Amsterdam Light Festival

 

Wij zijn niet van de uitbundige versieringen.  Onze buren wel. Kijk maar naar hun motor. 

Wij hebben dus ons eigen Light Festival Hoorn 2024 voor de deur en die deur hoef ik er niet eens voor uit! 

Maar dat weerhield ons niet van een wandeling in Amsterdam voor het Light Festival 2024 aldaar. 

Het is de dertiende editie en ik denk dat we ze allemaal geheel of gedeeltelijk gezien hebben. 

De eerste keer was het mooist omdat we dat jaar echt verrast werden toen we er toevallig liepen.

Déze keer valt al dat licht samen met de viering van 750 jaar Amsterdam. 

Licht, kunst en een verjaardag. Hoe mooi kan je het hebben. 

We hadden ook nog iets anders te doen en dat was in de buurt van het Waterlooplein en omdat de metro daar stopt, begonnen we daar. 

Dit kunstwerk, een doolhof waar je in kan, heet Lost in Light en is van Abdo El Moudawar. 

Mijn man had een route langs alle kunstwerken gedownload. Zeven euro kostte dat. 

Toen we wilden starten bij de dichtstbijzijnde installatie bleek daar een informatiepunt te zijn. 

Ik vind wandelen met een telefoon niet echt handig en vroeg of er ook een papieren versie was. 

Die was er wel, maar die kostte nog eens acht euro. 

Dat deden we niet en liepen verder. Toen kwam de jongen van het infopunt ons achtena gerend.

 'Kunt u laten zien dat u de route op uw telefoon hebt? Want dan krijgt u hem toch op papier hoor!'

Zo geschiedde en daar werd ik zomaar een beetje blij van! Hij was net klaar met werken toen wij terugkwamen van onze ronde.  Ik bedankte hem nogmaals en mocht een foto maken én laten zien hier op mijn blog. Soms zijn mensen gewoon hartstikke lief!  

Dit werk is van Soyoun Kim: Ice Master House. De ijsmeester zit binnen, de schaatsen liggen klaar voor verhuur en de stoel,  bedoeld als hulpmiddel voor beginners,  is er ook. 

Maar ja, ijs? Gewoon maar even duimen denk ik. 

En deze vond ik ook leuk:

Van Tom Biddulph. Elke stad heeft onderhoud nodig vooral eentje van 750 jaar oud. Amsterdammers en bezoekers herkennen de frustratie bij het zien van die gele omleidingsborden. Maar ja, de stad leeft en groeit. 

Ik laat nog een paar foto's zien van het werk dat ik het allermooist vond. 

Dat is Light Gate van Edwin Baruch. Er staat een heel verhaal bij over bogen en poorten in allerlei culturen, fysieke of symbolische toegangen en openingen. Open-gesloten, openbaar-privé. 

De laatste twee foto's zijn trouwens van mijn man. Ik was weer iets te snel met opruimen. 

Verder ga ik natuurlijk niet alles laten zien. 

Er waren zevenentwintig kunstwerken te bewonderen. Soms in het water, soms niet, soms geprojecteerd op een muur van een gebouw of zelfs op een waterscherm.

Het was nog helemaal niet donker toen we begonnen, maar dat vond ik juist wel prettig. Ik heb moeite met zien in het donker en het was in het begin nog helemaal niet druk. Wat later wél, dus toen was het voor mij echt uitkijken geblazen. Maar een prettige , rustige sfeer. Geen gedrang of zo. En de kerstverlichting die nog overal te zien was, gaf nog een beetje extra. 

De totale wandeling was ongeveer 6,5 kilometer. Een mooie ronde door de stad, ik heb er van genoten. 

Nog te zien tot 19 januari 2025. 

En verder over Den Helder

Eigenlijk over het Marinemuseum. Omdat we er dus al in Den Helder waren voor de Nollen, gingen we ook naar het Marinemuseum.

Dat is nou een museum waar ik nooit uit mezelf voor zou hebben gekozen, maar Den Helder is niet naast de deur en het lag dus voor de hand om na de Nollen nog iets anders te doen. Afgezien van een lekkere lunch natuurlijk.

En dat zal je dan altijd zien: ik vond het een leuk museum. 

