Frits en ik zaten te wachten op een bankje. Het was totaal niet druk en de volgende trein zou over een paar minuten binnen denderen. Daarna zou de trein komen die wij moesten hebben.
Wat doe je dan? Mensen kijken natuurlijk. Dat kan ik heel lang vol houden. Sowieso in de underground, je zit, je kijkt naar de overkant waar mensen zitten en staan, dan komt er een trein, je kijkt weer naar de overkant en er zitten nieuwe mensen.
Ik zag (niet aan de overkant maar op hetzelfde perron waar wij zaten) een tamelijk kleine man, beetje Aziatisch, jaar of veertig.
Hij hipte (ik kan het niet anders noemen) heen en weer op dat perron. Was wat zenuwachtig zo te zien. Een kleine man, niet alleen van lengte.
Zijn trein kwam eerst en hij rende er bijna in. Wij bleven rustig zitten en zagen op het laatst dat hij een envelop liet vallen, zonder het te merken.
Wij reageerden helaas niet snel genoeg om hem te kunnen waarschuwen. De trein vertrok en de envelop lag op het perron.
Zo'n trein laat een hoop wind achter en de envelop begon te fladderen en dreigde op of tussen de rails te eindigen.
Dat ging te ver. Frits raapte de envelop op.
Er stond een naam op, een voornaam.
We legden hem eerst nog even duidelijk zichtbaar neer. Maar ja, we snapten natuurlijk ook wel dat dát niet zo zinvol was.
En dus toen onze trein kwam namen we de envelop mee. Misschien zou er een adres in staan. Misschien was het wel een liefdesbrief. Of juist een aankondiging van een scheiding of iets crimineels of...
Toen we terug in het hotel waren, keken we. Er zat 25 pond in. Dat is op dit moment ongeveer 28 euro.
Best veel, helemaal met het beeld van die kleine man erbij.
Maar er was niet veel dat we konden doen. Niks eigenlijk.
En heel kinderachtig misschien: het voelde niet fijn dat wij nu dat geld hadden. Helemaal niet fijn.
De beste oplossing leek ons dat we het aan een goed doel zouden geven.
Zo gezegd zo gedaan.
Het eerste doel was dit kleine museumpje: het Alexander Fleming Laboratory Museum. Sir Alexander Fleming was de ontdekker van de penicilline.
Het is echt heel klein, oud en wat stoffig en gevestigd in St Mary's Hospital. We kregen er een privé rondleiding.
En toen die klaar was wisten we dat dit een zeer goed doel was.(Wordt vervolgd)
Well done :-)
BeantwoordenVerwijderenWat een goede tip om gevonden geld weg te geven aan een goed doel. Dit ga ik mijn kind ook 'meegeven'.
Zo'n envelop laat je niet op de rails waaien, ik ben benieuwd naar het vervolg.
BeantwoordenVerwijderenWat een avontuur!
BeantwoordenVerwijderenKonden we er nu ook maar achter komen waar en voor wie het geld bestemd was.
Zo spannend! Ben benieuwd naar het vervolg.
BeantwoordenVerwijderenWonderlijk mooi!
BeantwoordenVerwijderenDit is geen kritiek Bertie maar ik zou het naar Gevonden Voorwerpen hebben gebracht. Het is niet aan jou om er een bestemming voor te vinden.
BeantwoordenVerwijderenDat lijkt me wel kritiek
BeantwoordenVerwijderenMaar dat is prima hoor. Dat hadden wij natuurlijk zelf ook wel bedacht. We hebben ook gegoogeld maar voor Lost en Found hadden wij een flinke trip moeten maken en daar was geen tijd meer voor helaas. Een formulier per telefoon invullen lukte jammer genoeg ook niet
Bertie, wanneer schrijf je nou eens een boek? Ik vind je blogs zo goed! Ben benieuwd hoe dit afloopt, goeie cliffhanger trouwens!
BeantwoordenVerwijderenTja wat moet je ook doen als je dat zomaar overkomt. Wat kon je anders? Wel zielig voor het kleine mannetje...XX Esther
BeantwoordenVerwijderenHeel attent om aan een goed doel te geven. Heel wat mensen zouden het zo in hun zak steken....
BeantwoordenVerwijderenWel jammer dat de verliezer nooit zal weten dat zijn geld aan een goed doel werd gegeven.
BeantwoordenVerwijderenPrima gebaar!
🖒🖒🖒
BeantwoordenVerwijderenJee... ik ben nu wel heel benieuwd naar het vervolg. Dat goede doel klinkt al heel erg goed!
BeantwoordenVerwijderenIk vind dat je/jullie dit prima hebben opgelost!
BeantwoordenVerwijderenHoe kan hier nou een vervolg aan zitten, je maakt het wel héél spannend.
BeantwoordenVerwijderen