Over poppen en een droomster

 

Dit vind ik zo leuk, een heel sympathieke manier om aan te geven dat je niet op de stoelen mag zitten. 

De stoelen bevinden zich in het Luther Museum in Amsterdam. 

Ik was een keer eerder in dat museum, ben dol op die kleinere musea. 

Toen liepen we er toevallig langs en ja, daar is de museumkaart weer eens, we gingen even kijken. 

Ik vond het toen al mooi, vooral vanwege het gebouw. 

Ooit in 1772, gebouwd als Luthers oude mannen-en vrouwenhuis. 

Behalve het gebouw dat de moeite waard is, worden er soms speciale tentoonstellingen gehouden en deze keer was dat het geval.

Een tentoonstelling over Lizzy Ansingh ( 1875-1922) en haar werk. Ons bezoek was nu dus geen toeval

Kijk hier zie je de kunstenares in haar atelier. Op een zelfportret dat ze maakte in 1922. 

Ansingh maakte deel uit van de 'Amsterdamse Joffers', een groep vrouwelijke kunstenaars die samen- werkten in een,  tot dan toe voornamelijk door mannen gedomineerde wereld en succes en erkenning kregen. 

Ansingh was in die groep zo'n beetje de spil. Zij kwam zelf uit een kunstenaarsfamilie, haar tante bijvoorbeeld, was Thérèse Schwartze. 

Lizzy was gefascineerd door poppen. Ze verzamelde ze, schilderde ze . 

Met die poppen maakte ze zich een geheel eigen wereld. Ze schilderde veel meer hoor, ze maakte ook landschappen en prachtige portretten. Zoals dit portret van haar vriendin Anna Gijswijt, 1906

Maar de poppen bleven het belangrijkst. 

Oh ja en in de gang hangt nog mooi werk van andere Joffers. Bijvoorbeeld een prachtig schilderij van Coba Ritsema (1876-1961) getiteld Liggend Naakt. Heel bijzonder voor die tijd. Zo'n werk van een vrouw.

  Enfin,  je ging er zo naar binnen:

N.b.: De tentoonstelling is niet meer te zien, het Luthermuseum wel.  

Ik zag toen ik er was dat er van de Joffer Coba Ritsema een tentoonstelling zou komen in het Frans Hals Museum in Haarlem. 

Die tentoonstelling is nu en duurt nog tot maart.  Ik ben snel deze keer en zal er morgen iets van laten zien. 

Gestolen goed gedijt...

 

Ergens in augustus waren we in de Efteling en hadden een heerlijke dag. Ik liep daar volop te genieten. Niet alleen van de attracties, maar ook van hoe het park er uit zag. Van de netheid en van de beplanting. Wat dat laatste betreft genoot ik vooral van perken vol met dit rode plantje. 

En nu beken ik schuld, ik heb er een stekje gestolen. Aan het eind van de dag.  

Ik brak twee kleine takjes af en hield die voorzichtig in mijn hand tot er een flesje meegenomen drinken leeg was. 

Vervolgens deed ik het flesje vol water bij een wasbak in een toilet, stak de takjes erin  en droeg het tot we naar huis gingen. Toen in het zijvak van de auto, gesteund door een boek en zo kwam het aan in Hoorn. Niets mee gedaan, lekker laten wortelen in dat flesje,  op de vensterbank, geplant et voila: 

Het is een prachtig blad en als de zon er op valt...

Maar onze kleindochters zijn er niet zo over te spreken. Zij vonden dat het niet mocht. Ik heb er wel naar ze geluisterd, maar er niets mee gedaan. 

Want het rechter stekje op de foto... is uit Artis.

Je ziet het: Gestolen goed gedijt! 

