Daar is ze weer: Roodkapje

Daar is Roodkapje weer, mét wolf. Het grappige is dat dit een uitschuifkaart is. Dat had ik nog nooit gezien, maar het is erg leuk. Want als je de kaart uitschuift... zie je dit:

 

Nr 40 in mijn verzameling. Wat een variatie is er toch hè. De tekening is van Steffen Mühlhaüser.

Tulpen, lammetjes en een klein meisje

Tja, als je 's morgens met frisse tegenzin je bed uit kreunt en steunt om een beetje te gaan hardlopen en je ziet dan net om de hoek dit...

... dan is de tegenzin echt verdwenen. Je loopt verder  en het is windstil (wat je hier bijna nooit meemaakt) en het is ook echt stil, zelfs van de A7 komt nauwelijks geluid (wat je hier bijna nooit meemaakt).  Je hoort eigenlijk alleen maar vogelgeluiden en het gemekker van schapen. Dan begint het mooi te worden.

Je stopt even om eens goed te kijken naar zo'n prachtig bloeiend slootkantje, je ziet de schapen en wat lammetjes en je ziet ook de boer van zijn land komen (6.45 uur)
Dat betekent meestal dat hij wat heeft gebracht of gehaald. Dan versnel je je tempo om hem te kunnen vragen of je op het land mag om foto's te maken. Hij vindt het goed en voorzichtig klim je over het hek en voorzichtig benader je de schapen. En dan zie je dit:

Echt pas geboren, zo klein en rillerig. Moeder schaap werd er onrustig van en zo'n pas bevallen vrouw heeft juist rust nodig, dus je gaat maar niet dichterbij. Maar je kunt het wel heel goed zien, allemaal.
Dan, ja dan kun je toch alleen maar heel blij zijn met je leefomgeving.
Dat was ik dus ook. En zo rende ik mijn rondje helemaal af.

Toen we 's middags (na een bezoekje aan de Noordermarkt en een broodje oude kaas in mijn favoriete kroeg) ook nog gingen fietsen met Anna, ook in een landelijke omgeving, vond ik absoluut dat ik een topdag had.

Kinderen (3)

Deze foto is recent, gemaakt op Koningsdag. Als je goed kijkt zie je de oranje weerschijn nog in 't water. 'Koningsdag? Kan mij het schelen. Ik ga lekker vissen' zal dit meisje hebben gedacht. Wat een lieverdje.

Ook Els stuurde een foto en wel deze:

Wat Els er over te zeggen heeft lees je hier, op haar blog. Klik

En dan was er nog een foto van Chantal. Ook uit Australië.

Chantal heeft een gewone blog: klik én een fotoblog: klik

Bedankt voor het meedoen, dames. Iederéén kan trouwens meedoen. Je hoeft alleen maar een kinderfoto in te sturen. bettievdgriend@hotmail.com en ik plaats die foto volgende week maandag. Met een link naar jouw blog uiteraard.

Koningsdag en nu wat uitgebreider

'Zeg' zei mijn nichtje  laatst, 'Zeg, zijn jullie eigenlijk koningsgezind?' 'Niet speciaal' legde ik uit. 'Als ik zou moeten stemmen, koningshuis of republiek zou ik waarschijnlijk voor een republiek stemmen. Maar ik vind de Oranjes wel leuk. Koningin Beatrix vond en vind ik een fantastische vrouw en Juliana ook trouwens. En Maxima en Willem Alexander vind ik leuk en ik denk dat ze het goed doen. Allebei. Ik kijk graag naar hun feesten, hun kleding enz.'
'Nou' zei mijn nichtje, 'komen jullie dan bij mij in De Rijp kijken op Koningsdag, ze varen vlak langs mijn tuin'.
Dat vonden we natuurlijk hartstikke leuk. Vandaar dat we om half vijf op stonden, met de fietsen op de auto naar MiddenBeemster reden, daar parkeerden en met de fiets verder gingen. Mijn nichtje had ons voorzien van polsbandjes, speciaal voor de bewoners van de Tuingracht en hun gasten. Bij aankomst in het dorp werden we gecontroleerd door een jonge agent die meteen versterking opriep om ons verder te begeleiden naar het huis van mijn nichtje. Er kwamen twee motoragenten aan gereden, maar die waren helaas niet voor ons. Wij kregen twee fietsers mee.
Maar ze gingen niet eens mee tot de deur.
We hadden van alles bij ons kunnen hebben, daar was verder geen controle op. Maar vanuit de tuin zagen we wel een ander soort controle.

