Kokossoep

We kregen eters en ik wilde eigenlijk iets Vietnamees maken. Ik had één keer in Vietnam een werkelijk verrukkelijke PHO gegeten, met kokosmelk en zoiets had ik bedacht als voorafje. Op zoek naar een recept dus. Blijkt die soep blijkt helemaal niet Vietnamees te zijn, maar uit Thailand te komen. Toen ik daarachter kwam, had ik er al zo'n zin in, dat we dus Thaise soep aten. Niks PHO, maar wel erg lekker. Zo lekker dat ik het recept hier vermeld. Men neme:

* 1 kipfilet
* 1 stengel citroengras (ik had het nog nooit  gezien, maar gewoon bij AH vond ik het)
* 1 klein pepertje
* 2 pakjes kokosmelk (200 ml elk)
* beetje koriander voor de garnering
* 3 eetlepels visolie ( we hebben in Vietnam een fabriekje bezocht waar visolie werd gemaakt)
* 2 eetlepels citroensap
* theelepel suiker.

Eerst de kip gaar koken in 5 dl water met 1 kippenbouillonblokje. Dan het onderste deel van de stengel citroengras heel fijn snijden en met het ingesneden overgebleven stuk mee laten trekken. Zo ook het fijngesneden pepertje. Dan de kip er uit en in hele kleine reepjes snijden. Ondertussen de kokosmelk al roerend opwarmen, visolie, citroensap en suiker erbij en vermengen met de bouillon. Kip er weer in en klaar!
Hoe simpel kan het zijn. Ik ben nooit zo tevreden over mijn eigen kookkunsten, maar dit vond ik echt heerlijk en echtgenoot en onze gasten ook.

De foto's zijn natuurlijk van dat visoliefabriekje in Vietnam.

Het schijnt zeer gezond te zijn, visolie.

I don't want to live on the moon

Soms heb je dat hè, dat er een liedje in je hoofd zit, maar je kunt het er niet uit krijgen. En je denkt en je denkt... en soms ben je er bijna, maar het komt niet.
Dat had ik gedurende de reis. Een liedje uit Sesamstraat en ik wist slechts één regel. Ik ben zelfs zo ver gegaan om het aan wat reisgenoten te vragen, maar ja die waren ook allemaal de Sesamstraatperiode ver voorbij en niemand die het wist.
Thuis vroeg ik het dochter en die wist het natuurlijk. Zij vindt dat liedje ook super en zingt het vaak voor Anna. Ook  toen ze zwanger was zong ze het en Anna wordt er altijd rustig van. Sowieso vindt Anna het heerlijk om 'gezongen te worden'. Ik zing bijv. vaak Donna, Donna, een oud 'kampvuurnummer', maar dan met een geheel eigen tekst en ipv. Donna natuurlijk Anna.
Maar goed, sindsdien zit het liedje dat ik maar niet kon verzinnen, verankerd in mijn hoofd. En omdat ik het zo'n prachtig liedje vind, laat ik het hier ook maar even horen. Er is ook een Nederlandse versie, maar ik vind de Amerikaanse versie mooier:

Springsnow

Toen Lidwien op Facebook meldde dat zij een wandeling aan het maken was van 8,5 kilometer in Amsterdam getiteld 'Catch the Springsnow', werd ik nieuwsgierig. Ik zocht het op en het blijkt dat lentesneeuw een fenomeen is. De 75.000 (!) iepen in Amsterdam verspreiden hun zaadjes. Bij mooi weer en een windje, zweven, dwarrelen en wervelen die zaadjes door de lucht: springsnow.
Wel, gisteren hadden we mooi weer en een windje te verwachten en dus gingen we de route niet lopen, maar fietsen.
We begonnen bij Eye. Daarnaast is als een eerbetoon aan DE boom van Amsterdam een iepenarboretum aangelegd, met alle 32 in Amsterdam voorkomende iepen. Zo leuk en een prachtig plekje daar aan het IJ.

Daarna gingen we naar het Tolhuis, vlakbij, om de imposante Tolhuisiep uit 1906 te bewonderen. Heel vaak waren we daar langs gereden, maar de boom was ons helaas niet eerder opgevallen. Nu wel. En ja hoor, het sneeuwde.

