Ergerniswekkend

In onze stad is al jaren iemand bezig met het overal achterlaten van zijn letters, zijn tag: K-R. 

Je wilt niet weten wat het de gemeente al gekost heeft, want ja het moet toch weggehaald worden, schoongemaakt. 

Graffitiletters vind ik soms best mooi hoor. Maar hier is niks moois aan, dit is gewoon vandalisme. Het verpaupert de boel nogal.  

Deze persoon doet het vooral op elektriciteitsboxen en op allerlei ander straatspul als banken, prullebakken enz.  Hij is een keer betrapt door een camera en er is een rechtzaak geweest, maar hij werd vrijgesproken, omdat op het filmpje onvoldoende te zien was dat hij het was. 

En die kat kan het ook niet doorvertellen natuurlijk!

Pia in Egmond

 

Wij hebben hier eigenlijk geen last gehad van Pia, ik hoefde de deur niet uit en het leek mij niet meer dan een  behoorlijk harde wind.

Maar dat was in Egmond toch anders bleek. Flinke afslag van de duinen.

De strandtenten waren voorbereid, overal waren een soort wallen opgeworpen. 

We gingen ook nog even de duinen in. Maar omdat we dat bijna nooit doen en zeker niet op die plek, wist ik niet of dit meertje er altijd is. Of dat het ontstaan is door de storm en een doorbraak. Dat laatste bleek het geval.

Ik vroeg het aan iemand die daar liep  en die er uitzag als een autochtoon. En hij wist te vertellen dat dit echt kort geleden is ontstaan. 

Best mooi!

On the Beach

 

Over onze strandwandeling op eerste Kerstdag (in Egmond), valt nog wel wat te vertellen. Want behalve de zee, die nooit maar dan ook nooit verveelt, is er natuurlijk nog meer te zien. 

Wat te denken van deze mensen bijvoorbeeld. Niet eerder zag ik iemand op een eenwieler aan de vloedlijn. 

Een man die een koud bad neemt wel natuurlijk. En het was ook niet heel koud, maar toch... hij ging echt zwemmen. Niet zo maar even erin en eruit. 

Tamelijk heldhaftig. 

Maar de echte held, die zie je hier. Hij sleepte een krat mee en wat hij aan rommel vond deed hij er in. En trok verder. 

'Ja, ik moet toch die kant op', zei hij toen ik een praatje met hem maakte. 'Ik moet toch die kant op en dan kan ik het net zo goed meenemen. Toch?'

Hij wilde niet met zijn gezicht op de foto, maar een foto van zijn krat mocht wel. 

Vervolgens dacht ik de hele tijd: Brixham, Brixham, waar ken ik die naam toch van? Thuisgekomen maar eens even gegoogeld en ja hoor.  Brixham is de plaats waar Willem III van Oranje landde met zijn leger. In 1688.  Hij werd koning van Engeland. 

Nou, dit krat maakte de reis naar Nederland in omgekeerde richting.

Er was trouwens best veel aangespoeld. Ook heel wat kratten en sommige mensen deden opgeraapte en aangespoelde troep in die kratten en trokken die naar de duinrand. Waarschijnlijk zal het dan weggehaald worden.

Nomen est Omen

De eerste is nogal actueel. Spannende toestand daar in Deventer. Maar de Hoogwatercoördinator heet Rene van Dijk. 

Gezien en gestuurd door N8W8. Waarvoor dank!

Nou... need I say more? Deze is weer van Esther. Je weet wel, Esther, die vrouw die het gewoon steeds ziet. 

Deze komt van Marja. Ze schrijft: 'Gisteren reed een auto mij voorbij met zijn bedrijfsnaam erop. Ik kon er geen foto van nemen dus thuis heb ik het opgezocht. 

"Grond Dakservice"  Misschien is het wat voor je'. 

Nou ik vind het niet een echte, maar de tegenstelling is zo grappig dat ik hem toch graag laat zien. Dankjewel Marja!

De voorzitter van de muziekvereniging heet Dirma Tamboer. Gezien door Jeanette Renting, klik

Deze werd me weer gestuurd door Marja. Stond in het NHD. Een hele hele mooie is het.

Marius van der Schaar is gezien en gestuurd door bloglezer Roelie. Ook weer zo'n bijzondere! Dank, Roelie.

En de laatste komt ook weer van Esther en is ongelooflijk. 