Het was inmiddels half zeven en de eerste fans stonden aan de overkant van het water al klaar. Want daar op dat podium zou de  koninklijke familie uit de boot stappen en zo waren ze in ieder geval verzekerd van een goede plaats.

ZIJ trokken zich er in ieder geval allemaal niks van aan en dobberden gezellig verder. Ik had geen oranje outfit bedacht. Het had gekund natuurlijk want de gekte neemt wel toe. Dit was een mogelijkheid geweest:

Maar G. had aan alles gedacht. Ze serveerde ons en de andere gasten een overheerlijk, koninklijk ontbijtje en de oranje hoedjes en slingers lagen al klaar. Dat hoedje heb ik ongeveer de hele dag opgehad. Was ook een bescherming tegen de zon. Tegen het oranjezonnetje om het zo maar eens te zeggen.
Beetje jammer dat de reddingsboot vlak voor onze neus kwam te liggen. Maar het waren aardige mannen, die we ook nog kenden, want ze kwamen he-le-maal  uit Hoorn en op het moment supreme konden we toch alles goed zien. Overigens is er niemand in het water gevallen. Dat was pas sensatie geweest.

De vlag werd nog even opgehangen en we waren er helemaal klaar voor. Oh nee, eerst nog even een drankje.

Deze foto werd gemaakt aan de andere kant van het huis. Waar ze dus niet kwamen. De Rijp is echt een prachtig dorp.

Op de televisie zagen we dat de familie in de boot stapte, snel de tuin in. Daar kwamen ze:

Kijk maar:

Echt leuk vond ik het. Echt erg leuk. Jammer dat de prinsessen er niet bij waren. Maar toen we na afloop van het gebeuren een rondje door het dorp maakten, was dit kleine prinsesje een zeer, zeer waardige vervangster.

Dat was het, een dag om nooit te vergeten. De eerste Koningsdag van Willem Alexander en de laatste oude stijl. Benieuwd wat het allemaal gaat worden volgend jaar.

Koningsdag

Wat hadden wij een prachtige KONINGSDAG vandaag.
We zagen vanuit de tuin van mijn nichtje in De Rijp, de koninklijke familie van zeer dichtbij langs varen.
En wat zag koningin Maxima er prachtig uit. Wij stonden in het zonnetje te genieten en hadden sowieso een heerlijke dag. Misschien laat ik morgen nog meer foto's zien. Vandaag had ik echt geen tijd en ook niet meer zo veel puf.
Deze foto kan ook meteen meedoen bij Stuur een Foto van deze week. Het thema is duidelijk. Toch?
En oh ja, kunnen we misschien meteen afspreken dat het gewoon Koningsdag heet en niet Kings Day? Heel fijn!

Muurtje

Op het gangetje boven hadden wij een witte muur. Er hing wel eens wat, er werd ook wel weer eens iets weggehaald. Helemaal tevreden was ik nooit. Het is maar een klein muurtje, tussen twee kamers in.

Maar nu...hebben we al een paar jaar folders en klein postertjes of flyers en entreekaartjes opgehangen. Gewoon met fotolijm op de muur geplakt. Alleen van dingen die we zef hebben bezocht.  En nu ziet die muur er dus zo uit. Ik vind het superleuk. Af en toe sta ik er voor te kijken en weet weer precies waar we waren en wat er leuk of juist niet leuk aan was. 

We overwegen zelfs om nog een muurtje  te doen, daar in dat gangetje. Want soms vind ik het zonder om er over heen te plakken.Leuk hè?

Jagtlust

Geen roman, dit. Geen fictie.
Wel het eerste boek dat Annejet van der Zijl maakte.
Jagtlust, het verhaal van een huis. Maar eigenlijk nog veel meer  het verhaal van de mensen die dat huis bevolkten. En dan nog speciaal in de jaren vijftig en zestig (van de vorige eeuw).
Er is wel een hoofdpersoon/ bewoonster en dat is Fritzi ten Harmsen van der Beek. Zij bewoont het huis en wordt omringd door vele verloofdes en vrienden.
Nou dat is het eigenlijk. Een boeiend tijdsbeeld vond ik. Een totaal andere wereld dan de wereld die ik te zelfder tijd kende.
Annejet van der Zijl kon bij haar eerste boek meteen al schrijven. 
Achter elkaar uitgelezen

Granola

 'Knapperig, zoet, zacht, fruitig, gewoon alles wat lekker is zit hier in!', schrijft mijn vriendin S.  'Als je deze muesli eenmaal geproefd hebt wil je nooit meer muesli uit de supermarkt. En het is nog makkelijk om te maken ook. Fijnhakken, mixen, in de oven.. en klaar ben je. Strooi het over de soyayoghurt, over een romige smoothie of neem een paar lepels voor extra energie'.