Weer een Street Art Frankey

 

Ik ontdekte weer een nieuwe Frankey in Amsterdam. Street Art Frankey. Deze bevindt zich op het Rokin op een plek waar ik toch echt zeer regelmatig langs ben gelopen. En ook nu zag ik het niet. Dat wil zeggen niet meteen. Hier bevindt zich een smalle steeg, een doorgang eigenlijk tussen twee hoge gebouwen. En wat je dan doet is kijken naar het uiteinde van die steeg. En daar zie je niks bijzonders. Tot je omhoog kijkt:

Frankey heeft daar een bruggetje gemaakt over een Amsterdamse gracht. Met een kenmerkende lantaarn. Erg verrassend vond ik. 

We stonden er een hele tijd naar te kijken en toen werd het nog mooier, want toen werd het een échte brug. Tussen die twee gebouwen. Een verbindende brug

En ineens zagen we er iemand over lopen. Een brug van het ene gebouw naar het andere. Van de ene werkplek naar de andere.

We hebben een hele tijd staan kijken met de camera omhoog gericht. Er kwam natuurlijk niemand. Pas als ik de camera weer liet zakken liep er weer iemand. Heel grappig. 

We zijn nog even naar binnen gelopen in het rechtse gebouw. Met de vraag of we ook over dat bruggetje zouden mogen lopen. Maar dat was uitgesloten zei de beveiliger. Dat konden en mochten alleen mensen die daar in dienst waren. En mij in dienst nemen voor eventjes vond hij geen optie. 

Broooklyn

 

Eerst zag ik de film Brooklyn, mét de hoofdrolspeelster die je hier op de kaft van het boek ziet.  

Ik las niet het boek terwijl dat er eerst was. 

Daarna las ik het vervolg op het boek Brooklyn en dat was Long Island. 

En nu las ik alsnog het boek Brooklyn. 

Tja, soms gaat dat zo. En ik kan nu in ieder geval wel zeggen dat ik van alle drie genoten heb. 

Eilis Lacey is de hoofdpersoon. Ze is Iers en woont met  haar moeder en haar oudere zus Rose in een Iers dorp. De omstandigheden zijn niet heel goed daar en zo besluiten moeder en Rose min of meer dat Eilis dan maar moet emigreren naar Amerika. De pastoor kent weer een andere Ierse pastoor in Brooklyn en zo wordt onderdak en werk voor  haar geregeld. En ze gaat ook nog een studie boekhouden volgen. Er zijn dansavonden daar en het gaat allemaal best goed. En dan is er ook nog een aardige, knappe jongen, van Italiaanse origine, Toni Fiorello. 

Helaas, Rose sterft en daardoor moet Eilis terug naar Ierland. Daar hernieuwt ze wat banden, ook met Jim Farrell. 

Zo'n verhaal dus. Tussen Brooklyn en Long Island zit tien jaar. Zo ook in het leven van Eilis. 

En ja nu vond ik het achteraf toch wel echt heel jammer dat ik al wist hoe het verder ging. 

Doe het dus anders dan ik mensen, maar doe het!

Nomen

 Conny stuurde deze:

En Judy: Al weer een tijdje geleden zag ik deze wagen van een transportbedrijf. Ze vervoerden alleen geen kis(t)jes maar pallets.

Dan Marja Koning: 'In het AD las ik dit artikel over John Huis, makelaar'.

Zelf zag ik er ook weer eens een. Wat te denken van Mevrouw Tuin:

Ha Bettie, een klein kookboekje met tonijn, geschreven door Thea Spierings. Spiering is een vis. Groet Tineke Dieks.

En Conny kwam nog een paar keer  in actie, ze heeft er echt oog voor: 

En met deze, die misschien niet helemaal aan de eisen voldoet, maar wel echt grappig is:

Tenslotte Marga. Zij luisterde naar Vroege Vogels 

De zeldzame purperreiger voelt zich helemaal thuis in het veenweidelandschap van Proefboerderij Zegveld. Hier komen de vogels voedsel zoeken en in de naburige Nieuwkoopse Plassen is er meer dan genoeg plek om een nest te maken. Boswachter Tara Woud van Natuurmonumenten neemt ons per boot mee naar die nesten. 

Heel veel dank aan alle inzenders en als jullie er weer eentje zien... bettievdgriend@hotmail.com

Nobody is not welcome

In mijn woonplaats Hoorn (The Netherlands),  zijn een paar mooie murals te vinden. Die ik ook heb laten zien hier. Vooral die van Collin van der Sluijs natuurlijk. 