Esther zegt: 'Tijdens een wandelingetje zag ik de bedrijfsbus  van de firma Slootweg. Ze maken beschoeiingen en houden zo de sloot weg van de tuin.. 😉

Daar zag ik wel een neo’tje in. Ik heb nog even opgezocht of het een bedachte bedrijfsnaam was, maar de eigenaar heet daadwerkelijk Slootweg'. 

Dank, Esther.

Dit was het weer voor deze ronde, maar blijf vooral opletten en insturen mensen: bettievdgriend@hotmail.com

Kerstkliekjes

 

Dit schilderij zag ik in juli in het Marius van Dokkum-Museum in Harderwijk.  'Kerstkliekjes',  heet het en ik vond het wel passen bij deze dag. 

Hoewel ik ze zelf niet heb! Een paar restjes en die gaan gewoon op hoor!

Kerst

 Het was een beetje raar: we hadden al een deel Kerstmis gehad, doordat onze oudste zoon met vrouw en zoons een nachtje kwam logeren.   Het was nog net geen Kerst,  maar het voelde wel zo.

Met als hoogtepunt dit kleine mannetje dat 's morgens (heel) vroeg wakker werd en zo bij ons in bed schoof.  Heerlijk. 

Hij is nog net drie en dat is een hele leuke leeftijd.  

Jongste zoon en vriendin en teckel kwamen ook nog even langs. Dus dat was best druk. 

Eerste Kerstdag waren we maar met z'n tweeën. En dus gingen we naar het strand. 

Wonder boven wonder scheen de zon een flink deel van de wandeling en wat was dat lekker zeg. 

Ik zoek nog altijd bij ieder strandbezoek een schelp met een gaatje voor aan mijn ketting. Die ketting heb ik hier al eens laten zien en die is inmiddels heel veel langer geworden. 

Dus ik zocht ook nu een schelp met een gaatje en ik vond er een... met een hartje. 

Dat vond ik nogal speciaal voor op eerste Kerstdag. 

Mijn man kookte verder de kerststerren van de hemel. Helemaal in zijn eentje. Ik heb tig keer gevraagd of ik kon helpen. Maar nee, hij wilde het echt zelf doen. Hij maakte het kerstmenu van Hello Fresh en het was heel erg lekker. 

Het dessert hebben we maar even overgeslagen. Dat ga ik met oudjaar maken.  Straks gaan we eerst de zus van mijn man bezoeken. Daarna gaan we gourmetten bij de kleindochters. En hun ouders natuurlijk.

Ik vind het niet normaal hoe snel alles gaat. 

Madonna

Een  flinke verzameling Madonna's heb ik. Alleen op foto's hoor. Foto's die ik maakte omdat het moeder-kind beeld me boeit. 

En om vandaag, eerste Kerstdag, nog even te bedenken hoe het allemaal begon,  laat ik er drie zien: 

Michelangelo: Madonna. 1501-1504

Dame Laura Knight: Madonna of the Cotton Fields. 1927

Moeder met kind: Vietnam. 2013

Perfect days

Dit is een still uit Perfect Days. 

Ik zag weer twee films. De eerste was Maestro, over Leonard Bernstein. (Zeg je nou Bernstain of Bernstien, vroeg mijn vriendin. Grappig want dat had ik me ook afgevraagd. Ha, nu weten we het)

Een goede en indrukwekkende film. Heel knap gemaakt ook. 

Maar Perfect Days (van Wim Wenders)  vind ik echt een meesterwerk. Zo mooi, zo eenvoudig, zo rustig.. Prachtig! 

Het gaat over een schoonmaker in Tokio. Hij maakt openbare toiletten schoon en doet dat perfect. (Dat zie je ook uitgebreid en de inleidster in ons filmhuis liet niet na ons even jaloers te maken op zulke schone toiletten.)

Hij heet Hirayama en doet iedere dag hetzelfde. Met een glimlach op zijn gezicht en in zijn ogen. Een man van weinig woorden. En toch leer je hem kennen. Hij houdt van muziek, Reed, Patti Smith. Hij is aardig, lief. Hij maakt foto's van bloemen. Hij ziet het mooie van de wereld en dat is het eigenlijk. Goed is goed genoeg. Tevredenheid. Eenvoud. 

En hier dan nog even het lied Perfect Day, van Lou Reed. Een klassieker en omdat ik de laatste tijd zo vaak naar de film was, zag ik de trailer van deze film ook vaak. Met elke keer dat lied. 

En er waren maar weinig mensen in de zaal, maar de meesten zongen zachtjes mee als dat lied kwam. 

