voornaam.
We legden hem eerst nog even duidelijk zichtbaar neer. Maar ja, we snapten natuurlijk ook wel dat dát niet zo zinvol was.
En dus toen onze trein kwam namen we de envelop mee. Misschien zou er een adres in staan. Misschien was het wel een liefdesbrief. Of juist een aankondiging van een scheiding of iets crimineels of...

Toen we terug in het hotel waren, keken we. Er zat 25 pond in. Dat is op dit moment ongeveer 28 euro.
Best veel, helemaal met het beeld van die kleine man erbij.
Maar er was niet veel dat we konden doen. Niks eigenlijk.
En heel kinderachtig misschien: het voelde niet fijn dat wij nu dat geld hadden. Helemaal niet fijn.
De beste oplossing leek ons dat we het aan een goed doel zouden geven.
Zo gezegd zo gedaan.
Het eerste doel was dit kleine museumpje: het Alexander Fleming Laboratory Museum. Sir Alexander Fleming was de ontdekker van de penicilline.

Het is echt heel klein, oud en wat stoffig en gevestigd in St Mary's Hospital.  We kregen er een privé rondleiding.
En toen die klaar was wisten we dat dit een  zeer goed doel was.(Wordt vervolgd)

London

Het was al een hele tijd geleden geboekt en geregeld: we zouden (eindelijk weer) naar London.
De stad blijft altijd trekken en we willen er ieder jaar minstens een keer zijn.
Ik denk dat ik wel in Engeland woonde hoor, in een vorig leven en dat ik dan ook heel vaak in London was.
Anders kan ik ook niet verklaren dat ik me daar zo thuis voel op de een of andere manier.
Dat gevoel is er altijd meteen zodra ik uit de trein stap, de geluiden hoor en de taal. Zodra ik de geur ruik, de borden zie, de reclames en wat later de tube, de huizen ...
Tja, wat doe je er aan? Gelukkig niks, helemaal niks.

Maar nu was het spannend of het door zou kunnen gaan. Er waren gezondheidsperikelen. Eerst kon ik nauwelijks lopen en ja dan kan ik natuurlijk bij goed weer op Russel Square gaan zitten of ergens uitgebreid thee drinken met een scone, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling van zo'n reisje.
Behalve de spierreuma gooide ook een abnormale bloeddruk bijna roet in het eten. Maar dankzij het wondermiddel en een extra pilletje, was dat heel redelijk opgelost.
Donderdagavond wist ik nog niet of ik het zou redden, maar vrijdagmorgen ging het allemaal wel, dus we gingen.
En... het was heerlijk. As always.
Andere jaren stonden we meestal al om een uur of half negen na het ontbijt buiten en sjouwden de hele dag door, tot 's avonds laat.
We doorkruisten de stad en liepen en liepen. Dat deden we nu weer, maar in een beduidend rustiger tempo, niet zo vroeg beginnen en niet zo laat stoppen. Vaker een tijdje zitten. Best lastig in mijn geval, maar het lukte.

Maar er hing wel een zwart wolkje boven mijn hoofd en dat van Frits,  want er moesten nog meer onderzoeken worden gedaan. Meer bloedonderzoek, maar vooral een leveronderzoek. Meteen bij thuiskomst zou dat moeten gebeuren.
Het was niet dat we er de hele dag aan liepen te denken, maar wel met enige regelmaat. Kortom het was anders dan anders.
Normaal gesproken wil ik zelf wel in zo'n paal in de underground gaan hangen, maar de vreugde die dit meisje wél uitstraalde, was bij mij iets minder. Tja en dan kun je jezelf toespreken of je laten toespreken, maar dat helpt niet altijd.

Enfin, gistermorgen waren de nieuwe onderzoeken en gisteravond belde mijn huisarts zelf op om me enigszins gerust te stellen. Wat ik echt superlief van hem vond.

En nu... ha, we moeten maar snel weer boeken!

Gekke kaart

 

Laatst vroeg iemand me wat de gekste kaart is die ik gekregen heb met Postcrossing. 

Laat ik eerst maar eens zeggen dat ik altijd blij ben met een kaart die ik krijg. 

Nog steeds, na negen jaar postcrossen. (Daar kreeg ik laatst een melding over, dat Postcrossing en ik al negen jaar vrienden zijn, haha). 

Maar ik ben dus blij met iedere kaart, zelfs als het een lelijke multi-view kaart is. Van zo'n kaart bewaar ik nu nog alleen de postzegel. 

Maar de gedachte dat iemand de tijd heeft genomen om voor mij een kaart uit te zoeken, te beschrijven en te versturen, vind ik nog steeds heel erg leuk. 

En deze hierboven vond ik wel een gekke kaart. In ieder geval was het de eerste die me te binnen schoot, hij is dan ook tamelijk recent.

Gestuurd door iemand uit India, die nu in de Philippijnen woont. 

Op de kaart zie je drie padres. Die heb ik maar even gegoogeld, want er staat wel een tekst achterop, maar mijn Pilipino is niet zo best.

Het blijkt om drie priesters te gaan die verdacht werden van deelname aan een opstand en daarvoor werden geëxcecuteerd. Dus werden zij held en martelaar en markeerden het begin van de onafhankelijkheidsbeweging.
Nou als ik dat nu niet had opgezocht, had ik het gewoon een rare kaart gevonden, want waarom zou iemand denken dat ik dit leuk zou vinden.
Maar nu denk ik dat het misschien hartstikke belangrijk is daar en dus is het helemaal niet zo'n gekke kaart.

Ik geloof dat Filipijnen de juiste schrijfwijze is, voor Nederland. Maar doordat ik al vaker een kaart uit dat land kreeg, vind ik dat zo gek staan dat ik het lekker zo laat. Ja,  hee, dit is mijn blog!

Gelukspost van Debora

En weer kwam er gelukspost, deze  keer van Debora.
Zomaar onverwacht. Een heel stapeltje kaarten zat er in het pakje. En ze zijn zo leuk.
Als ik er een klein schilderijhaakje achter plak, is het een wandversiering.
Debora weet precies (door mijn blog te lezen) wat ik leuk vind.
De kleine kandelaartjes bijv. , die vormen inmiddels een hele verzameling.
Ik zag op Instagram dat Debora Esther met eenzelfde pakketje had verwend. Esther verzamelt ook deze kandelaartjes en zij kreeg de blauwe versie, omdat ze gek is op blauw.
Alleen door te lezen weet Debora dat, want wij kennen elkaar helemaal niet in het echt. Debora heeft geen blog, dus ik weet jammer genoeg niet heel veel van haar.
Er zaten nog meer kaartjes in het pakje en een pakje kleine kaartjes met bijpassende envelopjes.

