Красная Шапочка

Technisch gesproken is dit misschien geen Roodkapje. Maar met een beetje fantasie? Toch?
Een Russische postcrosser maakte deze kaart voor mij en gebruikte daarbij een foto van haar hond. Kron, een Siberische Husky van 11 jaar oud. Dankjewel Katherine uit Gorky City. Ik was er weer blij mee.
Een tijdje geleden heb ik al mijn (via Postcrossing) ontvangen kaarten weg gegeven. Behalve natuurlijk de verzamelingen. Zoals de Roodkapje kaarten en de kaarten die met boeken of post te maken hebben.
Ik wist echt niet meer wat ik met alle andere kaarten zou doen, dus deed ik een oproepje op Radio Noordholland.
Er waren vier belangstellenden. Eentje viel af, die wilde alleen kaarten van zeemeerminnen en die had ik niet.
Maar de drie andere dames waren blij met ieder een derde deel.  Dat was trouwens nog best veel.
Ik ben niet meer fanatiek, maar af en toe stuur ik nog een kaartje en krijg er dus ook weer een terug en het blijft maar leuk...

Donderdag, rommelmarkt.

Dat boekje getiteld Tóch de verte Liselot stelt niet heel veel voor. Echt niet. Liselot heeft geen ouders meer, is voor het eerst in de grote stad op kamers, gaat heel braaf uit met een vroegere schoolvriend die ook eenzaam is en dat wordt niks want de schoolvriend begrijpt dat Liselot te degelijk en te verschillend van hem is. Gelukkig is daar nog een andere schoolvriend die zendeling wil worden en dat ziet Liselot dan ook als het hoogste goed.
Maar die tekeningen hè. Ik kom er niet achter wanneer dit boekje werd geïllustreerd door M. Bosch van Drakestein, ik gok eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Maakt niet uit, ik vind ze geweldig. De tekeningen kloppen precies met het boek. Dat is ook lang niet altijd zo hoor. Bijvoorbeeld in het boek, als blijkt dat Liselot geen haast heeft, steekt de zendeling (Goof) eens even lekker een pijp op. Hij vraagt het wel eerst natuurlijk.
Ha echt geweldig. Een rommelmarktvondst, dat snap je!
Heb jij ook iets te vertellen of te laten zien van een rommelmarkt, doe dat dan vooral hier. Stuur mij je foto of je verhaal en ik plaats het de volgende donderdag. Met een link naar jouw blog natuurlijk. Mijn adres: klik

Citaat van Anne (van het Groene Huis)

“Hello!

Thanks so much for the card...and for sharing your favorite quote!

I have lots of favorite quotes... my current favorite is:

“I'm so glad I live in a world where there are Octobers.” 

― L.M. Montgomery, Anne of Green Gables 

Thanks again and have a great weekend!

Erin :)”

Grappig: met dit berichtje reageerde Postcrosser Erin op de kaart die ik haar stuurde.  Ik wist eigenlijk al voordat ik het zag dat het een citaat is uit 'Anne van het Groene Huis'.
Gisteren maakte ik een octoberfoto voor bij het citaat. Maar nu moet ik het natuurlijk nog wel even over de boeken hebben waar dat citaat uit kwam. Zie hier:

Deze serie staat op de tweede plaats in mijn top drie van kinderboekenseries. (Op 1 staat de serie over de Tillermankinderen, klik). En over nr. 3 zal ik het nog wel eens hebben.

Lucy Maud Montgomery schreef deel 1  (er zijn zes delen) in 1905 en het is echt verwonderlijk dat de serie nu in 2014 nog nauwelijks gedateerd is. Fris, dat is het woord, fris, grappig en lief.  En oké, wel een beetje weesmeisjesromantiek. Maar ja, daar houd ik toevallig erg van. Toevallig!

Ik heb de boeken pas gekocht en gelezen toen ik zelf een dochter had.
Wim Hora Adema schreef in de Margriet een stuk over de serie en dat sprak me toen zo aan dat vrijwel onmiddellijk naar de boekhandel rende. Niet eens naar de bieb. Deze boeken wilde ik gewoon zelf hebben.
Lucy Maud Montgomery schreef het boek overigens helemaal niet voor kinderen, maar gewoon als roman.
Ik vind het wel echt een kinderboek. Tja, de tijden zijn veranderd, de naïviteit van toen is weg. Maar even in een andere wereld vertoeven, kan gelukkig nog steeds.
En houden van kinderboeken als je al lang volwassen bent (zelfs oud) kan gelukkig ook!

Het verhaal:
Matthew Cuthbert en zijn zuster Marilla bestellen een jongen uit een weeshuis. Een jongen, om Matthew, die al wat ouder wordt te helpen op de boerderij. Matthew gaat met paard en wagen op weg naar het station om de jongen te halen. Maar er komt geen jongen. 
'Iemand die toevallig langs gekomen zou zijn, zou het volgende hebben opgemerkt: "Een kind van ongeveer 11 jaar, met een heel kort, heel nauw en lelijk jurkje aan van geelachtig witte katoen.Ze had een verbleekt bruin matrozenhoedje op en onder dat hoedje kwamen twee dikke rode vlechten uit. Ze had een smal, wit en mager gezichtje vol sproeten, een brede mond en grote ogen die, afhankelijk van het licht en van haar stemming, soms groen leken en soms ook grijs"'.
Voilà, daar is Anne Shirley. 
Matthew is verlegen en durft niet te zeggen dat hij een jongen wilde. Dus neemt hij Anne mee. Ze kletst onderweg de oren van zijn hoofd en Matthew valt voor haar charme en fantasie.
Dan gaan ze het Groen Huis binnen. Daar wacht Marilla. 'Matthew Cuthbert, wie is dat?" riep ze uit. "Waar is de jongen?"
"Er was helemaal geen jongen," zei Matthew ongelukkig. "Er was alleen zij"
Marilla is niet blij en Anne merkt dat meteen. 
'U wilt me niet hebben!' riep ze. 'U wilt me niet hebben omdat ik geen jongen ben. Ik had het kunnen weten. Niemand heeft me ooit willen hebben. O, wat moet ik doen? Nu moet ik huilen'. 