Ingrediënten voor een grote pot muesli

Ongeveer 350 gram havervlokken (of 4 theekopjes)
2 kopjes gemixte, rauwe, ongezouten noten
1/3 kopje sesamzaad
2/3 kopje zonnebloempitten
1 kopje kokosrasp
2 kopjes gedroogde abrikozen
2 tl kaneel
1/4 tl zeezout
4 flinke el kokosolie
6 el ahornsiroop

1. Verwarm de oven voor op 175 graden. Hak de noten grof en mix de droge ingrediënten, behalve de abrikozen, door elkaar.

2. Laat de kokosolie vloeibaar worden door deze 25 seconden in de magnetron te verwarmen. Meng met de ahornsiroop en giet over de mueslimix.

3. Bedek een bakplaat met bakpapier of zilverfolie en vet deze met een beetje olie in. Stort het mengsel erin en zet in de oven.

4. Zet de timer op 35 minuten. Schep de muesli iedere 5 minuten om. Wanneer de muesli knapperig en goudbruin in haal je het mengsel uit de oven en laat je het afkoelen. (en meng er de in stukjes gesneden abrikozen door)

Aangezien ik de laatste tijd erg aan het lijnen ben en daardoor bezig met gezondere voeding besloot ik dit recept maar eens te proberen.
Voor de ingrediënten ging ik naar een natuurvoedingswinkel. Niet echt voor het eerst van m'n leven, maar vaak was ik er niet geweest.
Ik schrok wel een beetje van de prijs van de produkten die ik er kocht. Ik had er ook nog een speltbrood (3,99) bij en een potje broodsmeersel (1,80)  en het totale bedrag was 32 euro. 

Het is wel een grote hoeveelheid muesli hoor, moet ik er bij zeggen en bijv. van de kokosolie is maar een klein deel gebruikt. Maar toch... flink aan de prijs.
Tja, als ik echt gezonder wil, moet ik er natuurlijk wel wat voor over hebben.
En het is waar wat iemand tegen me zei: van zo'n speltbrood eet je misschien één sneetje en dan heb je genoeg. 
We zullen zien wat ik allemaal verander. Voorlopig ben ik wel zes kilo kwijt. Hiha!
ps.: De muesli is inderdaad erg lekker.
ps.2: Als ik het weer maak, rooster ik de noten apart, gewoon in de koekenpan. Er waren nu toch wel wat noten te zwart geworden.
ps. 3: Ik doe de abrikozen er niet in een keer door. De muesli is ook heel lekker met bessen en granaatappelpitjes of ander fruit. Dus dat bekijk ik per keer.

Londen: How to be polite

We vroegen ons net af of dan alles in deze wereld verandert.
Ja, ik bedoel als zelfs de Britten niet meer zo voorkomend zijn als ze altijd waren... Als je niet meer door iederéén gevraagd wordt of je hulp nodig hebt op het moment dat je de kaart staat te bestuderen. Als er voor een grijze vrouw zoals ik niet meer wordt opgestaan in de metro, als het wachten bij bushaltes toch iets minder georganiseerd lijkt te gebeuren en als bijna iedereen oversteekt bij rood licht... ja, dan slaat de twijfel toe, want we hebben het wel over Londen.
Maar gelukkig gebeurde dit ook:
Echtgenoot vroeg (beleefd als hij bijna altijd is) heel vriendelijk de weg aan een oudere vrouw die uit haar raam hing. Hij vroeg echt heel netjes of hij iets mocht vragen.
'What's the magic word' zei ze in bijna onverstaanbaar Engels.
Ik denk dat we hier te maken hadden met een echte Cockney en ze sprak ook Cockney. Heel knauwerig.
'What's the magic word' herhaalde ze toen we haar echt niet begrepen.
Enfin, het bleek 'please' te zijn. Frits had please moeten zeggen toen hij zijn vraag stelde. Dat was the magic word.
Maar dat hád hij gedaan. Ik stond er naast en had het goed gehoord.
Toen ik dat zei barstte ze los in een heleboel excuses. Ook weer niet goed te verstaan en mede veroorzaakt door een flink gebrek aan tanden.
Ja ze was al 89 en haar gehoor was niet meer wat het geweeest was. En ze had genoeg van onbeleefde buitenlanders enz. enz.
Uiteindelijk hadden we een leuk gesprek, al was uiterste concentratie nodig.
Ze woonde alleen en na de dood van haar man ging ze vaak op reis. Een cruise maakte ze dan. Ze was ook in Amsterdam geweest en in België. Maar alleen aan de kade want ze bleef op de boot. Kinderen had ze niet, dus ze moest er wat van maken.
Een lieve beleefde vrouw was het. En ons vertrouwen in de Britten en de wereld in het algemeen was weer enigszins hersteld. Pfff...

