Schoon

'Schoon' is het thema deze week bij Els (van Stuur een Foto).
Nu heb ik bij mijn afbeeldingen een mapje, getiteld 'Was'.
Daar zitten precies 54 foto's in van wassen en wasjes.
Beetje raar natuurlijk, maar ik kan er niets aan doen. Ik moet die foto's gewoon maken.
Wasjes in Marrakech, in Barcelona, in NewYork en Amsterdam Noord heb ik.
Wassen in Enkhuizen en in Zutphen. En ook nog een aantal onbekende wasjes, had ik niet genoteerd waar ik de foto nam.
Maar van deze wel. Ik maakte de foto tijdens een fietstocht in het mooie West-Friesland.
Toch gaat het nu even niet om het landschap, maar om de was.
Deze (was)vrouw heeft een bepaald soort ordelijkheid. Kijk eens goed hoe alles hangt.
De handdoeken van groot naar klein en niet alleen de handdoeken.
En dan die acht witte onderbroeken. Eén voor iedere dag van de week natuurlijk, maar toen was de wasmachine nog niet vol. Dus stelde ze díe was nog een dagje uit.
Van een droger wil ze niks weten. Ze zou wel gek zijn, een was droogt nergens zo fijn als buiten en het is nog gratis ook.
In huis heeft ze trouwens ruimte genoeg voor als het even niet buiten kan.Haar man snapt er niks van. Als hij (in een noodgeval) de was op moet hangen, wordt er niks gesorteerd en wordt alles gewoon over een rek of een lijn gedumpt. Kreukelig en niet uitgeschud. Erg irritant vindt zij dat dan.

Ha, die vrouw (want het is zeker geen man) had zomaar Bettie kunnen heten.

Honderdduizend!!!

Soms kijk ik even naar de statistieken. De kijkcijfers, zeg maar.
En gisteren zag ik dat mijn blog inmiddels honderdduizend keer bekeken is. Dat vind ik superleuk natuurlijk, want honderdduizend (100.000), dat is best veel.
Ik weet heus wel dat er blogs zijn die veel en veel vaker bekeken worden. En blogs met veeeeel meer volgers. Maar hee, het is natuurlijk geen wedstrijd hè en ik ben blij met die honderdduizend 'pageviews'. Met jullie dus!

Die statistieken, dat is trouwens  leuk om te bekijken.
Zo zag ik dat er gisteren 153 keer is gekeken hier. En vandaag tot nu toe 23 keer.
Ik kan zien dat dit blogje, klik mijn best bekeken post is. Hoe dat nou precies komt? Waarschijnlijk omdat Google het om een of andere reden bovenaan heeft gezet. Zoiets vermoed ik.
Uit welke landen 'mijn' publiek komt, kan ik ook zien.  Veel Nederland, haha. Veel Amerika, maar ook aardig wat kijkers uit Oekraïne. Meer Oekraïne dan Canada. En dertig keer een bezoeker uit Maleisië.  Merkwaardig toch? 
Ik kan ook zien welke zoekwoorden gebruikt zijn om hier bij mij terecht te komen, dat vind ik nog het allerleukst. Deze week werd ik gevonden doordat iemand 'bakblik' googelde. Of betekenis ombra mai fu, kletzenbrood, mode 1976, tassen hert.
Huh? Tassen hert? Er staat me niks van bij dat ik daar ooit over geschreven heb.

Hoe dan ook, met zoveel pageviews vind ik dat ik de rest van de dag wel eens even op mijn lauweren mag gaan rusten.
Dus eh... Bedankt voor het kijken, een mooie dag gewenst en alvast een fijn weekend.

Anna

De allerliefste baby van de wereld.  Anna.  Achteenhalve maand is ze nu.
Ik hou me in hoor, want het liefst zou ik iedere dag een foto laten zien.
Wat gebeurt er veel en wat verandert alles razendsnel bij zo'n hummeltje.
Inmiddels kan ze staan en af en toe loopt ze geheel zelfstandig een paar wankele stapjes achter zo'n soort duwkarretje. Ze is nog hartstikke klein vind ik, dat maakt het zo grappig om te zien hoe ze daar nonchalant staat te chillen, met één handje losjes aan een tafelpoot.
Zeer actief is ze. Kruipend komt ze overal en razendsnel. En ze wil natuurlijk het liefst alles pakken wat nou juist niet zo geschikt is. Je moet haar echt heel goed in de gaten houden.
Vorige week heeft ze voor het eerst met haar moeder gefietst. Voorop zittend. In een heel verantwoord fietszitje. Wij hadden een soort ding dat je aan het stuur haakte en klaar. Dit is beter.  Ik kan niet wachten tot ik met haar kan gaan fietsen. Misschien volgende week.
Dat ze Hollands welvaren is, dat zegt iedereen en dat is ook zo. Gelukkig maar.
Ze lijkt nog heel kaal, maar op dat kale bolletje zie je dat de haartjes heel dicht ingeplant zijn.
Het leuke van deze foto vind ik dat ze in de kinderstoel zit waar haar moeder en ooms ook in hebben gezeten. Alleen nu met een zitje er in en een blad er voor. Wíj wilden indertijd juist geen blad, zodat de kinderen gewoon aan tafel zouden zitten. Maar in Anna's geval is het blad toch wel heel handig, omdat de stoelhoogte niet overeenkomt met hun tafel.
Ook leuk:  het truitje dat ze draagt heeft mijn moeder - Anna's  overgrootmoeder-  nog gebreid. Daar kan ik dan echt van genieten.
De rijstwafel. Dat kregen onze kinderen ook niet. Wij hadden soepstengels. Maar daar zit teveel zout in wordt nu gezegd, dus de rijstwafel. Ik moet zeggen dat ik zo'n ding erg lekker vind. Anna ook zoals je ziet.

