Tegenwoordig lees ik eigenlijk alleen nog maar boeken die me door deze of gene worden aangeraden.
Dat zijn best veel verschillende mensen. Met verschillende favoriete boeken op verschillende momenten. Over dit boek bijvoorbeeld, vertelde Emie op haar blog. Ze was toen bezig met het uitruimen van het huis van haar moeder.
Het gaat over leeg ruimen . Een huis dat leeg moet omdat de laatste bewoonster, de moeder van de schrijver Nicolaas Matsier, is overleden.
Terwijl er opgeruimd wordt, komen er bij de schrijver allerlei herinneringen op. Nicolaas Matsier is van 1945. Hij is dus wel ouder dan ik, maar in de jaren vijftig en begin zestig veranderde er kennelijk niet zo snel heel veel.
Dus zijn de dingen waar hij het over heeft voor mij zeer herkenbaar. Ik denk dat ik daar nog wel eens op terug kom.
Het boek gaat niet alleen daarover. Het gaat ook over verlies en rouw. En over een periode van waanzin die de schrijver doorstond.
Ik vond de slotzin op de achterflap veel zeggend: 'Matsier komt tot iets als een vergelijk tussen de benauwdheid van toen en het nagekomen begrip van iemand die, zelf gezegend met kinderen, zo goed en zo kwaad als dat ging volwassen is geworden'.
Het is een autobiografische roman, die hij schreef in 1994.
Ik vind het een aanrader.
Ik las het boek met extra veel belangstelling, want dat uitruimen van huizen... ik denk dat ik daar wel een klein trauma van heb. Het leegruimen van het huis van mijn schoonouders en later dat van mijn schoonzus... dat deden we met elkaar. Dat ging goed. Het moest gebeuren en het waren niet míjn herinneringen.
Maar het huis van mijn eigen ouders, dat is een ander verhaal.
Dat deed ik alleen. Voor alle duidelijkheid: met alle, maar dan ook alle hulp van mijn man hoor. Maar het moeilijke deel, de beslissingen, ja dat moest ik toch zelf doen.
Herinneringen en het besef dat er in mijn geval ook echt niemand meer was die nog iets van die tijd weet. Dat het echt voorbij was.
Ps: Het boek was niet aanwezig in mijn bieb. Het moest he-le-maal uit Heerhugowaard komen. En (denkelijk) een Heerhugowaarder heeft er zijn aantekeningen in laten zitten. Dat zit ik dan echt te bestuderen, ja wat dacht je. En daarna heb ik het gewoon weer teruggestopt!
Ps 2: De voorkant van het boek is een schilderij van Samuel van Hoogstraten. Daar heb ik een tijdje terug een ander voorbeeld van laten zien. Ik wist niet dat hij verschillende variaties had gemaakt.
13 opmerkingen:
Toen mijn vader overleed wilde mijn moeder van het grote huis met bijgebouwen buiten het dorp verhuizen naar een klein huisje in het dorp. Mijn ouders hadden beide de 2e wereldoorlog vrij bewust meegemaakt en bewaarden dus echt alles van roestige spijkers, meubels tot linnengoed. En er was geneg ruimte er was een woonhuis met bijkeuken en aangebouwde garage , een grote kelder tot een loods, een koelcel, en een schuur. We zijn echt weken bezig geweest. Bijkomend probleem was dat mijn moeder eigenlijk niks weg wilde gooien, want dat gebruikte je vader daarvoor en daar deed hij dat mee enz. Gevolg was dat toen mijn moeder overleed en nog veel spullen waren en ook daar zijn we behoorlijk druk meegeweest.Nu ik zelf ouder word en ik weet dat mijn dochter er waarschijnlijk straks alleen voor staat met opruimen ben ik bewust al begonnen met veel spullen weg te doen, dat zijn veel dingen waar mijn dochter sowieso geen interesse in heeft en zelf al genoeg spullen heeft . Soms vin ik het wel jammer om iets weg te doen, maar dan denk ik ach nu kan ik het nog naar de kringloop brengen, dan hebben anderen er nog iets aan. En als het eenmaal weg is vind ik het ook wel prettig zon opgeruimd huis, weinig spullen betekend ook makkelijker schoonmaken .