Ik merk dat ik al aardig op weg ben om het hele eerste hoofdstuk over te schrijven. Dat is natuurlijk onzin, dat moet ik niet doen.
Dus: het slot van het liedje is dat Anne toch mag blijven. Dat ze ieders hart verovert daar op Prince Edward Island (Canada) en zes boeken lang opgroeit!

Weer veel later hoorde ik dat er een tvserie is over Anne. Ik heb heel wat moeite gedaan om die serie te pakken te krijgen, er was nog geen internet geloof ik. Maar het is uiteindelijk gelukt en ook van die serie heb ik zeer genoten.
Ach, Anne van het Groen Huis. Wat een heldin!!!!!

Ps.: Ooit heb ik eens iemand enthousiast verteld over deze boeken. Ik zei dat ze ze gerust mocht lenen. Maar ze keek me aan of ik niet goed snik was. 'Ja tsss, ik ga echt geen kinderboeken lezen hoor'.
En ik dacht: wat een gemis. Er zijn zoveel geweldige kinderboeken. Ook voor als je al een beetje groot bent.

Schrijfles op Lichtjesavond

Nu ben ik al echt vaak in het Zuiderzeemuseum geweest. Ja, ik woon er niet ver vandaan, het is gratis met de museumjaarkaart en het is superleuk. Ik kan er makkelijk een dag doorbrengen.
Maar ik was er nog nooit 's avonds. Die mogelijkheid was er nu: Lichtjesavond.
Dit was ook weer zo leuk.  Alles was geopend, er was overal iets te doen en alles  was verlicht. Feeëriek verlicht mag ik wel zeggen.
(Ik geloof niet dat ik het woord feeëriek al eens eerder gebruikte in mijn leven; wel een mooi woord hoor, feeëriek)
Kinderen kregen een gratis lampion, wat het ook erg vrolijk en gezellig maakte.
Helaas zijn alle foto's die ik in het donker maakte zeer slecht, dus je moet het maar doen met de foto's van het begin van de avond toen het nog tamelijk licht was. Maar ik zweer je, het was erg sfeervol allemaal.

Mijn man wilde ook nog een schrijfles bijwonen in het oude schooltje van Kollum.
Dan zit je gewoon weer in een schoolbank en er komt een juf uitleg geven over de schrijfmethode van 1930. Schuinschrift natuurlijk. Dun op, dik neer.
In die schoolbank ook een inktpotje en erop een inktlap. Als de uitleg klaar is, krijg je een kroontjespen en een blaadje met lijntjes en dan kun je gaan oefenen. De juf komt ook nog langs met een stempel: Goed zoo!
Ik vond het nog knap lastig. Ik heb als kind wel schuinschrift geleerd en de letters waren volgens mij hetzelfde als die van 1930. Maar dat dun op en dik neer, dát heb ik niet geleerd.

De avond eindigde met een vuurwerk, maar toen was ik al weer weg. Ik haat vuurwerk!

Wat ik ook nog even wil zeggen...

Wat was het weer een mooie dag! Foto vandaag gemaakt in Amsterdam! 

Later meer over het citaat.

Nena. Scheurtje 5

Het waren weer de Hoornse Filmdagen. Dat betekent een weekend vol films in Cinema Oostereiland. Er worden er twintig vertoond in drie zalen in drie dagen. Geweldig.
Niet dat wij er twintig zien hoor. We zagen er drie (in drie dagen). De openingsfilm die uitverkocht was en in alle zalen werd vertoond was Aanmodderfakker. Een film die maar liefst drie Gouden Kalveren won: voor beste film, beste acteur en beste scenario.
En ik? Ik vond er niet veel  aan. Lekker makkelijk, hoef ik het er ook helemaal niet over te hebben.
Tijdens de filmdagen krijg je bij iedere film een kaartje uitgereikt, waarop je je waardering kunt uitspreken.

Heel simpel , na afloop geef je een scheurtje in het vakje. Je kaartje wordt aangepakt en klaar! Zo komt er een totaalbeoordeling uit van het publiek.
Voor Aanmodderfakker zat mijn scheurtje in vakje 2. Maar... om mij heen hoorde ik ook enthousiaste reacties en er werd ook veel gelachen.
Dus... ik zal niet tot de doelgroep behoren denk ik dan maar.
Zaterdagmorgen de tweede film. Ook een Nederlandse. NENA.
En blijkbaar behoorde ik nu wel tot de doelgroep, want ik vond deze echt geweldig. Mijn scheurtje kwam in vakje 5. Dat van mijn man ook trouwens.
Deze film kreeg ook Gouden Kalveren,twee, voor beste regie en voor beste actrice. Zodat mijn vertrouwen in de Gouden Kalveren weer enigszins is hersteld.
Die beste actrice is Abbey Hoes en ik ben het er helemaal mee eens. Echt heel erg goed.

Het verhaal:  
Het is 1989 en de zestienjarige Nena is verliefd. Op Carlo, een leuke pitcher met blauw haar. Haar ouders zijn gescheiden en haar vader heeft een ernstige ziekte waardoor hij totaal afhankelijk is. Hij wil eigenlijk niet meer leven en heeft al een zelfmoordpoging gedaan. Nena ziet het uitzichtloze bestaan van haar vader en beleeft tegelijkertijd haar eerste liefde.
Een echte aanrader. Ik denk dat ik het voortaan maar 'scheurtje 5' noem als het een aanrader is. 

