Olifantenweeshuis ( Sri Lanka 3)

We zijn weer thuis. Na een prachtige 14-daagse rondreis door Sri Lanka.
De komende dagen wil ik graag iets van het eiland laten zien.
Ik maakte 1361 foto's. Ik maakte er veel meer, maar aan het eind van iedere dag zette ik ze op mijn kleine meegenomen laptopje en dan ging er al veel in de prullenbak. Niettemin nog best moeilijk om te kiezen.
Ik houd niet zo erg van een dag tot dag verslag, dus ik zal er gewoon wat dingen uitpikken die ik mooi of boeiend vond en daar wat over vertellen en laten zien.

Deze foto maakte ik in Pinnewala en daar bevindt zich een 'olifantenweeshuis'. Het wordt door de staat beheerd en er worden in de steek gelaten olifanten verzorgd. Het was ooit de bedoeling dat op deze manier de olifantenstand in Sri Lanka op peil gehouden zou kunnen worden. Maar in de praktijk bleek dat de meeste dieren niet meer terug kunnen in de vrije natuur, zij zouden niet lang overleven. Er worden nu ook nieuwe olifanten geboren.
Het was een mooi gezicht. Een paar keer per dag mogen de olifanten hier lekker in het water spelen  en baden. Daarna gaan ze weer terug naar stallen en krijgen de verzorging die ze nodig hebben. Voor zover ik het kon zien was de verzorging uitstekend.

En zeg nou zelf, een 'klein' olifantje is natuurlijk super vertederend. Je mag er ook heel dicht bij komen.

Het was er flink druk met toeristen en kraampjes waar je de ene olifant na de andere zou kunnen aanschaffen. Van hout, van steen, van stof, op puzzels, borden, bekers, noem maar op.
Wat ik erg leuk vind is dat er van de olifantenpoep (een olifant ontlast zich ruim 15 keer per dag van in totaalzo'n 100 kilo) papier wordt gemaakt. Gewassen, gefilterd, gedroogd, geperst en vermengd met theeafval of bananenbladeren wordt het heel mooi papier. En het ruikt gewoon als papier!

We hebben onderweg door het land twee keer een wilde olifant gezien, langs de kant van de weg. En dat is best een bijzondere ervaring. Er zijn nog ongeveer 3000 wilde olifanten in Sri Lanka.

Even geduld

Het kost zoveel tijd om een berichtje te plaatsen vanuit Sri Lanka... Die tijd gebruik ik liever om te kijken en te fotograferen. Maar als ik thuis ben ga ik er heel veel van laten zien. Even geduld dus!

Thee ( Sri Lanka 2)

Waar zal ik eens beginnen? Lastig hoor. Zo veel indrukken in dit prachtige land. Wacht ik weet het al: thee natuurlijk. Dit eiland is bekend om de thee die er groeit. We zagen dus ook theeplantages. We kregen het hele proces uitgelegd, maar zoals gewoonlijk was ik weer het meest geïnteresseerd in de vrouwen, de theepluksters. Ze plukken meer dan tien kilo per dag. En het zijn hele kleine blaadjes. Die stokken leggen ze op de thee en wat er boven uit komt plukken ze. Het lijkt me zwaar.

Er was eens...

Er was eens, lang geleden, een meisje. Behalve van buitenspelen en van haar poes, hield ze het allermeest van lezen. Het meisje werd ziek, ze kreeg geelzucht. Dat betekende toen een paar maanden bedrust. Niet leuk en ze moest rustig aan doen. Veel om haar afleiding te bezorgen was er niet. Ze kon naar de radio luisteren en dat deed ze, al waren er niet heel veel leuke programma's. Ze luisterde zelfs naar de waterstanden: de waterhoogten van hedenmorgen.  Grave beneden de sluis...
Maar gelukkig mocht ze wel lezen.
En dat deed ze ook. Haar eigen boeken werden herlezen. Bovendien had het meisje een hele lieve moeder, die twee of drie keer per week naar de stad fietste en nieuwe boeken voor haar dochter haalde.
Die boeken moesten dan eerst ontsmet worden voor ze weer in de bibliotheek werden teruggeplaatst.
In dezelfde tijd kreeg het meisje ook een nieuw boek. Het heette 'Óm die ene wereld' en was geschreven door Leonard de Vries.