Nb.: Het boekje waar ik dit stripje uit haalde, is van Martyn Ford en Peter Legon. Ik moet er om lachen.
Dit staat er trouwens ook nog bij: 'Please' belongs to a family of words that includes pleasant, pleasure and pleasing, which is further proof that it's nice to be polite'.

Kinderen (2)

Deze week in de serie Kinderen: Twee kleine Engelse dametjes. Zie je die piepkleine gelakte nageltjes? En een plezier dat ze hadden. Er vlak naast was een straatmuzikant bezig en ze hadden echt zin in een dansje

Els stuurde ook een foto. Ook zo vertederend. Twee honkballertjes in spe in Fukuoka.

Je vindt Els' blog trouwens hier, klik.
Chantal deed deze keer ook mee. Leuk, Chantal en welkom hier. Dit is de foto, die ze maakte in Australië. Ik vind hem prachtig of  eigenlijk ik vind háár prachtig:

 Chantal heeft een gewone blog: klik én een fotoblog: klik  Ga maar eens kijken.

Wil je zelf ook meedoen? Dat kan. Als je een leuke foto mailt die in het thema 'Kinderen' past, plaats ik hem volgende week met een verwijzing naar jouw blog. Hier is mijn adres:  bettievdgriend@hotmail.com

Hallelujah

Ik vind dit zo ontzettend mooi. Bijna nog mooier dan de versie van Leonard Cohen himself. En hoewel de tekst mij nooit geheel duidelijk is geworden, is de titel in ieder geval geschikt voor de eerste Paasdag.

Paashaas

Een paashaas... vraagt Els bij Stuur een Foto. Klik. 
Tja, ik weet niet helemaal zeker of dit een echte is hoor en hij past misschien ook niet helemaal bij een Vrolijk Pasen.
Alleen als  hij weer is teruggevonden natuurlijk.
Nou, laten we daar maar van uitgaan.

Nomen est omen

Nomen est omen: Tuinaanleg Takken b.v.
Zo, mijn dag is weer goed!

Secret Londen

Op onze een na laatste dag in Londen, vonden we dit boekje. Secret London, an unusual guide.
Nou zo unusual vond ik het nu ook weer niet, maar er staan wel een heleboel leuke dingen in om te bezoeken of te doen.
Wij zijn als we goed gerekend hebben 25 x in Londen geweest. Het kan 23 zijn of 26 maar veel meer of minder niet.
Er zijn dingen die we altijd doen, iedere keer weer.
Sommige musea, zoals Victoria & Albert, Tate Modern, The National Portrait Gallery. Meestal ook het British Museum.
We gaan altijd wel een keer Indiaas eten, meestal ergens in Brick Lane. We bezoeken ook bijna altijd een musical, hoewel deze keer niet. En we zijn altijd wel een poos op Trafalgar Square of in een van de vele parkjes.
Met dit boekje in de hand zagen we weer een paar dingen waar we anders gewoon aan voorbij zouden zijn gelopen. Dit bijv.

The Bread Basket Boy. Een klein stenen reliëf, naast een café en vlak achter St. Pauls. Dit staat eronder: When ye have sought the city round yet still this is the highest ground. August the 27, 1688.
Het relief is verplaatst, meerdere keren. Maar ooit was het in de bakkersbuurt, van Londen. In Panyer Alley. Dat heette daar zo omdat jongens hun waar verkochten uit baskets ofwel panniers. En dat kwam weer doordat er in de 14e eeuw een wet van kracht werd die verbood brood te verkopen vanuit het huis van de bakker of de bakkerij. Bakkers probeerden aan die wet te ontkomen door jongens vanuit mandjes het  brood te laten verkopen.
Nou leuk toch? Ik houd van zulke feitjes.