Tot slot wens ik jullie allemaal:  Perfect Days

Het achtste leven (voor Brilka)

 Tot nu toe sprak ik eigenlijk niemand die 'Het Lied van Ooievaar en Dromedaris' (Anjet Daanje), geen goed boek vond. Integendeel, het boek wordt hoog gewaardeerd, iedereen is vol lof.  Niet alleen mijn vrienden, maar ook de 'officiële' recensies zijn positief.

Daar word ik dan een beetje onzeker van, want ik vond het boek niks. Ik werd er gewoon depressief van en bovendien: ik vond het boek niet echt. Veel te veel 'gecomponeerd'. Maar ja als iedereen daar anders over denkt... dan ga ik heel erg twijfelen.

Enfin, ik heb het boek helemaal doorgeworsteld, moest van mezelf,  maar het kwam niet goed. 

Toen sprak ik Erik, een andere vrijwilliger in Bonck.  Eentje die veel leest en hij en ik waren het eens over dat ooievaarboek. Dat was fijn. 

Nou en Erik raadde mij vervolgens dit boek aan: 

 Een dikke pil is het ook, net als dat andere boek. Meer dan twaalfhonderd  bladzijden. Maar daar houden de overeenkomsten op. 

Want ik heb  van bijna iedere bladzijde genoten. Echt waar. 

Ik begon als luisterboek, vijfenveertig uur luisteren. (Overigens met een fijne voorlees-ster, ga d'r maar aan staan. Ze heet Hymke de Vries)

Op een gegeven moment heb ik toch het boek uit de bieb er bij gehaald, want ik wilde de namen kunnen lezen. Dus ik heb geluisterd en gelezen en ik vond het fantastisch! Wat een boek!!!!!

Het is een epos. Een saga. Het begint rond 1900 en gaat over  verschillende generaties binnen een familie. Het speelt zich  af in een kleine stad in Georgië, waar een chocolatier zijn dochters Stasia en Christine opvoedt en een hele bijzondere chocoladedrank bedenkt. Heel erg lekker, maar ook gevaarlijk. Zo lijkt het af en toe.  

Nou en dan krijg je via die familie de hele geschiedenis van (Oost)Europa, oorlogen, opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie, het IJzeren Gordijn, de Perestrojka. 

Verteld door Nitsa. Zij is de achterkleindochter van Stasia en ze vertelt hun geschiedenis en de geschiedenis aan haar nichtje Brilka, de dochter van haar halfzus. 

Fantastisch, geestig, heftig, verdrietig, rijkdom, armoede,  spannend, ontroerend, ironisch, liefde, geluk, drama en zeer boeiend! Wat een aanrader! 

En wat heel leuk is: Anja van mijn boekenclub wist dat er ook een toneelstuk is. Nu in de theaters. En daar heb ik kaarten voor besteld. In april. Ik moest wel lachen, want ik wil het per se zien, maar de voorstelling begint al om half zeven en duurt tot elf uur. Dus of ik dat ga redden? Het boek was het waard om het te willen proberen. Ik ben zo benieuwd!

Gezichtjes

 'Twee grote ogen die me aankeken', schrijft Esther. Is-ie niet geweldig? 

En een paar dagen later weer mail van Esther:  'Ik zag er net op tv alwéér een voorbij komen. Die stuur ik meteen maar even. Opnieuw iets wat met muziek te maken heeft. Deze lijkt een beetje met de mond vol tanden te staan hihi'. 

Zelf zag ik ook weer eens wat.  Dit gezichtje, in een kringloop in Nieuwvliet (Z. Vl. ). 

En dit is de waterkoker in Huis Bonck waar ik vrijwillig: 

De laatste voor deze ronde kwam van Neeltje:

'Vrolijke gezichtjes op de grond bij het station in Tilburg. Het is in de zomer een fontein, maar nu glimlachen ze iedereen een warm welkom toe. Ik dacht gelijk aan jou'.  

Dat was het voor deze keer. Dank allemaal en als altijd: blijf speuren, mensen. En insturen. bettievdgriend@hotmail.com 

Doos!

Met Sinterklaas werd ik verondersteld een surprise te maken. 

En hoe ik ook van Sinterklaas hou, ik houd niet van surprises maken. 

Ik heb wel de ideeën, maar als het al zou lukken,  de uitvoering laat altijd te wensen over. 

Mijn man maakte dus altijd mijn surprise voor op school en dit jaar maakte hij ook mijn 

Sintsurprise voor 'thuis' . 