Het ging over Noud en Geertje, die met hun vader per m.s. Oranje in 120 dagen een 60.000 km. lange reis om de wereld maakten en hun ogen zeer goed de kost gaven. Het ging ook over Unicef.
Het boek stond vol zwart-wit foto's en van alle landen die Noud en Geertje bezochten, stond er veel leerzaams in.
Het meisje lag in bed en droomde ervan ooit ook zo'n reis te kunnen maken.
Het meest was ze onder de indruk van de beschrijving van een eiland dat toen nog Ceylon heette. Een droomeiland, met palmen, de parel van het oosten. Ooit veroverd door de Hollanders, om kaneel. Waar Adams Peak zich bevindt, waar Adam volgens miljoenen op aarde kwam. Waar olifanten zijn en kokosnoten. Waar lieve bruine mensen wonen en de roepia de munteenheid is. Waar theeplantages zijn en godsdiensten waar ze nog nooit van had gehoord.
Het meisje droomde verder, ook toen ze na bijna een half jaar weer uit bed mocht.
Ze kreeg het druk, ze kreeg andere interesses. Maar Unicef en Ceylon bleven in haar hoofd. Altijd.

Het eiland heet niet meer Ceylon, het heet nu Sri Lanka.
En het kleine meisje van toen gaat Sri Lanka bezoeken. Echt!
Soms bestaan sprookjes: ik ben dat meisje!

Het Witte Paardje

Dit is het boek waar ik als kind zo van hield.
En nog steeds.
Want nu ik het weer tevoorschijn haalde, ging ik er natuurlijk ook weer stukjes in lezen. Heerlijk boek. Spannend, sprookjesachtig en romantisch.
Het gaat over de dertienjarige Maria Merryweather. Zij gaat met haar gouvernante juffrouw Heliotroop wonen op Moonacre, het landgoed van haar familie.
Maria wordt er omringd door bijzondere dieren, een slimme haas, een kat, een hond die eigenlijk een leeuw is en het kleine zilverachtig witte paardje, de eenhoorn. Een vreemde kok, een maanprinses.
Er is veel aan de hand op Moonacre, ook zaken die met Maria zelf te maken hebben. En samen met haar vriendje  Robin, die ze als kind in London al kende,  lost Maria langzamerhand de problemen op, evenals de bedreiging van de zwarte mannen uit het woud. 

Het boek verscheen voor het eerst in 1946.
Ik heb er al eerder over geschreven, maar dat was op mijn oude blog en aangezien dat verdwenen is, doe ik het gewoon nog een keer.

Eenhoorn

Toen ik dit schilderij zag, met een prachtige eenhoorn er op, dacht ik: laat ik eens wat eenhoorns laten zien. Ik woon tenslotte in Hoorn en de eenhoorn is een symbool van mijn stad. Er zijn er hier heel wat te vinden.
Overigens is dit een stukje van een schilderij getiteld Orpheus en de dieren, van Paulus Potter. Het schilderij hangt in het Rijksmuseum en daar maakte ik de foto.
Een zwak voor eenhoorns heb ik al sinds ik als kind  het boek 'Het witte paardje' las. Van Elisabeth Goudge. Het is jarenlang mijn lievelingsboek geweest. Echt heel lang. Een prachtig sprookjesachtig verhaal. Waarin een hoofdrol is weggelegd voor een eenhoorn: het witte paardje.
Ik heb meerdere keren gelezen dat dit boek ook het lievelingsboek was van J. K. Rowling en zij heeft in Harry Potter ook een eenhoorn opgevoerd.
Dus binnenkort meer over eenhoorns. Dit was een beginnetje.

