Best thing since

Voor wie het nog niet wist: Naast Beter Spellen en Beter Rekenen is er al weer een hele tijd Beter Engels. En ook dat testje hoort bij mijn dagelijkse routine.
Een van de vier vragen van gisteren was deze:

(Gezegde: wordt gebruikt als iemand een uitvinding/product fantastisch vindt.)


Best thing since ........ .

- electricity

- sliced bread

- seedless watermelons

-Beethoven


Ik wist het antwoord niet en moest dus gokken. Ik gokte goed, wat beslist  beter is voor mijn humeur. Daarna heb ik een hele poos zitten verzinnen hoe wij dit in het Nederlands zouden zeggen.
De beste uitvinding sinds  de uitvinding/ontdekking van   .......................................................................................

Nou??????

(O ja en als je wilt weten wat het juiste antwoord is, moet je even heel ver naar beneden scrollen.)




























Sliced Bread





--------------------------------------------------------------------------------

Madame Grès

Al die details over oude kleding van beroemde ontwerpers postte ik in het stukje over Villa Vintage.
Een van die ontwerpers  is Madame Grès. Het gaat niet zozeer over haar, maar over een jurk. Enfin zo kwam het dat ik wat meer wilde weten over Madame Grès (1903 - 1993).  Zo kwam het ook dat ik weer voor behoorlijk lange tijd werd afgeleid van datgene wat me hier in huis te doen staat. Tja, 't is niet anders. Maar dit terzijde.
Madame Grès ontwierp bijv. voor Grace Kelly, Greta Garbo en later Jackie Kennedy. Sculpturale mode wordt het genoemd en als je deze twee jurken bekijkt zie je wel waarom. Ik vond ook nog een filmpje over haar en dat kun je hier zien:

Fantasie

Zomaar... een tijdje geleden gezien in een winkel in de Haarlemmerstraat (kan ook Haarlemmerdijk zijn, die twee haal ik altijd door elkaar). Er staat daar ook altijd een tekst of een gedichtje op de etalageruit. En als ik er weer langs kom zal ik de naam van de winkel noteren. Ik vind het gewoon een cadeautje en zo waar. Fantasie is iets heel bijzonders!

Villa Vintage

Een heerlijk boek! Dat staat op de voorkant omdat iemand het in de Daily Mail heeft gezegd. Een mooie romance en kleurrijke details over vintage jurken. Feelgood van de bovenste plank.
Ik ken de Daily Mail alleen van naam  en de recensent ken ik niet, maar hij of zij (nou ja, 't zal heus wel een zij zijn) heeft volkomen gelijk. Inderdaad een heerlijk boek. Zo'n boek waarmee je onder een dekentje op de bank kruipt, pot thee ernaast of een glaasje van het een of ander erbij. En dan moet het eigenlijk enigszins mistig, grauw weer zijn of de regen moet tegen de ramen kletteren en de haard aan... Zo'n boek dus.
Het gaat over Phoebe die eigenlijk nog heel verdrietig is als zij een winkel in vintage kleding begint. Langzaam wordt duidelijk waarom ze verdrietig is. Het gaat ook over haar moeder, het gaat over een oude dame waar Phoebe kennis mee maakt en die háár verhaal vertelt.
En tussendoor dus al die details over oude kleding van beroemde ontwerpers...
Aanrader!

Mag ik dan bij jou

Een collega had een gala georganiseerd en zong met een aantal vriendinnen dit lied. Ze plaatste het filmpje daarvan  op Facebook en sindsdien is het niet meer weg te krijgen uit mijn hoofd. Ik vind het niet heel erg, want het is echt een prachtig liedje. Hier de versie van Claudia de Breij met Paul de Leeuw

Stuur een Foto: Souvenir

Dit kleine beessie staat al jaren in mijn vensterbank. Het is een herinnering aan de Wadi Rum in Jordanië. Prachtig was het daar. En opeens totaal onverwacht zat er een vrouw spullen te verkopen. Ik vind het zo'n leuk dingetje. De plaid die ik er voor de foto even achter heb gelegd past er wonderwel bij en zou je met een beetje fantasie ook een souvenir kunnen noemen. Maar dan gewoon uit Bovenkarspel!
P.s.: Els is weer begonnen met Stuur een Foto. Doe mee of ga kijken: hier.