Hier in dit museum kwam ik voor het eerst in een machinekamer. Dat alleen al vond ik bijzonder.

Mijn vader heeft vroeger gevaren. Hij was machinist en heeft dat wegens tuberculose op moeten geven.

Ik kon de stookolie bijna ruiken!

Ook mooi om te zien waar de bemanning van zo'n schip, de Abraham Crijnssen in dit geval,  at en sliep. De verschillen tussen de officieren en de rest. 

Nou was dit schip een mijnenlegger/mijnenveger, en mijn vader werkte op de gewone grote vaart,  maar ik vond het hartstikke interessant.

Ook omdat er verschillende vrijwilligers, die zelf hadden gevaren, aanwezig waren om hun verhalen te vertellen. Een klein vraagje onzerzijds was voldoende om heel wat verhalen te horen te krijgen. 

 

En dan was er nog het verhaal van de Abraham Crijnssen zelf. Een stukje geschiedenis dat ik helemaal niet kende. 

Over hoe het schip,  tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië,  onder leiding van commandant Anthonie van Miert, werd gecamoufleerd. Om niet in handen van de bezetter te vallen en te kunnen ontsnappen naar Australië. 

Een schip dat vermomd werd als varend eiland. Takken, netten, groen, camouflagekleuren.  Een eiland!!! 

En dan overdag voor anker liggen en 's nachts varen. Het is gelukt. Australië werd bereikt. 

Dit met dat schip was trouwens lang niet alles, er is ook een binnenmuseum over de geschiedenis van de Koninklijke Marine

Nou dat dus. 

Dat was Den Helder. Ik denk dat ik met bezoekers zeker nog wel eens naar de Nollen wil en met onze kleinkinderen naar het Marinemuseum. 

Den Helder kende ik alleen maar van de overtocht naar Texel, maar wat ik nu zag leek me ook leuk!

Negen!

 

Vandaag wordt onze oudste kleinzoon negen. Negen jaar! 

Ik wilde eigenlijk negen foto's laten zien uit het afgelopen jaar, maar zo'n collage moet een even aantal bevatten.  Dus tien dan maar, want acht is voorbij. 

Ik kan precies,  maar dan ook precies terug halen,  in beelden in mijn hoofd, hoe het was toen hij werd geboren. Veel te vroeg en dus was het heel erg spannend. 

En nu? 

Nu is dat hele kleine babytje van toen een leuk, gevoelig en slim kind geworden. 

Dat slimme bleek maar weer eens toen hij voor zijn verjaardag Harry Potter deel drie vroeg: De gevangene van Azkaban. 

Want: 'opa en oma vinden dat vast leuk om te geven'. 

Dat is nou wat je noemt inzicht. Want inderdaad, dat vinden opa en oma leuk. 

De verjaardag wordt vandaag niet echt gevierd, het is allemaal wat veel in deze periode. Maar volgende week wel, gelijk met die van zijn broertje. 

Odin...Negen jaar!

De Nollen

Vergeten was ik het niet hoor, het uitstapje dat we op 15 augustus met B&M maakten.  Zij waren er al veel vaker geweest en vonden dat wij er zeker naar toe moesten. Maar ja, het ging om beelden had ik begrepen en daar ben ik niet zo van.

Ik had er ook nog nooit iemand anders over gehoord. Ik had er nog nooit iets over gelezen en Den Helder klinkt wel dichtbij maar is het niet.  Dus ondanks hun aandringen, echt aandringen, duurde het lang voor we gingen. 

Naar de Nollen in Den Helder. 

Ik moet in een heleboel opzichten beter naar M. luisteren. Dat bleek maar weer eens. Natuurlijk eerst koffie in een soort kas en als je goed kijkt zie je door de ramen het gebied al liggen. 

De Nollen dus. 

Het wachten was op de gids die ons in dit gebied zou gaan rondleiden. Ik geloof dat je niet in je eentje kunt/mag gaan ronddwalen daar. Trouwens,  het was ook heel plezierig met die gids. 

Zoals ik al zei,  B&M waren al vaker geweest en hadden iedere keer een andere gids die dan toch weer andere dingen vertelde, dus dat maakte niet uit. En dan kijk je werkelijk je ogen uit!