We staken over met het pontje en fietsten langs het station, de bibliotheek en het Nemo naar het terras van Hannekes Boom. Daar hebben we heerlijk gezeten, een broodje gegeten en natuurlijk de iepen bewonderd.

Toen hadden we nog maar een heel klein stukje van de route afgelegd (we waren ook nog een flink stuk verkeerd gereden) , maar we moesten het al opgeven vanwege een andere afspraak. Met onze kleindochter!
Maar superleuk, we gaan de route zeker nog eens afmaken. Dan zullen we de hoogste en de scheefste en de oudste zien. En een iep in een grachtentuin,  om dan te eindigen in de Hortus Botanicus.

En dan nog dit: de Amerikaanse schrijver John Green raakte tijdens zijn verblijf in Amsterdam zo onder de indruk van de lentesneeuw, dat hij het fenomeen verwerkte in zijn boek: Een weeffout in onze sterren. Het boek wordt dit jaar verfilmd.
Je snapt natuurlijk wel welk boek ik straks ga aanvragen in de bieb!

Amsterdamse kruisjes

Wat is Amsterdam toch een geweldige stad! Altijd wat te zien en te beleven. Ik moet wel zeggen dat ik een echt stadsmens ben. Ik hou ook van andere steden, Dordrecht bijv. mijn geboortestad. Ik kom graag in Den Haag en in Rotterdam.  Ons eigen Hoorn is ook helemaal niet gek. Ik vind Deventer leuk en Zutphen en Leiden en en en en...

Maar eerst maar eens even een paar Amsterdamse kruisjes:

Wat de drie witte Andreaskruisen (misschien) te betekenen hebben, kun je hier lezen: klik

Count your blessings

Lijkt me een mooi begin van deze maandag.
En dan volhouden hè, de hele nieuwe week!

Tunnelrat

Jaren geleden las ik dit boek: Tunnelrat. Van Michael Connelly. Het boek verscheen in 1992 en ik denk dat ik het ook in die tijd heb gelezen. Het was het eerste boek waarin Harry (Hieronymus) Bosch de hoofdrol heeft. Er zouden nog veel boeken volgen met Harry Bosch en ik heb ze allemaal verslonden. Dat zegt al wat hè en ik heb ze ook allemaal gekocht, dat zegt nog meer. Toch is niet alles blijven hangen en dus ben ik dit boek opnieuw aan het lezen. Voordeel van ouder worden: sommige boeken kun je met gemak opnieuw lezen, haha. Maar dit terzijde.
In Tunnelrat wordt een dode man ontdekt in een rioolbuis. De dode blijkt Billy Meadows te zijn, een mede-'tunnelrat' van Harry Bosch in Vietnam. Samen vochten ze in een afschuwelijke ondergrondse oorlog. En Harry Bosch die de zaak moet onderzoeken moet weer, net als toen in Vietnam, zien te overleven.

Ik herinnerde me het boek omdat we in Vietnam in een gebied waren waar die ondergrondse tunnels lagen. Ze liggen trouwens in het hele land, aangelegd in diverse oorlogen en uitgebreid door de Vietcong. Wij keken in het Cu Chi gebied. We zagen hoe smal die tunnels waren, we zagen dat ze in soms wel drie verschillende niveaus waren aangelegd. Er waren commandoposten, hospitalen, keukens. We zagen hoe de ingangen verborgen waren. We zagen wat voor afgrijselijke hindernissen er in aangebracht waren.  En de mensen van de groep die dat wilden mochten er even in. Ik wilde niet, vanuit de gedachte dat ik toch nooit zou kunnen ervaren hoe het in werkelijkheid was. En eigenlijk ook omdat er, hoe sober dan ook, toch een beetje een pretpark-idee ontstond: ga op de foto met je hoofd uit de ingang van zo'n tunnel. Dat vond ik niks, helemaal niks.

De mensen die echt in die tunnels leefden en werkten... wat moeten die het zwaar gehad hebben. Vietnamese mannen en vrouwen, wat een verschrikkelijk leven.
En aan de andere kant, Amerikaanse soldaten die moesten proberen de gangen te blokkeren, onklaar te maken enz. Zij waren de tunnelratten. Ze moesten in zo'n tunnel kruipen en de strijd met de Vietcong aangaan. De kans op overleven was gering en dus werd er gebruik gemaakt van vrijwilligers. Vaak kleine, tengere mensen van Puerto Ricaanse afkomst. Maar niet altijd.