Kleinkind (6)

Gisteren zagen we ons kleinkind bewegen in de buik van haar moeder. Plop, zo schattig! Ze zijn gelukkig weer terug uit Australië en ze groeit goed. Evenals het dekentje dat ik aan het haken ben, dat groeit ook goed

Goed gewerkt

Weer aan de late kant. Dat komt doordat ik ook vandaag ging werken. Wat een mazzel eigenlijk hè. Met pensioen zijn en dan zo vaak mogen invallen! Het is wel moeilijk hoor, invallen,  maar ik had deze week echt drie leuke werkdagen. Op school heb ik de Sint/Kerstperiode altijd erg leuk gevonden. En dat vind ik nog steeds. Alleen al die kleine Sintstickertjes. Daar wordt een kind toch blij van! De kinderen uit deze groep in ieder geval wel!

Invaljuf

Als je hier klikt, hier en je kijkt even verder, dan zie je een paar voorbeelden uit de test die ik gisteren maakte. De Nederlandse Intelligentietest voor Onderwijsniveau, beter bekend als NIO.
Wat ben je van plan, dan Bettie, ga je iets ingewikkelds studeren?
Nee, zeker niet. Maar toen ik gisteren op school kwam voor een dagje invallen bleek dat de groep de NIO moest doen. De assistente van de psycholoog neemt die test af en de juf (ik dus in dit geval) heeft eigenlijk niet veel te doen, maar moet er wel bij blijven. Voor als er wat gebeurt hè of als er iemand verdrietig wordt of boos of niet oplet.
Het ging prima met de kinderen en dat gaf mij de tijd om mee te doen. Niet helemaal geconcentreerd en met minder tijd dan er eigenlijk voor staat.  Het ging allemaal goed bleek na afloop. Verbaal scoorde ik hoog. Maar symbolisch niet. En dat zat hem in één onderdeel: uitslagen. Dat zijn van die uitgeklapte figuren van doosjes of balken of prisma's. Vooraan staat dan bijv. het balkje en daarnaast staan vier uitgeklapte balkjes. En jij moet aangeven welke uitslag bij die balk hoort.
Tja en dat zie ik niet. Maar dan ook echt niet. Ik wist al meteen dat het zeer slecht zou gaan en dát had ik in ieder geval tamelijk intelligent ingeschat.

Oude boeken

Oude boeken... je kunt ze weggeven, verkopen, buiten laten zwerven, bij het oud papier doen, in een krat wegbergen, ze herlezen. Maar in onze bibliotheek hebben ze nog iets anders bedacht. Leuk toch?

Vlaggen

Hoewel het recht zijn loop moet hebben en het goed is als een moordenaar gepakt wordt, past enige afstand vind ik. Ik ergerde me gisteren aan die vlaggen in dat dorp in Friesland.  Net las ik een stukje van Hanneke Groenteman daarover:
http://www.hannekegroenteman.nl/archive/2012/11/20/we-hebben-hem

Opbrengst Noordermarkt

Vandaag was ik naar de Noordermarkt. En wat ik er vond was dit: vier puzzeltjes van vier bekende Gouden boekjes. Vijf brandweermannetjes, De gele taxi, Hoep zei de chauffeur en Christoffel en de Columbus. Ik heb nooit geweten dat er puzzeltjes van bestonden. Deze vier zijn al heel oud en ook tamelijk vies. Maar ik krijg ze heus wel schoon en hoe leuk zal het zijn om de Brandweermannetjes voor te lezen en daarna het puzzeltje te maken. De boekjes heb ik alle vier en het maakt niet uit dat De gele taxipuzzel niet compleet is. Nou ja, het maakt een beetje uit, want De gele taxi was wel echt een favoriet.                                                          
En zie je dat kleine olifantje? Zo lief. De koopvrouw meldde nog dat hij wel dringend een bad nodig heeft. Gaat gebeuren en wel nu!