Debora, je bent echt een schat, dat je dit nou weer hebt gestuurd. Dankjewel!

Straatveger

 

Ooit heb ik een hele tijd foto's gemaakt van mensen in hun uniform en/of hun werkkleding. 

Dat werd toen een hele serie, maar ik denk dat het nog op mijn vorige blog was en die foto's kan ik niet meer vinden. Vandaag de dag ben ik een stuk georganiseerder, echt.

Dus ik dacht: ik doe het gewoon nog een keer.  Het zou nog wel eens een lange serie kunnen worden. En ik heb zo weer iets om naar te zoeken. 

Deze meneer mopperde nogal toen ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken en het was ook niet helemaal verstaanbaar. Maar het kwam er op neer dat ik m'n gang kon gaan als ik hem maar niet verder lastig zou vallen. Dat is wat ik dacht. En dat deed ik niet, hem lastig vallen, dat snap je

Voor mij markeert en symboliseert deze foto tevens het begin van de herfst. 

Laten we hopen op een schitterende!

Brieven

Op Facebook lees ik een reclame voor een boek:

Drie dagen nadat zijn vader overleed kreeg de Hongaarse filmregisseur en auteur Péter Gárdos (1948) in 1998 een stapel brieven van zijn moeder. Ze waren al 52 jaar niet meer gelezen en bevatten het ontmoetingsverhaal van zijn ouders. Gárdos vond de brieven zo bijzonder dat hij ze als basis gebruikte voor zijn roman Ochtendkoorts. 

 Dat ziet er uit als een boek dat ik zeker wil lezen. Eens even verder snuffelen dus en kijken of onze bieb het al heeft. 

Maar dat is niet de enige gedachte die ik heb. 
Ik ben terug in een voor mij moeilijke periode. Dat was de periode dat mijn vader ernstig ziek was en mijn moeder behoorlijk dementerend met een gebroken heup in het ziekenhuis lag. Vandaar uit werd ze uiteindelijk opgenomen in een verpleeghuis. 
Mijn vader werd niet beter en mijn moeder, wisten we, zou het verpleeghuis niet meer verlaten. 
Dus het huis van mijn ouders moest worden leeggeruimd. 
Een moeilijke opdracht was dat. Ik heb geen broers of zussen, gelukkig wel een lieve, zeer betrokken man. We moesten het samen doen en we hebben er wel een half jaar over gedaan. Achteraf toch ook wel wat verkeerde beslissingen genomen, wat betreft bewaren en/of weggeven/weggooien.

Over een ding heb ik toen maar heel kort nagedacht. Dat was een stapeltje brieven, samengebonden met een lintje. Brieven van mijn vader aan mijn moeder en van mijn moeder aan mijn vader. 
Ik wist dat die brieven er waren. 
Mijn moeder had altijd gezegd dat ik die brieven weg moest doen als zij er niet meer was, dat ze niet zou willen dat iemand ze las. 
Brieven uit de tijd voor ze getrouwd waren
Het was een prachtig stapeltje. Mooie, karakteristieke handschriften hadden ze.
Ik heb echt op het punt gestaan om ze toch te lezen. Of om er dan in ieder geval eentje te lezen. Ik zie mezelf nog zitten in hun kamer. Op de grond, met dat stapeltje in mijn handen.

Ik heb het niet gedaan. Op de dag van mijn vaders crematie hebben we de brieven verbrand. In een vuurkorf in de tuin. 
Dat voelde goed, ik had gedaan wat mijn moeder wilde. 

Inmiddels is het ruim vijftien jaar geleden. 
Maar tot op de dag van vandaag heb ik er toch ook (een klein beetje) spijt van. Want oh, wat had ik graag willen weten hoe ze toen waren, jong nog en verliefd.

Fruit

Een tijdlang kochten we op de markt op zaterdag een grote zak fruit, voor een week. De zak was doorzichtig, dus je kon goed zien wat er in zat.  Allerlei verschillende dingen. En iedere week anders. Van gewoon sinaasappels, appels, peren, bessen tot dit geval hier. Mooi ziet-ie er uit hè. Smaakte ook best goed. We kenden dit fruit niet en moesten er even aan wennen.
Het heet Pitahaya en wordt ook wel Drakenvrucht genoemd.

(Mijn fantasie begint meteen te werken bij zo'n woord als drakenvrucht. Ik zie een kinderpartijtje voor me, voor jongetjes van vijf of zo, iets met draken, een schat,  sint Joris en deze drakenvrucht.  Maar dit terzijde natuurlijk, ik hoef al heel lang geen kinderpartijtje meer te organiseren).

Ik had geen idee hoe je het moest eten, schillen, schoonmaken. Maar gelukkig, zoals gewoonlijk bood het internet weer uitkomst.

De pitahaya wordt vaak doorgesneden en uitgelepeld, maar je kan hem ook in plakken snijden en zo eten. Een andere manier is om van de boven- en onderkant het topje van de pitahaya tot aan het vruchtvlees af te snijden, daarna met een mes van boven naar beneden een snee te maken tot aan het vruchtvlees in de schil. Dan kan je met de hand de schil van het vruchtvlees aftrekken. Zo kan je het vruchtvlees in mooie ronde plakjes snijden. 
De smaak ligt tussen meloen en kiwi in.

Lekker!

Het verhaal van Edith

Een klein boekje lag me aan te kijken op een rommelmarkt.
Prijs: 20 hele eurocenten.
Ik vond het zo zielig dat het daar lag, dat ik het wel moest kopen.
Normaal ben ik erg geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog, maar nu eigenlijk even niet, vanwege de actuele situatie in de wereld.
Toch kon ik het boekje niet laten liggen. Nou, boekje...Pocketformaat, maar wel 330 bladzijden.

Ik las het achter elkaar uit.

