Campinglife

Wat is dat toch he dat mensen op een camping hun levensverhaal met je willen delen? Ik herinner me dat van vroeger, als je aan de afwas was.
Maar deze keer waren het onze campingburen. Twee avonden stonden ze naast ons en natuurlijk maak je dan een praatje. Gewoon over het weer en de omgeving en het weer en waar kom je vandaan en waar ga je naar toe en zo.
Deze mensen vonden we meteen erg aardig, dat heb je soms.
En we vonden ze erg dapper want ze waren van onze leeftijd, dachten we,  en ze waren op de fiets vanuit Nederland op weg naar Wenen.
Zes weken hadden ze er voor uitgetrokken en dan zouden ze terug met de trein.
'Wat een prestatie'  dachten wij. Want ja het is hier pittig hoog en bijv. gisteren was het 38 graden. En dan je hele hebben en houen mee op je fiets. Alles zeer uitgekiend.
Met tent en al: respect.
Ze hadden al vaker grote tochten gemaakt. De vrouw had er op haar zestigste helemaal  geen zin in gehad, maar haar man wilde erg graag en toen was ze toch maar mee gaan fietsen.
Twee jaar hadden ze niet gefietst. Allebei hadden ze kanker gekregen. Hij eerst en toen hij weer wat opkrabbelde kreeg zij een ongeluk. Ze kwam in het ziekenhuis terecht, daar werden foto's gemaakt en dus per toeval en letterlijk een geluk bij een ongeluk, werd longkanker ontdekt. Operatie, ziekenhuis, narigheid.
En nu? Het gaat goed met allebei en dus waren ze weer op de fiets. Lenig, gezond ogend en sportief. Begin zeventig (niks net zo oud als wij).
Wij zijn absoluut niet van plan te gaan fietsen hoor, maar deze mensen zijn echt een voorbeeld voor ons. Ik zal nog vaak aan ze denken...
Respect! !!