Er is zoveel moois te zien. 

De kunstenaar Rudi van de Wint begon in 1980 te werken op dit terrein. Daarvoor was het een vuilstort en een gebied van de landmacht. 

Rudi van de Wint was al een bekend kunstenaar, door heel Europa is werk van hem te vinden. Ook bijvoorbeeld in het gebouw van de Tweede Kamer. Maar hij kreeg op een gegeven moment genoeg van de kunstscene en trok zich hier terug en werkte en werkte.

Het is dus eigenlijk een natuurgebied (nollen zijn duintjes) en een kunstgebied ineen. Schitterend en heel afwisselend. 

Het beeld hieronder is als ik me goed herinner veertien meter én gemaakt van staal. Toch kunnen een paar mensen door een lichte duw te geven het beeld in beweging krijgen waardoor het ronddraait. 

Er staan denk ik wel vijftig beelden en alles is met elkaar en met de natuur daar verweven. Rudi van de Wint is overleden, maar zijn zoons zetten het voort. 

Die kleine collage hierboven doet geen recht aan al het moois. 

Een dag later vertelde ik enthousiast aan een collega hoe mooi het was en hoe bijzonder en hoe...

Ze luisterde naar me en ging nog diezelfde week kijken. 

Ook zij was erg enthousiast en stuurde me een paar van de superfoto's die ze maakte. Ik ben zo vrij om ze hier te laten zien. De twee hieronder.  Met dank dus aan Gerda. 

 

Ik kan eigenlijk maar een woord vinden voor wat ik zag, voor deze belevenis en dat woord is:

ADEMBENEMEND

Strandwandeling

 Op eerste Kerstdag  maakten we om te beginnen een strandwandeling. Egmond richting Bergen.

Het was nevelig, nattig, grijs, maar niet kleddernat en niet koud. 

Er was een ster op het strand en iemand wenste ons schriftelijk een fijne kerst. 

En... er lag een lijst. Die lijst vroeg gewoon om een foto. 

We probeerden een selfie. Dat lukte niet. 

We waren al zover gelopen dat er nog maar weinig mensen waren. Maar een is genoeg en die ene zag ons modderen en vroeg uit zichzelf of hij misschien even een foto moest maken. Dat wilden we graag natuurlijk. Met dit resultaat:

We hebben de lijst rechtop in het zand gezet. En toen we na een hele tijd terug liepen stond die lijst nog net zo als wij hem hadden neergezet. 

Muziek erbij.

Al eerder had ik het over kerstgejengel. Daarmee bedoel ik de muziek die ter verhoging van de sfeer in winkels te horen valt in deze periode. Vanaf september ongeveer. Echt verschrikkelijk. 

't Is niet dat ik niet van muziek hou of zo, maar muziek als achtergrond vind ik niks en kerstmuziek als achtergrond drie keer niks. 

Toch hebben we thuis kerstmuziek. Dat zijn twee Lp's, die we ieder jaar draaien,  meestal te beginnen bij ons kerstontbijt. Onze platenspeler staat boven en bij een van de twee rent mijn man de trap op omdat de naald op een bepaald punt blijft steken.

Beide platen zijn hier denk ik gedraaid, vanaf onze eerste kerst samen in dit huis. Ach, Musica per la notte di natale... Louis van Dijk en Rogier van Otterloo zijn er niet meer. Maar hun muziek wel.

Verder waren we dit jaar  in de oude Oosterkerk in Hoorn. Voor een Kerstconcert van Fonte di Musica. Dat is een dubbelkwartet, vier vrouwen en vier mannen. 

Ze zingen prachtig. Zonder muziek en zonder dirigent. 

Het is echt heel erg knap wat ze doen, ik ken het koor al wat jaren en ben absoluut fan. Extra leuk dat een oudcollega van school er zingt én een collega van het museum. 

(Zij staat helemaal rechts en toen we nog collega's waren heb ik nooit geweten dat ze zo prachtig kon zingen, wat een stem! Die liet ze op school niet op die manier horen.

De museumcollega, vierde van links, hebben we het afgelopen jaar best goed leren kennen. We zijn vrienden geworden met hem en zijn vrouw en dat is best bijzonder vind ik. Zoveel nieuwe vrienden maken we niet meer tegenwoordig).