Het is het verhaal van het Joodse meisje Edith van Hessen.(1925) Zij begint in 1938 een dagboek. Ze is dan ook echt nog een meisje, geliefd en gewaardeerd in haar well-to-do, prettig gezin. Twee ouders, twee broers, heel veel familie, vrienden en vriendinnen. Daarover gaat het in het begin.
Een tijdsbeeld, toch.
Maar vanaf 1940 veranderen er natuurlijk heel wat zaken. De familie had kunnen vluchten naar Amerika. Ze deden dat echter niet vanwege de grootmoeder die bij hen woont. Alleen de oudste zoon, Guus vertrekt en ze missen hem verschrikkelijk.
Edith zelf kan onderduiken in Brabant. Haar andere broer Jules verdwijnt ook. Haar vader sterft aan kanker. En na de bevrijding ontdekt Edith dat alleen haar broer in Amerika (die als soldaat in Europa was) het heeft overleefd. Moeder en Omi zijn vermoord in Sobibor en Jules in Auschwitz.
Daar eindigt het boek.
Wat ik nog het meest bijzonder vind, is dat het allemaal zo geleidelijk ging. Langzaam. Eerst leefde iedereen nog vrolijk verder. De beperkende maatregelen werden geaccepteerd, maar het leven ging door. En dan weer iets en weer iets, tot de onderduik.

Natuurlijk ben ik weer gaan googelen. Ik wilde weten hoe het verder is gegaan.
Edith studeerde psychologie en trouwde met Loet Velmans. Hij was eveneens Joods. Zijn leven is ook ongelooflijk. Hij vluchtte met zijn ouders op 14 mei 1940 naar Engeland en ging vervolgens naar Nederlands Indië. Hij kwam in het KNIL, werd krijgsgevangen en kwam in een kamp, moest werken aan de Birmaspoorweg. Na de capitulatie van Japan ging hij terug naar Nederland.
Deze twee (die elkaar van school kenden) trouwden en hadden een gelukkig leven. Ze zijn volgens eigen zeggen niet in het verleden blijven wonen.
Het bestaan is een feest.
Zij: 'Waarom zou de oorlog ons leven verwoest hebben? Waarom? Ik wilde leven toen de oorlog eindelijk voorbij was. We hebben nooit in ons verleden gewoond, nooit. Bewust niet. Vanaf het begin al niet.
'Hij: 'Ik had het overleefd, ik was eruit. Heerlijk, fantastisch. Ik had een enorme  levenslust.

Zonsondergang

September is de maand van de mooiste zonsondergangen, las ik ergens. Ik geloof het meteen, want hoewel die zon best al vroeg ondergaat, heb ik er een paar gezien, waar ik helemaal stil van werd.
Van deze  (in Zeeland) ook.
Die was een echt spectaculair:

Lavendel

Heel wat foto's van prachtige lavendelvelden heb ik op verschillende blogs gezien. Zelf zag ik ze niet, wij waren in Nederland en daar zie je die grote velden niet.
Ik hield eigenlijk nooit zo zeer van de geur van lavendel. Mijn moeder juist wel en als zij lavendelzeep gebruikte of een luchtje op een zakdoekje spoot, vond ik dat eigenlijk niet zo lekker.
Maar de laatste jaren hebben we wat lavendel in de tuin, in potten. Buiten vind ik het wél lekker ruiken.

En nu is er geoogst. Kijk, ik maakte er kleine geurbolletjes mee.
Ze zien er leuk uit. Al zeg ik het zelf.
Met dank natuurlijk aan Lidwien die haar lapjes hier vast nog wel herkent.
Gek, nu vind ik het ineens lekker.
Afgelopen nacht lag er zo'n buideltje onder mijn kussen en telkens als ik wakker werd rook ik het en had geen enkele  neiging de hele boel in de vuilnisbak te gooien.
Wel moest ik steeds even aan mijn moeder denken. Dat doen geuren met een mens.
De stofzuiger ruikt trouwens ook lekker, ik had nogal wat op de grond laten vallen en dat moest ik opzuigen.
Verder zal ik een paar bolletjes in de kast leggen. Schijnt goed te zijn tegen motten. Niet dat ik motten heb, maar toch...
Ik bedenk nu ineens dat het misschien leuker en passender was geweest als ik blauwig/paars/groene stofjes had gebruikt. Nou als het bevalt doe ik dat volgend jaar!

Ps.: Er zijn woorden die ik echt heel erg mooi vind. Lavendel is zo'n woord. Spreek het maar eens hardop uit: lavendel. Dat klinkt zo mooi. Ik zou wel een boek willen schrijven met de titel: Juffrouw Lavendel.

Postcrossingverrasssing

Iedere keer als ik denk maar eens te gaan stoppen met Postcrossing, komt er net weer iets leuks en kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om echt te stoppen.
Deze keer kwamen er twee kaarten, van Hana uit Tsjechie. Een van mijn voorkeuren voor wat betreft de kaarten is: parasols. Of paraplu's. Allebei leuk vind ik. Je zou mijn collectie eens moeten zien.
Misschien zet ik alle paraplu/parasolkaarten nog wel eens op Pinterest. Maar het zijn er inmiddels zoveel dat het ook veel werk is. En tijd is kostbaar, toch?
De kaarten van Hana:

Hugo Charlemont, (1850-1939). En voiture, 1900

Max Svabinsky, 1904

Ja en dan zit ik natuurlijk weer een tijdje te googelen op beide schilders. Waar ik nog nooit van had gehoord en naar alle waarschijnlijkheid ook nooit meer van zál horen.
Dat vind ik nou juist erg leuk.
Maar de koek was nog niet op, want Hana stuurde mij ongevraagd ook nog twee ATC's. En dat is natuurlijk helemaal leuk en bovendien erg lief.
Zomaar twee Tsjechische ATC's toevoegen aan mijn verzameling.
Natuurlijk heb ik de kaarten meteen geregistreerd bij Postcrossing, zodat Hana weer nieuwe kaarten zal ontvangen. En natuurlijk heb ik haar al bedankt, ook via Postcrossing.
Maar dit was zo leuk, dat ik nu eens eventjes een mooie kaart voor Hana ga uitzoeken en ik zal ook een paar mooie ATC's voor haar maken.

 

En zo blijft een mens lekker bezig. Dat is belangrijk, vind ik. 

Karafje

We waren een tijdje geleden uit eten in ons eigen Hoorn.
Nu is Hoorn een prachtig, oud stadje, maar de straat waar het restaurant is, (hoewel gelegen in het oude centrum), kun je niet prachtig noemen.
Toch is er als je goed kijkt overal wel wat moois te vinden en zo maakte ik deze foto's. Ik vind ze leuk!

 

We hebben er trouwens voortreffelijk gegeten van de AH restaurantzegels! En van onszelf natuurlijk.