Over de derde film: St Vincent, met Bill Murray (die ik nog kende van the Grand Budapest Hotel), zal ik het later nog wel eens hebben, maar ik kan nu al zeggen: scheurtje 5

Roze koeken

Vorige week was ik  in een dip. Veroorzaakt door dat stomme eczeem. Een uitbarsting als nooit tevoren en deze keer niet op een te verbergen plaats zoals knieholte bijv., nee recht in m'n gezicht. M'n ogen moest ik 's morgens open wrikken. Er kwam viezigheid uit, ik zag er uit als Dracula himself, het jeukte, deed pijn, kon m'n lenzen niet in en kon ook niet naar school. Die kinderen zouden zich te pletter zijn geschrokken.  Nou, dat dus.

Altijd als ik zielig ben, krijg ik een niet te negeren verlangen naar roze koeken.
Oké, dat is treurig, daar ben ik het helemaal mee eens. Het is troep natuurlijk, weet ik, weet ik. Maar ja.
Dus dat werden roze koeken. De kleintjes. Tja en als ik er dan een gegeten heb, wil ik er nog een en..
Spijt achteraf heb ik dan niet eens echt, zo lekker zijn ze!
Ik wou dat ik er eens goed misselijk van werd, zoals mijn man. Die wordt al misselijk als hij er alleen nog maar naar kijkt!  
Maar goed ik was dus vorige week aan het kijken bij Karin. Zie mijn link van gisteren.
Zij had ook iets over roze koeken. Dat begon met rozekoekenvla, iets dat zelfs mij te ver gaat.
Maar zelf maken kan ook, zei Karin. En dat deed ik dus. Eigenlijk heel eenvoudig.  Lekker dat ze waren! Mijn schoonzoon at er vier, wat mij veel plezier deed. Ik had er 12 en na het bezoek waren ze op. Mijn man werd niet misselijk en stelde voor dat ik nog een lading zou maken. Wat ik niet deed!
Helemaal gelukt waren ze niet. Dwz. ze moesten eigenlijk in een muffinvorm, maar die had ik niet. En het glazuur had roze moeten zijn. Het werd rood en dat kwam doordat ik iets teveel fruit had genomen. Ik heb het glazuur er ook niet netjes over kunnen strijken,want het was te dun en de poedersuiker op. Maar zo'n kloddertje heeft ook wel wat. Een heerlijk kloddertje!
Ik was tevreden en  hier is wederom het recept: klik

Leuke link

Helaas ben ik niet een echte goede kok.
Niet zoals mijn moeder dat was of zoals mijn dochter dat is. Of mijn schoondochter.
Als ik erg mijn best doe en er de tijd voor neem komt er wel eens iets lekkers uit hoor. Maar het kost moeite en ik vind het niet echt leuk.
Desalniettemin vind ik wel dat het koken met pakjes en zakjes onzin is en bovendien onnodig zout en zoet. 
Gelukkig is Karin er. Van Koken met Karin. Zij is ook tegen pakjes en zakjes en bovendien is zij al menig maal mijn redster in de nood geweest, door haar duidelijke en lekkere recepten.
En nu las ik weer zo'n leuk stukje van haar. Zo leuk dat ik het link. Hier, klik.
Kom op dames!

Goud der Goden, in Rotterdam

Ik denk dat ik een bijzondere tentoonstelling heb gezien. Eentje waar ik vooraf niets over had gelezen of gezien. Eentje waar ik eigenlijk toevallig belandde.
Dat kwam zo: al jaren geef ik mijn vriendin M. voor haar verjaardag een dagje uit.
Met mij.
Best gemeen eigenlijk, want het is háár cadeau en ik geniet er ook van. Gelukkig heb ik nog geen klachten gekregen.
Deze keer voerde de reis naar Rotterdam. Een stad die ik altijd al waardeerde, maar die ik eigenlijk nog steeds mooier vind worden.
De uitzichten die je er hebt. De prachtige gebouwen, de hele sfeer...Erg prettig. En (voor mij een groot pluspunt) altijd water in de buurt.
Maar goed, op onze wandeling kwamen we langs het Wereldmuseum. Er tegenover was een terras, maar we kozen toch voor het museum. Zo makkelijk met de Museum Jaarkaart, als het niks zou zijn waren we er ook zo weer uit.
Maar het was wel wat.
Wat we zagen was een collectie gouden sieraden, gedragen door Javaanse vorsten. Een prachtige collectie, bijeengebracht door een particuliere verzamelaar. Complete sets zijn het en het is dus heel speciaal dat dit allemaal zo bij elkaar is gebracht. Het is ook nog nooit eerder te zien geweest en de enthousiaste dame bij de kassa vertelde dat het onwaarschijnlijk is dat het nog een keer zal gebeuren. 
We hebben het over de 7e tot de 11e eeuw. De sieraden zijn allemaal op maat gemaakt en ook echt gedragen, wat te zien is aan de slijtplekjes.
Op speciale dagen tooiden koningen en koninginnen zich met deze sieraden, die oorspronkelijk werden ontworpen en gemaakt voor de goden. De vorsten die het droegen betuigden daarmee eer aan de goden.

Dus als je nou toch in Rotterdam bent (of er woont, hihi) zou ik zeggen: gaan!
M. en ik hebben echt niet ieder sieraad uitgebreid bestudeerd hoor, maar we kregen wel een mooi en interessant overzicht.
Er is meer moois in het museum. We pikten ook nog een stukje Tibet mee. Mooi!

Meer info en een aardige trailer over het museum:  klik

Donderdag: Kringloop

Vorige week berichtte mijn collega Mien hier over haar verzameling kabouters. Klik
Deze week mocht ik de kabouters met eigen ogen aanschouwen. En leuk dat ik ze vond.
Ook de Sneeuwwitje-en-de-dwergen verzameling zag ik. Ook al zo leuk. En de smurfenverzameling. Ik heb niet veel met smurfen, niks eigenlijk. Maar zo allemaal bij elkaar was het toch een pracht. Al die poppetjes hebben ook een eigen gezichtsuitdrukking. Grappig hoor.
Ik voelde al bijna een nieuwe verzameling aankomen.
Helemaal toen Mien mij 'een dubbele' gaf. 'Voor Anna' zei ze erbij.