Lijnenspel

Zou je dit kunnen rangschikken onder het thema 'Lijnenspel'?
Ik denk het eigenlijk wel en dat komt mooi uit want 'Lijnenspel' is het thema deze week bij Stuur een Foto. Klik.http://stuureenfoto.wordpress.com/ 
Dit was weer een thema waarbij het moeilijk kiezen is voor mij, ik had zeker wel zes foto's die in aanmerking kwamen.
Normaal gesproken weet ik niet eens meer wat ik allemaal heb, maar omdat ik bezig ben met een supergrote opruiming, zie ik alles weer. Ik ben nu bezig met vakantiefoto's. Ik doe veel weg en ik weet zeker als ik over een paar jaar weer alles doorkijk dat er dan weer veel weg kan.
Deze foto maakte ik in 2012 in London.

Het licht van de zee

'Zomaar een mooi boek' zei mijn oude maatje van de boekenclub. 'En aan het eind moest ik een beetje huilen'.
Het licht van de zee is een dramatisch verhaal en ik kan je vertellen dat ik ook een beetje moest huilen aan het eind.
Dramatisch, maar niet sentimenteel. Je leeft erg mee met de hoofdpersonen Tom Sherbourne en zijn vrouw Isabel.
Zij wonen op een afgelegen eiland Janus Rock, waar Tom vuurtorenwachter is. Het is echt afgelegen, er komt slechts af en toe een boot met voorraden. Tom heeft net gevochten in de eerste wereldoorlog en komt op het eiland weer tot zichzelf. Helemaal als Isabel erbij komt,dan lijkt hun leven bijna paradijselijk. Tot hun grote geluk raakt Isabel zwanger, maar drie keer gaat de zwangerschap mis. En dan gebeurt er iets volkomen onverwachts waardoor de levens van Tom en Isabel totaal veranderen. Evenals de levens van een aantal mensen op het vasteland.
Ook nu wil ik niet vertellen wat er gebeurt. Het gaat over eenzaamheid en moed. Dat moet eigenlijk genoeg zijn. Een aanrader. Gewoon een mooi leesbaar verhaal.

Kleurig

Kleurig! In deze kleurige serie past deze foto.
Ik maakte hem op Terschelling. Je ziet dat het geen prachtig weer was, maar ook dat de zon af en toe doorkwam. We waren kletsnat geregend, op het kleine fietstochtje van het parkeerterrein in Harlingen naar de boot. Zo nat dat ik bij aankomst op Terschelling nog niet eens helemaal opgedroogd was. 'Dwarsdoorwaternat' noemde mijn vader dat. Maar verder ging het dus prima met het weer. En dat Terschelling een kleurrijk eiland is, dat zie je maar weer eens.






Els stuurde deze foto.
Ze maakte hem vorige week op de Noordermarkt in Amsterdam.
En hij past zowel in de serie als in de tijd van het jaar.
Leuk! Je vindt Els' blog hier: klik

Heb je zelf ook een kleurige foto? Mail me dan die foto en ik plaats hem hier ook, met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen!
bettievdgriend@hotmail.com

Sinterklaasje

Nu ik met enige regelmaat op mijn oude school ben, zie ik weer kinderen, zie ik weer andere gezichten, hoor ik weer eens wat en dat alles bevalt me uitstekend.
Zo zag ik in de aula een tijdschriftje getiteld 'JUF' met als ondertitel 'Ook voor meesters'.
Zo'n blad kijk ik dan natuurlijk even door, want ik had het nog niet eerder gezien. Er stond een klein verhaaltje in, van een juf. Of misschien wel van een meester.  Een soort prietpraat.

'We praatten in de klas over namen en het géven van namen' vertelt die juf.
'En dat ouders natuurlijk een hele mooie naam kiezen voor hun kindje. Waarop een kleuter reageerde: Oh, dus jouw vader en moeder vonden Juf wel een mooie naam!'. 

Wat me meteen herinnert aan ons eigen naamgeefverhaal.
Onze jongste zoon is namelijk geboren op 7 december. Dus het bedenken van een naam speelde nogal in de Sinterklaastijd dat jaar.
We hadden alle vrijheid bij het kiezen, want de opa's en de oma's waren bij de oudste twee kinderen al vernoemd. Alles was mogelijk.
Onze dochter - ze was toen bijna drie-  vond de naam voor het nieuwe kindje erg belangrijk. Ze dacht  heel goed mee en er werden heel wat suggesties gedaan. 
Uiteindelijk was ze er  uit. 'Sinterklaasje' dat leek haar het mooist, dat  zou het moeten worden.

We hebben het niet gedaan, onze jongste heet Dirk en ik denk dat hij ons daar wel dankbaar voor is.
En onze dochter? Die maakte op de peuterspeelzaal een klein mijtertje en dat heeft Dirk in de eerste weken van zijn leven heel vaak op zijn babybolletje gekregen.
Hadden we toch nog een klein Sinterklaasje!