Voetlicht - Marieke van der Pol

Marieke van der Pol kan schrijven. Dat liet ze zien met Bruidsvlucht en ook met dit boek: Voetlicht. Het gaat over Vero (eigenlijk heet ze Veronica, maar zo heette een duffe radiozender in de tijd dat dit boek zich afspeelt, dus Vero)
Vero gaat naar de toneelschool, krijgt een relatie met de vrijgevochten Brak en het is een en al vrijheid en anti-burgerlijkheid in haar omgeving. (Amsterdam, jaren zeventig).Vero werkt hard en heeft succes.  Maar dan wordt ze verliefd op de Israelische Alon en na enige tijd gaat ze hem opzoeken in Israël. De bedoeling is dat ze twee weken blijft, maar op het geplande tijdstip kan ze niet terug door een wond aan haar been. Ze blijft en gaat samenwonen met Alon. Vero probeert zich thuis te voelen in het land waar de opvattingen totaal verschillen van de hare tot op dat moment. Uiteindelijk maakt ze een keuze.
Ik vind het een echte aanrader, dit boek. Marieke van der Pol was zelf actrice en kent die scene van binnen uit. Ook wel bijzonder om het boek in deze tijd te lezen met weer een dreigende situatie in Israel.

Hij komt...

Walter and Connie

Dat was toch wel heel gek, ik deed vanmorgen mijn ogen open en dacht 'Walter en Connie'. Waarom ik daar nu opeens aan dacht? Geen idee. Ik heb het niet over Engelse les gehad, ik heb geen plaatje gezien, ik had voor zover ik weet niet over de lui gedroomd. De BBC was natuurlijk wel in het nieuws, maar dan nog is de link met Walter and Connie vreemd. Nou ja, daar zal ik wel niet achter komen.
Maar wat zou ik graag nog eens zo'n uitzending zien. Heel veel mensen deden toen mee met die televisiecursus Engels. En dat was dus blijkbaar nodig of nuttig. Mijn moeder deed ook mee en ik soms een beetje. Tegenwoordig spreken basisschoolkinderen vaak al een aardig mondje Engels. Echt anders dan toen.
Weten jullie het nog?

Lekker lezen

Zomaar ineens ben ik begonnen enige structuur aan te brengen in mijn leesgedrag. Ik wil niet zo veel boeken meer kopen als ik soms deed. Ik wil wel recente boeken lezen. Uit de bibliotheek halen werkte niet. Dan had ik een mooi lijstje gemaakt en dan was er niet een van die boeken 'thuis'. Dus dan zocht en vond ik wat anders, maar raakte het lijstje vervolgens kwijt en vaak kwam het er dan niet meer van. Ik wist heus wel dat je boeken kunt reserveren, maar dat vond ik dan weer een hoop gedoe. Nu ben ik om, ik reserveer boeken waar ik iets over lees en die ik wil proberen. Een stuk of vijf tegelijk, ze komen niet tegelijk, dus dat werkt prima. Vijf boeken reserveren voor 2 euro vijftig. Dat is in mijn geval winst.

De boeken op de foto waren mijn eerste reserveringen. Twee ervan vond ik beslist niet goed. De Dinsdagvrouwen, daar had ik veel positiefs over gehoord. Maar ik vond het een uitgesproken onwaarschijnlijk verhaal, gebracht alsof het allemaal zou kunnen. Ik heb het niet uitgelezen. Wel even gekeken hoe het afliep, maar echt ik vond het niks.
Het tweede boek, Margot van Sophie Zijlstra, daarvan leek het thema interessant. De schrijfster vond Margot, de zus van Anne Frank, een vage  figuur in de geschiedenis. Ze wilde daar verandering in brengen door een roman te schrijven over Margot. Ze bestudeerde alles wat bekend is over Margot en bedacht vervolgens een verhaal. Margot roeide en werd uiteraard op een bepaald moment niet meer toegelaten op de club. Ze wil dan nog wel heel graag mee op het jaarlijkse uitstapje. Ook dit boek vond ik niet geweldig. Het idee dus wel, maar het viel toch wat tegen. En ik ergerde me aan de idioot lange zinnen.
Ha, maar dan het derde boek. Ik heb het nog niet uit, maar het is geweldig. Echt een ontdekking!!! En het vierde boek bevalt me minstens zo goed. Nog niet uit. Ik lees het ene boek boven en het andere boek beneden, haha. Maar ook deze week mocht ik twee dagen werken en er moest ook nog gehaakt worden.  Ik kom er op terug...