Het concert was heel afwisselend. Oude muziek en met oude muziek bedoel ik ook echt oud, vijfhonderd jaar of zo. Een kerstlied van Bach, maar ook wat nieuwere liederen als een bewerking van Twinkle, twinkle little star. 

Ik heb er van genoten en als ze weer in de buurt zijn ga ik zeker weer. Fonte di Musica

In dezelfde week waren we trouwens nóg een keer in de Oosterkerk

We gingen echt een beetje terug in het verleden: op Kerstavond lopend naar de kerk. Zoals dat altijd ging. 

Door de stille, wat natte straten. Heel stil was het, het is normaal een drukke winkelstraat. 

De klokken begonnen net te luiden toen we bij de kerk aankwamen en binnen zagen we hoe hard er aan het klokkentouw werd getrokken. 

We gingen naar de Volkskerstzang. Volkskerstzang, het woord alleen al. 

Al meer dan twintig jaar is in die fraaie oude kerk een samenzang. En ik wist er niks van. 

Het is bedoeld voor mensen die het wel heerlijk vinden om de oude kerstliederen te zingen, maar niet (meer)  naar een echte reguliere kerkdienst willen. 

Voor mensen als ik dus. Voor het volk zeg maar en dat volk was er hoor, de kerk zat harstikke vol. 

En  gezongen wérd er, begeleid door Alkmaar Brass en een organist op het zeer fraaie orgel van de kerk. 

Oude liederen en niet met rare moderne teksten. Nee, gewoon zoals het altijd was. Nu sijt wellekome en zo. 

Ik vond het fijn. Ik zou best vaker naar de kerk willen, maar alleen om er te zitten, te kijken naar de hoge oude ramen en de psalmen en gezangen te zingen met het orgel als begeleiding. Maar ja...

En na afloop lekker naar huis. Een glas wijn, een toastje. We hadden het goed. 

Kerstmis 2024

 Kerstmis 2024... 

Vandaag denk ik aan mensen die het op dit moment moeilijk hebben, mensen die ik ken en mensen die ik een beetje ken van bloggen. 

En ik denk aan kínderen die het moeilijk hebben, kinderen in oorlogssituaties, vluchtelingen. Kinderen die nooit zouden moeten hoeven meemaken wat nu gebeurt, wat ze dus wél meemaken. 

Ik denk aan hun moeders en oma's,  aan de  vrouwen die doorgaan omdat het niet anders kan, omdat er  geen keuzes zijn. 

Ik denk aan alle mensen die hun best doen voor die vrouwen en kinderen. De mensen die hoop geven.

Kerstmis 2024...

Betlehem

 

Het was gisteren precies 11 jaar geleden dat wij in Betlehem waren. Het was bijna Kerst en wij waren daar.  

Betlehem in Israel, Betlehem op de Westelijke Jordaanoever. Betlehem waar ruim tweeduizend jaar geleden een kindje werd geboren. In een stal, in een kribbe en met een vader en moeder en herders en engelen en wijzen.  

Een kindje dat later ongelooflijk veel invloed op de wereld heeft gehad.

Toen wij er waren in 2013, kwam er natuurlijk veel in ons op. 

Natuurlijk, want we zijn groot geworden met de verhalen over dat kindje.  

En nu stonden we daar en bezochten de Geboortekerk,  die zou zijn gebouwd op de plek waar Jezus werd geboren. 

Het was een toeristische en drukke aangelegenheid, maar het feit dat we daar

waren vond ik bijzonder ...  

Zie je die onbewolkte lucht op mijn foto?  Eigenlijk zijn er in Israël sinds 1948 altijd wel wolken geweest en heel vaak donderwolken. Maar toen wij er waren  was er even niet zo veel aan de hand. Er stond een hele grote kerstboom in Betlehem,  er waren Palestijnen en Christenen. Het ging best goed daar. Was onze indruk.

Gisteren stond er een groot stuk in de Volkskrant over hoe het nu in Betlehem is.  Mensen zijn bang. Bang dat wat in Gaza gebeurt, hier op de Westoever stáát te gebeuren.  De donkere wolken zijn groter dan ooit. Die blauwe lucht is ver te zoeken. 