Roodkapje 37

Dit is wel weer een heel fraai Roodkapje.
Een Russisch Roodkapje, ik gok uit de jaren vijftig.
Echt leuk. Ik kreeg hem van (ze wil niet dat ik haar naam vermeld) uit het noorden van Rusland.
En oh wat ben ik soms toch blij met Postcrossing.
Ik denk vaak dat ik er maar eens mee moet stoppen. Ik heb echt een belachelijke hoeveelheid kaarten gestuurd en ontvangen. Zoveel dat ik niet eens durf te zeggen hoeveel.
Maar ja dan komt er weer zo'n juweeltje of er is even een echt contact met iemand ver weg en dan vraag ik weer een adres. Post sturen en ontvangen blijft leuk.

Het Victoriaanse huis - John Boyne

Als er een nieuw boek van John Boyne verschijnt, wil ik dat onmiddellijk lezen. Dat komt door het eerste boek dat ik van hem las: De jongen in de gestreepte pyjama. Dat vond ik zo'n bijzonder boek, de Tweede Wereldoorlog, vanuit een totaal andere invalshoek. Verrassend.
En John Boyne heeft me ook verrast bij alle boeken die ik daarna van hem las. Ik vond niet alles even goed, maar in ieder geval wel origineel en goed geschreven.
Dit boek is ook weer heel anders. Het is gewoon een spookverhaal en je leest het achter elkaar uit. Een spookverhaal, dat zie je niet zo vaak meer toch? Het speelt zich af in de tijd van Dickens in Londen en in een oud en zeer vervallen landhuis op het platteland. Nou, dan heb je al wat.
Als er van dit boek geen film gemaakt gaat worden zal me dat zeer verbazen. Want het is zo geschreven dat je het allemaal voor je ziet.
Eliza Caine wordt na de dood van haar vader gouvernante in dat Victoriaanse huis: Gaudlin Hall. Ze moet voor twee kinderen zorgen, maar de ouders zijn nergens te bekennen en al op het station wordt Eliza 'aangevallen' door een geest al weet ze dat nog niet. Er gebeuren meer beangstigende dingen. Eliza zoekt en vindt langzamerhand verklaringen. En aan het eind verandert alles dan weer. Precies zoals het hoort. Ja en meer kan ik er natuurlijk niet van vertellen.
Wel zal ik nog even de omslag van de Engelse uitgave laten zien. Die is ook oké, al vind ik de Nederlandse omslag beter.
De titelvertaling vind ik wederom niet zeer geslaagd. Maar ja, het lijkt wel of dat niet anders kan. Daar heb ik het al vaker over gehad.

En mocht je meer willen weten over John Boyne en de boeken die hij heeft geschreven: klik

Cees

We gingen eigenlijk naar het Westfries Museum om Cees te zien. Cees de Steentijdman.
En we stuitten daarna onverwacht op de fotografische bloemstillevens van Bas Meeuws, waar ik al eerder iets over postte.
Goed, Cees dus. Er was zoveel belangstelling voor hem dat er zelfs buiten rijen mensen hebben gestaan. Maar niet toen wij er waren, nota bene op woensdagmiddag. Geen rij te bekennen. Lekker hoor.
In 1990 was er een opgraving in Westfriesland ergens tussen Hoogwoud en Aartswoud. Daar werden belangrijke vondsten gedaan.
Bijv. een skelet van een man in een ronde grafkuil. 2500 jaar oud, uit de Nieuwe Steentijd. Een volwassen man, van tussen de 26 en 35 jaar oud. Hij werd Cees genoemd naar de eigenaar van het perceel waar de vondsten werden gedaan.
Er ontbrak nog wel wat aan het skelet ( rechterarm, beide onderbenen), maar de schedel met een gaaf gebit (compleet met tandplak) was best. Van deze man is een reconstructie gemaakt die er zeer levensecht uit ziet. En die was te zien in het Westfries Museum.
Ook de kleding is gemaakt op basis van de kennis die er is door bijv. de vondst van de man uit het ijs, Ötzi. Zo zijn er huiden van herten en bevers gebruikt en op prehistorische wijze bewerkt. En ook een pels van een beer. Daar is geen bewijs voor, dat Cees een berenpels droeg, maar het is wel aannemelijk omdat er toen beren in Noord-Holland leefden. Daarvan zijn weer botten gevonden.
Nou zulke dingen dus. Ik houd er van.
(Cees blijft niet in Hoorn, hij gaat zeer binnenkort naar het archeologisch centrum van Noord-Holland in Castricum).

Kinderdag

Vandaag was het Children's Day en daar werd ik door Google op gewezen. Google had vandaag namelijk een aangepast logo. Dat schijnen ze vaker te hebben, maar meestal valt het me niet op.

 Deze keer zag ik het wel:  

Zo'n schattig plaatje. 

Enfin, ik googelde eventjes en ja hoor, Children's day bestaat in een groot deel van de wereld, maar niet in Nederland.
Ik wist het niet. Er is me heel vaak gevraagd waarom er geen kinderdag bestaat.
Mijn eigen kinderen vroegen het, maar ook met enige regelmaat kinderen in de klas. Meestal natuurlijk als er iets voor moederdag of vaderdag werd geknutseld.
Omdat ik van het bestaan niet afwist zei ik altijd maar dat elke dag eigenlijk kinderdag is. En dan gingen we even nadenken met z'n allen over hoe goed kinderen in Nederland het hebben en dan ook nog Sinterklaas of Kerst en verjaardagen.
Vandaag denk ik nog maar eens extra aan de kinderen die het niet goed hebben. Natuurlijk hebben we gestort op giro 555. Ik denk dat ik het nog maar een keer doe. Op Children's Day.