P.s.: Je ziet dat ik nog niet klaar ben met de verwerking. Af en toe zal Vietnam hier weer terug komen. O.a. daarom heb ik een blog.

Boudewijn de Groot

Toen wij -tamelijk laat- hoorden dat Boudewijn de Groot zou stoppen met grote tournees, leek het ons goed om nog één keer een optreden bij te wonen. Maar alles was overal uitverkocht. Behalve in Haarlem in de Philharmonie. Daar kochten wij dus kaarten voor, de laatste avond. We verheugden ons er op, want alle concerten die we tot nu toe bijwoonden waren super!

Maar deze keer viel het tegen. En dat kwam niet alleen doordat we zeer slechte plaatsen hadden. Zijbalkon rij 1, dat klinkt toch niet slecht, maar we konden het podium nauwelijks zien. Ja als we voorover gingen hangen over de railing, maar dan zagen andere mensen weer niks. Staan was ook geen optie.
Ik heb voor de pauze op een stoelverhoging gezeten. Een soort knalroze afwasbak (zie je me zitten, er werd voor mijn gevoel meewarig geglimlacht, maar hee, dat kan ik hebben), helaas hielp het niet.
Dan krijg je toch een beetje de pest in. Zo'n kaartje kost wel 33 euro. We konden niet met de trein, dus er kwam ook nog flink parkeergeld bij. Ik heb na afloop geprotesteerd, ben benieuwd of we er nog iets van horen.
Wat nog erger was: ik vond het niet zo goed. De eerste liedjes waren onverstaanbaar, zelfs voor iemand als ik die toch zo'n beetje alles van Boudewijn de Groot uit haar hoofd kent. Stem niet zo goed als anders. Alles een beetje afgeraffeld naar mijn idee.
Daar staat tegenover dat de muzikanten geweldig waren. Allemaal, maar speciaal de violiste Monique Lansdorp. En dat Ernst Jansz een prachtig nummer deed.
Boudewijn de Groot heeft besloten om -wegens groot succes-  nog een jaar door te gaan. Volgend jaar is pas de allerlaatste avond. Daar zullen wij niet bij zijn. Ik hou me voortaan maar bij de platen en cd's.
Omdat ik natuurlijk wel fan blijf, tot in alle eeuwigheid, hier een liedje dat hij zong met zijn dochter Caya en waarvan ik altijd hoopte dat hij het nog eens zou zingen. Is niet gebeurd, dus dan maar hier:

Anna



Anna, 22 mei 2013



Omdat opa en oma weer thuis kwamen, kreeg Anna haar feestjurk aan. Maar volgens dochter 'piekte' ze te vroeg, en moest helemaal verschoond worden. Deze jurk zagen we dus alleen op foto.  Niet dat het ook maar iets uitmaakt, ze is geweldig, wat ze ook aan heeft. Ik heb haar erg gemist. Dat warme lijfje, hoe ze kijkt en ruikt. Nou ja, alles. Dochter was zo lief om dagelijks foto's en video's te whatsappen in 'het Annajournaal', dus ik vond haar qua uiterlijk niet zo erg veranderd. Maar wel in wat ze doet. Ze klétst. Zo leuk al die geluidjes die ze maakt. En ze lacht nu echt voluit. Een stralende lach, heel dat koppie glimt ervan. Dochter en Anna kwamen gelijk met ons bij ons huis aan. Weg vermoeidheid. Daar was Anna!!



