Post/No/Bills#Hedy Tjin

Ik kom niet heel vaak in het Stedelijk Museum Amsterdam. 

Als ik er kom is het voor een speciale tentoonstelling zoals Kiefer of Erwin Olaf. 

Dat zijn dan toevallig allebei tentoonstellingen waar ik twee keer ben gaan kijken. 

De laatste keer Olaf besloot ik ook nog een rondje 'rest van het museum' te doen. 

En toen vielen de muurschilderingen rond de trap me op. 

Die nissen en muren rond de prachtige, heel grote trap, zijn gevuld met kleurrijk werk. Ineens zag ik het. MURALS

Ik las dat zich hier al jaren een project afspeelt getiteld Post/No/Bills. Een project op  het gebied van grafische vormgeving. Wat ik nu zag is werk van Hedy Tjin, maar dit is al de zesde aflevering. 

De gangen daar zijn ook groot, maar weer niet zo breed dat je, er recht voor staand, een mooie overzichtsfoto kunt maken. Of beter gezegd: ík kan dat niet. Maar je hebt een beeld. 

Fraai kleurrijk werk daar in die bogen. Het heet Universal Color. 

Moeilijk te fotograferen dus en eigenlijk ook wel moeilijk om het goed te bekijken. Maar mooi, dat wel

Ik dacht dat ik goed keek, maar om heel eerlijk te zijn, ik zag pas thuis,  op de foto hierboven wat hier nu eigenlijk is afgebeeld. 

Ik laat nog een stukje zien. Maar je kunt als het je interesse heeft,  absoluut beter hier kijken, klik. 

(En dan moet ik nu helaas het Stedelijk een beetje gaan boycotten. Want ik las dat ze per 1 januari alle vrijwilligers eruit gooien. Hoe kunnen ze? Alles gaat voortaan automatisch zonder dat er nog mensen bij nodig zijn. Ik had laatst nog een leuk gesprek met een vrijwilliger daar over een schilderij waar ik niks van snapte en zij wel. 

Heel erg jammer vind ik het! Het is niet alleen omdat ik zelf vrijwilliger ben in een museum, echt niet. Ik vind dat mensen iets toevoegen. Laatst nog in een ander museum, het van Gogh.  Ik had geen tijdslot en dacht niet naar binnen te kunnen. Dat zei ik tegen iemand bij de ingang en die liet mij (voor deze ene keer, mevrouw) toch naar binnen, onder de draad door. Kom daar maar eens om bij een automaat!)

Linking to Sami's Colourful World

Niet meer dan zeven!

Opruiming... af en toe doe ik dat. 

Ik ruim foto's op die ik, soms al tijden geleden, maakte en die niet in aanmerking komen voor een heel blogje. 

En het mogen er nooit meer zijn dan zeven. 

De eerste, daarvan weet ik niet precies waarom ik het nou zo grappig vind, maar het is zo: 

De volgende is niet grappig, maar vertedert me op een of andere manier. Gezien in Amsterdam, Zeedijk. 

Zo'n typische oud-Hollandse spreuk op dat pandje en nu een praktijk voor Acupunctuur en Chinese kruiden. De spreuk hebben ze laten zitten. 

Dan een intrigerende, ik heb werkelijk geen flauw idee wat hier de bedoeling van is. Hotel Shampoo Thief????

Raar, heel raar vind ik deze. Beetje eng, ik hoef niet zo'n vervoermiddel, maar als... dan niet zo een!

Dit vind ik ook wel apart. Die bagage hebben we allemaal, maar om nou in zo'n tas je boodschappen te doen...

De laatstse twee hebben allebei met Corona te maken. Het drankje zou ik echt niet drinken.  

Het is opvallend hoeveel mensen een hartekreet op hun raam plaatsen. Waar ik woon niet, maar in Amsterdam wel hoor. Deze bijvoorbeeld, een soort van mooi sprookje:

Johan Fabricius, Arretje Nof en Arretjes cake

Ruim honderd jaar geleden, schreef Johan Fabricius het boek 'De Scheepsjongens van Bontekoe' en hier in Hoorn, staat bij de Hoofdtoren nog altijd het fraaie beeld van die drie scheepsjongens.