Dirk

Onze zoon Dirk is erg druk met Twitter en Facebook. En ik moet vaak erg om hem lachen. Dit bijv. is zijn laatste tweet:
Robben gaat de Fifa aanklagen: Ja ik scoorde net niet in de finale, maar dat was wel mijn bedoeling. Ik wil die beker # Postcodeloterij

Hij filmt ook. Misschien vind je het leuk om dit filmpje van hem te bekijken. Een filmpje over Amsterdam:

Plannen voor Kerstmis

Mij lijfblad, ja ik zeg het maar gewoon, is de Libelle. Al vanaf het moment dat ik kon lezen. Ik vind lang niet altijd alles even leuk, maar ik lees het blad meestal wel helemaal.

Deze week zat er bij het gewone blad een extra blad met '100 pagina's december inspiratie'. Ik weet dat ik het niet hoef te lezen, maar ik deed het wel. Grrrrrrr.

Er staat een plan in met wat je allemaal zou moeten doen. En wanneer. Deze week moet ik bijvoorbeeld de Sintsurprises en gedichten afronden.
Tsss, iedereen weet dat je dat pas op het allerlaatste moment moet doen, het best op de dag zelf.
En ik had cadeaupapier, lint en plakband moeten inslaan en het budget voor de feestdagen moeten bepalen.
Dan krijg ik even rust, maar in de week van 6 tot 9 december moet ik kerstkaarten uitzoeken en kerstzegels kopen en adreslabels printen. Ik moet entreebewijzen regelen voor de kerstnachtmis en onlinecadeaus bestellen in het buitenland. Ook moeten de menu's en de boodschappenlijsten in deze week wel klaar zijn.
In de week van 16 tot 21 december kan ik nog prima naar de kapper lees ik en moeten de bestellingen bij de slager/poelier/bakker.visboer worden geplaatst. En online kan ik al vast voor vuurwerk zorgen. En natuurlijk een uurtje ontharen, nagels vijlen en peelen.
Ik was nog een week vergeten, nl. de week waarin een cadeautje voor de werkster dan wel de buurman die altijd pakjes aanneemt als je niet thuis bent, gekocht moet worden.
Dit was ook de week waarin ik een mani/pedi (daar moest ik nog even over nadenken) zou moeten regelen.
Ja en dan één  dag voor kerst. Dan moet je vroeg opstaan en de laatste verse boodschappen halen,  zodra de winkels open zijn. 'Ga lekker alleen' staat er. 'Niets verlaagt de feestvreugde zo dan in gezinsverband in een overvolle supermarkt lopen'.
En vraag het thuisfront intussen het huis op te ruimen, te stofzuigen en/of te dweilen. Echtgenoten knappen enorm op van taken als zorgen voor voldoende haardhout en het oppompen van luchtbedden.

Nou ja en als dat allemaal achter de rug is volgt het stappenplan voor oudjaar. Gelukkig had je dan al wat vuurwerk in huis.

Ik ben zelf voor een gezellig Sinterklaasfeest met de bijpassende stress van het laatste moment. En vooral ben ik voor een heel eenvoudig kerstfeest. Waarbij het niet erg is als je niet naar de mani/pedi was. Waarbij je lekker eet en niemand zich opwindt als er toch iets mislukt is. En dan misschien nog even terug naar de oorspronkelijke KERSTgedachte?

Kleurig

Na Grijs & Grauw met een beetje kleur, wil ik nu een nieuwe serie starten:  Kleurig. Of Kleurrijk! En dit is mijn eerste foto in die serie: 

 

Meteen een vrolijk begin van de nieuwe week, lijkt me.

En als je mee wilt doen met deze nieuwe serie, mail me dan je foto:

 bettievdgriend@hotmail.com

Dan plaats ik hem ook hier, met een link naar jouw blog.
 

Wereldsteden

Tsjongejonge, wereldsteden is deze week het onderwerp bij Stuur een Foto. Dat is voor mij moeilijk kiezen. Want in de eerste plaats ben ik een stadsmens en in de tweede plaats ben ik ook  in aardig wat steden geweest, waar ik ook aardig wat foto's maakte. En dat laatste aardig wat is een understatement.  Dus wat te doen?
Ik heb uiteindelijk gekozen voor de dichtstbijzijnde wereldstad. De stad waar ik niet geboren of getogen ben, maar waar ik wel van jongsaf vaak en graag kom. Ik denk niet dat dat gaat veranderen. Al is er soms nog zoveel rotzooi. Al ligt de halve stad opengebroken.  Al moet je er soms vijf euro betalen voor een kopje thee en krijg je dat geserveerd alsof je daar buitengewoon dankbaar voor moet zijn. Al.........

Amsterdam, wat ben je prachtig!

Dus koos ik uiteindelijk voor deze foto. En de tweede foto doe ik er voor de aardigheid bij.

