Een bijzonder (mooi) boek + nog meer over vuurtorens

In het huis in Groede lagen ook kinderboeken en zo leuk, die hadden allemaal iets te maken met de zee, of met vakantie.En met een vuurtoren.
Dat vuurtorenboek heeft me zeer ontroerd. Het is een boek van Koos Meinderts en Annette Fienig.

Het is een boek over de loop van het leven, over generaties en over de dood. Zeer goed te lezen met jonge kinderen.
Het verhaal (dat  ondersteund wordt door de prachtige illustraties van Annette Fienig):
Oma is oud, maar de vuurtoren is nog veel ouder. Die stond er al toen oma een jong meisje was en in het dorp achter de duinen woonde. Ze droomde ervan om later als ze groot was in de ronde kamer hoog in de toren te wonen.
Die droom kwam uit, want in de ronde kamer woonde Jonas, de zoon van de vuurtorenwachter en die droomde van oma, die toen nog geen oma was, maar een vrolijk meisje met appelwangen.
'O', dacht Jonas, 'als ik ooit nog eens die wangen mocht kussen...'
Nou, dat gebeurt

Jonas vraagt haar mee naar het stadhuis en de kerk en draagt haar over de drempel.
En oma die nog steeds geen oma was, maar een jonge vrouw, begint in de vuurtoren een nieuwe droom. Van een kleine Jonas en die komt er ook.
Hij leert alles, vindt een bruid en dan wordt de vuurtoren hem te klein.
Hij trekt met zijn bruid de wereld in en laat zijn zoontje achter bij oma die dan echt oma is. Zij draagt hem de lange, lange trap op, naar de ronde kamer.
Oma leert hem alles wat hij moet leren. Natuurlijk wordt ze ouder en ouder

en als ze op een avond vergeet het licht van de vuurtoren te ontsteken, weet Jonas dat het tijd is om alle taken over te nemen. Hij draagt zijn oma naar boven, de lange, lange trap op.

Op een avond wijs oma door het raam naar het eiland van de Eeuwige Jeugd, maar Jonas ziet het niet.
Oma ziet ook haar eigen vuurtorenwachter, die haar kuste, lang geleden.
Jonas ziet niets, maar legt zorgzaam een deken over oma heen.

De volgende morgen is oma's stoel leeg

Als Jonas naar buiten kijkt ziet hij in de verte een klein bootje dobberen met oma er in.
Hij doet het raam open en roept  haar heel hard, maar als antwoord hoort hij alleen het liedje van de zee dat oma voor hem zong.
Eb en vloed, eb en vloed, zoals het gaat, zo is het goed.
Joris dooft het licht van de vuurtoren en weet dat hij die avond op zoek zal gaan naar een meisje met appelwangen om te kussen.

(Ik heb het boekje aan Anna voorgelezen en ze zat doodstil te luisteren. Maar ja, dat doet ze altijd bij voorlezen. Ze heeft er niets over gezegd en toch weet ik zeker dat ze het heel mooi vond. Anna is drie en een half.)

Tenslotte nog dit:
Mieke stuurde me (naar aanleiding van de vorige vuurtorenpost), een foto die haar neef maakte.

'Deze foto stuurde mijn neef, toen hij van Terschelling naar Harlingen voer.
Links het licht van Texel , in het midden het licht van Vlieland en rechts Terschelling.
Een mooi beeld van mijn
" bakens in de nacht ".

Ook bijzonder vind ik. Dankjewel, Mieke.