Maar ik had niet gedacht dat er op muralgebied wat te zien zou zijn in DE winkelstraat van de stad: het Grote Noord. 

En toch is het zo. 

Er is daar, op die plek een verbouwing aan de gang. Wat er  komt weet ik niet. 

Zoals in veel steden is leegstand en verbouwing aan de orde van de dag. Niet bij te houden. 

Wel weet ik dat deze 'murals' er al zijn sinds juni '25. 

En ik weet dat ze zijn gemaakt door de life paint crew SMEER! De namen achter die crew zijn Milan Nowak, Onno Roos en Sthom. 

Linking to Sami's Colourful World

Inmiddels weet ik wat het wordt, geen winkel meer, maar een woonbestemming. 

Nog een klein stukje over Egbert Modderman

Egbert Modderman ... ik zou nog wat meer laten zien van zijn tentoonstelling in het Museum van Harderwijk. 

Hij schildert nog niet zo heel lang, een jaar of tien. Hij was eerst binnenhuisarchitect, maar miste zingeving en stortte zich op schilderen. 

Zijn werk is vaak geïnspireerd op bijbelse verhalen. 

Niet speciaal op het gelóóf dus, maar vooral op de emoties die bij de verhalen spelen. En die misschien wel universeel zijn. 

Zoals dit verhaal bijvoorbeeld. Eentje met echt volop emoties.

Het Salomonsoordeel (2021). Twee vrouwen hadden allebei een zoon, maar een van de twee jongens is overleden. De vrouwen  eisen allebei het overlevende kind op als hun zoon. En de wijze koning Salomon moet beslissen. 

Of dit: het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Het overbekende verhaal, door veel kunstenaars afgebeeld trouwens. 

Nog een voorbeeld laat ik zien en dat is het schilderij waarop Modderman zijn oma heeft afgebeeld. Niet gebaseerd op een bijbelverhaal.

Het was net voor Kerst, en de verzorgsters van oma Modderman hadden haar de mooiste pyjama aangedaan. Ontroerend vond ik. 

En zo kan ik doorgaan. Jullie kunnen de tentoonstelling niet meer zien. 

Ja,  je zou in Groningen in de kerk kunnen kijken. Daar schilderde Modderman de Zeven werken van Barmhartigheid. Egbert Modderman - Martinikerk

Maar van een expositie is op dit moment geen sprake voor zover ik heb kunnen ontdekken. 

Maakt niet uit, onthou maar gewoon de naam Egbert Modderman. En als je hoort of ziet dat er weer iets van hem te zien is, moet je gewoon denken 'oh ja... ik ga even kijken'. 

Want Egbert Modderman is al een groot schilder vind ik en dat kan alleen nog maar beter worden. 

Harderwieker specialiteit

 

Op het bankje voor de deur staat geschreven: U zit goed bij de Ouderwetse bakkerij.

We passeerden deze oude bakkerszaak, al sinds 1839 in Harderwijk, toevallig en toerist als we zijn gingen we even naar binnen. 

We keken rond en nog eens en toen zagen we dat er een specialiteit was. 

Een Harderwieker specialiteit. We mochten proeven en het leek ons heerlijk en dus namen we zo'n Zeebeer mee naar huis. 

Het is geen cake, geen koek en geen brood. Ze noemen het zelf een meergranen cake-koek-brood.Erg lekker! 

En de naam? 

In Harderwijk heb je een zeewering en die wordt Zeebeer genoemd. Het broodje is een beetje driehoekig, in de vorm van die zeewering. 

Het regende keihard, anders had ik die zeewering wel even willen bekijken. Nou ja, Harderwijk is echt leuk, ik schreef er al eerder over. Dus misschien komen we er nog wel eens. 

Niet dat ik kwaad ben hoor of boos ben. Helemaal niet!

Bijna vergeten kunst

 'Nu te zien', is een van mijn favoriete tv-programma's. 