 

Zo en dan ga ik nu gauw kijken wat andere mensen voor wereldsteden fotografeerden. Ik had expres nog niet gekeken. Wie weet heeft iedereen wel Amsterdam gekozen. Ook nieuwsgierig? Ga naar Stuur een foto. Klik

Doodle tag

Bij TagAlong is het thema deze week Fruit & Flowers.
Vind ik een leuk onderwerp en ik heb deze tag gemaakt. Een doodle tag.
Dat doe ik tamelijk vaak, doedelen. Vooral als ik ergens naar luister, dan concentreer ik me veel beter. En als je er op let, zie je dat heel veel mensen dat doen.
Ik vind dat deze tag best aan een bosje bloemen of een cadeautje kan.Ik heb expres wat ruimte over gelaten om nog iets in te schrijven. Een naam of zo of een felicitatie.
Maar ik had hem ook helemaal vol kunnen doedelen, al luisterend naar de radio.
Hoe dan ook heb ik het nuttige met het aangename verenigd. (De tag was nuttig, de radio aangenaam, of eh toch andersom misschien?)
Je kunt altijd meedoen, moet je hier even klikken. Hier.

Fotografische bloemstillevens van Bas Meeuws

Toen ik deze prachtige foto zag in het Westfries Museum, moest ik meteen denken aan die bloemstillevens uit de zeventiende eeuw. Daar houd ik erg van.
Maar dit is nieuw, de kunstenaar heet Bas Meeuws en hij is niet uit de zeventiende eeuw, hij is van nu. En hij schildert met zijn camera. Hij maakt foto's van bloemen en vogels en insecten en bewerkt die tot hij precies het juiste beeld heeft gemaakt. Heel bijzonder.  De kleuren knallen er werkelijk van af. Ik vond ze allemaal even prachtig.
Dit is een illegale foto van mij trouwens. Ik had hem al gemaakt toen ik van de suppoost hoorde dat het niet mocht. Echt!
Het is niet een hele grote tentoonstelling, maar zeer de moeite waard. Nog tot 1 december te zien. In het Westfries Museum dus.
En wie wat meer wil zien van Bas Meeuws kan hier kijken: http://www.basmeeuws.com/ of hier: http://broftvanderhorst.com/#Bas-Meeuws

Beter spellen

Grrrr! Duurt het weer zes weken voor ik toekom aan de 100%. Ik was al zo goed op weg. En dat vanwege dit stomme woord:

Fout.
Je hebt triathlon gekozen. Het juiste antwoord is triatlon.

Het woord "triatlon" heeft sinds 1993 in het Nederlands geen h. Echt waar, kijk maar in het Groene Boekje of Van Dale van 2005. In "marathon" zit wel een h.
De Nederlandse Triathlon Bond schrijft sinds 2009 z'n naam weer met een h. 


Ik kan het echt niet uitstaan!

Een zeepaardje!!!!!

Wat was het een heerlijke dag gisteren. Wij gingen naar Egmond lekker wandelen op het strand. Er was weinig wind, een heerlijk zonnetje en dan loop je zo een paar uur.
Het was niet druk, maar de mensen díe er waren zullen vast wel even gedacht hebben dat zo te zweven heerlijk zou zijn. Zelfs ik (met hoogtevrees)  dacht het, het zag er zo makkelijk en soepel uit.

Het strand verveelt me nooit. Schelpen, vogels, soms een zeehond, mensen en de zee natuurlijk. Er is altijd wat te zien en het maakt niet uit wat voor weer het is. Deze keer zagen we een zeepaardje.

Zomaar op het zand.  Dat had ik nog nooit gezien, een echt zeepaardje. Ik maakte de dichtstbijzijnde wandelaarster er op attent en zij en ik maakten een foto.
Het zeepaardje leefde nog en na de foto heeft Frits haar (waarom ik denk dat het een zij is weet ik ook niet hoor) terug gezet in zee. We zullen nooit weten of ze het heeft overleefd. Maar ze was prachtig.
Ik weet eigenlijk niets van zeepaardjes dus thuis maar eens even gegoogeld. Mijn conclusie is dat dit een kortsnuitzeepaardje is.  En een zeepaardje is een vis. Ook dat wist ik niet.

Zeepaardjes leven in warmere wateren, de meeste soorten (35) in de tropen. Dankzij de warme golfstroom zijn er twee soorten  die in de Noordzee leven:  het kortsnuitzeepaardje (Hippocampus hippocampus) en het langsnuitzeepaardje.  Aldus Wikipedia.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit: daarnet heb ik voor het eerst in mijn leven naar het Sinterklaasjournaal gekeken. Dat nam ik me al jaren voor, maar zes uur is bij ons geen gangbare tvtijd. En toen onze kinderen klein waren bestond het nog niet. Maar nu dacht ik er aan en... ik vond het superleuk. Ik hoop dat ik er dagelijks aan ga denken. Zes uur, Sinterklaasjournaal.
Anna is nog te klein natuurlijk, maar ik moet me toch gaan voorbereiden. Of niet soms?

Haar naam was Sarah

Het boek vond ik niet zo heel erg goed, eerlijk gezegd. Maar dit toneelstuk wel!
Een paar weken geleden zagen we in Kunststof tv Ursul de Geer en Sophie van Winden vertellen over dit stuk. Hij is de regisseur.  En zij speelt de Amerikaanse journaliste Julia.
We dachten toen dat we misschien wel het stuk wilden zien. En vergaten het vervolgens helemaal. 
Tot gistermorgen op school een collega meldde dat ze zou gaan 's avonds en ook dat er nog kaarten waren. We informeerden meteen en konden nog een prima plaats boeken.
Julia doet onderzoek naar een razzia in Parijs in 1942, waarbij 13.000 Joden uit hun huis werden gehaald en overgebracht naar het Velodrome d'Hiver. Door de Franse politie!
Gebeurtenissen die lang zijn weggestopt in Frankrijk, tot Chirac in 1995 namens de bevolking excuses aanbood.
Julia stuit tijdens haar onderzoek op het verhaal van het Joodse meisje Sarah en ontdekt ook een afschuwelijk geheim van haar eigen schoonfamilie.
Ik heb de film ook gezien en ik vroeg me af hoe dit verhaal op het toneel gebracht zou kunnen worden.
Nou, heel goed dus. Heel knap bedacht en goed gespeeld. Een indrukwekkende voorstelling.