Wondermiddel

Eigenlijk ben ik altijd vrij gezond geweest. Als kind een paar keer iets tamelijk ernstigs, maar daarna eigenlijk niet veel. Zelfs griep heb ik nog nooit gehad.
Ik heb dus niks te klagen.  Helemaal niks. Er was echt wel eens wat, maar ik heb in mijn werkende leven nooit een dag verzuimd, dat zegt wel wat lijkt me.
Ik heb geboft tot nu toe en ben daar dankbaar voor.
Maar vanaf de dag dat ik vijfenzestig werd gingen er een paar dingen mis.
Echt precies de dag na mijn verjaardag. Zo, nu ben je echt bejaard, hou daar rekening mee.
Eerst nekklachten. Die had ik al een tijdje, maar de pijn werd per dag erger.
Ik ben bang voor dokters, ik stel ieder doktersbezoek eindeloos uit. Tot het echt niet meer gaat, dan ga ik pas.
Heel stom, ik weet het.
Want toen ik eindelijk ging, werden er foto's gemaakt, werd er slijtage geconstateerd, werd er fysiotherapie voorgeschreven en hoewel slijtage nou eenmaal slijtage is, gaat het toch beslist beter.
De pijn is minder en ik kan weer opzij kijken.
Toen vond ik één ding wel weer genoeg en negeerde dus mijn andere klachten. Tot ook dat echt niet meer ging.
Ik kon bijna niet meer lopen. Een keer zat ik op de grond bij de tweeling en kon ik met geen mogelijkheid opstaan. Frits tilde mij op, onder mijn armen en raakte daardoor zelf enigszins geblesseerd. Dringend lijnen gewenst. Van mij dan hè.
Ik kon mijn bed niet meer in en er ook niet meer uit. Veel pijn, strompelen, weinig energie,nou ja narigheid.
Ik suste met para en ibu, maar uiteindelijk moest ik toch echt weer een afspraak maken. 
De dokter dacht meteen aan spierreuma en er moest bloedonderzoek worden gedaan.
Dat is gebeurd en het is nog niet helemaal duidelijk wat er nou precies aan de hand is. Maar ja, ik kon echt bijna niks meer en dus wordt er voorlopig vanuit gegaan dat het die spierreuma is en daarom kreeg ik Prednison.
Prednison, tsss, ik weet er weinig van, maar wel dat het heftig is.

 Toch zat er niet veel anders op.
 Eergisteren nam ik mijn eerste dosis en gisteren liep ik al bijna weer normaal. Dat is toch niet te geloven.
Ik lees alleen de bijsluiter( ik ben niet gaan googelen), de info op de bijsluiter is al vervelend genoeg.
Maar ja, ik loop wél weer.
Ik weet nog niet hoe het verder gaat, maar voorlopig ben ik blij met dit paardenmiddel, c.q. wondermiddel. Echt waar!

En ik loop de hele tijd te denken aan de tijden voor ons, waarin er nog zo weinig medicijnen waren. En aan andere landen nu, waarin mensen verstoken zijn van hulp en medicijnen.

#Enid Blyton#Pitty#Malory Towers#kostschool

Zo, ik heb mijn 'Pitty Naar Kostschool' boeken weer eens even te voorschijn gehaald. Zes boekjes zijn het, geschreven door Enid Blyton (1897-1968).
Enid Blyton schreef veel, ongeveer zeshonderd boeken, waaronder een heleboel series.
Ik hield als kind ook erg van 'De Vijf', echte avonturenboeken. Later vond ik daar niet veel meer aan.
Maar Pitty.... Ja Pitty is recht overeind gebleven tot op de dag van vandaag.
Enid Blyton schreef het eerste deel al in  1946.
De serie heet eigenlijk Malory Towers en Pitty, de hoofdpersoon, heet ook helemaal niet Pitty, maar Darrell. Heel raar.
Enfin, Pitty is een eerlijk, sportief, aardig, populair meisje en haar kostschool Malory Towers is fantastisch.
Oh wat had ik graag naar Malory Towers gewild. Die meisjes daar beleefden van alles. Wat had ik graag in Pitty's jaar willen zitten. Kennis maken met haar jaargenoten, die ieder hun eigen karakter hadden. Ik kan ze nu nog steeds beschrijven. Wim met haar zeven broers en haar paard. Sally, Pitty's beste vriendin en  Alice en Betty die altijd 'streken'uithaalden. De kleine Mary Lou en de verwende Eline. En Irene die goed is in wiskunde en muziek.
De leraressen; die van Frans heet uiteraard Mam'zelle. De kostschool zelf, ergens in Cornwall, met vier torens en veel sportvelden waar de meisjes lacrosse spelen. En Matrone, door mij tot op hoge leeftijd uitgesproken als Matrone, zoals het er staat. Zij was de vrouw die voor de meisjes zorgt als ze ziek zijn.

Pitty kwam gisteren weer  in mijn hoofd doordat er een stuk in het Parool stond over een nieuwe kostschoolserie genaamd: Sterren van Morgen.
Het is een jeugdreeks in de geest van Enid Blyton.
Vier schrijvers (Hans van der Beek, Judith Eiselin, Nicolien Mizee en Jet Steinz),  schreven ieder een deel, vanuit het perspectief van een Nederlands kind dat debuteert op Mortimer Mansion, een kostschool in een oud kasteel op de kliffen van Cornwall.
Wat heb ik een zin om ze te lezen, deze vier boeken. Maar ik koop ze niet en zal moeten wachten tot ze in de bieb verschijnen. Dat gaat vast en zeker gebeuren.

En tot die tijd...Pitty! Ik ga er lekker weer eens eentje lezen en dan daarna waarschijnlijk nog een en nog een...
Met dank aan Enid Blyton, die niet altijd gewaardeerd werd, maar mij (en heel veel andere meisjes) veel plezier bezorgde.

Leuke post

Ha, gisteren was het weer een leuke postdag. Toen ik thuiskwam zag ik eerst een kaart van Jolande. Een Roodkapje. Jolande schrijft dat ze de kaart zo leuk vindt, omdat Roodkapje in een winterlandschap is afgebeeld en je dat niet zo vaak ziet.

Ik heb mijn RoodkapjePinterestPagina  er even op nagekeken voor de zekerheid en inderdaad, slechts een paar winterse Roodkapjes.
Dankjewel, Jolande. Ik ben er blij mee. Uiteraard speur ik voor jou steeds weer naar Assepoesterkaarten, maar die zijn  veeeeeel moeilijker te vinden.