Ik heb het boek altijd fascinerend gevonden, goed gedaan door Johan Fabricius. Zelfs al klopt niet alles met de realiteit van toen. 

Johan Fabricius schreef veel meer en onder andere ook De Avonturen van Arretje Nof.  In vijf delen. 

Hij illustreerde de boekjes zelf.

Dat deed hij in opdracht van een bedrijf dat later Calvé zou gaan heten, maar in 1926 was het nog de Nederlandsche Olie Fabriek in Delft. 

Arretje Nof dus. 

De boekjes waren niet te koop. Je kon ze sparen met zegels die je kreeg bij aankoop van de produkten van de N.O.F.,  bijv. bij de margarine.   

Enfin, Arretje Nof werd erg populair. En er verschenen ook recepten. Bijvoorbeeld van Arretjes Cake.

Die cake heb ik van mijn leven nooit geproefd, maar ik heb er vaak iets over gelezen en altijd,  maar dan ook altijd dacht ik: dat ga ik eens maken. 

Heel makkelijk, er komt geen oven aan te pas. Wel een koelkast. 

Het komt er op neer dat je boter en chocola smelt,  alle ingredienten door elkaar roert en op laat stijven in een cakevorm in de koelkast .

Er zijn heel veel recepten te vinden met en zonder rauw ei. Ik deed zonder. 

Verder suiker, boter, chocola en Mariakaakjes in stukjes.

Ik heb het gedaan, gewoon omdat ik het een keer gedaan wilde hebben. 

Eenmalig hoor, want oh oh... , die ingrediënten die zijn niet best voor een mens. 

En er is nog zo een ding dat ik een keer gemaakt én gegeten wil hebben en dat is Jan-in-de-Zak of Broeder.  De zak ligt al klaar

Tja, dat heb ik soms

Erwin Olaf in het Stedelijk

 

In het Stedelijk Museum van Amsterdam is, tot maart 2026, een tentoonstelling van het werk van Erwin Olaf (1959-2023).  Ik denk een van de belangrijkste Nederlandse fotografen. De tentoonstelling heet Vrijheid.

Het werk van Erwin Olaf vind ik heel mooi. Maar... niet alles en niet altijd. 

Dit was een grote tentoonstelling, echt heel veel werk. 

Een deel sla ik over of beter gezegd: een deel bekijk ik oppervlakkig. Het is geen misplaatste truttigheid of zo.  

Activistisch werk, de homoscene, het nachtleven, sexualiteit.. ik zie dat het prachtig gefotografeerd is. Met licht en donker, ik vind het kunst, maar het bereikt me niet van binnen. 

Ik denk wel dat hij heel veel invloed heeft gehad, de vrijheid om jezelf te zijn, de diversiteit...  ik denk tot vandaag de dag.  

Daarom is hij een belangrijk kunstenaar. 

Er is echt ontzettend veel te zien, ook video's en beelden en er is een groot deel van zijn werk dat me wél aanspreekt 

Deze foto's hieronder komen uit de serie April Fool. Gemaakt tijdens de pandemie. Die hele serie is geweldig.

Nou, nog een voorbeeld, uit de serie Grief:

Het was erg druk in het Stedelijk. Ik kon niet echt goed foto's maken. Dus hier laat ik het bij. Maar niet zonder te vermelden dat ik het zeer de moeite waard vond. 

Inmiddels ben ik nog een keer geweest. En omdat het minder druk was had ik meer tijd. Deze werken... ik vond ze zo mooi. Ik kon er heel rustig voor gaan zitten en kijken

Ze komen uit de serie 'Im Wald' uit 1920. 

Ik ben geen fotograaf dus mijn foto's vooral van de laatste twee werken kunnen nog niet een kwart overbrengen van de rust, de stilte die deze hele grote kunstwerken uitstralen. Ik wilde ze eerst niet eens laten zien, maar ik vind ze zo aan te raden dat ik het toch doe! 