En de Westerse wereld blijft maar achter Israel staan. 

Het wordt tijd om de verhalen over dat kindje én het medelijden en schuldgevoel over de Shoa niet meer de boventoon te laten voeren. Tijd om de feiten onder ogen te zien. 

Boeken en lijstjes

Aan het eind van het jaar vind ik het meestal wel leuk lijstjes te zien van boeken. 

Lijstjes zoals redacties van kranten die maken. 

En het er dan heerlijk mee eens of oneens te zijn. 

Maar dat viel tegen , want van de langste lijst, die van de Volkskrant,  heb ik er maar twee gelezen. 

Da's niet veel, maar ik vond ze wel allebei heel erg goed.  Dat waren 'Het kleedje voor Hitler', van Bas von Benda Beckmann. En van Jan Brokken: De ontdekking van Holland. 

Het Parool had een lijst van tien boeken. NRC had een lijst met veertig boeken. En de Volkskrant tipte achtenvijftig boeken.

Ik vind het dan leuk om te kijken welke boeken door alle drie de redacties werden geroemd.  Of op zijn minst door twee. 

Daartoe keek ik naar de tien boeken van de kortste lijst, die van het Parool. Zes van de tien Paroolboeken kwamen minstens op twee lijsten voor. 

* Oroppa                                                     Safae el Khannoussis

* Kairos                                                      Jenny Erpenbeck

* Dagen als vreemde symptomen               Leonieke Baerwaldt

* Intermezzo                                               Sally Rooney

* Perspectieven                                           Laurent Binet

* James                                                       Percival Everett

Daarbij twee van de Volkskrantboeken die ik al op mijn lijst had gezet op grond van eerdere ervaringen:

* Ik kus uw handen duizendmaal                 Nicolien Mizee

* Long Island                                               Colm Toibin

En ik dacht als ik daar nou eens mee ga beginnen in 2025. Dat is een mooi voornemen, toch? 

(Behalve Sally Rooney, want daar was ik aan begonnen, maar vond het helemaal niks. Het is een hype, maar wat mij betreft: weg er mee.)

Tenslotte: Ik maak sinds een paar jaar een lijst van boeken die ik heb gelezen. Jammer dat ik dat niet heel mijn leven heb gedaan. 

Dit jaar waren het er achtenveertig. Daarvan vond ik  er vijf de beste.  Nou ja, zes. Alle zes de beste, hahaha. En ze stonden op geen enkele lijst.

* Cobie van Baars      De onbedoelden 

* Anya Niewierra       De Nomade

* Celeste Ng              Onze verloren harten

* Shelley Read           Gaan als een rivier

* Sebastian Barry       De verre voortijd

* Jan Brokken            De ontdekking van Holland

* Pia de Jong             Charlotte

Oke, zeven dan! 

Wandelen

Mijn doel dit jaar op wandelgebied was en is:  2500 kilometer lopen. 

De stappenteller op mijn telefoon houdt mijn stappen bij en eens in de zoveel tijd tel ik het op. 

In deze laatste maand van het jaar,  trek ik mijn totaal aantal  gelopen  kilometers af van die vijfentwintighonderd, deel dat door het aantal dagen dat ik deze maand nog heb en voila, ik weet wat me te doen staat. 

Ha, ik heb het precies uitgerekend, heel precies: ik moet per dag 7,55272727 km lopen. 

Vanaf gisteren tm 31 december. 

Als ik dat red heb ik dit jaar vijfentwintighonderd kilometer gelopen. 

En dat is best veel al zeg ik het zelf. 

Het gaat ook niet altijd. Als ik het hele jaar 6, 85 per dag zou lopen, was er niks aan de hand. Maar ja, zo werkt het natuurlijk niet. 

Neem nou afgelopen maandag. 

We vertrokken vroeg naar het verpleeghuis waar mijn schoonzus woont. Van daaruit gingen we naar Den Haag, andere kant op,  waar mijn zwager in het ziekenhuis ligt. We bezochten hem en reden omdat we er toch vlakbij waren door naar Scheveningen waar onze oudste zoon woont. En vandaar uit naar huis. 