Het was nog niet alles, gisteren.
Ik maak al heel lang Atc's, Artist Trading Cards. Dat zijn kleine kaartjes (8,9 bij 6,4 cm) waarvan alleen het formaat vaststaat en verder niks. Je mag doen wat je wilt, stempelen, knippen, schrijven...
Die kaartjes ruil je dan met mensen die dezelfde hobby hebben, overal op de wereld.
Gisteren kreeg ik drie kaartjes van Grytsje. Kijk, dit zijn haar kaartjes:

Ik vind haar kaartjes echt mooi. We hadden geruild, dus ik wist dat ze zouden komen.
Toch was het een  verrassing en die zat hem niet in de kaartjes, maar in de envelop:

Want die kaartjes, tja die ruil je. Ik heb er zeker duizend, dus dat is min of meer gewoon.
Maar zo'n envelop erbij... dát is een cadeautje!
(En ik kreeg ook een beetje spijt dat ik zelf niet zo'n leuke envelop heb gemaakt voor haar. Nou ja, volgende keer beter)

Gesprekje

Wachten bij een stoplicht.  Wachten voor het verkeer van de A7. Lang wachten. Altijd druk en altijd hoop ik dat  het licht groen is als ik aankom op mijn fiets, maar bijna nooit is dat het geval.
Ik sta vooraan en achter mij ontwikkelt zich het volgende gesprek:

Echt niet?
Nee echt helemaal niet
Ja maar echt écht niet?
Nee, het kan me niks schelen. Je zal altijd mijn beste    vriend blijven. Dat gaat nooit veranderen.
Maar je was toch verliefd op me?
Ja, in groep 8. Ik vind je wel lief, maar dat is het.
Nou ik ben wel blij hoor en ook dat ik het op  school heb gezegd
Ja goed gegaan. Niemand zei er iets van
Nou alleen nog thuis zeggen
Ah joh, dat zal ook wel meevallen
Ja

Een jongen en een meisje. Ik wilde niet omkijken, maar toen het licht groen werd, fietsten ze me voorbij.
Ik gok dat ze een jaar of vijftien, zestien waren.
De tijden zijn toch veranderd dacht ik.
Op de Pabo heb ik nog eens (met twee anderen) een werkstuk gemaakt over homofilie. Ho-mo-fi-lie, het woord alleen al...
Gingen we allerlei mensen interviewen, ook op een middelbare school
Maar we moesten wel eerst aan de docent vragen of we de vragen die we hadden bedacht ook wel echt mochten stellen.
Tja, de tijden zijn veranderd. Denk ik. Hoop ik.

En toch las ik gisteren in een tijdschrift over twee mannen die niet hand in hand lopen op straat . Niet omdat ze dat niet willen, maar omdat ze dat niet durven.

Een bijzonder (mooi) boek + nog meer over vuurtorens

In het huis in Groede lagen ook kinderboeken en zo leuk, die hadden allemaal iets te maken met de zee, of met vakantie.En met een vuurtoren.
Dat vuurtorenboek heeft me zeer ontroerd. Het is een boek van Koos Meinderts en Annette Fienig.

Het is een boek over de loop van het leven, over generaties en over de dood. Zeer goed te lezen met jonge kinderen.
Het verhaal (dat  ondersteund wordt door de prachtige illustraties van Annette Fienig):
Oma is oud, maar de vuurtoren is nog veel ouder. Die stond er al toen oma een jong meisje was en in het dorp achter de duinen woonde. Ze droomde ervan om later als ze groot was in de ronde kamer hoog in de toren te wonen.
Die droom kwam uit, want in de ronde kamer woonde Jonas, de zoon van de vuurtorenwachter en die droomde van oma, die toen nog geen oma was, maar een vrolijk meisje met appelwangen.
'O', dacht Jonas, 'als ik ooit nog eens die wangen mocht kussen...'
Nou, dat gebeurt

Jonas vraagt haar mee naar het stadhuis en de kerk en draagt haar over de drempel.
En oma die nog steeds geen oma was, maar een jonge vrouw, begint in de vuurtoren een nieuwe droom. Van een kleine Jonas en die komt er ook.
Hij leert alles, vindt een bruid en dan wordt de vuurtoren hem te klein.
Hij trekt met zijn bruid de wereld in en laat zijn zoontje achter bij oma die dan echt oma is. Zij draagt hem de lange, lange trap op, naar de ronde kamer.
Oma leert hem alles wat hij moet leren. Natuurlijk wordt ze ouder en ouder

en als ze op een avond vergeet het licht van de vuurtoren te ontsteken, weet Jonas dat het tijd is om alle taken over te nemen. Hij draagt zijn oma naar boven, de lange, lange trap op.

Op een avond wijs oma door het raam naar het eiland van de Eeuwige Jeugd, maar Jonas ziet het niet.
Oma ziet ook haar eigen vuurtorenwachter, die haar kuste, lang geleden.
Jonas ziet niets, maar legt zorgzaam een deken over oma heen.

De volgende morgen is oma's stoel leeg

Als Jonas naar buiten kijkt ziet hij in de verte een klein bootje dobberen met oma er in.
Hij doet het raam open en roept  haar heel hard, maar als antwoord hoort hij alleen het liedje van de zee dat oma voor hem zong.
Eb en vloed, eb en vloed, zoals het gaat, zo is het goed.
Joris dooft het licht van de vuurtoren en weet dat hij die avond op zoek zal gaan naar een meisje met appelwangen om te kussen.

(Ik heb het boekje aan Anna voorgelezen en ze zat doodstil te luisteren. Maar ja, dat doet ze altijd bij voorlezen. Ze heeft er niets over gezegd en toch weet ik zeker dat ze het heel mooi vond. Anna is drie en een half.)

Tenslotte nog dit:
Mieke stuurde me (naar aanleiding van de vorige vuurtorenpost), een foto die haar neef maakte.

'Deze foto stuurde mijn neef, toen hij van Terschelling naar Harlingen voer.
Links het licht van Texel , in het midden het licht van Vlieland en rechts Terschelling.
Een mooi beeld van mijn
" bakens in de nacht ".

Ook bijzonder vind ik. Dankjewel, Mieke.