Tja en aangezien ik mijn enige kleindochter toch niet van een kabouter kan beroven, zelfs al heeft ze die nog nooit gezien,  moet ik toch misschien zelf maar eens op zoek.
 Meteen na mijn bezoek aan Mien, heb ik nóg een bezoekje gebracht en wel aan de kringloopwinkel Noppes. Fantastische naam voor een kringloop en sommige dingen zijn ook echt voor nop.
Maar kabouters zag ik niet. Misschien maar beter ook.

Zie je trouwens het boek waar de kabouter op staat? Nelleke's opvoeding, van Fenna Feenstra?
Ik had het boek (een echt meisjesboek) al, als pocket. Letterlijk stuk gelezen.
En nu kreeg ik deze mooie ingebonden uitgave zomaar van Mien.
Daar ben ik nog veel blijer mee dan ik zou zijn met alle kabouters, dwergen, smurfen en ander gespuis bij elkaar. 
Ik had voor Mien een paar kinderboekenweekgeschenken mee. En een kinderbijbel voor haar man die kinderbijbels verzamelt.
En eigenlijk is het zo ook een soort kringloop, toch?
Heb je nou zelf een leuke kringloop/rommelmarktfoto of een verhaal, of een combi, stuur het me op en ik plaats het volgende week donderdag. Uiteraard met een link naar jouw blog. Hier is mijn adres: klik

God only knows

De BBC heeft flink uitgepakt en maakt met deze sterrencast  reclame voor zich zelf en ook voor Children in Need.
'Kitsch' las ik ergens. En daar ben ik het mee eens. 'Kitsch' is het beslist, maar wel mooie kitsch.
Nou hebben we het hier natuurlijk wel over een van de mooiste nummers van mijn favoriete plaat aller tijden en dat is Pet Sounds.

Dus voor wie het nog gemist heeft (kan bijna niet) hier even de BBC-versie en dan uit eerbied voor Pet Sounds ook nog even het origineel.
Kan je gewoon zelf kiezen. Of niet natuurlijk. Of je doet een ander  Pet Sounds nummertje. Dat kan ook.

Mooi!

Een paar uitgebloeide en bewaarde takjes heb ik goud gespoten. Steekt lekker af tegen mijn witte muur. Heel simpel natuurlijk, maar ik vind het mooi.

De goudspuit van Action is niet duur, maar lijkt eigenlijk meer op zilver, hoewel nu weer een beetje op goud, heel gek, maar het maakt niet uit.
Ik heb nog andere spuitplannen, maar daarover misschien een andere keer.

Dan spoor je toch niet!

Originele namen noemen ze dat!!! Dat klinkt vriendelijk. Maar ik vind echt dat je zo'n naam  een kind niet kan aandoen. Schandelijk vind ik.
Je hoeft er alleen maar het woord 'eten' aan toe te voegen. Dan krijg je 'Crucifix... eten!'of nog treuriger 'Macaroni... eten!'
Thank God werden en worden niet alle namen toegestaan. Deze dus niet:

Maar er blijft nog genoeg raars over. Meer dan genoeg.

(Uit het tijdschrift Onze taal)

Give away

Een give-away was er op het blog van Tineke. Hier: klik 
Ik vond de broche die je kon winnen erg leuk. Sowieso leuk, maar vooral ook omdat die gemaakt was van een kringloopvondst.
Je moet maar op het idee komen.
Dus ik deed mee en laat ik nou nog gewonnen hebben ook.
Ik kon natuurlijk niet wachten tot het pakje aan zou komen.
Maar dat moest wel, want toen Tineke gemeld had dat het pakje onderweg was, verwachtte ik het toch echt de volgende dag. Het kwam niet. Ook de dag erna niet.
En dan begin ik ongerust te worden. Want op de PTT vertrouwde ik vroeger blindelings, maar dat is bij PostNL  helaas niet het geval.
Ik heb echt slechte ervaringen de laatste jaren. Kaarten die niet aankomen. Kapot gescheurde pakjes, Half geopende brieven... En vaak veel te laat. Erg vervelend.
Enfin, nóg een dag later was het pakje er. Met zorg verpakt. Superleuk Tineke, nogmaals dank, ik ben er erg blij mee.

Ps.: Er was laatst een soort actie van allerlei mensen die veel post versturen, slakkenpost vooral. Ook zij ervaren dat het  vaak niet goed gaat. Ze hebben toen mooie slakkenpost gemaakt, waarin ze aangaven net zoveel van post te houden als de postmensen, maar dat er toch zorgen zijn over de bezorging en zo.  Daarmee hebben ze PostNL overspoeld. Een positieve actie dus. Erg lief.
Maar niks voor mij. Ik word gewoon pissig. Doe gewoon je werk zou ik zeggen!

Het Scheepsjournaal van de Ark.

Dit boekje is echt stokoud. Het ligt ook enigszins uit elkaar. Letterlijk stukgelezen. Ik vond het weer toen ik een kast doorzocht op sleutels. Die zag ik nog niet, maar wel dus dit boekje.
'Geschreven door Noach' staat er, 'met Hiëroglyphen door Cham. Opgegraven door I.L. Gordon en A.J. Fruen. Losbandig bewerkt door Charivarius'.

Het boekje was van mijn moeder. Ik vond het als kind op de middelbare al leuk en nu nog steeds.
Het gaat over Noach die met z'n vrouw en hun zoons Sem, Cham en Japhet met hún vrouwen aan boord is van de Ark. Met alle dieren natuurlijk. In het jaar 2349 voor Chr. En op koers naar Ararat.