Zoals ik zei waren we heel vaak op Trafalgar Square, maar nooit heb ik gezien dat daar, onder aan de trappen, de 'Standard Imperial' measures zijn te zien. Koperen plaatjes die de Britse standaardmaten aangeven. An inch, a foot, two feet and a yard. Ok, het zijn replica's, de echte bevinden zich in Greenwich, maar ze zijn er al sinds 1874.Vreemde maten, maar wel leuk en lekker dwars van de Britten.

En dan tenslotte, ook op Trafalgar Square, het kleinste politie bureau van Engeland. Tegenwoordig niet meer als zodanig in gebruik, het is nu meer een schoonmaakkast. Maar toch.
Trafalgar Square was en is een plek voor protestdemonstraties en vanuit dit politiebureau dat een directe lijn had met Scotland Yard, kon dat allemaal goed in de gaten worden gehouden in case things got out of hand.
Er mag heel veel niet op dat plein: vogels voeren, kamperen, spreken in het openbaar, muziek maken, kleren wassen en of drogen, sporten. Dat mag allemaal alleen met permissie van de Mayor. Dus dat konden ze ook allemaal goed zien. En meteen Scotland Yard bellen als iemand toch zijn was te drogen hing.

En die lantaarn uit 1826, daar boven op het politiebureau is misschien wel afkomstig van Nelson's schip. May or may not be.
Nou en dit was nog maar 1 bladzijde uit dat boekje.
We moeten terug, zoveel is wel duidelijk!

Fluite(n)kruid

Als ik dit woord bij Beter Spellen zou moeten invullen, zou ik het met een n doen: fluitenkruid. Maar ik heb geen zin om het op te zoeken en zeker weet ik het ook niet. En trouwens: fluitenkruid staat raar. Fluitekruid dus hier.
Ik zag deze tekst:

En daardoor geïnspireerd fotografeerde ik thuis fluitekruid. Wat is dat toch mooi, net kant. Kijk maar:

 

Dagje uit met mijn nichten

Twee van mijn Dordtse nichten en ik hadden afgelopen vrijdag een soort mini-nichtendag. Zij namen me mee op een tochtje door het verleden. We bezochten plekjes waar ik vroeger vaak geweest ben. We fietsten wat af, toen.
We zagen o.a. De Viersprong, een soort natuurzwembad waar ik als kind met mijn moeder naar toe ging. Heerlijk was dat.
We waren op de Kop van 't Land, ook zo'n bestemming van vroeger. Ik vond het echt superleuk. We lunchten hier:

Heerlijk in het zonnetje, met zo'n oer-hollands uitzicht. Echt het beeld van mijn jeugd.

's Middags bezochten we een brocante/rommelmarkt en kreeg ik een hartstikke leuke tas cadeau. Zo lief!
En de omgeving van Dordrecht, in de buurt van de Biesbosch is ook echt mooi. We moeten daar maar eens gaan kamperen van de zomer.
We eindigden de dag  in de Ballentent in Rotterdam. Met... een bal gehakt.
Wat een heerlijke dag was dat. Meiden, als jullie dit lezen: ontzettend bedankt en... in september  bij mij hè.

Nieuwe serie: Kinderen

De eerste foto van de nieuwe serie: Kinderen.  Ik vind dit een prachtige foto: zo'n klein meisje dat zich verwondert. Daar zit ze met haar blauwe schepje en ze laat het zand door haar vingers glijden...
Heb jij een foto die binnen dit thema past?  Een grappige, mooie, ontroerende, bijzondere, gewone foto? Mail hem dan, dan plaats ik hem de volgende week hier. Natuurlijk met een verwijzing naar jouw blog. En zonder blog kun je ook gewoon meedoen. Dan meld ik alleen je naam.
Hier is mijn adres: bettievdgriend@hotmail.com

Stralende dame

Deze prachtige dame kreeg echtgenoot bijna letterlijk in de schoot geworpen in de Londense metro.
Ik zat tegenover hem en zag het gebeuren.
Ze verontschuldigde zich.
'You look nice', zei mijn enigszins beduusde man. En daar had hij gelijk in.
Ze straalde aan alle kanten en dat lookt altijd nice.
Ze vond het ook nog goed dat ik een foto maakte. Toen de metro stil stond natuurlijk. Moest ik nog opschieten ook, want we moesten er uit.