Vuurtoren

Vuurtorens... ik houd er van. En helemaal als de vuurtoren zich bevindt aan de ZeeuwsVlaamse kust, natuurlijk.
Het lijkt mij bijvoorbeeld leuk om eens in een vakantie allerlei (Nederlandse) vuurtorens te bezoeken, ze allemaal te zien en te fotograferen. 
Maar die gedachte is niet origineel. Gisteren was ik op een rommelmarkt en daar lag voor mijn neus een boek met alle Nederlandse vuurtorens erin. Heb het niet gekocht.

                         
Maar goed, de bovenste foto: dit is de vuurtoren van Breskens. Een oudje al, klik
Ik had hem natuurlijk al heel vaak gezien, maar ik was er nog nooit in geweest. Wist niet eens dat dat kon.
Maar Bea die er werkt, als vrijwilliger, had het me verteld en het leek me een leuk uitstapje voor Anna. Dus we gingen er eens kijken.

Ach,  groot was de teleurstelling toen bleek dat kinderen er pas vanaf vier jaar in mogen. Anna moest bijna huilen. Ze is tenslotte al drie en een half. Ze was helemaal voorbereid, ook doordat op 'haar' kamer in het huis in Groede een paar vuurtorens stonden. Waaronder eentje die licht gaf. Die bleef 's nachts aan.
Maar ze was er al snel overheen, gelukkig. En helemaal toen we een vuurtoren voor haar kochten. De rest van de dag hield ze die heel stevig vast

Jammer genoeg was Bea er ook niet. Dus ik liet een berichtje voor haar achter. De volgende dag was ze er wel, wij  niet meer, het zat er op voor ons.
Maar volgend jaar, als Anna vier is...

Vakantie, Groede

Kijk eens wat een leuk huisje... het was het onze voor een week.
Dochter en schoonzoon hadden het gehuurd en wij mochten mee. En Anna, Noor en Jet uiteraard.
Het was hartstikke leuk en we hadden natuurlijk fantastisch weer.
En dan nog in Groede, Zeeuws Vlaanderen, vlakbij het strand. Mijn favoriete vakantiebestemming.
Op de foto lijkt het misschien niet zo groot, maar dat was het wel.
Heel erg leuk ingericht en (wat niet altijd overal het geval is) met heerlijke bedden en twee badkamers. Werkelijk alles was er. Zeer comfortabel.
En ook zo vriendelijk. Dan staat er in de info bijv.: 'maakt u vooral gebruik van de houtstapel voor de haard'. Of er staat: de vis is hier zo heerlijk, die moet echt in een goede koekenpan. Wilt u de pan niet in de afwasmachine doen?'
Er zijn fietsen en een bolderkar en op het strand een klein strandkotje, met stoelen en speelgoed.
Overal in huis boeken en tijdschriften, dvd's, lappendekens en plaids. Zelfs een Nespressoapparaat. Genoeg vaatwastabletten, wasmiddel en een droger.
Zelden was ik in zo'n compleet ingericht huis. Heel erg prettig. Ik denk dat ik er nog wel eens terug wil en als ik in het gastenboek kijk, willen de meeste gasten dat.
Ook zo leuk, overal een beetje de zeesfeer in het huis. en veel vuurtorens.
Ik denk dat de eigenaren er zelf ook graag komen. Het voelde als hun huis, waar wij te gast mochten zijn.

We hadden echt een heerlijk week, waar we wel even van bij moeten komen trouwens, hihi.

De Provincie

Nu was ik de schrijver Jan Brokken alwéér vergeten. Stom, want ik las al eerder twee boeken van hem  die ik erg goed vond.
Voor dat eerste boek, had ik helemaal nog nooit van hem gehoord. En dat terwijl hij als schrijver van romans al debuteerde (met dit boek) in 1984. Heel raar. Hij heeft daarna ook best veel geschreven, dus dat is gek.
En nu lag dit boek in de bibliotheek op de tafel met spannende boeken en als het daar niet gelegen had, had ik er niet naar gezocht. Wat erg jammer geweest zou zijn.

Het verhaal: Frank de Roover heeft zich voorgenomen nooit meer naar zijn geboortegrond terug te keren. tot hij een telefoontje krijgt: zijn jeugdvriend heeft zijn vroegere vlam vermoord. Waarom is Lili , het mooiste meisje van het dorp en een begaafd violiste, gruwelijk om het leven gebracht? Frank gaat terug om het uit te zoeken en we zien hoe het noodlot zich heeft voltrokken.

Het is geen thriller, dit boek, maar het leest wel een beetje zo. Toch gaat het meer om de verstikkende invloed van een dorpsgemeenschap, waar iedereen alles van elkaar weet en beoordeelt.
Hier kun je nog even lezen wat ik over het eerste boek dat ik  van Jan Brokken las, schreef: klik.

Koude douche

Toen we ons huis kochten, zat er al een badkamer in. Groen met wit en een bad. Geen aparte douche. We hebben het daar achttien jaar mee gedaan en hadden met de kinderen veel plezier van het bad. Maar toen de kinderen niet meer bij ons woonden, waren we de donkergroene kleur zat en het douchen in het bad ook. Tijd voor een andere badkamer. Tegels uitzoeken, besluiten dat het bad weg moest. Kiezen voor een stoomdouche.
Bij die badkamer zijn er nogal wat fouten gemaakt. Er werd ook niet goed gewerkt. En een grote fout van mezelf, namelijk dat ik de tegels koos en ze vanaf dag een niet meer mooi vond. Een bidet dat eigenlijk bijna niet werd gebruikt. Nou ja ik ben er nooit blij mee geweest. Ondankbaar mormel dat ik ben.
Maar nu na bijna twintig jaar mochten we van onszelf een nieuwe badkamer. Hoera!
Gezien onze vorige ervaring verheugde ik me niet echt op het uitkiezen en het plaatsen.
We gingen eerst wat rondkijken. Waarna we uiteindelijk uitkwamen in een grote, ook landelijk bekende, keuken-badkamerzaak.
En daar werden we meer dan voortreffelijk geholpen. Urenlange sessies echt, er is veel tijd geïnvesteerd in ons.
Alles werd getekend op de computer, zodat we ook zo'n fijn, duidelijk beeld kregen.
'Hebt u hier aan gedacht, mevrouw, meneer?  Kopje koffie/thee erbij? '
We bereidden ons ook voor op de toekomst door alles zo makkelijk mogelijk te maken qua instap en hoogte en een zitje en zo.
Kortom het ging allemaal heel goed en  een paar maanden geleden waren we zover dat het koopcontact kon worden getekend. Een flink bedrag, maar ja, dan waren we de rest van ons leven ook klaar.
'Wie gaat er tekenen?', vroeg de man die ons al die tijd zo goed had geholpen.
Ik had de pen al in mijn hand, maar op het laatste moment zei ik tegen mijn man  dat hij het maar moest doen.
Die keek nog eens goed en zag dat het hele bedrag, alles dus, van tevoren betaald moest zijn. Eerst 10% en dan de rest bij oplevering van het materiaal. Dus nog voor er ook maar iets gedaan zou zijn. Zodat je eigenlijk geen poot meer hebt om op te staan als er iets niet goed zou zijn.
Dat ging Frits te ver, veel te ver.
'Oh' zei de verkoper, 'dat moet ik dan even met mijn baas bespreken' en hij verdween een half uur.
Toen hij terug kwam en meldde dat zijn baas onbereikbaar was spraken we af dat hij er na het weekend bij ons op terug zou komen.
En sindsdien hebben we nooit meer iets gehoord. Gewoon helemaal niets!!!!
Dat is toch wel heel bijzonder, vind je niet?
Het is nu een maand of twee geleden. Na twee weken hadden we al besloten dat we niet zelf gingen reageren en dat als we nu nog wat zouden horen, we beleefd zouden bedanken.
Maar niets gehoord dus. Een bizarre koude douche!