Een directeur van een museum gaat kijken in een ander museum, niet dat van haar of hem dus en vertelt iets over de tentoonstelling van dat moment in dat museum. 

Ik kijk er bijna altijd naar. Soms denk ik nee,  laat maar en soms denk ik wow, dat wil ik zien. 

Het kan werk zijn gegroepeerd rond een thema of werk van een bekende of nog onbekende kunstenaar. 

Een van de uitzendingen ging over Egbert Modderman, omdat er een tentoonstelling van zijn werk te zien was in Harderwijk. In het Stadsmuseum. 

Ik wist dat ik de naam van de kunstschilder kende, maar ja, waarvan? 

Na heel lang speuren ontdekte ik dat ik een werk van hem heb gezien in London. Modderman had een prijs gewonnen in the National  Portrait Gallery en die tentoonstelling sla ik nooit over. Nooit. Nou ja als ik in London ben dan hè. Het is een keer per jaar die wedstrijd en er is prachtig werk te zien altijd. Portretten, altijd portretten. En ik vond het leuk dat die keer een Nederlander had gewonnen, daarom heb ik de naam waarschijnlijk onthouden.

Goed geheugen hè? Ja hoor, maar niet heus! Ik was het totaal vergeten! 

Tot ik op een vrijdag een paar weken geleden,  een blogje las van Hélène van Pourquoi Pas. Zij vertelde dat ze heel graag naar een tentoonstelling in Harderwijk wilde maar dat ze net tot de ontdekking kwam dat het nog maar tot en met zondag 21 september kon. Daarna was de tentoonstelling afgelopen. 

Hélène ging dat niet redden, maar wij hadden die zaterdag niks bijzonders, dus zijn we gaan kijken. Harderwijk is sowieso erg leuk, dus veel risico liepen we niet. 

Maar  het was mooi vonden wij. Kijk dan hoe prachtig geschilderd

Dit is even een opwarmertje en valt eigenlijk buiten het thema van Modderman. 

Of misschien ook wel niet hoor. Hoe dan ook, over dat thema laat ik morgen nog wat zien. 

(En nog even voor de duidelijkheid, je kunt Modderman vanaf nu in de gaten houden, maar je kunt er niet meer heen. Wel naar Harderwijk, om van de stad te genieten en van bijvoorbeeld Marius van Dokkum). 

Artis

Omdat we een abonnement hebben op Artis, krijgen we vrijkaartjes voor de kinderen en dat waren er inmiddels een heleboel. 

Zonde om niet te gebruiken en dus gingen we,  toen de kleinzoons hier logeerden,  weer eens naar Artis.

Het was niet bepaald lekker weer. Een groot deel van de dag regende het.

Gelukkig was het niet koud. 

En op regen kun je je natuurlijk kleden.  

De jongens hadden kleding voor alle omstandigheden mee en ik vulde het nog aan met zo'n plastic regencapeje. 

Bovendien is er binnen ook veel te zien dus daar maakten we gebruik van. Bijkomend voordeel: het was hartstikke stil. 

Het bezoek begon trouwens zeer verrassend. Net voorbij de ingang, zat er ineens een kat. Daar verblik of verbloos je normaal gesproken niet van, maar hier op deze plek is het raar. Ja voor hetzelfde geld is het een klein uitgevallen roofdier dat ontsnapt is. Maar niks van dat al. Ik heb het gevraagd. Het is een buurtkat, men weet ook precies wie de eigenaar is  en hoe de kat heet (ben ik vergeten) en die komt hier gewoon een beetje ontsnappen aan zijn dagelijkse sleur. 

Odin had ergens gelezen dat er om twee uur door een oppasser een verhaal zou worden verteld bij en over de jaguars. 

Daar wilde hij graag naar toe en informeerde zelf waar dat dan precies was en hoe je er moest komen. Daar was ik wel trots op. Zulke dingen deed ik niet toen ik negen was.

Dus we waren op tijd op de juiste plek. En... we waren de enigen.