Prijs

In de zomer wordt hier altijd de badeendjesrace gehouden. Je koopt een lot, het nummer van dat lot wordt gekoppeld aan een badeendje en al die badeendjes worden op een mooie dag losgelaten in een gracht en vervolgens opgestuwd door brandspuiten. Tot de finish, in de volgende gracht.  De eendjes die het eerst over de finish gaan winnen voor degene met hún lotnummer een prijs. Het is altijd een superleuk gezicht en als je in de buurt van de finish zit, is het nog spannend ook. Dit jaar hadden we ook een paar loten (opbrengst voor een goed doel), maar jammer genoeg konden we niet bij de race zijn. En juist deze keer heeft een van onze eendjes gewonnen. Leuk leuk leuk!
Nu weet ik  heus wel dat men een gegeven paard niet in de bek moet kijken. Echt waar, maar van de gewonnen prijs: een voetverzorgingspakket worden we niet koud of warm. Het zijn 'travelstockings to prevent leg swelling and to prevent travel thrombosis'. We mochten de maat opgeven  en daarbij kwam nog een spray voor het een of ander. Heel lief van het bedrijf hoor, dat wel. Maar zooooo saai.
(Op mijn twaalfde won ik een rollade, toen begon het al dus. Ik zou zo graag eens iets echt leuks willen winnen, geen handdoeken, rollades of voetverzorgingspakketten)

Today

Doe maar: Believe in today. Want: your life is now. (Deze foto maakte ik in de IJ-hallen.)

Compliment

Met tegenzin ging ik vanmorgen hardlopen. Eerst had ik het vanuit mijn bed horen regenen en hoefde ik niet, maar ja, het klaarde op en werd prachtig, dat zag ik ook vanuit mijn bed. Dus moest ik van mezelf.  Met tegenzin. Op een sukkeldrafje.
Toen kwam mij een man tegemoet, met een hond. Werd ik nog chagrijniger van, want je weet nooit wat zo'n hond gaat doen. Maar deze baas had zijn hond gelukkig goed onder controle. Hij (leeftijd van mijn oudste zoon, jaar of dertig) stopte en zei: 'Ik neem mijn pet voor u af mevrouw!'. En dat deed hij, hij nam zijn pet af en maakte een buiging.
Zo leuk!!! Ik heb daarna superlekker gelopen. Echt waar!

Ongewoon

Els had gisteren een stukje over alternatief gebruik van bijv. een wafelijzer. Hier. Geen wafel erin, maar aardappelpuree. Ik vind dat soort dingen altijd leuk om te lezen of te zien. Ik houd ook erg van recycleblogs enzo. Maar zelf zou ik het niet doen. Dat wafelijzer dient voor wafels en niet voor puree.
Aansluitend was ik gisteren geschokt toen echtgenoot aan tafel vertelde dat de biefstuk die hij had gebakken gekocht was bij de Hema. Biefstuk... bij de Hema. Dat klopt gewoon niet. Ik bedoel ik koop mijn onderbroeken ook niet bij de slager.
Ik kreeg gelijk, de biefstuk was niet lekker. Laat de Hema zich  bij de rookworst en de onderbroeken houden en bij  heel veel meer leuke dingen, maar geen biefstuk!

Traag

Vandaag ben ik traag. Ik kon mijn bed niet uit, heb NIET hardgelopen, zit een beetje duf te doen en ben niet vooruit te branden. Zo traag als dikke stroop door een trechter. Ik heb deze week wel vier dagen gewerkt en drie avonden gecollecteerd (Alzheimerweek), dat wel. Maar dat kan toch eigenlijk deze sloomheid niet verklaren. Bah, word ik er ook nog sikkeneurig van...

Panpoen

Dit stond op de voorkant, en dit op de achterkant:

Dit is natuurlijk niet een recept van mezelf. Het is een heus stappenplan. Voor het maken van PANPOEN..., ja eh panpoen wat eigenlijk? Je snapt dat ik deze week aan het werk was. Op mijn school wordt nogal vaak gebruik gemaakt van een stappenplan voor het een of ander. Of van picto's. En wees eerlijk,  duidelijk is het wel. Ik vond het recept in de gang en weet dus niet precies waar het vandaan komt. Met de klas waar ik deze week inviel heb ik pompoenen uitgehold en uitgesneden als lampion of als lichtje voor Sint Maarten a.s. zondag. (Briefje aan mezelf: snoep kopen.)Maar niemand herkende het briefje. En dan een kilo suiker???? Het lijkt me niet bijzonder smakelijk. Je weet het niet, je weet het niet...