Eten bij de Waag op de Nieuwmarkt (+risotto)

We hadden laatst op de Nieuwmarkt afgesproken met onze immer zeer druk zijnde jongste zoon Dirk. Hij kwam aangereden op de scooter met in een draagzak een oppashond. In een doggie-bag dus. Heel grappig.

Wij gingen daarna naar het theater en moesten nog wel wat eten vooraf. We liepen een beetje rond in de buurt,  maar het was prachtig weer en  overal hartstikke druk. Dus uiteindelijk kwamen we hier terecht Bij de Waag. Ik vind het sowieso leuk om in zo'n historische omgeving te zijn. Dit gebouw was uit de 15e eeuw en was oorspronkelijk een stadspoort. Pas later verbouwd tot Waag.

Ik had het niet verwacht, want het leek me een beetje een toeristentent, maar dat was het niet en tsjonge wat hebben we er lekker gegeten. Mijn man had iets met asperges en ik had een vegetarisch gerecht:  Risotto. Werkelijk voortreffelijk! En meteen ben ik thuis ook Risotto gaan maken.Ik ben nogal van Jamie tegenwoordig dus hier is zijn recept:

4–6 personen
• klontje boter
• 2 el olijfolie
• 1 grote ui, fijngesnipperd
• 2 tenen knoflook, fijngehakt
• 2 stengels bleekselderij, fijngesneden
• 400 gr. risottorijst
 • 250 ml droge witte wijn
• 1,1 l hete kippen- of groentebouillon
• 100 g doperwten, vers of diepvries
• handvol muntblaadjes, gehakt
• 100 g geraspte parmezaan

En zo moet het:

Risotto is een perfect weekendgerecht! Hoewel je er even voor in de keuken moet staan - en constant moet blijven roeren, is dit recept het helemaal waard. Serveer met een flinke hand rucola. 

1 Verhit boter en olijfolie en bak de uisnippers, knoflook en bleekselderij ca. 15 minuten, tot ze zacht maar niet verkleurd zijn. Roer de rijst 2 minuten mee; de korrels worden iets doorzichtig. Doe de wijn erbij en roer tot-ie helemaal is opgenomen. Voeg zout en peper toe.

2. Roer met een soeplepel tegelijk de bouillon erdoor; blijf steeds roeren tot de hele lepel is opgenomen. Doe de doperwten erbij en kook 5 minuten tot alles gaar is; voeg een scheut water toe als de risotto te plakkerig wordt.

3. Neem van het vuur, roer munt, parmezaan, zout en peper erdoor en serveer.

Vormingscentrum

Toen ik laatst over mijn vakantiebaantjes vertelde, had ik er nog een paar niet genoemd. Dat waren baantjes die zijdelings met mijn opleiding tot juf te maken hadden. Die deed ik niet omdat ik dat nou zo speciaal leuk vond, maar wel omdat als je  iets met kinderen had gedaan, dat bij een eventuele sollicitatie in de toekomst, een pluspunt zou kunnen zijn.
Zo werkte ik dus in Jeugdland en deed iets met kindervakantiespelen.
En dan hadden we nog Hedenesse.
Hedenesse was een vormingscentrum . Toen ik hierover aan een kind vertelde, kreeg ik vragende blikken.
Huh, vormingscentrum, wat is dat?
Een vormingscentrum, jongens en meisjes, is een plek waar je iets leert, waar je je onder leiding van deskundigen bezint op het leven, of op specifieke facetten daarvan en vooral op je zelf.
Op de pedagogische academie hadden we er bijv. een werkweek. Geen idee meer waar het over ging, maar wel dat het heerlijk was en spannend. vooral 's avonds en in de vrije tijd.
Ik geloof dat ze niet meer bestaan, vormingscentra. Hedenesse  zeker niet meer.

Maar die zomer dat ik werkte  in Hedenesse was  heel bijzonder. Ik was het bijna allemaal vergeten, tot ik gisteren geheel toevallig in een oud fotoalbum zat te bladeren. En daarin waren foto's van die werkweek. Maar ook een paar van de zomer dat ik daar 'werkte'.

Er was toen bijv. een gastenweek met als thema: Culturele Revolutie. We hebben het over 1970.
Ik zie op de gastenlijst dat er voornamelijk ouders met kinderen kwamen. Die ouders hadden dan een eigen ruimte met enige bijruimtes. De kinderen hadden aparte eet-leef- en slaapruimtes en hun eigen programma.
Van dat kinderprogramma waar ik dus voor was, heb ik niet veel bewaard.
Ik weet nog wel dat er dagelijks een krant moest verschijnen en dat we altijd vergaderden over de dag en het programma. We bereidden het echt goed voor. Best moeilijk door de grote verschillen in leeftijd van die kinderen.De oudste was vijftien (ik werd dat jaar negentien) en de jongste was drie.
Enfin, ik was daar niet alleen, er was een flinke groep 'leiding' en waarschijnlijk verdienden we allemaal hetzelfde nl. 45 gulden per week.
Zo'n gastenweek kostte de deelnemers trouwens per echtpaar 175 gulden en voor kinderen werd 57,50 gevraagd. Alles was inclusief excursies en maaltijden. Voor een volle week.