Dat werd nl.  een kerstpakket, voor iemand die voor zich zelf is begonnen en nooit meer een kerstpakket krijgt.  Mijn man maakte een doos,  bekleed met kerstpapier. En die werd me toch mooi! 

Nou wil het geval dat ik nogal ruim voorzien ben van mooi papier. Nog uit de tijd dat ik veel scrapte en Atc's maakte. En het geval wil ook dat we allebei net nieuwe schoenen kochten en dus twee lege dozen hadden. 

Een lumineus idee: beplak de dozen. Mijn man vond die kerstpakketsurprisedoos ook goed geslaagd en leuk om te doen en dus werden die twee dozen bekleed. 

Ik ben er hartstikke blij mee en kan ze heel goed gebruiken!

Beeld

 

Wedden dat iedereen die hier leest, meteen weet wie hier zo fraai is afgebeeld. 

In mijn geval precies zoals ik me de man herinner.  Met dat scheve lachje. Wat een goed beeld zeg! 

Ik zag ook nog de naam van het pad in dit plantsoentje en toen was het helemaal duidelijk.

Het is natuurlijk Simon Carmiggelt. En op het bordje lees ik dat hij al 36 jaar dood is. Dat had ik niet gedacht! 

Er schoten meteen allerlei herinneringen door mijn hoofd. 

Dat hij columnist was bij Het Parool, maar die krant lazen wij toen niet. 

Ik had wel een bundel Kronkels.  

Dat hij de uitzending van de Vara afsloot met het lezen van een Kronkel en dan hoorde je muziek: In a sentimental mood. Denk ik. 

Dat zijn vrouw Tiny heette en er was iets met een verhouding met Renate Rubinstein. Er was ook iets met het verzet. En hij schreef teksten voor Wim Kan. 

Dat schoot me allemaal te binnen toen we daar liepen op weg naar het Rijks. 

Toen vond iedereen Carmiggelt geweldig. Ik ben benieuwd of dat nog zo is. Dus ik ga eens even op zoek naar zo'n bundel in de bieb. Kijken of het inmiddels gedateerd is, maar ik denk het niet. Hij was echt een grootheid. 

Nb: Charlie meldt in de de reacties dat de maker van het beeld Kees Verkade is. En ze heeft gelijk, dat had ik er wel eens even bij mogen zetten. Bij dezen dus. Kees Verkade. 

Traditie!

Hier is de enige, echte traditie op mijn blog. Ik probeer het hier een beetje afwisselend te houden. Maar op de een of andere manier moeten Smith and Burrows ieder jaar aantreden. Nu ook.  Ik zal de tekst er bij doen. Kan je meezingen:

And so I skate, across the Thames
Hand in hand, with all my friends

And all the things, that we planned
My son's eyes in the outline of his hand
And even though I hate the cold
Constant reminder that I'm getting old
Another year draws to its close,
Entire London slows
When I dream tonight, I'll dream of you
When the Thames . . . froze

God damn, this government
Will they ever tell me, where the money went
Protesters march out on the street
As young nerds sleep amongst the feet

Another year draws to its close,
Entire London slows
When I dream tonight, I'll dream of you
When the Thames froze

So tell everyone
That there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart
The end of Christmas day,
When there's nothing left to say
The years go by so fast,
Let's hope the next beats the last

So tell everyone that there's hope in your heart
And tell everyone or it will tear you apart
The end of Christmas day,
When there is nothing left to say
The years go by so fast,
Let's hope the next beats the last
Aaaaaahaaaahaaahaaa

Vertaling bekijken

Songwriters: Andy Burrows, Tom Smith. 

Beetje Japan in Amsterdam

 In Straat, het museum voor Street Art en Graffiti in Amsterdam zag ik deze:

Het is werk van de Britse kunstenaar Hush en hij maakte het in 2022. Hij maakt heel vaak gebruik van Japanse motieven. 

De patronen zijn bij hem o.a.  beïnvloed door graffiti.

Ik vind het mooi werk, erg mooi zelfs. Maar er is wel een groot verschil tussen het werk van Hush op straat en zijn werk hier in dit museum. 

Linking to Sami's Colourful World

Foto's...

 

In het een na laatste college van 'the Great Women Artists', kwam de wereldberoemde fotografe Nan Goldin aan de orde. 

Zij heeft momenteel een tentoonstelling in het Stedelijk Museum Amsterdam, dus ik dacht,  voorafgaand aan de volgende les, eerst maar eens naar het Stedelijk te gaan. 