Aan het eind van zo'n dag ben ik uitgeput, waarvan weet ik niet, want ik zit in de auto en lees. Maar toch. En... heb ik geen meter gewandeld. Dus dat moet dan eigenlijk ingehaald worden. Meestal lukt dat vanzelf hoor en er zijn dagen dat ik veel meer loop dan die 6,85. Een dag naar de cursus en wandelen in Amsterdam, dan zit ik vaak op meer dan 15 km. 

Het is waarschijnlijk heel erg kinderachtig, maar als ik dat doel niet heb én het niet bijhoud, dan beweeg ik gewoon te weinig. Want ik kan mijn tijd heel goed doorbrengen met een boek op de bank of achter mijn laptop. Niet gezond, dus dan maar zo. Wandelen! Tienduizend per dag.

Nog tien dagen! 

Winter

Vandaag, 21 december 2024, is het de kortste dag. 

De zon gaat vandaag op om 8.46 en onder om 16. 31 (die tijden kunnen plaatselijk nog wel een beetje verschillen, afhankelijk van hoe noordelijk je je bevindt). 

Hoe dan ook, een korte dag dus. 

Maar je kunt natuurlijk ook bedenken dat er vanaf vandaag iedere dag een heel klein beetje meer licht zal zijn. 

Vandaag begint ook de winter (de astronomische winter). 

Hierboven zie je een allegorie op de winter uitgebeeld. Door Caesar Boëtius van Everdingen. 

Het schilderij hangt in het Rijksmuseum Amsterdam. Een jonge vrouw warmt haar handen boven een testje met kooltjes vuur. 

Ze zal het vaak koud gehad hebben, deze vrouw. De periode waarin dit schilderij werd gemaakt, rond 1644,  staat bekend als de Kleine IJstijd. 

Kort licht, lang donker, koud,  met vaak als enige verwarming een vuur in de haard. En als enige verlichting datzelfde vuur en misschien een kaars. Toen...

Wij boffen maar! 

Geen kitsch

 

Zo mooi vind ik dit schilderij, tsjonge wat zou ik er van genieten als het bij mij hing. 

Het is een werk van Alexej von Jawlensky (1864-1941). 

Een schilderij dat deze Russische kunstenaar maakte in 1920.

Het zou bij mij heel, heel lang aan de muur mogen. Zoals het ook heel, heel  lang bij de huidige eigenaar aan de muur hing en misschien wel hangt. 

Misschien hoor, want toen deze eigenaar er mee naar Tussen Kunst en Kitsch ging, bleek het 300.000 euro waard te zijn.  

Als ik het goed begrijp had ze geen idee. 

Laatst was er in het museum waar nu de etsen van Rembrandt zijn een mevrouw die me vertelde dat ze er zelf ook een flink aantal had. Van die etsen.  Kort geleden ontdekt toen ze het huis van haar overleden moeder moest uitruimen en daar een kluis met inhoud vond. 

Ook zij had geen idee. 

En een paar weken geleden in Kunst en Kitsch nog een man die een stoel langs de weg had zien staan en meenam. Een stoel die er eigenlijk niet uitzag, maar toch een hoop geld waard bleek te zijn. 

Ja dat zijn echt van die smulverhalen. 

Ps. Bij nader inzien zou ik als het mij was overkomen misschien toch wel kiezen voor die drie ton. Een ton voor elk kind!!! En dan moesten zij de allermooiste kopie laten maken die er maar te maken valt! 

Small things like these

 

En al weer zag ik een mooie film in onze Cinema Oostereiland. 

Deze keer omdat de film me van diverse kanten werd aangeraden. 

En vooral door twee mensen van mijn boekenclub. 

De film is dan ook gebaseerd op een boek. Een boek dat ik nog niet heb gelezen, maar dat ga ik denk ik in dit geval nog doen. 

Meestal is het andersom, lees ik eerst het boek en verkeer vervolgens in grote twijfel of ik de film nog wel wil zien. 

Dan doe ik het meestal toch en de angst voor teleurstelling is tot nu toe niet bewaarheid geworden, maar dit terzijde.

Dat boek trouwens is Dit soort kleinigheden van Claire Keegan. 

Bovendien is de film A quiet girl,  een film die ik echt heel mooi vond,  ook gebaseerd op een boek van Claire Keegan: Pleegkind.