De donkere kamer van Damocles

De bedoeling van de tekst op deze boekenleggertjes ontgaat me. Wie dit leest is goed? Of slecht? Ik snap het echt niet.
Voor de actie Nederland Leest is dit jaar gekozen voor een van mijn favoriete boeken: De donkere kamer van Damocles van W.F. Hermans. Ik schrijf een c in Damocles, want in mijn uitgave (uit 1967) werd het met een c geschreven. In de uitgave die je nu gratis in de bibliotheek kunt krijgen is het Damokles geworden. En die boekenleggertjes krijg je er bij. Wat boek betreft kun je kiezen uit een rood of een groen exemplaar. Kiezen kan ik niet, dus ik heb ze maar alle twee meegenomen. Legaal hoor, we zijn allebei lid van de bibliotheek. En zo kan ik er toch mooi twee kinderen mee verblijden.
Zelf kreeg ik het boek na mijn eindexamen,  het was het eerste boek in mijn 'grotemensen' bibliotheek. Het tweede boek weet ik trouwens ook nog. Dat was 'Vrouw en vriend' van Anna Blaman. Dat kocht ik zelf en ik vond die twee boeken buitengewoon interessant staan naast alle kinderboeken.
Ik vond en vind De donkere kamer een mooi boek. Op de middelbare school moest ik een scriptie maken over een schrijver en dat werd W.F. Hermans. Voor die scriptie heb ik veel van Hermans gelezen. 'Moedwil en misverstand' o.a. en 'Nooit meer slapen'. En een boek waar ik helemaal niets van snapte. 'De God Denkbaar Denkbaar de God' was dat. Ook later heb ik Hermans altijd 'bijgehouden'. Een tijd geleden heb ik die scriptie nog eens helemaal doorgelezen en heb ik versteld gestaan over wat ik als 16-jarige allemaal dacht te weten en dus opschreef. De scriptie zag er wel prachtig uit, gebonden in zwart en getypt op m'n oude typemachine. Ik heb er ook een heel goed cijfer voor gekregen. Maar nu, terugkijkend, weet ik dat ik beslist veel te jong was voor het meeste Hermanswerk. Sowieso voor de meeste boeken die toen gelezen moesten worden.

Collecte Alzheimer Nederland

- Nee, ik geef niks aan de deur - U gelooft het niet, maar ik heb niets in huis - Misschien wilt u morgen nog wel even terugkomen - Ik heb al gegireerd - Ja, dat moet wel hè - Nee, dat doe ik niet, maar veel succes vanavond - Nou natuurlijk, Alzheimer is vreselijk - Ja en dan geef ik eigenlijk iets voor mezelf - Is hard nodig, goed van u - Uiteraard - Nee - Ja ik hoorde er net over op de radio - 't Is niet veel, maar alle beetjes helpen - Even aan mijn man vragen - 't Is een lijdensweg, mevrouw, ik heb het al twee keer meegemaakt - Alzheimer??? - Ik zit te eten, maar vooruit - Nee, ik zit te eten - Ik heb alleen groot geld - Vandaag niet - Echt wel - Natuurlijk - Nou en of en van harte - Wat is dat papa?

Love Jack Nicholson

Hier moet ik echt zo om lachen:

IJ-hallen, Rommelmarkt

De rommelmarkt in de IJ-hallen is echt gigantisch. En in deze tijd van het jaar grotendeels binnen. Het was er ook binnen koud. Die hallen zijn groot en tochtig. Niet dat ik er last van had hoor, maar de verkopers die de hele tijd achter hun kraam zitten wel, leek me.
Je kunt er werkelijk van alles vinden en er zitten wel wat 'echte' handelaren, maar niet veel gelukkig.
Mijn oogst bestond gisteren uit dit sjaaltje en drie superlieve kleine zakdoekjes met ouderwetse kinderliedjes erop. Jullie zien vast wel welk liedje op het onderste zakdoekje staat afgebeeld. Ook een soort cultureel erfgoed dacht ik zo. Onze kleindochter moet die liedjes gewoon leren, terwijl ik haar neusje snuit.
En het sjaaltje is voor mezelf. Totale kosten 1 euro en 50 cent.
Ik kocht ook nog voor 1 euro een schattig babyjurkje en een rompertje. Z.G.A.N.