Vrouwen van Vietnam

Het zit er op, drie weken vakantie in Vietnam. Nou vakantie is eigenlijk het juiste woord niet. Vakantie is voor mij luieren, niks doen. Dus ik zou beter kunnen zeggen drie weken rondreizen in Vietnam zitten er op. We begonnen in het noorden, in Hanoi en eindigden in het zuiden, in Ho Chi Minhstad. Die stad wordt door iedereen trouwens Saigon genoemd, maar er is maar één district dat echt officieel nog Saigon  heet.
Enfin in die drie weken reisden we meer dan drieduizend kilometer en ik denk dat we (mede door een enthousiaste reisleider) een heel aardig beeld van het land hebben gekregen. Ik heb meer dan 2000 foto's h gemaakt,  want Vietnam is misschien niet het allermooiste land ter wereld, maar het is wel overal interessant en bijzonder. En trouwens er zijn ook prachtige delen bij hoor, de kust is heel mooi. Ik had nog nooit rijstvelden in het echt gezien en die vond ik ook mooi, qua landschap. Maar ja, ik raak altijd het meest geboeid door mensen en kinderen.
Ik had wel iedere dag uitgebreider willen bloggen, maar daar is echt geen tijd voor. We stonden vaak om vijf uur op en vertrokken dan naar de volgende bestemming om zeven uur. Dus dan ben je 's avonds ook niet tot heel veel meer in staat.
Gedurende de reis heb ik heel vaak gedacht aan de Vietnamese vrouwen. Zo'n land, met zo'n langdurige oorlog en o.a. daardoor grote armoede. De vrouwen moeten wel krachtige, sterke vrouwen zijn. En als je ze ziet, weet je dat dat ook echt zo is. Daarom hier wat vrouwenfoto's, allemaal gemaakt op de laatste dag

Agent Orange

In het oorlogsmuseum in Saigon hangt deze foto. Op het eerste gezicht ziet het vrij normaal uit: een moeder met haar dochter.  Maar het is niet normaal. Deze moeder kreeg twee blinde dochters nadat haar man blootgesteld was aan Agent Orange, een ontbladeringsmiddel.  De Amerikaanse oorlog heeft aan circa 2,5 miljoen Vietnamezen het leven gekost en grootscheepse schade toegebracht aan het land. Veel Vietnamezen raakten op gruwelijke wijze verwond door onder andere het gebruik van chemische middelen. Daarbij komt dat nakomelingen van de Vietnamezen, die in de met chemische middelen bestookte gebieden leefden nog steeds (klein-)kinderen krijgen, die lichamelijk gehandicapt worden geboren en ernstig mismaakt.
Nadat we het hele museum hadden bekeken zagen we beneden in de hal een groepje van deze mismaakte mensen die door het maken en verkopen van parelfiguurtjes aan de kost proberen te komen. Er zijn tehuizen voor  kinderen, maar er is altijd geld te weinig.
Amerikaanse bedrijven die zich in Vietnam willen vestigen mogen dat, maar moeten eerst een bedrag betalen ten behoeve van de verzorging van Agent Orange slachtoffers. Starbucks heeft dat pas gedaan. En KFC al langer geleden. Maar MacDonalds bijv. wil dat niet doen.

Helmen

 

Deze stad is zo gigantisch druk, dat kun je je niet voorstellen. Er schijnen vijf miljoen brommertjes of scooters rond te rijden!

 

 

Met twee, met drie, met vier en soms met vijf zitten ze er op. Baby's tussenin geklemd of in een bamboe stoeltje. Als je over moet steken is dat tamelijk eng. Maar ze letten heel goed op. Eigenlijk gaat het tamelijk gedisciplineerd.

En allemaal hebben ze een helm op natuurlijk.

 

 

 

Piccolo

De piccolo's zijn verbaasd en verheugd als je vraagt of je een foto mag maken. Ze denken dat je vraagt of ze jou even willen fotograferen. En als dan blijkt dat dat nou juist niet de bedoeling is moeten ze erg lachen of ze checken bij hun collega's of het wel kan.
Ik vind het leuk. We zagen vandaag het oorlogsmuseum en dat was heftig. Heel heftig.
Dus nu even wat vrolijker uniformen!

Culemborg

We waren eens op reis in een ver land en ik had erg de neiging om allerlei souvenirs aan te schaffen. Een van onze reisgenoten vertelde toen dat zij en haar man,  als ze iets wilden kopen, tegen elkaar zeiden: ' Hoe zal het in Culemborg staan?'.
Dat hebben wij er in gehouden. 'Hoe zal het in Culemborg staan?' is een standaard uitdrukking geworden. En het helpt!
Het heeft ons al vaak behoed voor overbodige aankopen, waarvan je je thuis afvraagt wat je er in zag. En waar je gedacht had het te plaatsen.

