Pesten

Het volgende stukje las ik op Facebook en ik laat het hier ook zien:
Een onderwijzeres in New York onderwees haar klas over de gevolgen van pesten. Ze gaf alle kinderen in de klas een stuk papier en zei hen het te verfomfaaien, het te verkreukelen er een prop van te maken, het op de grond te gooien en er op te stampen. Kortom er echt een puinhoop van te maken, maar het niet te verscheuren. De kinderen vonden dat wel een leuke opdracht en deden hun best het blad zo veel mogelijk te verkreukelen. Toen kregen ze de opdracht om het papier voorzichtig weer open te vouwen, zodat het niet scheurde en het weer glad te strijken. Ze liet hen zien hoe vol littekens en vuil het papier was geworden. Toen zei de de klas dat ze het papier moesten zeggen dat het hen speet dat ze het zo verkreukeld hadden. Maar hoe vaak ze ook zeiden dat het hen speet en hoe ze hun best ook deden om de kreukels weer uit het papier te halen, het lukte hen niet om het blad in de vorige gladde staat terug te krijgen. Ze wees haar leerlingen op alle littekens die ze achterlieten. En dat die littekens nooit meer zullen verdwijnen, hoe hard ze ook probeerden te repareren. Dat is wat er gebeurt als  een kind een ander kind pest. Je kan zeggen dat het je spijt, je kan proberen het weer goed te maken, maar de littekens zijn er en die blijven. Mensen van 80 kunnen nu nog navertellen hoe ze op de lagere school gepest werden. De kreukels gingen er niet meer uit. Hoe wil jij later herinnerd worden, als die rotzak die altijd anderen pestte? Of als een goede vriend of vriendin die altijd klaarstond om te helpen? Wat je nu doet zal men zich nog heel lang herinneren. Zal je straks als je zelf al lang opa of oma bent nog steeds gezien worden als die ? rotzak? van toen..? Het is jouw keuze en die keuze MOET je vandaag maken! De gezichten van de kinderen in de klas vertelden haar dat haar boodschap was over gekomen.