Ik ben nu even het meest geïnteresseerd in het programma van de ouders. Die zagen nadat ze op zaterdag waren aangekomen en kennis hadden gemaakt, op zondag twee films en dan was er maandagmorgen een gesprek over die films. Maandagmiddag was er een inleiding van een theoloog over het thema en maandagavond waren ze vrij.
Dinsdag: doordenking en uitwerking van de informatie, ervaringen, ideeën en gevoelens met verschillende materialen.
Woensdag ging het over alternatieve vormen van samenleven, revolutie binnen het gezin en de verhouding man-vrouw. De middag was weer vrij, maar 's avonds ging het weer loos met de vraag wat moderne kunst en kunstenaars met de revolutie te maken hebben
Enzovoorts enzovoorts.
Op vrijdag waren er presentaties van ouders en kinderen over wat ze in deze week hadden beleefd.
Het was zo passend bij die tijd, dat de weken altijd vol zaten.
Ik kan het me nu niet meer indenken, dat mensen dat met hun hele gezin zouden willen gaan beleven. 

Het gehele programma ging grotendeels aan mij voorbij natuurlijk. We hadden het echt druk. Maar 's avonds, als alle kinderen sliepen, dan kwam onze tijd. De tijd van de kinderleiding.
We verlieten het centrum met shag en andere rookwaar (ahum) en drank (goedkope wijn, niet veel, maar genoeg om in de stemming te komen) en zaten op een dijkje vlakbij, de halve nacht te praten.
En te praten en te praten. We vormden ons zelf zou je kunnen zeggen.
Het was heerlijk. Ik was echt verdrietig toen het voorbij was.

Rijkdom

Ow, ik had zulke leuke foto's van de tweeling.
Ze zaten met z'n tweetjes keihard te lachen in hun wagen.
Maar ja als ze lachen, dan lachen ze ook echt en dan gaat alles bewegen, armen, handjes, beentjes, voetjes. Ongeremd plezier, het mooiste wat er is.
Helaas zijn de foto's daardoor mislukt. En ik ging zelf ook lachen dus ik bewoog gezellig mee. Wel jammer, maar ja.
Ze zijn dus over naar de volgende wagen. Niet meer liggen, maar een beetje zitten. Ze kunnen nu rondkijken en dat doen ze ook. Tot ze in slaap vallen natuurlijk.Wat ik erg jammer vind is dat ik hun koppies niet meer zie. Ik moet echt om de wagen heen lopen om te zien hoe het allemaal gaat daarbinnen. Boven in de wagen zit nog wel een klein luikje, maar dan zie ik ook alleen hun achterhoofdjes.

Nog steeds kijken veel mensen als ik met ze aan de wandel ben. Het is toch wel speciaal hoor, een tweeling.
Nu het nog vaak zonnig is, zit er meestal een grote doek over de wagen, want baby's en zon schijnt een zeer slechte combinatie te zijn.
Er zijn dan echt mensen, wildvreemden, die vragen of ze even mogen kijken. Onder die doek. Ik zou dat zelf niet durven vragen, maar sommige mensen dus wel. Meestal ouderen trouwens.
Ik ben supertrots, dus het mag, als ze ze maar niet aan willen raken, dat vind ik niks en niet goed.
Laats was ik in een winkel en daar liep een oudere mevrouw zo naar me te kijken dat het opviel. Ze wilde duidelijk iets zeggen. Dus ik hield een beetje in. We waren binnen, dus zonder doek.
Ze keek eventjes in de wagen en daarna keek ze mij aan. 'Mevrouw, wat bent ù rijk', zei ze.
En daar had ze helemaal gelijk in.

Schaartje

Eindelijk had ik bedacht dat ik de drie knopen die van Anna's dekbedovertrekje af waren, er weer op zou naaien.
Ik haat naaien en ik ben er niet goed in,  maar vooruit, een knoop aanzetten zou me nog wel lukken en drie ook.
Je gelooft het vast niet , maar ik heb het gepresteerd om de eerste knoop aan de verkeerde kant er aan te zetten. Niet uit slordigheid, maar door gebrek aan ruimtelijk inzicht.
Gelukkig kwam ik er al na één knoop achter. Dus ik zette eerst de andere twee er aan op de goede plaats. Tja en toen moest die eerste er weer af. En dat was een probleem. De knoop zat echt stevig en ik was bang dat ik in de stof zou knippen, met de grote schaar die ik had gebruikt.
Toen herinnerde ik me het schaartje van mijn schoonmoeder.  Zij kon heel goed naaien en ik heb wat van haar spulletjes bewaard. Ik denk trouwens dat ze dit schaartje voor borduurwerk gebruikte. Ik vond het zo'n grappig dingetje.
Enfin, door de scherpe punten, kreeg ik de knoop er goed af. Klusje geklaard.
Anna kwam bij ons binnen toen ik net klaar was. Ze was zeer geïnteresseerd en vond het schaartje prachtig.
Ik heb gezegd dat ik het schaartje van haar overgrootmoeder voor haar zal bewaren tot ze groot is. Tot ze zelf knopen aan kan zetten.
Dat leek haar een heel goed idee.

Drie in een.

Al heel lang maak ik foto's van allerlei verschillende zaken. Ik vind het gewoon leuk om naar iets te zoeken. Ik maak bijvoorbeeld foto's van hartjes. En foto's van wasgoed aan lijnen en foto's van fietsen (die kun je op mijn Pinterestpagina vinden) en foto's van Amsterdamse kruisjes.
Dan is het toch wel bijzonder dat ik gisteren een foto kon maken,  waarop drie van die onderwerpen te zien zijn:

De kruisjes vind ik  het leukst, dus ik laat er nog maar eens een paar zien. Je ziet ze echt overal, zelfs in Deventer:

 

Deventer

In de buurt van de Oude Kerk

Nieuwmarkt

Nieuwe Kerk

Mijn verzameling kruisjes is nog veel groter; ik laat ze misschien nog wel eens een andere keer zien.
(De betekenis van de kruisjes is overigens onbekend. Het zou kunnen zijn dat er drie plagen mee aangeduid worden, die Amsterdam troffen. Dat waren water, vuur en pest. Het zou ook kunnen zijn dat ze symbool staan voor drie doorwaadbare plaatsen in de Amstel en het zou ook kunnen zijn dat ze overgenomen zijn uit het wapen van de Amsterdamse familie Persijn, een familie die veel land bezat)