Echt iets leuks hebben wij overigens hier nog niet gezien. En dus hebben wij alleen een klein tegeltje voor ons kitscherige muurtje met allemaal erg lelijke tegeltjes gekocht. En daar zal het waarschijnlijk wel bij blijven.

 

 



Foto's

Ik blijf maar fotograferen, de hele dag door en dan moet mijn batterij dringend worden opgeladen.
's Avonds zet ik alles al op mijn laptopje en zie ik meteen wat weg kan en wat moet blijven. Ik sorteer alles meteen een beetje, maak mapjes, bijv. een mapje lampions, een mapje Ho Chi Minh, een mapje hartjes  enz. En bij de foto's van bezienswaardigheden schrijf ik er meteen al bij wat en waar. Want het is allemaal zo overweldigend dat ik het maar liever meteen organiseer als het nog vers is. Ja, het zou echt een ramp zijn als mijn fototoestel stuk zou gaan of kwijt zou raken.
En iedere dag blijkt dat ik weer de meeste foto's heb gemaakt van kinderen. Dat mapje puilt echt uit. Daarom hier nog maar een keer een kleine selectie.

 

 

 

Ik vraag bijna altijd of ik de foto mag maken en gelukkig mag het bijna altijd. Maar de laatste maakte ik totaal onverwacht en ik schrok er zelf van. Gelukkig moest de moeder van de twee jongetjes er erg om lachen en de mannetjes zelf ook toen ik ze de foto liet zien.

 

Liefde

Onze reisleider vertelt ons dat er in Vietnam geen haat tegen de Amerikanen is. Niet vergeten, maar wel vergeven. Dat is natuurlijk maar een mening, maar ik heb de indruk dat het wel klopt.
En de liefde die bloeit. Ook in Vietnam. Of je nou verliefd bent...

 

Of je bent net getrouwd

 

 

Of je bent misschien wel op huwelijksreis zoals Loes en Lars

 

 

Tja, dat maakt natuurlijk helemaal niks uit.

 

Ik moet wel zeggen dat ik slotjes aan bruggen heb gezien in Rome, in Moskou, in Madrid en ik vergeet vast nog wel een paar steden. We hebben zelf ook een paar slotjes opgehangen o.a. aan de Tower Bridge, maar aan een bruggetje in Vietnam, nee daar had ik het nooit verwacht!

 

 

My Lai

Nog steeds vallen er slachtoffers door de Amerika-oorlog. Gisteren maakten we een fietstocht en kwamen langs deze vijf graven. Vijf broers die op het land werkten en getroffen werden door een mijn die daar nog lag.

Verder zien we steeds wel dingen van de oorlog. Een oorlogskerkhof zoals wij dat ook kennen, maar dan met wierookstaafjes en Vietnamese namen. Of geen namen, omdat de soldaten niet konden worden geidentificeerd.

Vandaag bezochten we My Lai. In de bus werden we er op voorbereid, we zagen een film van Kro-netwerk. Over het bloedbad van My Lai.

Een indrukwekkende film. Een Amerikaanse helikopterpiloot, Hugh Thompson keert na 25 jaar terug naar My Lai. Deze piloot redde 13 mensen en wilde een van die mensen, toen een jongetje van vijf graag terug zien. Dat lukte niet, het jongetje bleek vanuit een psychiatrische inricht

ing te zijn verdwenen.
Hugh Thompson, was een uitzondering. Als enige stond hij op tegen de luitenant die het bevel voerde en dus de aanstichter van het bloedbad was.  De Amerikaanse soldaten drongen het gebied binnen om de dood van hun strijdmakkers te wreken. Zij slachtten vijfhonderd Vietnamese burgers af, van wie de helft vrouwen en kinderen. Dit bloedbad van My Lai bleef ongeveer een jaar geheim. Daarna werd er toch over gepraat en o.a. daardoor kwam het dat de mening over de oorlog in Amerika ging veranderen.
Heel bijzonder was het om naar die film te kijken. Het landschap op film te zien en ,naar buiten kijkend, in het echt.
Daarna zagen we het kleine museum met heel veel foto's van de slachting. Gemaakt door een oorlogsfotograaf die mee was met het leger en er veel aan heeft verdiend. Buiten een monument en wat overblijfselen.
Ik was erg onder de indruk en zat maar steeds te bedenken wat ik in die tijd deed. In maart 1968. Ik was zestien en waarschijnlijk druk bezig met leren voor mijn eindexamen.
Op de grote gedenksteen waar de namen van de slachtoffers op staan, zag ik drie zestienjarigen.