Paco Ciao

Met de museumclub was ik (in augustus) in Leiden. Een van de leden is geboren en een tijd getogen in Leiden. Zij leidde ons rond en wist meteen waar we aan het eind van de dag zouden gaan eten. Dat doen we niet altijd, maar soms wel. Een restaurant heel dicht bij het station. 

Sterker nog, je kon het vanaf het station gewoon zien liggen. 

En nu was ik weer in Leiden, deze keer met mijn man en toen we er langs liepen, reserveerden we maar meteen een plekje voor 's avonds, want het was heel goed bevallen de eerste keer. 

De vorige keer was ik vooral onder de indruk van het interieur, maar nu wilde ik toch wat meer weten over het huis. 

Het was nog vroeg en iemand die er werkte nam alle tijd om ons over het huis te vertellen. 

Villa Kroon heet het. Het huis is gebouwd voor ene meneer Arnold Kroon, hij was leraar, filosoof en wethouder. 

Onworpen door C.B. Posthumus Meyjes en gebouwd in 1897. 

De zoon van het echtpaar Kroon heeft er tot 1951 gewoond en het huis is nu een Rijksmomument. Er achter was een grote tuin. Die is nu kleiner doordat er kleine huizen zijn gebouwd, ik denk voor alleenstaanden. 

Natuurlijk heeft het huis na 1951 andere bewoners/bedrijven gehuisvest maar nu is het dus een restaurant. En wel restaurant Paco Ciao. 

Als je vanaf de straat de trap op loopt, kom je in een kleine hal en eigenlijk kan je daar alleen maar naar links. 

Als je dat doet kom je in een volgende ruimte, met een boekenkast en een piano en kaarsen, maar... geen deur. 

Wat nu? Je vindt de oplossing echt wel natuurlijk, maar even ben je toch heel verbaasd. En verrast.  Er staat een kast met een spiegel en door die deur van die kast kun je naar binnen. En dan kom je in het echte restaurant. 

Met monumentale trappen, veel verschillende ruimtes, parasols, schilderijen, beelden, accessoires en heel wat overblijfselen uit de eerste periode van het huis. Zoals bijvoorbeeld:

Ik vond het zo leuk dat we ook gewoon overal mochten rondkijken. 

Enfin, toen we na een lange dag Leiden kwamen werden we heel aardig ontvangen. Ik had gevraagd om een tafel in de oranjerie en die kregen we ook. Het was supergezellig en erg druk. 

En tenslotte, niet onbelangrijk in een restaurant: we hebben er heerlijk gegeten, echt heerlijk. De borden waren heel mooi opgemaakt en het werd goed opgediend allemaal.

Het is niet mijn gewoonte om over een restaurant te schrijven, dan moet het wel iets bijzonders zijn. Nou, dat was dit. 

Alexine Tinne

Mijn man en ik waren dus een dagje in Leiden. Gewoon omdat Leiden leuk is. Ik was er laatst ook met de museumclub en de tentoonstelling die wij toen bezochten 'Goud' die wilde ik ook aan mijn man laten zien. Helaas, die was afgelopen. Ik had beter moeten kijken. 

Maar het gaf niet, Leiden is echt leuk en er is meer dan genoeg te bekijken. 

 

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik een soort fascinatie voor het oude Egypte. Nadat ik er geweest ben en veel in het echt heb gezien is de interesse niet verdwenen en dus lag een bezoek aan het oudheidkundig museum voor de hand. Want, een nieuwe tentoonstelling: Ontdekkingen over het oude Egypte. 

Ik vond de start veelbelovend, getuige bovenstaande foto. 

Het gaat over dingen die de laatste jaren ontdekt zijn, hoe zo'n ontdekking in z'n werk kan gaan en wat er dan bijvoorbeeld nieuw is ontdekt. Het gaat over materiaalanalyses op grafkisten, over nieuw onderzoek op oude kisten, over een krokodillenmummie onder een ctscan en over nieuwe inzichten. 