Elke keer als ik een toneelstuk zie, denk ik dat we eigenlijk vaker zouden moeten gaan. Toneel is geweldig. Maar het zal wrschlk wel weer blijven bij goede voornemens.

Grappig

Grappig? Ik bedoel eigenlijk FUNNY. Want de foto maakte ik in London. En hij is speciaal voor iemand die vandaag naar London vertrekt. En ook omdat ik eventjes helemaal geen tijd heb voor iets anders!

Grauw en Grijs met een beetje kleur

De laatste in deze serie. Ik heb nog wel een voorraadje, maar ik wil er nou ook weer niet te lang mee doorgaan.
Wil je meedoen? Dat kan alleen nog deze week.  Als je een leuke foto hebt die past in het thema Grauw en Grijs met een beetje kleur, mail die foto dan, bettievdgriend@hotmail.com en ik plaats hem hier, met een link naar jouw blog.

Bijna vijftig jaar geleden

Ik was twaalf en zat in de eerste klas van de middelbare school.
En ik was een kind. Van politiek wist ik bijna niks. Er werd op zondag wel geluisterd naar Mr. G.B. J. Hilterman die de Toestand in de Wereld op de radio besprak, maar vooral door mijn ouders en zeker niet door mij.
We hadden radio, maar nog geen telefoon  en geen televisie. Wel een krant: Het Vrije Volk.
Dat president Kennedy vermoord was, hoorde ik niet thuis, maar op school. Mijn leraar Engels, meneer de Waal, kwam de klas binnen en huilde. Hij vertelde wat er gebeurd was en ik was diep geschokt. Ook omdat ik nog nooit een man had zien huilen, nog nooit.
Fan van president Kennedy was ik wel, want hij had zo'n mooie vrouw en twee schattige kinderen. Daar had ik plaatjes van uitgeknipt, uit de Libelle. Jacqueline, Caroline en John. Jacqueline werd Jackie genoemd, maar dat leek me oneerbiedig.
Later heb ik veel over de Kennedy's gelezen. Over de moord, over de theorieën achter de moord. Over de familie Kennedy,  de ouders Joseph en Rose, de broers en zussen. Over dat hij misschien toch niet zo goed was als ik had gedacht, maar dat las ik liever niet.  Over alles.
Zijn graf heb ik ook bezocht, in Amerika, Arlington. Er brandt een eeuwige vlam.
Deze foto komt uit een prachtig fotoboek dat ik heb over het leven van de president.
22 november 1963. Het is bijna vijftig jaar geleden dat hij in Dallas werd vermoord. John Fitzgerald Kennedy.

In m'n Pietenpak - Van der Laan en Woe / De Kwis

Briljant dit.
Ik ben de discussie over Zwarte Piet al lang meer dan zat. Maar tjongejonge, wat zijn sommige mensen toch goed.
Ne me quitte pas, veranderen in In m'n Pietenpak. Dat alleen al.  En dan die toon en die hoofden erbij van Van der Laan en Woe, hoe ze kijken.
Ik wilde het eerst niet meer op m'n blog zetten, want ze deden dit nummer al een week geleden in De Kwis en ik wilde het  echt niet meer over Zwarte Piet hebben. Van mij mag het veranderen nu zo veel mensen er last van hebben. Maar ja,  ik wil toch gewoon dat het hier staat.  Dus:

Cadeautje van de bieb.

Een cadeautje van de bibliotheek.
Deze keer weer een boekje dat ik nog niet had gelezen. Ik ken natuurlijk de schrijver Godfried Bomans en ik heb altijd verschrikkelijk gelachen om zijn Pieter Bas. Echt tranen gelachen. Ik lees er nog wel eens een stukje in.
Maar Erik kende ik niet. Ik denk dat het komt omdat ik niet van sprekende dieren in boeken houd. Zelfs niet zo erg in kinderboeken. Al zijn er op dat punt een paar uitzonderingen.
Enfin, Erik of het klein insectenboek dus. Ik moet zeggen dat ik mezelf echt over moest halen om te gaan lezen. Gelukkig heb ik dat gedaan.
Het verhaal:
De jonge Erik Pinksterblom heeft in zijn slaapkamer een schilderij dat hij Wollewei noemt. Het is een schilderij met schapen, een herder, witte wolken, een blauwe lucht en een heleboel insecten. Rupsen, kevers, spinnen, hommels, wormen, doodgravertjes.
Voor Erik in slaap valt denkt hij altijd dat het heerlijk moet zijn om daar te leven. En dan gebeurt het echt, Erik wordt heel klein en komt in Wollewei terecht.
Tot zover niet heel veel anders dan een gemiddeld kinderboek, al is de taal wel erg eh Bomansachtig.
Maar dan het zinnetje waardoor ik geraakt werd en verder wilde lezen: 
 Het eerste wat de kleine Erik deed in het land Wollewei was- huilen. Ja, dat is nu wel een beetje vervelend om te vertellen; maar deden wij soms anders toen wij voor het eerst gezet werden in het schilderij waarin we nu al zo lang leven? Het schijnt erbij te horen, en men moet erin berusten.