Ho Chi Minh haar!

 

Een paar meisjes stonden nog net niet naar me te wijzen, maar wel uitgebreid te giechelen en

 te praten. Een van hen kwam naar me toe. 'Ze zeggen dat u Ho Chi  Minh haar hebt' zei ze zachtjes. Hmm... Ho Chi Minh haar. Ik weet niet of ik kijkend naar 's mans sik, daar nou zo blij mee moet zijn.

Ho Chi Minh wordt hier nog wel steeds bewonderd en vereerd. Dus ik heb maar besloten het als een

compliment te beschouwen. Ik lachte daarom vriendelijk terug. En misschien moet ik toch maar eens een verfje overwegen.

 

Kookles in Vietnam

Nou eerst ga je  onder leiding van de kookjuf naar de markt om de ingredienten voor je kookles aan  te schaffen. Alles op het gebied van groenten en kruiden. Heel leuk en leerzaam. Vlees en vis waren al eerder gekocht, toen alles nog fris was. Gelukkig, want anders had ik geen hap gegeten.

 

 

 

 

 

 

 

En dan ga je koken. De recepten heeft de juf met behulp van Google al zo

 goed mogelijk vertaald.En ook de bereidingswijze. Als alles klaar is,ga je samen lekker eten. Het was verrukkelijk. Het eten is hier sowieso erg lekker, veel groente,  vis en kruiden. Als ik weer thuis ben ga ik deze recepten zeker nog eens maken. Samen met Frits. Wij waren de enige deelnemers aan de kookles en hebben in volledige harmonie gekookt. Dat is op zich al een wondertje.

Hotel

 

 

We reizen van Noord-Vietnam naar Zuid-Vietnam en dat betekent dat we aardig wat verschillende hotels meemaken. Soms zijn ze ok, soms wat minder. In het hotel waar we nu zijn bijv. overstroomt het badkamertje als we douchen. Ook de kamer dreigt onder te lopen, dat voorkomen we  door een rode badmat in te zetten. Vervolgens melden we het euvel bij de receptie waar twee allerliefste meisjes de scepter zwaaien en ons beloven dat er meteen naar gekeken zal worden. En dat gebeurt ook. Er zal ergens een verstopping  zitten die opgeheven wordt, want hoera, het water loopt weg. Volgende dag hetzelfde liedje. Maar het ergert me niet. Want iedere avond krijgen we een schattig rolletje papier met een touwtje er om heen bezorgd in de kamer, met daarop een klein verhaaltje. Aan de ene kant in het Vietnamees, aan de andere in het Engels. Maar wel tamelijk onbegrijpelijk Engels. Met zinnen als ' She often followed his father is Vien'  en steevast eindigend met The End- Have a good night! Dat is toch super? En ze hebben ook nog eens een airco die werkt!

Rijstoogst

 

Wij eten thuis best vaak rijst. Maar ik moet zeggen dat ik niet vaak stil sta bij de produktie van rijst. Aangezien de rijst hier op sommige plaatsen rijp is en 80 % van de bevolking werkzaam is in de rijstbouw, sta ik er nu wel even bij stil. Veel, heel veel wordt handmatig geplant en handmatig geoogst. Maar hier werd gebruikt gemaakt van een ' machientje'.

 

 

Ik heb ook foto's van het handmatig oogsten, maar die zal ik later nog laten zien. Hoop ik.

En dan nog mijn leukste foto van de dag. Deze man stond net als wij te kijken en hij vond het prima dat ik hem op de foto nam. Ondertussen liepen zijn buffels weg, maar hij werd niet boos en rende er verrassend snel achterna.

 

 



Hurken

 

Dat moet je eens een tijdje proberen, op je hurken zitten.Op je platte hurken bedoel ik dan he. Ik kan het met geen mogelijkheid. Maar ze doen het hier allemaal, oud of jong, maakt niet uit. En zeer langdurig. Heel soms zie ik een klein krukje erbij, maar meestal niet.