Allemaal interessant genoeg, maar wat bij mij bleef hangen, of eigenlijk wie bij mij bleef hangen, dat was Alexine Tinne. 

Een Nederlandse vrouw die haar tijd, ze leefde van 1835-1869, ver vooruit was. Ze was ontdekkingsreiziger. Ze erfde een groot vermogen van haar vader en ging met haar moeder en tante reizen.  Ze kreeg een camera en was een van de eerste vrouwelijke fotografen.

Dat wist ik allemaal uit het boek van Arend van Dam en Marijke Klompmaker: Niemand in het bijzonder. 

Alexine staat zelfs op de kaft. 

En nu zag ik spullen die aan haar worden toegeschreven zoals een rij-jasje, een tasje, pantoffels en een aquarel die ze maakte in Egypte, in Karnak. 

Het was natuurlijk bijzonder dat drie deftige Haagse vrouwen in die tijd gingen reizen. Maar ze hadden zoveel geld dat ze dat met de nodige luxe konden doen. Met dragers, met kamelen, met paarden. Er gingen meubels mee als bedden en draagstoelen. Maar ondanks alle luxe overleefden moeder en tante het niet. Zij werden ziek en stierven. Alexine zelf werd tijdens een expeditie vermoord. Ze was nog maar drieëndertig. 

Een paar jaar geleden is er in het Haags Historisch Museum, waar ik nog nooit ben geweest, een tentoonstelling over Tinne geweest. 

Dat heb ik niet geweten jammer genoeg.  

Maar de podcast die toen werd gemaakt over haar leven in drie afleveringen, die heb ik nu beluisterd.  Best leuk, vooral deel 1 en 2. Deel 3 gaat vooral over fotografie.

Tula

 En nou het toch overal over Curacao gaat,vanwege voetbal:

Het is zo gek dat sommige dingen een onvergetelijke herinnering worden en andere niet.

Ik lag als jong kind in het ziekenhuis en kreeg het boek dat je hiernaast ziet. Over een Aboriginaljongetje, genaamd Tula. 

Het werd niet een absoluut lievelingsboek, maar ik heb het toch vaak gelezen en altijd meegesleept. 

Kortgeleden deed ik het weg, het was te zeer vergaan. 

Laatst was ik in het Wereldmuseum in Leiden en daar werd reclame gemaakt voor een nieuw Gouden Boekje, getiteld Tula.

Ik kéék niet eens, ik verzamel al jaren Gouden Boekjes, maar alleen de oude, de nummers 1 tm 85. 

Een heel enkele keer koop ik een nieuw deeltje, maar daar moet dan wel een bijzondere reden voor zijn. 

Dus ik dacht nu dat die bijzondere reden er was:  mijn band met Tula. 

Ik kwam er al snel achter dat er meer hondjes zijn die Fikkie heten en dat de Tula uit het Gouden Boekje niet 'mijn Tula', was. 

En achteraf gezien, had ik dat misschien ook wel kunnen weten,  omdat ik wel eens gehoord heb van déze Tula. 

Hij was (op Curacao) een slaaf, die in opstand kwam en een opstand organiseerde. Iemand die zich verzette binnen het systeem en binnen ons koninkrijk. Hij heeft dat met de dood moeten bekopen. 

Zijn hele verhaal wordt helder en duidelijk uitgelegd in dit kleine Gouden Boekje. Heel knap gedaan door Milouska Meulens en fraai geillustreerd door D'Avellonne van Dijk

Vandaag de dag wordt Tula gezien als held, als een belangrijke vrijheidsstrijder. 

En na het lezen van dit boekje, weet ik precies waarom.

(In 1863 werd in Nederland de slavernij afgeschaft. Dat heeft Tula niet meer meegemaakt. Hij stierf in 1795. In 2023, werd hij door onze regering gerehabiliteerd)

Mural in Parijs

 

Dit vind ik dan weer zo'n mooi idee: beschilderde brievenbussen met als thema  Résistantes, Femmes dans la Résistance Francaise. 