Een tijdslot was noodzakelijk en om alles te zien had je tweeënhalf uur nodig las ik. 

Zo gezegd zo gedaan. 

Ik ben naar binnen gegaan en eigenlijk binnen tien minuten was ik er ook weer uit. 

Nan Goldin maakte foto's, prachtige foto's, de docent had er wat van laten zien. Zij portretteerde haar wereld in Amerika vanaf de jaren tachtig. Rauw, cru, echt. 

En op deze tentoonstelling was heel veel van dat werk te zien.

Ik heb het niet gezien. Er waren een soort tenten opgezet in het museum en daar moest je naar binnen. Dan kon je zitten, proberen te gaan zitten zonder je nek te breken bedoel ik, in het donker. Niet kunnen zien hoe en waarop je kon gaan zitten, ook niet naast wie. Ik viel bijna en toen ik eenmaal zat wilde ik er eigenlijk uit. Het was er benauwd, ik werd duizelig en dus worstelde ik me weer naar buiten. 

Er waren vijf of zes van die installaties waar je kon gaan zitten kijken, maar voor mij was het genoeg. Ik was blij dat ik er uit was.

Jammer, want ik had het heel graag willen zien. 

Enfin, het is natuurlijk helemaal niet vervelend om nog even een beetje rond te struinen. Wat foto's te maken...

Terwijl ik dat deed werd ik zelf gefotografeerd. Ik had dat niet in de gaten, maar er kwam een jonge vrouw naar me toe die zei dat ze zo'n leuke foto had gemaakt. We keken er samen naar en ik vond hem ook leuk die foto. Ze wilde hem wel sturen. En zo is het gegaan. Dus dankjewel Daria Moiseenko! 

Dit is de foto die ik op dat moment stond te maken.

Al met al had ik een leuke dag en toen ik 's avonds naar huis ging fotografeerde ik zelf ook een man. Niet scherp, maar wel een leuke foto vind ik. 

Jammer genoeg stond hij aan de andere kant van het spoor in de metro, zodat ik hem de foto niet kon laten zien en dus ook niet kon vragen of ik hem op zou sturen. 

Een krans en een pakhuis

Huis Bonck bestond deze week vijf jaar. Als museumhuis van Hendrick de Keyser Monumenten dan hè, want  het huis zelf is uit 1624 en dus bijna vierhonderd jaar oud. 

Hoe dan ook,  als cadeautje kregen de vrijwilligers een wandeling onder leiding van een stadsgids. Met een hapje en een drankje na afloop.  

En daardoor liep ik weer eens langs het pakhuis Londen aan de Bierkade. 

 

Dat pakhuis liet ik gisteren zien. Het ging toen om de krans. 

Maar die Bierkaai, daar werd vroeger bier aangevoerd, uit andere steden, vaak uit Duitsland.  

Met schepen vervoerd in zware vaten, gelost en opgeslagen. Dat was heel zwaar werk, dat lossen en opslaan,  bijna niet te doen. Stserke mannen.

Er werd onderling door verschillende groepen wel eens gevochten. Vechten tegen de Bierkaai. Je weet van tevoren al dat je dát gaat verliezen. 

Als je goed kijkt zie je links en rechts naast het bord Londen stukjes van een gevelsteen. Die stenen hebben ook met bier te maken. Ik laat ze even helemaal zien.

Vaten sjouwen met een draagstok. Erg zwaar en vooral geschikt voor korte afstanden. Maar langere afstanden kwamen natuurlijk  ook voor.

Vervoer op wielen dan? Met karren? Dat was niet echt aan de orde, want daar werd belasting op geheven. Te lawaaiig, dat geratel op de keien.  

En dus werd er een andere oplossing bedacht. Vervoer per slee. Met glij-ijzers eronder. En om dat nou wat makkelijker te laten verlopen werd die slee eerst over een lap getrokken waar glijmiddel op zat. Een zogenaamde smeerlap!!

Kransen

 

 

Tja, als je natuurlijk in zo'n mooi huis woont, met zo'n mooie deur, dan wil je natuurlijk,  als je niet anti-kerst bent, een mooie krans. 

Het viel me op dat er heel veel huizen een krans hebben. Zowel in Hoorn als in Amsterdam en dat die kransen groter zijn dan ik me van andere jaren meen te herinneren. 

Deze zag ik allemaal in Hoorn:

De laatste is natuurlijk niet in London. Gewoon in Hoorn! 

(Het is een pakhuis, ik kom er nog op terug).