De Nollen

Vergeten was ik het niet hoor, het uitstapje dat we op 15 augustus met B&M maakten.  Zij waren er al veel vaker geweest en vonden dat wij er zeker naar toe moesten. Maar ja, het ging om beelden had ik begrepen en daar ben ik niet zo van.

Ik had er ook nog nooit iemand anders over gehoord. Ik had er nog nooit iets over gelezen en Den Helder klinkt wel dichtbij maar is het niet.  Dus ondanks hun aandringen, echt aandringen, duurde het lang voor we gingen. 

Naar de Nollen in Den Helder. 

Ik moet in een heleboel opzichten beter naar M. luisteren. Dat bleek maar weer eens. Natuurlijk eerst koffie in een soort kas en als je goed kijkt zie je door de ramen het gebied al liggen. 

De Nollen dus. 

Het wachten was op de gids die ons in dit gebied zou gaan rondleiden. Ik geloof dat je niet in je eentje kunt/mag gaan ronddwalen daar. Trouwens,  het was ook heel plezierig met die gids. 

Zoals ik al zei,  B&M waren al vaker geweest en hadden iedere keer een andere gids die dan toch weer andere dingen vertelde, dus dat maakte niet uit. En dan kijk je werkelijk je ogen uit!

Er is zoveel moois te zien. 

De kunstenaar Rudi van de Wint begon in 1980 te werken op dit terrein. Daarvoor was het een vuilstort en een gebied van de landmacht. 

Rudi van de Wint was al een bekend kunstenaar, door heel Europa is werk van hem te vinden. Ook bijvoorbeeld in het gebouw van de Tweede Kamer. Maar hij kreeg op een gegeven moment genoeg van de kunstscene en trok zich hier terug en werkte en werkte.

Het is dus eigenlijk een natuurgebied (nollen zijn duintjes) en een kunstgebied ineen. Schitterend en heel afwisselend. 

Het beeld hieronder is als ik me goed herinner veertien meter én gemaakt van staal. Toch kunnen een paar mensen door een lichte duw te geven het beeld in beweging krijgen waardoor het ronddraait. 

Er staan denk ik wel vijftig beelden en alles is met elkaar en met de natuur daar verweven. Rudi van de Wint is overleden, maar zijn zoons zetten het voort. 

Die kleine collage hierboven doet geen recht aan al het moois. 

Een dag later vertelde ik enthousiast aan een collega hoe mooi het was en hoe bijzonder en hoe...

Ze luisterde naar me en ging nog diezelfde week kijken. 

Ook zij was erg enthousiast en stuurde me een paar van de superfoto's die ze maakte. Ik ben zo vrij om ze hier te laten zien. De twee hieronder.  Met dank dus aan Gerda. 

 

Ik kan eigenlijk maar een woord vinden voor wat ik zag, voor deze belevenis en dat woord is:

ADEMBENEMEND