Niemand om jeugdherinneringen mee te delen,ik herken het. Mijn oude tante overleed vorige maand. Zij was de enige met wie ik die gebeurtenissen weer kon ophalen. Mijn broer is 6 jr jonger en heeft heel andere dingen onthouden
Ja ik ben ook altijd bezig met ordenen en ruimen. Geeft een goed gevoel
Leegruimen heb ik niet zoveel ervaring mee en heb van niemand iets nodig. Dat heeft een aantal oorzaken waar ik verder niet op in wil gaan. Ik ben zelf ook maar een in mijn leven verhuist, en dat was vijftig jaar terug. We zijn wel langzaam aan aan het ontspullen.... Het leukste van je verhaal vind ik eigenlijk dat je het papier er weer gewoon weer ingestoken hebt.
Het is voor mij al weer ruim twintig jaar geleden dat wij het huis van mijn ouders opruimden. Een heel proces. En zoals je weet ben ik nu orde aan het aanbrengen in mijn eigen spullen inclusief de spullen die van mijn ouders kwamen. Want straks staat mijn zoon daar alleen voor.
Mooi dat je die aantekeningen weer terugdeed!
Het boek staat bij mij ook op de verlanglijst. Opruimen deden wij twee jaar geleden toen we verhuisden. En nu hebben we nog steeds af en toe een opruimbui. Ik heb een broer, nicht en vriendin waarmee ik veel van vroeger kan delen. En ik ken mijn man al zo lang, hij kent ook iedereen uit mijn jeugd. Heel fijn, vind ik.
Vreselijk dat leegruimen. Wij waren met vijf kinderen en van Robs kant met drie, dus we hadden wel steun aan elkaar. Ik moet er niet aan denken dat ik dat in mijn eentje had moeten regelen.
Dat schilderij zou ik als echt herinneringsbord ook wel mooi vinden.
Voor leeftijdgenoten een heel herkenbaar thema, hè? Dat briefje dat er in zit is een roman waard!
Opruimen daar krijgen we allemaal wel mee te maken en vooral het ouderlijk huis opruimen valt niet mee, alles gaat door je handen en hoofd! En het besef dat jouw spullen ook eens opgeruimd worden. We proberen zoveel mogelijk op te ruimen als er bv in huis iets veranderd of vernieuwd moet worden, gelijk kijken wat er weg kan, nu ik ouder ben heb ik ook meer behoefte aan minder. Aan de andere kant heb ik zoveel spullen van voorouders en ik wil niet alles al wegdoen. Ook vind ik het jammer dat de jongere generatie in onze familie er helemaal geen belangstelling voor heeft.
Het boek van Nicolaas Matsier ,met aantekeningen maakt het dubbel interessant, ga ik noteren. We zijn wel op de literaire tour met z’n allen.
Onlangs overleed mijn laatste tante (93 jaar) Ik had heel goed contact met haar. Haar overlijden deed mij weer eens beseffen dat wat jij hebt verzameld opeens 'spullen' worden die opgeruimd moeten worden. Ze had stickers geplakt, dat scheelde enorm. En ze hield van 'geven bij leven', dus ik had al een en ander op haar verzoek uitgezocht. Tja, en zo staan hier toch weer meer herinneringen, waar onze kinderen het ooit druk mee krijgen. Ik begrijp wat Izerina zegt. Het boek van dat verleden is definitief gesloten. Mijn tante was de laatste uit het gezin van mijn moeder.
Wij waren met vier kinderen en hebben veel herinneringen opgehaald bij het leegruimen. Gaf een warm en saamhorig gevoel.
Bedankt voor de tip. Het boek staat inmiddels via Kobe op mijn ereader. Voorkant ziet er bij Kobe anders uit.
Met opruimen van een ouderlijk huis heb ik geen ervaringen. Het laatste huis van mijn schoonmoeder is onder gezelligheid van haar eigen kinderen afgehandeld. Zij kijken daar met veel plezier en een goed gevoel op terug.
Mijn eigen ouderlijk huis wordt bewoond door mijn broer en ik noem het gekscherend “het museum van mem”. Na 12 jaar is er bijna niets gewijzigd, maar voor hem is het zijn thuis en dat gun ik hem van harte.
Sad memories of clearing our parent's house.
I worked longer hours over 7 months to take every Thursday off to help my Brother who inherited it. When colleagues started complaining, I had to stop. That was 2012. I think he did not go on by himself...
Instead he bought a used one and lets this one rot away.It's a three storey house....
Een reactie posten