De oppasser was blij dat we er waren, en deed zijn uiterste best om veel over de dieren te vertellen en de jongens waren super geïnteresseerd en stelden de ene vraag na de andere. Onze kleinzoons zijn heel erg leuk en jaguars zijn geweldige dieren natuurlijk.

We konden de dieren zien tijdens het praatje, maar niet zo dichtbij hoor. 

Dit is een foto van een foto die daar hing,  aan het hek. 

Enfin, aan alles was te merken dat de oppasser er plezier in had. 

En dat bleek helemaal na afloop. Mijn man stond een klein stukje verderop en zag niet wat er toen gebeurde. 

De jongens liepen een eindje terug, ik ging er achter aan en toen kwam de oppasser en zei dat we wel even IN DE KOOI mochten kijken. In het verblijf van de jaguars, binnen!

Geen tijd meer om opa te roepen, dat was jammer, maar het was wel heel speciaal dat het mocht. Sleutels, dubbele deuren...

We stonden echt oog in oog met de zwarte en deze van de foto zagen we even later ook nog van heel dichtbij. Ik had graag foto's willen maken, maar dat mocht niet.

Ps: Ik schreef dit blogje op 6 oktober, maar plaatste het nog niet. De volgende dag, 7 oktober dus stond er een heel artikel in het Parool over de geluiden die de buurtbewoners om Artis heen horen. Én over de kat. Hij heet Stip, nu weet ik het weer:

Bloghop, vrouwen

 

Voor de creatieve bloghop bij Conny, was het thema deze keer: Vrouwen. Toen ik de aankondiging zag dacht ik meteen aan dit plaatje dat ik al heel lang heb. Leuk dat ik het heb kunnen gebruiken. 

Het is een kaart geworden en  het lijkt op een ATC, maar het is een stuk groter. En dat vind ik juist lastig. Veel meer valt er niet van te vertellen. 

Nou ja, natuurlijk ook nog dat je straks bij Conny kunt zien wat de andere deelnemers hebben gemaakt. Ik ben benieuwd en ga snel kijken. Ik wens jullie een mooie dag. 

Trek De Rode Lijn

Ik wilde niet, had gewoon geen zin en geen puf,  maar ik wist dat ik als ik niet zou gaan,  dat ik me dan heel schuldig zou voelen. 

Want wel een grote mond hebben, kwaad zijn en machteloos en dan niet het enige doen wat ik kán doen, namelijk meedoen met de demonstratie 'Trek de Rode Lijn'? 

Nee dat kon niet. Dus ik ging. Ook namens mijn man die dienst had in de Cinema en er dus niet bij kon zijn. . 

Toen ik al in de trein zat belde onze dochter dat ze ook zou gaan met haar vriendin, de moeder en zus van haar vriendin en onze oudste kleindochter. Dus toen gingen we met een heel groepje en uiteindelijk sloten zich nog een vriendin van Anna en haar moeder aan. 

Zo werd het een demonstratie met zo'n 249.993 onbekenden 

Wat werd het druk! En rood! 

Dat begon al in de trein en in de metro en het werd echt steeds drukker en roder.

A. had mooie bordjes gemaakt met de watermeloen, symbool voor de Palestijnse vlag, in die kleuren    en dat was handig, want ze hield ze voortdurend omhoog.  Dat zorgde er voor dat we elkaar niet kwijt raakten. 

Het was indrukwekkend. Ik heb geen wanklank gehoord, alles verliep rustig en vreedzaam. 

Op een moment kwamen we langs een huis met een wat hoger gelegen bordes en was ik zo vrij om daar even op te klimmen en een foto te maken, dat was eigenlijk het enige moment dat ik wat overzicht had. 

En dan de borden natuurlijk. Die worden omhoog gehouden in 't algemeen en die kon ik wél zien en fotograferen. 

Bij deze twee dacht ik: dat is het, Hier gaat dit over:

Maar er waren veel meer geweldige borden. En over meer gesproken:

Ik ben niet al te optimistisch gestemd over de wereld, Gaza, Israël en alles. Toch:  dit voelde goed