Half a Sixpence

Als je naar London gaat en je houdt van musicals, dan ligt een bezoek aan een musical voor de hand.
Er is veel te zien op musicalgebied. Heel veel.
Maar... wij hébben al veel gezien en ook niet alles sprak ons aan.
We wilden wel heel graag naar Aladin, een nieuwe musical.
Helaas,  een beetje een behoorlijke kaart, voor een behoorlijke plaats bedoel ik,  is echt niet meer te betalen. De prijs kan makkelijk oplopen tot rond de 150 pond. Per Persoon!!!!!
Dat doen we dus niet, we wachten wel tot het goedkoper wordt.
Natuurlijk heb je dan plekken waar de kaarten voor lagere prijzen weg gaan. Dan moet je vroeg in de rij en er zijn heel wat box-offices waar ook goedkopere kaarten zijn.
In ons geval kwam het deze keer aanvankelijk niet goed uit.
We hadden besloten om naar de musical Half a Sixpence te gaan. Vanwege de zeer Engelse titel. En ook omdat we er nog niet van hadden gehoord en de ervaring heeft geleerd dat zo'n totaal onbekende musical heel erg leuk is.

Er waren geen kaarten meer bij de officiele post op Leicester Square. Dus gingen we naar zo'n box office. Daar waren nog kaarten voor een redelijke prijs, alleen konden we dan niet naast elkaar zitten, maar achter elkaar. Dat leek ons geen ramp,  dus we kochten de kaartjes.
Vervolgens liepen we even naar het theater waar het 's avonds zou gaan plaatsvinden. Dan hoef je in het donker niet te zoeken.
We gingen er ook naar binnen om wat foto's te maken, die oudere theaters zijn altijd zo mooi...

We maakten een praatje met de man in het hokje. Het was ochtend, dus hij had nog tijd voor ons.
Hij informeerde waar we die avond zouden zitten en constateerde vervolgens dat het plaatsen waren met een beperkt zicht. Achter elkaar zitten vind ik prima, maar een beperkt zicht is niet goed.
Dat vond die man ook. Hij vroeg of ons dat gemeld was, van dat beperkte zicht.  Dat was niet zo. 'Oh' zei hij, 'dan kunt u,  als u dat wilt terug gaan en uw geld claimen. En dan heb ik hier nog wel betere plaatsen voor u. Naast elkaar en op een betere plek. En voor dezelfde prijs'.
Nou, natuurlijk wilden we dat, al moesten we er weer voor in een koude rij.
Het geld werd onmiddellijk teruggestort, het meisje verontschuldigde zich en toen konden we de nieuwe  kaartjes halen.
In die tussentijd had ik het verhaal van de musical opgezocht.
Die is namelijk gebaseerd op een boek van H. G. Wells. De naam van de schrijver kende ik, maar het boek had ik nooit gelezen: Kipps - the Story of a Simple Soul.
(Note to self: boek reserveren.)
Ik vind het wel prettig als ik van tevoren al weet waar het over gaat. Ik moet me toch beter concentreren als ik alleen Engels hoor.
Het verhaal was net als de titel van het boek, simpel. Jongen wordt verliefd op meisje en geeft haar als hij ergens ver weg moet gaan werken een halve sixpence als teken van zijn liefde.
Hij krijgt een erfenis, wordt rijk en komt in aanraking met een rijke dame, die wel graag ziet dat hij zijn centjes aan haar besteedt. Uiteindelijk loopt alles goed af.
Wij vonden het een superleuke musical. En zoals altijd in London, zo perfect uitgevoerd. Zoveel aandacht besteed aan alles, zoveel zorg. (Dat is in Nederland bij musicals trouwens ook zo hoor).

Er gebeurde nog iets speciaals. Na een minuut of tien zakte ineens het doek en werd er gezegd dat er technische problemen waren.
Dat duurde denk ik een minuut of tien. Het publiek bleef zeer rustig en zat gezellig te keuvelen. De meisjes die er waren, om programma's en zo te verkopen, hadden oortjes in, maar meldden dat ze ook geen mededelingen kregen over hoe of wat.
Tja en dan toch ga je twijfelen.
'Ja, ze zeggen technische problemen, maar er kan ook een aanslag zijn of een bom of zoiets'.
Ik wil zo niet denken, maar deed het toch.
Enfin, er was gewoon echt een technisch probleem, want na tien minuten ging het doek weer op en werd er met dezelfde energie verder gespeeld.
We hadden een geweldige avond, natuurlijk met een ijsje in de pauze, dat gewoon in de zaal kan worden opgegeten.
En niemand liet zijn ijsbekertje liggen.