Twee films

 

Deze film (2005),is opnieuw uitgebracht. En omdat ik er mooie herinneringen aan had ging ik gewoon nog een keer kijken.

Het is heel gek, maar mijn mooie herinneringen bleken alleen de herinneringen te zijn aan de muziek. 

Die is prachtig, de hele film door, met als hoogtepunt Gabriella's song. 

Van de film herinnerde ik me eigenlijk niets. Niet eens de gezichten, ook niet de toch wel dramatische gebeurtenissen. 

Alleen Gabriella die haar lied zingt en dat heel erg mooi doet en dat het dan stil blijft tot een iemand gaat klappen. 

En heel gek, ik zag wel het vervolg op deze film en daar weet ik de plot nog wel van.  Nou ja... aanrader? Nee eigenlijk niet zo zeer. Maar ook niet slecht of zo. Wel heel traag! 

De tweede film: 

Het  is een remake van een eerdere film uit 1989. Die film heb ik niet gezien om de simpele reden dat ik in die jaren geen enkele film zag. Daar had ik het echt te druk voor toen. 

De titel herinnerde ik me wel van die eerste film, dat was The War of the Roses.  Deze remake had voor hetzelfde geld ook zo kunnen heten, want het gaat over een soort oorlog binnen het huwelijk van de hoofdpersonen Ivy en Theo Rose. 

Aanvankelijk hebben die twee een goed en gelukkig huwelijk. 

Tevreden met hun twee kinderen en Theo heeft een succescvolle carriere. 

Maar dan gaat er iets mis in die carriere, hij wordt ontslagen en vanaf dat moment neemt Ivy de touwtjes in handen. Zij wordt,  als kok,  succesvol, beroemd en rijk. 

Jaloezie speelt een rol, onenigheid over de opvoeding, concurrentie, nog meer zaken die al langer speelden. 

Ze groeien uit elkaar en praten daar niet over. Tot het niet langer meer gaat...

Eigenlijk best een naar verhaal, maar er viel ook heel wat te lachen. Door de manier waarop de gesprekken verlopen. Scherp, sarcastisch, humoristisch. 

Misschien zou je dit een komedie kunnen noemen, maar dan wel een zwarte. 

En afgezien van het verhaal: 

Olivia Colman is weer eens zo een actrice waar ik eigenlijk alles van gezien wil hebben. En die Benedict Cumberbatch zo langzamerhand ook. Van die acteurs die hun wenkbrauwen alleen maar hoeven op te trekken en je  gelooft het.   

Beiden stelden niet teleur. Integendeel.