Ik zal een paar stukjes uit het journaal laten zien.

Enzovoort. Ik herinner me ineens dat mijn moeder boos was toen ik het boekje had uitgeleend. Dat paste niet bij mijn moeder, dus geen idee waarom ze daar boos om was. In ieder geval is het teruggekomen. Het boekje verscheen in 1925
(Charivarius was een letterkundige, pseudoniem voor Gerard Nolst Trenité).

Best jammer

Wat zal het een saaie les geweest zijn in 1963, in klas 1D van het Petrus Hondius Lyceum.
Zo saai dat er een briefje werd doorgegeven waarop alle klasgenoten hun handtekening zetten.
'Doorgeven aub' staat er op.
Ik denk echt dat het uit pure verveling gebeurde, ik geloof niet dat het een actie was of zo.
Enfin, het briefje wérd doorgegeven. Op de achterkant staan ook nog twee namen.
Sommigen hadden waarschijnlijk nog niet eens een handtekening, die zetten gewoon hun naam. Ik ook, maar wel met een sierlijk streepje eronder. 
Het briefje vond ik doordat ik nog steeds op zoek ben naar mijn sleutels.
Nog niet gevonden dus.
Het is zo'n vijftig jaar veilig bewaard gebleven, in... een Bos-Atlas.
Die is al zo lang verouderd dat hij nooit meer open gaat, vandaar.
Het papiertje vertedert me. Ik denk dat we echt nog kinderen waren toen.
Geen brugpiepers, er wás geen brugklas. En extra begeleiding voor beginnelingen was er ook niet. Je werd geplaatst in 1D en dat was het.
Ik weet dat een paar kinderen na die eerste klas niet verder gingen. Maar ik weet niet wat ze gingen doen. Misschien een paar naar de Mulo, dat was toen nog een aparte school.
Na de eerste klas moest er worden gekozen. Havo, HBS of Gymnasium. Ik ging Havo doen. Een schooltype dat voor het allereerst bestond. Het was een proef. Officieel werd het pas in 1968 ingevoerd.
Wat zal er geworden zijn van bijv. Wopke Veenstra die na de eerste klas verdween. Wat is er met Josien van de Griek gebeurd in al die jaren. En met Peter van Leeuwen, Met Martie Goedings en met Epie Koster. Leeft Adrie Surowic nog en Wim (Pummie) Linck? Nelleke Launspach die nog in mijn poeziealbum heeft geschreven?
En mijn vriendinnen Marjorie Benjaminse en Nelly van Dongen?
Bijna niemand die zijn handtekening zette,  deed gelijk met mij  eindexamen in 1968. Voor zover ik weet hoogstens twee.
Op de reünie vorig jaar van het Petrus Hondius Lyceum,  was er uit déze klas slechts één iemand aanwezig: ik zelf. Tenminste dat dénk ik.
Onze levens hebben elkaar slechts een jaar gekruist, maar wat zou ik graag willen weten hoe het ze vergaan is.
Ik heb op Schoolbank ooit een foto van deze klas geplaatst maar daar zijn nooit reacties op gekomen.
En dat zal nu ook wel niet gebeuren. Best jammer!

Donderdag rommelmarkt én een gastblogger.

Deze week deed mijn collega Mien mee. Collega? Nou ja, technisch gesproken niet meer, we namen namelijk op dezelfde dag afscheid van onze school. Maar dit terzijde.
Mien stuurde háár rommelmarktverhaal en een foto. Ha, een echte gastblogger.

Rommelmarkten en vooral veel aanverwante artikelen..

Zoals we vroeger in het kerkblaadje keken wie er preekte die zondag, kijk ik nu in de Marktagenda waar er een rommelmarkt is….(zingeving).

Het begint er mee dat je leuke spulletjes voor je kleinkinderen in huis wil hebben. Kleine spulletjes waarmee ze aan de grote tafel hun fantasie kunnen uitleven. Zo heb ik al dierentuindiertjes, boerderijdiertjes en op een rommelmarkt vond ik Sneeuwwitje met de zeven dwergen en verder toebehoren, bijna de set, ooit actie bij AH, compleet. Bijna ja, 1 dwerg, de koningin en een schildpad ontbraken. Vanaf toen zag ik me genoodzaakt iedere rommelmarkt e.d. te bezoeken. Men zag mij regelmatig op de knieën zittend in dozen met het opschrift “uitzoeken”rommelen. Nu de zomer ten einde loopt heb ik de set compleet, maar ondertussen is me zoveel leuk, klein spul opgevallen dat de verzamelwoede me in zijn greep heeft. Inmiddels spaar ik sesamstraatfiguurtjes, zwarte pietjes, hello kittyfiguurtjes, smurfen, littlest pets en….echt gegrepen ben ik door de kaboutertjes van Rien Poortvliet. Inmiddels sta ik op de rommelmarkten bekend  als het kaboutervrouwtje. Een aardige kofferbakmarktmevrouw kijkt voor me uit, ze komt door het hele land en houdt ze voor mij achter. Haar man houdt zijn ogen open voor boekenweekgeschenken (die spaar ik ook). Ik ben trots op mijn kabouterverzameling, ik heb er inmiddels 46.

O ja en ik spaar ook gebakbordjes, en grote platte borden, zo lelijk mogelijk, maar dat is momenteel nog bijzaak.

Stom!