Ik wens jullie een stralende zondag!

Mondriaan

En Yves Saint Laurent van gisteren, brengt me weer terug in Londen.
Eén van de musea die we daar altijd bezoeken is Tate Modern. Vanwege de prachtige ligging aan de Thames vlak bij de Millennium Bridge en met uitzicht op St Paul's en vanaf de brug op de Tower Bridge.
Maar vooral vanwege de kunst. Moderne kunst, de naam van het museum zegt het al.
Overigens,  wat is modern hè. Piet Mondriaan schilderde dit werk in 1935 !!! Dus modern? Maar dit terzijde, het hangt in Tate Modern.
Ik vind Mondriaan geweldig, maar dat was niet altijd zo. Er was een tijd dat ik net als veel mensen dacht: 'Dat kan ik ook, wat nou kunst?'
Later dacht ik: Had het dan gedaan, muts. Maar nee je bent niet op de gedachte gekomen'.
Toen ik juf was probeerde ik altijd ieder jaar wat kunstgeschiedenis te geven. Ik had lesjes gemaakt over uiteraard Rembrandt en van Gogh. Maar ook over kleuren en Man Ray en pop art. Dat stond in geen enkele methode, maar ik vond het leuk om te doen. En de meeste kinderen vonden het ook leuk. Ik had ook een les over Mondriaan en die eindigde dan altijd met het zelf schilderen van 'een Mondriaan'. Leuk.
Van mijn bank had ik ooit een kalender gekregen met 12 werken van Mondriaan. En in die twaalf werken zag je de ontwikkeling. Eerst werk dat nog duidelijk herkenbaar was. De toren van Domburg geloof ik. En dan werd die toren ineens roze op het volgende werk, met groene en blauwe vlekken er om heen  en vervolgens was de toren alleen nog opgebouwd uit streepjes. De kinderen en ik zagen het simpeler worden en begrepen ook dat het niet echt simpeler was, maar terug naar de essentie. Naar een soort ideaal. Een evenwicht.  Toen, op school,  door die kalender, heb ik het voor het eerst begrepen, een beetje. 

Yves Saint Laurent

Dat was wat hoor, die Mondriaanjurk van Yves Saint Laurent.
Ik ben meer van de spijkerbroek dan van de couture, laat staan de haute couture. Maar die jurk, die ken ik.
En Yves Saint Laurent dus ook. Hij werkte eerst bij Dior, leidde het bedrijf zelfs en begon later voor zich zelf. Zijn eigen modehuis.
En ik ken hem ook een beetje van de prachtige Jardin Majorelle in Marrakech, Marokko.
Dat is een botanische tuin, ontworpen door Pierre Majorelle. Later werd die tuin eigendom van Yves Saint Laurent en zijn partner. Yves Saint Laurent stierf in 2008 en zijn as is in de rozentuin verstrooid.
Ah, dat prachtige blauw in die tuin. Ik zag het weer helemaal voor me, nog voor ik de foto's had gezocht. Kobaltblauw, dat is het. Zo mooi en zo mooi gecombineerd met geel en groen (van de planten)  en dan de geuren van Marokko. 'k Zou er zo weer een poosje willen zitten.

Nou, best een lange inleiding, om te vertellen dat we een film zagen over het leven van Yves Saint Laurent.
Ik vond het een mooie film. Echt waar.
Prachtige kleding bedacht de man. Maar gelúkkig was hij alleen in de lente en de herfst als de nieuwe collectie werd gepresenteerd. Een leven met veel tragiek en dus ook een film met veel tragiek, drank, drugs. En mode natuurlijk.
Ik las in de krant dat voor de film de echte jurken zijn gebruikt. Ze waren niet goed na te maken omdat de stoffen er niet meer zijn. Die jurken zijn miljoenen waard en  ze werden dan ook bewaakt alsof het de kroonjuwelen waren. Als een actrice een jurk aan had mocht ze eigenlijk niet gaan zitten en stonden er vijf bewakers om haar heen. Ze moest er een trui onder aan en papier in haar oksels om transpiratievlekken te voorkomen. Een normaal mens gaat dan juist transpireren zou ik denken, maar dit terzijde.
Hoe dan ook, een mooie film.