Nb.: De IJ-hallen in Amsterdam Noord,  zijn zeer goed met het openbaar vervoer te bereiken. Je stapt achter het Centraal Station op de pont, dat is trouwens een leuk tochtje en dan is het nog niet eens vijf minuten lopen. Prima te doen dus, maar dan moet die trein wel rijden en dat was gisteren op de terugweg weer eens niet het geval. Maar daarover een andere keer misschien. Als de ergernis gezakt is!

Handwerken

Het patroon dat ik zocht, heb ik niet gevonden. Maar met een hele grote stapel geleende Ariadnes had ik een leuke middag. De oudste bladen waren uit 1967 en de modernste uit 1987. Het was echt leuk, ik zag mezelf steeds zo'n beetje terug in de jaargang waar ik in zat te bladeren. In 1967 deed ik eindexamen. En ik had dan wel nooit een gehaakt jurkje zoals op de foto, maar kniekousen droeg ik wel degelijk. Witte! In 1987 had ik drie kinderen. Al die jaren vond ik handwerken iets vreselijks. Behalve dus borduren, dat deed ik tijdens de zwangerschappen en daarna ook nog wel eens.
En wat altijd gezegd wordt, werd hier maar weer eens bewezen: alles komt op een bepaald moment weer terug. Je hebt het een hele tijd vreselijk gevonden en dan opeens wordt het weer leuk. Niet alles, maar toch wel veel.
En nu maar weer verder op zoek naar een leuk babymerklapborduurpatroon. (Galgje?)

Barbie

Is dit niet leuk? Ik zou willen dat ik zoiets nou eens zelf had bedacht!

Maar dat heb ik niet, ik vond het hier.

Ard Schenk

Wow!!! Ard Schenk, ARD SCHENK, aan het schoonrijden op de schaats. Dat is nog eens wat anders dan hardrijden. Hij wordt ambassadeur van het schoonrijden. Het doel is schoonrijden promoten omdat het een perfecte manier is om tot op hoge leeftijd actief te blijven in de schaatssport. En hij steunt zo ook  de nominatie van het schoonrijden tot cultureel erfgoed van Unesco. Hij is 68, mijn idool en ik vind het zo leuk dat hij dit doet. Wow!!! ARD SCHENK!

Bambi

Een paar keer al heb ik een Feline in de klas gehad. De ouders waren ongetwijfeld geïnspireerd door de film of door het boek toen ze de naam bedachten. Ik had het boek nog nooit gelezen. Ja, als kind had ik er een  kartonnen boek van, een stuk of zes dikke bladen. Maar het echte verhaal las ik nooit. Tot ik een paar weken geleden dit boekje meenam uit de kringloop. Twintig cent en zo te zien nooit gelezen. Felix Salten schreef het verhaal en het werd voor het eerst gepubliceerd in 1923. Eigenlijk houd ik helemaal niet van boeken waarin dieren kunnen spreken, maar dit boek... ja, in dit boek kan ik het hebben. Bambi's leven, zijn liefde voor de natuur en voor Faline ( dus niet Feline), het komt allemaal heel mooi over. Daarbij komt dat er in deze uitgave op vrijwel iedere bladzijde superlieve kleine tekeningetjes staan, gemaakt door Hans Bertle. Geen miskoop dus.

Zo en dan ga ik nu nog even kijken in Jody en het Hertenjong en dan heb ik het wel weer even gehad hoor, met herten.

Herten

Overal zie je ze: herten, hertjes. Op rommelmarkten, in winkels, als broche of als bedel, als lampje, op een kussen, op t-shirts, op tassen. Noem het en er staat een hertje op. Wel leuk en schattig hoor, dat wel. Maar hoe zou dat nou toch zo komen ineens? Of heb ik wat gemist en barstte het er altijd al van?