Ik ben op zoek. Op zoek naar mijn sleutelbos. En dat al sinds we terug zijn uit Kopenhagen, twee weken dus.
Het is geen klein sleutelbosje, ik bedoel je ziet hem niet makkelijk over het hoofd. Er zitten een hoop lintjes aan en ook aardig wat sleutels.
Het goede nieuws is dat ik de sleutels niet op straat heb verloren of ze ergens heb laten liggen. Ze moeten in huis zijn.
Dat weet ik heel zeker, omdat ik ze namelijk heb verstopt.
Dat zit zo:
Als wij een paar dagen weg zijn, neem ik mijn sleutelbos niet mee. Vooral niet omdat die best zwaar is.
Maar ik wil hem ook niet op een duidelijke plek laten liggen. Je kunt het inbrekers ook té gemakkelijk maken.
'Ja maar Bettie, als een inbreker eenmaal binnen is, heeft hij toch je sleutels niet meer nodig? Dus wat heeft het dan voor zin om ze te verstoppen?'
Nou eigenlijk weinig zin, ik doe het vooral omdat er ook een sleutel van school aan zit . Ik weet heus wel dat ook dat weinig zin heeft, omdat een inbreker echt niet weet dat dat een sleutel van school is. 
Nou ja het is nou eenmaal zo en ik denk dat ik het nu nooit meer zal doen.
Ik heb al heel wat afgezocht. Maar zonder resultaat.
Het moet ergens in één van de boekenkasten zijn, of achter een luik op zolder.
Of in mijn 'werkkamer' met heel veel doosjes en lades en zeer veel mogelijkheden. Het kan ook zijn dat ik ze in de zak van een jas in de kledingkast heb gedaan of in een doos bij een spel of puzzel. Het kan zelfs zijn dat ik ze in een vlaag van verstandsverbijstering in de voorraadkast heb gedaan. Of in een schoen. Of....
Laat ik het positief bekijken.
Ik ben nu dus heel hard aan het opruimen. Ik heb nooit zin in opruimen, maar als ik eenmaal bezig ben, vind ik het eigenlijk wel fijn. Een soort herfstschoonmaak!
Twee boekenkasten zijn inmiddels schoon. Ik vind van alles, dat dan weer wel.  Maar toch...
Stomme tut!

Moeder, ik wil bij de revue

De tv-serie 'Moeder, ik wil bij de revue' was zeer succesvol. Ik vond het niet slecht, maar was ook bij lange na niet zo enthousiast als bijna iedereen.
Mijn man ook niet. Dus waren we eigenlijk niet van plan om naar de musical  'Moeder ik wil bij de revue 'te gaan.
Maar we twijfelden toch, want  in de eerste plaats is een musical toch anders dan een serie, in de tweede plaats zijn we musicalfans, in de derde plaats heeft Jon van Eerd de hoofdrol en Jon van Eerd... is geweldig. In de vierde plaats doet Simone Kleinsma mee en die is ook geweldig.
Dus we twijfelden steeds meer. En toen die twijfel bijna omsloeg in een 'ja, we gaan, maar wachten tot er een aanbieding is', toen kwám die aanbieding.
Eigenlijk wel gek, meestal is dat pas op het laatst als de zaal nog even vol moet. Maar dit was voor de eerste week!!! Twee kaarten, eerste rang voor de prijs van één'
Je raadt het al: we gingen. Vooraf even lekker rondstruinen in Utrecht en daarna de voorstelling. Eerste rang was in dit geval ook echt eerste rang en we vonden het heel erg leuk. We hadden een heerlijke avond.
Het toneel, de kleding, alles tot in de puntjes verzorgd zoals gewoonlijk bij een produktie van Joop van den Ende. De sfeer van de revue ken ik niet uit eigen ervaring, maar ik denk toch dat die goed werd weergegeven.
Het stuk was echt grappig. Hele kleine grapjes, ik kan er op dit moment niet een citeren, maar geestig, spitsvondig. We hebben de hele tijd zitten lachen.
Jon van Eerd... is echt een ster. Ik denk als hij in New York geboren zou ziijn, had de hele wereld hem gekend. Simone Kleinsma trouwens ook en samen vormen zij een mooie combinatie als ouder wordende revuesterren, broer en zus.
Grappig, maar ook bij vlagen ontroerend, vooral als er óude liedjes werden gezongen.
En dan was er nog iemand die ik helemaal niet kende: Raymonde de Kuyper. Zij is helemaal niet zo onbekend hoor, alleen ík kende haar niet tot nu toe. Wat een ster ook!

Fotograferen mocht natuurlijk weer niet. Dus dit is de enige foto die ik heb. Tja...
Maakt niet uit.
Als je nou iemand bent die zich altijd ergert als er weer op een cruciaal moment in een stuk iemand in gezang uitbarst, dan kun je beter niet gaan. Maar als dat niet zo is: zeker gaan!

Heerlijke dag!

Afscheid van de zomer...
Het idee dat het de laatste zomerse dag zal zijn, heb ik ieder jaar wel een paar keer.
Maar ik denk dat het nu wel écht de laatste keer is geweest dit jaar dat ik in een t-shirt op het strand heb kunnen lopen. Ik heb weer een schelpje toegevoegd aan mijn ketting en wat was het fijn in Egmond.
Helemaal niet druk.
Ik denk dat veel mensen zich tegen hebben laten houden door de regendreiging.
Die regen kwam ook hoor, maar pas veeeeel later toen wij al lang weer thuis waren.
De terrassen op het strand zaten trouwens wél stampvol.
We hadden na een lange wandeling echt mazzel dat we nog een plekje konden bemachtigen.
En ja, nu is alles grijs. Het miezert.
De schoorsteen wordt vandaag geveegd zodat de haard weer kan branden.
De vitaminepillen staan klaar, kaarsen in de kandelaars. Op naar een heerlijke herfst dan maar.

Maar eerst nog een paar foto's van het strand van Egmond. Gisteren, 12 oktober 2014

Beter Rekenen

Meestal erger ik me alleen maar bij Beter Rekenen als ik het weer eens niet goed heb. (Of hulp nodig heb van mijn man). Ja, dat is knap irritant.
Maar soms is het gewoon leuk en leerzaam.
Déze som had ik uiteraard ook fout.