Zusjesland

Op de achterkant van dit boek, staan behalve een korte inhoud en een heel klein stukje over de schrijfster een paar aanbevelingen. Zoals bijv.: Lezers zullen het idee hebben dat de auteur hun donkerste geheimen doorziet en dat zij hun die vergeeft - USA Today
Dit is er dan niet eentje waardoor ik meteen denk: lezen dat boek!
Maar er staat ook: Ik was zo gelukkig met weer een nieuw boek van mijn lievelingsschrijfster, en las het veel te snel uit - Aaf Brandt Corstius
Kijk, ik vind Aaf B. C. leuk en wat ze hier zegt kan ik helemaal meevoelen. Dat je het jammer vindt dat je het boek uit hebt, dat je wilde dat het nog heel lang zou duren.
Dat dus én een aanbeveling van mijn eigen dochter: Zusjesland werd het.
Het verhaal: Kate en haar tweelingzusje Violet zijn paranormaal begaafd. Violet laat die begaafdheid toe en maakt er gebruik van; Kate wil er eigenlijk niets mee te maken hebben. 
Kate is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Als lezer beleef je het dagelijks leven van haar gezin mee, maar Kate kijkt ook steeds terug op haar jeugd, waardoor je het opgroeien van de zusjes meemaakt. De ziekelijke, ongelukkige moeder. De vader die niet erg betrokken lijkt, de studies, de vrienden. En dan doet Violet een voorspelling die nogal wat opschudding veroorzaakt.
Ik heb het boek achter elkaar uitgelezen (460 blz.) en straks ga ik lekker naar de bieb om te kijken of er nog meer Curtis Sittenfield is.

Natuur

In het Parool staan altijd van die interviews waarin een woord wordt genoemd en dan zegt de geïnterviewde daar iets over.
Zo ook Joost de Vries (31). Hij is schrijver en ik heb nog nooit van hem gehoord. Maar dat geeft niks en het zegt ook niks.
Maar deze Joost zegt iets over Geboorteplaats en over Winkel en over Nooit meer en over Natuur. En daar moest ik erg om lachen:
Natuur: 'Ik wil altijd zo graag naar de natuur. Door de bergen lopen, in riviertjes zwemmen, beren zien. Maar dan wil ik mijn vakantie boeken en denk ik: in de natuur zijn geen musea. En geen boekhandels en geen schoenenwinkels.'

Vermeer van Paymobil

Dit vind ik zo leuk. Het Melkmeisje van Vermeer. Maar dan van Paymobil. Ik vond het in de Museumwinkel van het Rijksmuseum.
Museumwinkels... ik houd er van.
De plaat waar ik het setje even opgezet heb, komt van een oude kalender en toen zag ik weer precies wat een prachtig schilderij het is. Het is gedateerd tussen 1658 en 1660.
Wat zou die Vermeer opkijken als hij nu terug kwam en dit zag. Hij zou natuurlijk sowieso opkijken in de huidige wereld. Maar behalve dat schilderen toen een vak was, moet hij toch een creatieve geest zijn geweest en had hij het gewoon leuk gevonden.
Voor Playmobil zijn de mogelijkheden intussen legio natuurlijk. De Nachtwacht van Playmobil bijv. Of zo'n winterschilderij met al die schaatsen en sleden, van Avercamp?

Opruimen

Naast het gewone wekelijkse blad, bracht Libelle vorige week een extra blad: Inspiratie voor een leuk 2015.
Ik haal er van alles uit, zo las ik bijv. een aantal do's en don'ts om beter te kunnen slapen. ik ben een slechte slaper, dus allicht dat ik eens wat probeer.
Verder tips voor perfecte lippen, opgestoken haar, reisjes, recepten enz. enz.
En natuurlijk gaat het over opruimen. Dat is een trend. Er wordt veel opgeruimd, ook in blogland, waar nu, in het nieuwe jaar, weer echte opruimblogs worden gestart.
Ik snap het heel goed, dat opruimen. Een opgeruimde la, een opgeruimde kast, een opgeruimd huis... dat is zoooo bevredigend. Je hikt er tegenaan soms, maar als je het gedaan heb, is het heerlijk. En dat gevoel werkt door in je hoofd en in je hart. Je creëert ruimte. En die kun je inzetten.
Tot zover is het me dus helemaal duidelijk. Echt.
Maar dan in die Libelle dus, komt er een opruimcoach aan het woord. Het woord opruimcoach alleen al. Slimme vrouw denk ik dan. Kassa!
Enfin, zij geeft een paar tips, waarvan ik vooral de laatste belachelijk vind.