Twee boeken te lezen dus. 

Goed, de film, het verhaal:

Ierland, jaren tachtig van de vorige eeuw. Bill Furlong is kolenhandelaar, hij is vader van vijf dochters en echtgenoot van Eileen. De katholieke kerk is van groot belang. 

Bill  ontdekt een geheim. Hij ontdekt  wat er aan de hand is bij de nonnen in het klooster als hij er met Kerst een bestelling aflevert. 

Bill is een hard werkende man en  niet bepaald gewend om over zijn gevoelens te praten. Maar hij heeft ze natuurlijk wel. En hij handelt. Bill dóet wat. 

De inleidster deze keer in de Cinema, had gezegd dat ze kwaad was na afloop. En dat begijp ik. Ik was het ook. 

Hier laat ik het bij. Behalve dat ik zeg dat de film een aanrader is. Dat we er naast kwaad ook stil van werden.

De beelden van Anat Ratzabi

 

Kijk, hier zie je de kunstenares Anat Ratzabi. Zij staat,  in ons museum (dat is het Westfries Museum in Hoorn),  naast een prachtig kunstwerk van haar hand. 

En dat kunstwerk is gebaseerd op een schilderij van Rembrandt, getiteld: Vrouw badend in een rivier.

Dat schilderij is natuurlijk prachtig. Rembrandt schilderde hier, naar alle waarschijnlijkheid, Hendrickje Stoffels. In 1654. Het doek hangt niet in ons museum, maar in London. 

Anat Ratzabi baseerde zich voor haar beeld op dit werk. 

Ik vind het niet te geloven dat iemand zo'n plat werk, om kan zetten in een beeld. Driedimensionaal. Ik vind het echt ontzettend knap en mooi en Ratzabi kan dat. 

Het beeld, de sculptuur staat in ons museum, midden tussen de etsen van Rembrandt. Die etsen, dat zijn er zo'n tweehonderd. De beelden, (van brons),  dat zijn er negen. Allemaal gebaseerd op etsen of schilderijen van Rembrandt. 

Ik heb de beelden inmiddels zo vaak bekeken dat het goede bekenden lijken, dat ik ze wil aanraken. Dat doe ik natuurlijk niet. Maar oooh wat vind ik ze mooi. En wat is mijn bewondering voor Ratzabi groot. 

Nog even over die etsen. Er zijn er dus zo'n tweehonderd te zien. 

Ik hield eigenlijk altijd meer van de schilderijen van Rembrandt dan van de etsen. Maar nu ik er zo vaak ben geweest en dus ook zo vaak heb gekeken, houd ik nog steeds van de schilderijen hoor, maar vind ik de etsen ook echt geweldig. Daar helpt de app die je in het museum kunt downloaden heel erg bij. Daarmee kun je de etsen zo dicht bij halen dat je werkelijk ieder krasje kunt zien. En dat leidt soms tot verrassingen. 

Hoe dan ook, de tentoonstelling is verlengd, maar na 5 januari is het echt afgelopen. Dus je hebt nog even...

Voor meer info over de kunstenares: klik

Nomen est Omen

 Jeanette  van Hip en Kleurig,  zag dit bord:

Inge blogt niet meer, maar stuurde deze Nomen:

En een paar dagen later stuurde Inge er weer eentje en die vind ik wel héél bijzonder:

Dit is meneer Contant (zijn echte naam) en hij schrijft over geld en zo in het Max Magazine. Als die naam geen voorteken zou zijn... Zegt Els

En mijn bijna-buuf Kitty zag al bladerend in een tijdschrift een vogelhuis ontworpen door Klaas Kuiken

Marga zag een viswinkel in Bruinisse. De naam van de eigenaar? Haaij!

En het zit hem vandaag een beetje in de vis hoor, want ik zag er ook een:

Visbedrijf van Netten:

En Inge, nogmaals: 

Notaris Lucienne van der Geld, directeur van Netwerk Notarissen

En de laatste is van mij. Misschien een beetje twijfelachtig, maar leuk genoeg vind ik:

Dat was het weer, voor deze ronde. Blijf vooral insturen: bettievdgriend@hotmail.com