Bij een supermarktonderzoek blijkt de goedkoopste supermarkt 20% goedkoper te zijn dan de 'gemiddelde' supermarkt.
De duurste supermarkt is 20% duurder dan de 'gemiddelde' supermarkt.

De duurste supermarkt is % duurder dan de goedkoopste supermarkt.
(Vul een geheel getal in.)


Ik dacht wel meteen dat mijn antwoord fout zou zijn, want het lag zo voor de hand, dat kon niet goed zijn.
En dat getuigde dan toch wel van enig inzicht, haha.
Maar toen ik de oplossing zag, begreep ik het. Leuk!
Natuurlijk hebben jullie het allemaal goed, maar als je het nou toch niet helemaal zeker weet, scroll dan even een stuk naar beneden en lees de oplossing!


Oh ja, Beter Rekenen vind je hier: klik


































































Als de boodschappen bij de 'gemiddelde' supermarkt 100 euro kosten, kosten ze bij de duurste 120 euro en bij de goedkoopste 80 euro.






120 is de helft meer dan 80.
De duurste supermarkt is 50% duurder dan de goedkoopste.

Laatste restje Kopenhagen

Lekker eten en drinken... het kan heel goed in Kopenhagen. Echt heel goed, maar dan moet je wel een dikke portemonnee vol Deense kronen bij je hebben, want het is er verschrikkelijk duur.
Wij hadden een hotel met een werkelijk voortreffelijk ontbijt, dus daar kwamen we de dag aardig mee door.
En verder hebben we veel op straat gegeten. Vooral Polse (met eens streepje door de o). Dat zijn eigenlijk gewoon hotdogs, maar dan lekkerder. De Denen zelf eten ze ook. Er zijn dan ook veel kraampjes, al zijn ze niet altijd allemaal open

Met mosterd of superlekkere ketchup en uitjes en augurkjes, of spekjes er om heen.Mmmmm!
En dan natuurlijk smorrebrod (met door allebei de o's een streepje). Dat is roggebrood met van alles er op. Heel veel keus. Vers en heerlijk.

En dan natuurlijk die ene zaak die al sinds mensenheugenis bestaat, waar we in de rij moesten om een plekje te bemachtigen, maar vervolgens wel zonder opgejaagd te worden uitgebreid konden zitten. Die zaak waar de taart bijna zo duur was als een Nederlandse maaltijd, maar ook wel de calorieën had van een Nederlandse maaltijd. Die zaak: La Glace, aaah...

Zo en nu ben ik echt bijna klaar met Kopenhagen. Ik laat nog even  moois zien uit winkels, want dat is ook smullen.

En ik laat nog zien wat ik meenam uit Kopenhagen. Alles was duur, maar dit niet hoor. Sterker nog: het kostte helemaal niets.
Ik had een keer een heerlijk vruchtensapje gedronken daar (een glas wijn is niet te betalen, dus dat deed ik maar niet). Het flesje vond ik zo leuk dat ik het meenam. Ik zag het voor me met een paar bloemen erin. Later zag ik op een verder leeg terras nog een paar onafgeruimde flesjes. Ik heb gevraagd of ik ze kon kopen, maar de ober keek me aan of ik knettergek geworden was en gaf ze zo  mee.

Dus ziehier: mijn belangrijkste souvenir uit Kopenhagen. 

 Zo en dan moet ik nu dringend eens even gaan uitrusten van dit reisje. Dat het een aanrader is, dát hadden jullie wel begrepen, toch?

Kopenhagen.

Ook in Kopenhagen bezochten we een museum, natuurlijk: het Statens Museum for Kunst (zie je wel dat Deens meevalt),

Een mooi gebouw, met ervoor leuke stoeltjes in mijn lievelingskleur, waar je lekker kon gaan zitten uitpuffen. Niet dat wij dat langdurig deden, we willen altijd zoveel doen op een dag...
We zagen prachtige kunst, o.a. Matisse. Maar ik was vooral geïnteresseerd in de Deense kunst. Mooie dingen gezien.

Deze lezende dame bijv. van een schilder die Michael Ancher heet. Nog nooit van gehoord, maar ze zou prachtig passen in het boek 'Vrouwen die lezen zijn gevaarlijk'. Ze staat niet in deel 1, misschien wel in deel 2 en anders had ze er gewoon in gemoeten.
Hoe dan ook, we dwaalden er een paar uur heerlijk rond.
Later op die dag gingen we naar het Koninklijk Paleis kijken, Amalienborg. Het bestaat eigenlijk uit verschillende paleizen en in een tamelijk onopvallend gedeelte woont de koningin.
Wij zijn nooit zo uit op het wisselen van de wacht, dus dat hebben we gemist. Maar de wáchters missen is uitgesloten. Ze marcheren eerst door de stad en bij Amalienborg bewaken ze de tent. Levert aardige foto's op.

Volgens de reisgids (100 % Kopenhagen) moesten we achter dit paleis om lopen voor een volgende bezienswaardigheid. Helaas was daar één en ander afgesloten. Er stond een grote schutting, aan twee kanten. Wel een leuke schutting, versierd met reprodukties van schilderijen die we net die morgen in het museum hadden gezien.
Dáchten we.
Snel verder lopen dus maar.
Maar toen we één schilderij dat we 's morgens leuk hadden gevonden, toch nog even nader bekeken op die schutting, zagen we toch een paar verrassende dingen.Tja en toen zat er niets anders op en moesten we ze allemaal bekijken. De beelden die ik hier laat zien zijn allemaal nog al duidelijk. Maar bij sommige hebben we echt moeten speuren. Enfin, kijk zelf maar:

 

Een gezellig dobberend badeendje bijv.