Zo staan er heel wat filosofische gedachten in het boekje en dat maakt het leuk om te lezen. Gappig ook.
En dat zomaar cadeau in het kader van Nederland Leest. Erik of het klein insectenboek.

Heel wat bereikt!

Gisteren kreeg ik een mailtje van een collega van m'n oude school. Ik werd er helemaal vrolijk van.

Hoi Bettie,

We spreken elkaar op school veel te weinig (erg he?), dus daarom maar even zo via de mail.

We zijn bezig om de voorleeswedstrijd te organiseren voor de voor- en eindgroepen. Op 15 november a.s. zullen de klassenkampioenen meedoen aan de schoolwedstrijd. De wedstrijd wordt gehouden van 13.45 uur tot 14.45 uur. En ik moest hierbij aan jou denken. Zou jij willen meedoen als jurylid? 

Hahaha, ik heb toch heel wat bereikt in m'n leven.
Ik ben een keer mol geweest in een schoolse uitvoering van Wie is de Mol en nu mag ik jurylid zijn. JURYLID!
Nou, wat denk je dat ik geantwoord heb? 

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit: op dit moment staat Facebook vol met enthousiaste reacties op een nieuw initiatief. Het heet treinkaartje delen. Dat gaat zo: je reist met de trein, je koopt dus een kaartje. Als je kaartje niet gecontroleerd wordt, meld je dat op een bepaalde Facebookpagina en je vermeldt ook waar op het station jouw ongebruikte kaartje te vinden is. Zo kan het opnieuw worden gebruikt.
De NS heeft met sympathie gereageerd, maar meldt wel dat er dan minder verdiend wordt en dat de salarissen van het personeel wel moeten worden betaald.
Maar mensen, dat is toch gewoon diefstal? Of niet dan? Ik wil niet heiliger zijn dan de paus, maar ik vind het echt niet kunnen. Of ben ik nou gek?

Stuur een Foto: Rivieren

'Rivieren, foto's van rivieren', vraagt Els bij Stuur een Foto. Klik.
Dat was nog even moeilijk kiezen. Ik groeide op in Dordrecht en Terneuzen. Maas, Merwede, Noord, Westerschelde.  Er was eigenlijk altijd een rivier in de buurt.
En dan de vakanties. Nou ja, alleen deze zomer al. De Spree, de Thames, de Donau...
Maar ik kies uiteindelijk toch voor deze foto. De Mekong, in Vietnam. Groots, groot en indrukwekkend. En altijd mensen in de buurt. Dus een kleurrijk beeld van een prachtige rivier. Al zie je maar weinig van de rivier!

Man in gracht

Een tikkeltje sikkeneurig sjouwde ik door Utrecht in een miezerig regentje. Ik moest iets ophalen in een winkel en die winkel was dicht. Vervelend.
Toen, een bijna magisch moment. Deze man in zijn bootje in de Oude Gracht. Hij maakte muziek. En goed ook, Het klonk prachtig. 'Wat wilt u horen op deze prachtige herfstmiddag', riep hij. 'Chopin, Brahms, Mozart?' En dan riep iemand iets en dan volgde een muziekje. Iedereen op de gracht en op de brug bleef staan om te luisteren en te kijken.
Zomaar een cadeautje op een druilmiddag.

De foto is heel slecht, dat weet ik ook wel. Ik maakte er negen en de andere acht waren helemaal niet om aan te zien. Deze slechte was de beste, maar ja ik wilde het toch absoluut laten zien...

Grauw en Grijs met een beetje kleur

Mijn foto  deze week voor 'Grauw en Grijs' . Dit lieveheersbeestje is het symbool voor de actie tegen agressie en zinloos geweld. Dit is vlak voor de ingang van het station. Een uitstekende plek dunkt me. Je kunt het als treinreiziger eigenlijk niet missen.

Wil je meedoen? Als je een leuke foto hebt die past in het thema Grauw en Grijs met een beetje kleur, mail die foto dan, bettievdgriend@hotmail.com en ik plaats hem hier, met een link naar jouw blog.

Broadway

Vorige week zondag verliet mijn man het huis, 's morgens om negen uur. Hij had een grote grijze rolkoffer bij zich.
En ik dacht: 'Als mensen hem nu zien gaan, zonder mij, denken ze vast dat hij me verlaat, of dat ik hem er heb uitgeschopt.'
Vervolgens bleef de luxaflex in de keuken tot laat in de zondagmiddag dicht. Het was rotweer, ik was de hele tijd boven aan het rommelen en had er niet aan gedacht die te openen . Toen ik eindelijk beneden kwam, dacht ik dat men dat ook wel een aanwijzing zou kunnen vinden. Dat ik zielig en alleen zat te snikken natuurlijk achter die luxaflex. Ha, enig gevoel voor drama is mij niet vreemd.
En ja hoor, toen ik later die middag de krant naar de buren bracht, werd me heel voorzichtig gevraagd of we misschien een reisje gingen maken. Want Frits 's morgens zo vroeg met die koffer....
We zijn niet uit elkaar en dat reisje was vorige week ook nog niet.
Nee, mijn man ging oefenen met zijn koor. Broadway. Een groot koor met 180 mensen. Ze gingen repeteren in een  grote bollenschuur, waar ze zo goed mogelijk de ruimte in de schouwburg hebben nagemaakt. Perfectionisten zijn het. Vandaar.
Volgende week zijn de voorstellingen. Vier maar liefst. Twee avonden en de zondagmiddag zijn al uitverkocht. Meer dan 800 kaarten per voorstelling. Alleen voor de zondagavond zijn er nog wat kaarten over.
Fantastisch toch, voor een koor. Maar ja, het zijn dan ook bijna geen amateurs meer. Niets wordt aan het toeval over gelaten en het wordt vast weer een geweldige show. Ik heb er echt zin in.
En die koffer dan? Nou,  daar zaten heel wat verschillende kleren in. Want er wordt tijdens de show maar liefst vijf keer van kleding gewisseld. Vandaar!