De foto maakte ik in Parijs, eind september. Toen wist ik nog niet dat het een hele serie was. Als ik het goed begrepen heb, tweeëntwintig beschilderde brievenbussen en dus tweeëntwintig verzetsvrouwen. 

Het was trouwens de enige, op deze manier beschilderde brievenbus, die ik heb ontdekt. 

Maar van die ene wil ik dan eigenlijk wel het naadje van de kous weten. Wie was deze vrouw? 

Natuurlijk ging ik speuren. Maar ik vond niks omdat ik niet wist in welke straat deze bus stond, zelfs niet in welk arrondissement. Niks van genoteerd. 

Maar,  heel lang nadenkend over de wandeling die we toen maakten,  kon ik een paar dagen (van de vier die we in Parijs doorbrachten) uitsluiten. 

Dan bleef over een wandeling in Montparnasse. Toen nog de straat. Dat was lastig. Ik zág de straat voor me. Ik herinnerde me dat we net van het Cimetière du Montparnasse afkwamen. Ik herinnerde me dat ik  een supergrappige foto maakte aan het begin van die straat. (Al zeg ik het zelf).

Déze foto: 

Maar nergens een naam en  Google Search met de leeuw leverde ook niks op. 

En toen ineens schoot me te binnen dat er aan de andere kant van de straat iets was met Cartier. La Fondation Cartier.  Daar had ik eigenlijk willen kijken, maar het was niet open. Die fondation kon ik vinden en daardoor dus ook de straat. Nou ja, ik zeg steeds straat maar het is een Boulevard en wel Boulevard Raspail. 

De wijk, de boulevard, hulp van Chat GPT en ja hoor, daar kwam de vrouw naar voren. 

Het is Elsa Triolet. 

Zij was een Russisch-Joodse vrouw, geboren Ella Kagan. Schrijfster en vertaalster. Ze woonde samen met de schrijver Louis Aragon. Elsa en haar man verspreidden anti-nazistische pamfletten en namen later deel aan gewapend verzet. 

Aanvankelijk was haar man veel bekender, maar dat veranderde toen Triolet, als eerste vrouw, de Prix Goncourt kreeg.

Nou ik heb je even laten zien dat het echt een hele speurtocht was. 

Kan je zien dat bloggen soms echt veel tijd kost. 

Vooral omdat ik ook nog een boek van die Elsa Triolet wilde lezen. Het heet De vrouw in de bontjas.  

Ik reserveerde het in de bieb. Het moest uit Beverwijk komen, maar zaterdag was het er. 

Ik las het meteen uit. Makkelijk, want slechts 46 bladzijdes. 

Een mooi verhaal, want dat is het, een verháál. Erg mooi zelfs en heel erg droevig! 

En omdat een brievenbus nou eenmaal geen muur is, ook nog maar even een echt mural. Het leek mij wel een passende afsluiter. 

Linking to Sami's Colourful world 

Ach Marie Antoinette...

Hoe vaak ik ook in Parijs geweest ben, er zijn in zo'n stad, net als in London en Amsterdam, natuurlijk altijd bezienswaardigheden waar ik niet eerder was. 

Zo eentje is bijvoorbeeld de Conciergerie. 

Ik was er wel eens langs gelopen,  via de Quai de l'Horloge. 

Ik wist ook wat het was, maar ik was er niet eerder binnen. 

Nu wel. 

Interessant vond ik het. 

Het is een ontzettend groot gebouw, steen, steen en nog eens steen, maar er was veel te zien en te horen. We zijn er wel een paar uur geweest. 

Het eerste dat opviel was de aandacht voor Marie Antoinette. 

Deze koningin zat hier gevangen, voor ze in 1793 wegens hoogverraaad ter dood werd veroordeeld. 

Op een mestkar werd ze naar de guillotine gereden. 