 

Een 18e eeuwer die een bril denkt nodig te hebben

Een vredig tafereeltje met een hele enge kat

Een dorstige koning die van plan is om een ritje op de motor te gaan maken. 

En nog veel meer dat ik maar niet allemaal nog laat zien. Humor hebben ze dus ook, die Denen!

Rommelmarkt

Els (klik) stuurde mij deze keer een rommelmarkt gedicht. Echt leuk, zoals het inderdaad af en toe voelt, als je zelf 'zit':

Rommelmarkt  

De mensen kijken niet, ze overschouwen

en varen als een schip voorbij

ik zie ze in gedachten bouwen

aan een toekomst vol verleden tijd  

ik daarentegen wil dat laatste kwijt

en heb het op een tafel uitgespreid 

ik sta het minzaam aan te prijzen

met een glimlach vol gelatenheid 

soms stopt er iemand aan mijn stand

en neemt iets vast of durft te wijzen

ik kijk dan op en knik gedag

vol hoop dat ik verkopen mag  

een euro is nog veel te veel

ik zie het al aan hun gezicht

alsof ik van hun moeder steel

terwijl ik hier mijn ziel verdeel 

ze bieden 50 eurocent

een stuk dat mij zo dierbaar is

wat ik hen bijna huilend zeg

voor 80 cent doe ik het weg  

waarna ik schrijf in dit gedicht:

alweer iets kwijt dat ik niet mis. 

© bert deben 

En eigenlijk drukt hij hieronder ook precies dat gevoel uit:

Je kunt nog steeds meedoen met deze rubriek. Stuur dan jouw rommelmarkt/kringloop foto of verhaal  en ik plaats het volgende week donderdag met een link naar jouw site. 
Mijn adres: klik

Legodame

Dit vond ik wel een leuke, passende foto. We zijn tenslotte in Kopenhagen, Denemarken!

Ik heb eigenlijk niet gekeken of Lego nou in Denemarken goedkoper is dan in Nederland.
Wel gingen we in een Legowinkel kijken.
Ik wilde graag een Legomeisje kopen.
In de tijd dat onze kinderen met Lego speelden waren er nl nog geen meisjes in het assortiment. Ik vond dat toen al raar en leuk dat ze er nu wel zijn.
Bleek zo'n meisje los te koop te zijn, maar in een ondoorzichtig zakje. Desgevraagd vertelde de buitengewoon aardige Legoverkoper dat er niets anders op zat dan alle zakjes te kopen. Een stuk of vijf.
Nou ja dat deed ik natuurlijk niet. Op onze zolder bevindt zich echt een flinke voorraad.
Toen ik zei dat ik dat niet ging doen zei hij wel even voor me te willen proberen.
Hij heeft vervolgens tien minuten (niet overdreven) in die bak met ondoorzichtige zakjes staan voelen, tot hij er eentje vond. Is dat niet lief?
Toen ik ging afrekenen voelde het meisje achter de kassa ook nog even. 'Oh yes' zei ze, ' this is a girl, definitely'. En ze had gelijk!

Links zie je een stadsbeeld van Kopenhagen helemaal uitgevoerd in Lego, plat aan de muur. Erg leuk. Rechts die jongen die staat te voelen of er een meisje in zit!
En daarnet maakte ik het zakje met het meisje open. Blijkt het een zeemeermin te zijn, met een theepot.
Dat was niet helemaal de bedoeling, maar eigenlijk als souvenir van Kopenhagen toch zeer geschikt. Ik dronk daar namelijk de lekkerste thee ooit (met daarbij de lekkerste taart die ik ooit at!) dus dat theepotje komt mooi uit. En die zeemeermin is ook zeer gepast natuurlijk. Met een vette knipoog.

Ps.: Dit blogje kwam tussendoor, dus nu ben ik nog steeds niet klaar met Kopenhagen!
Ps.2: Ik krijg ineens zo'n zin om een beetje te legoën (dit is vast niet goed gespeld), maar ik moet naar school. NU!

Twee wijken in Kopenhagen

Gek he, ik kan nog veel meer over Kopenhagen vertellen. Toch waren we er precies vijf dagen, niet echt lang als je bedenkt dat ik in Amsterdam bijv. nog lang niet ben uitgekeken. Ik bedoel dan is het eigenlijk niet eens lang.
Ik vond één ding tegenvallen en dat was 'de wijk' Christiania. Een soort hippieparadijs. Ik denk dat ik er gewoon te oud voor ben. De wietwalmen komen je tegemoet, je mag er niet rennen, want dan schrikken de bewoners omdat wiet niet gelegaliseerd is. Je mag er geen foto's maken. Ik vond het er vies en niet interessant. Van die duffe koppen, nee ik vond het niks. De bakfietsen die er gemaakt worden zie je trouwens overal in de stad

We ontdekten wel een anderen superleuke wijk, genaamd Brumleby. De naam alleen al.
Het is een klein wijkje met wat leuke winkel(tje)s en maar een paar straten. Eigenlijk straatjes, maar ik houd niet zo van al die verkleinwoordjes.
Lang geleden, in de 19e eeuw opgezet na een cholera-epidemie. Bedoeld om gezonde en goedkope huizen te bouwen voor de werkende klasse.
We spraken een bewoonster, en zij vertelde dat er nu een wachtlijst is van twintig jaar of zo. De huizen zijn klein, maar er is zo'n leuke sfeer. Er zijn tuintjes en gemeenschappelijke voorzieningen als je dat wilt. Wasmachines bijv. en een creche.
Enfin, de foto's laten het zien:

Oh ja, ik heb ook erg genoten van dit bord, ik zag het op verschillende plaatsen. 

 En zo'n rendier op een lantaarnpaal is ook nooit weg natuurlijk.

Zo, genoeg weer voor vandaag. Morgen de laatste beelden uit Kopenhagen. Misschien hè, misschien!