De Dode Zeerollen, gewoon in Assen

'Van mijn gewonnen prijs gebruik maken', dàt gingen we afgelopen woensdag doen. Ik won het al een tijd geleden en dit was de laatste dag dat we er gebruik van konden maken: de tentoonstelling van de Dode Zeerollen bekijken. In het Drents Museum in Assen.
Toen we 's morgens wilden vertrekken  bleek dat ik de kaartjes van tevoren had moeten aanvragen.  Dat was dus nu te laat.  Nou ja, niks aan te doen. We gingen toch.
Een paar uur rijden voor ons, maar absoluut de moeite waard.

 Wat je er kunt zien, zijn manuscripten, originele manuscripten uit de tweede eeuw voor Christus tot de eerste eeuw na Christus. En als je nagaat dat het oudste Nederlandse manuscript uit de Middeleeuwen is, dan is dit wel erg oud. 
Die documenten (in totaal meer dan 900), zijn gevonden in elf grotten vlakbij de Dode Zee, tussen 1947 en 1956.
Ze bevatten, voornamelijk Hebreeuwse, teksten uit de ontstaansperiode van het Jodendom en ook de oudste Bijbelse teksten die ooit gevonden zijn.
De rollen zijn  bewaard gebleven in de grotten, waar temperatuur en luchtvochtigheid steeds ongeveer gelijk bleven. Moet je nagaan: 2000 jaar lang.  Kort na de vondst werd er niet zo voorzichtig mee omgegaan, maar tegenwoordig wel.


Er mochten geen foto's worden gemaakt en wat we zagen was zoals op de foto. Stukjes tekst, geschreven op papyrus. Omdat licht een funeste invloed heeft op de teksten en ze niet langer dan drie maanden mogen worden blootgesteld aan weinig licht, zijn er nu acht fragmenten te zien. In de periode hiervoor waren dat acht andere fragmenten.

Maar het is niet alles, er is nog veel meer te zien. Gebruiksvoorwerpen, aardewerk, begravings en reinheidsrituelen, schrijfcultuur uit Jeruzalem en Qumran. Ik vond dit beenderkistje bijv. erg mooi. Dat lijkt toch een heel moderne bloem die er op gemaakt is. In de eerste eeuw voor Christus!

Enfin, ik kan nog wel even doorgaan, maar eigenlijk weet ik er te weinig van af. Wat precies de historische waarde van de rollen is en hoe de opvattingen veranderd zijn na de vondst, dat gaat me grotendeels boven mijn pet.
Maar het pure feit dat je zoiets ouds en belangrijks kunt zien, gewoon in Assen,  ja dat vind ik echt heel bijzonder.

Israël is een land dat al erg lang op mijn (lange) wensenlijst van te bezichtigen landen staat. Binnenkort gaat dat gebeuren. Dit was een inspirerende voorbereiding. Maar ook als je helemaal niet op reis wil, is een klein reisje naar Assen echt aan te raden.
Meer info vind je hier: klik en je kunt nog gaan tot 5 januari 2014.

Televisie

Oh man, wat was het weer spannende televisie, ik zou op het puntje van mijn stoel hebben gezeten, als ik niet comfortabel in mijn bed had liggen kijken.
Ik ben echt verslaafd aan deze serie, al jaren. Ook aan Wie is de mol. (Dat begint weer in januari en ik verheug me er nu al op.)
Na afloop keek ik even op de Facebookpagina van Expeditie Robinson en daar waren veel reacties. Heel veel, duizenden. Ik snap het, want het was echt heel spannend en wie de serie volgt heeft natuurlijk een mening over de deelnemers en hun daden. Daar wil je dan misschien wat over zeggen of delen met andere kijkers.
Het is jammer dat mensen die daar reageren toch vaak verzanden in een ordinaire scheldpartij.
Precies daarover ging het later op de avond bij Pauw & Witteman. Schelden, bedreigd worden...Omdat je een mening hebt en die laat horen. Of omdat je meedoet aan een spel.  Echt verschrikkelijk!

Ik heb gisteren trouwens ook nog gekeken naar Hello Goodbye. Daar was de opvolger van Joris Linssen, Klaas Drupsteen. Het lijkt me moeilijk om 'opvolger' te zijn, maar hij deed het goed.
Wat een bijzondere verhalen werden er weer verteld.
Die jongen die als voetbalcoach naar China vertrok en die afscheid nam van zijn vriendin.
En de Somalische vluchtelinge die op Schiphol was om haar kinderen op te halen en ze voor het eerst in twee jaar weer te zien. Haar moeder was vermoord, haar broer was vermoord en haar man vermist. Ze dacht dat ze voor het eerst in al die jaren weer eens goed zou kunnen slapen!  En toen kwamen die kinderen maar niet. Je zag de moeder krimpen. Gelukkig kwamen ze  wat later toch.
Dikke tranen bij mij. Wat een wereld, wat een leven.....