En daar wordt vandaag de dag nog steeds een behoorlijk slaatje uit geslagen zoals je ziet.  

Ach, Marie Antoinette...

 

Alles is prachtig onderhouden daarbinnen en daar moet natuurlijk ook gewoon aan gewerkt worden. Al dat fraais bewaren voor toekomstige geslachten gaat niet vanzelf. 

Wat ik ook erg leuk vond: een paar talige zaken. Het eerste:

Oorspronkelijk betekent connestable stalmeester. In Frankrijk. De Britten namen het woord over en nu is het nog steeds in Engeland in gebruik. Constable.  Je hoort het vaak in politieseries. 

En nog zo een: toen we buiten kwamen, zagen we deze gendarmes. Ook nooit over nagedacht, maar dat komt van gens d'armes. De mannen van de wapenen. En die hadden een speciale ruimte in het gebouw, vandaar. 

En dat allemaal geleerd in de Conciergerie. Nou ja, het regende toch!

Cléopâtre

Het was koud in Parijs en zeer regenachtig. 

Voor het Louvre hadden we al twee weken van te voren een tijdslot moeten bespreken, snap ik hoor, het mocht daar natuurlijk niet te druk worden, veel te onveilig, hahahaha!!

Maar het  was ons ontgaan en Pompidou was net een dag eerder dicht gegaan. 

En zo kwamen we,  vrij laat in  de middag,  terecht in het Institut du Monde Arabe. Ik was er eerder geweest voor een heerlijke pot thee met superlekkere Arabische lekkernijen en daar genoten we nu weer van. 

Eigenlijk wilden we een beetje opwarmen en schuilen. Bleek er een tentoonstelling te zijn over Cléopâtre. Cleopatra. 

Een intrigerende en fascinerende vrouw getuige de vele boeken, films, gedichten, tekeningen, schilderijen, beelden, balletten,  toneelstukken. 

Ik heb een beeld van Cleopatra, ontstaan door genoemde zaken. 

Maar feiten kende ik eigenlijk onvoldoende. Ik wist iets van Marcus  Antonius  en van Julius Caesar, ik kon Cleopatra een beetje plaatsen in plaats en tijd (69 BC-30 BC)   en dat was het. 

Het leek me dus leuk om eens te kijken en wat meer te weten te komen.

En dat is gelukt. Dat wil zeggen dat is gedeeltelijk gelukt. Die vrouw had zo'n ingewikkeld leven in korte tijd, dat het bijna niet bij te houden is met alle intriges, verhoudingen, liefdes, familieleden, oorlogen, huwelijken, kinderen. 

Een ding is zeker: Cleopatra was in die tijd een van de weinige vrouwen op het wereldtoneel. Ze was staatshoofd gedurende ruim twintig jaar en vocht voor  haar koninkrijk. Een powervrouw! Tot haar dood door zelfmoord

Er was veel te zien en te bewonderen op deze tentoonstelling. Munten, sieraden, gebruiksvoorwerpen. Kleding, filmpjes, presentaties. 

Zie ik hier in de musea toch vaak vooral mensen van onze leeftijd, daar waren er opvallend veel jongeren. Echt heel opvallend en het was geen groep of zo, wat ik eerst dacht.

Verder wemelt het natuurlijk van de legendes over deze vrouw. 

Zoals bijvoorbeeld het verhaal dat Cleopatra een weddenschap had met Marcus Antonius over wie het duurste feestmaal zou kunnen geven. Ze won door een parel op te lossen in azijn en dat drankje op te drinken. 

Er was echt ontzettend veel te zien en te beleven. We zijn er een paar uur geweest. 

De zelfmoord (ze liet zich bijten door een giftige slang),  is heel vaak afgebeeld en werd ook heel vaak getoond hier in Parijs:

Dit zijn zo van die leuke onverwachte dingen. Ik had echt nooit gedacht: ik ga naar Parijs en dan ga ik eens even daar een tentoonstelling over Cleopatra bekijken. Terwijl zoiets nou juist zo'n reisje erg leuk maakt.