"Pak een vuilniszak, loop door het huis en kies 27 voorwerpen uit om weg te gooien. Stop ze in de vuilniszak, knoop hem dicht zonder er nog in te kijken en gooi hem in de vuilcontainer. Neem daarna een lege verhuisdoos en vul die met 27 spullen voor de kringloop. Doos dicht, en in de achterbak van de auto. Ziezo..." 

Ik loop een tijdje te foeteren.

'Achterlijk gedoe. Ik zie me al lopen, met die vuilniszak, ja en dan maar tellen tot 27 en waarom zevenentwintig en wanneer doe je het dan weer, de volgende dag of volgend jaar. En dan krijg je spijt natuurlijk en dan moet je ook nog die verhuisdoos gaan vullen, wat een flauwekul, een mens kan toch zeker zelf wel opruimen, daar zijn toch geen opruimcoaches voor nodig of plannetjes met 27 dingen.
Ons huis is heus wel  oké wat opruimen betreft en was dat nou moeilijk, nee hoor helemaal niet. Beetje bijhouden, klaar'.

En dan ineens zie ik onze schuur voor me. Al dertig jaar een gruwelijke ergernis. Niet door mij hoor, nee niet door mij. De schuld van mijn man, die nooit iets weg kan doen. Hoewel... heel misschien toch niet alleen zijn schuld. Heel misschien.
En dat ene stukje van de zolder, dat deel waar we niet zo makkelijk bij kunnen en trouwens dat andere zolderdeel, daar is het wel opgeruimd, dat wel, maar toch nog best wel vol. Best wel!
Eh... we hebben wel een vuilniszak in huis. En ook een verhuisdoos. Eh.....

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit:
de nieuwste truc van mijn wasmachine is zo mogelijk nog irritanter dan de vorige. Namelijk dat als ik nu mijn hoeslakens was, met de kussenslopen en de twee dekbedovertrekken, aangevuld met nog wat klein spul, dat dan alles in een van dekbedovertrekken blijkt te zitten als de was klaar is. Alles hè en dat is dan zo'n grote bol geworden, dat ik die er maar nauwelijks uit kan krijgen.
Waarom, waarom? En wat kan ik er aan doen?

Flavia de Luce

De smaak van venijn was indertijd het eerste boek over Flavia de Luce dat ik las. Gisteren las ik het -tot nu toe- laatste deel. Slotakkoord voor een moord. Geschreven door Alan Bradley.
Flavia is een hartveroverende heldin. Ze is nog heel jong, woont in een groot oud Engels huis, Buckshaw,  in een dorp genaamd Bishop's Lacey. (Hoe Agatha Christieachtig is dat).
Flavia heeft een haat-liefdeverhouding met haar twee oudere zussen. Haar moeder is overleden toen ze nog heel klein was en haar vader is niet echt een betrokken vader. Flavia heeft een eigen scheikundelaboratorium in huis waar ze naar hartelust experimenteert met gif. Daarbij is ze ontzettend nieuwsgierig en steekt haar neus in allerlei zaken die haar eigenlijk niet aangaan, maar die er wel iedere keer toe leiden dat er een moord wordt opgelost.
Heerlijk boeken. Niet ingewikkeld, lekker lezen.
Ook van dit deel zal ik de plot natuurlijk niet vertellen. Maar het slot maakte me al weer nieuwsgierig naar het volgende deel.
En zojuist kwam ik erachter dat ik deel twee gewoon gemist heb. Wat heerlijk. Op naar de bieb.
Mocht je deze serie willen lezen, raad ik je wel aan om gewoon bij deel 1 te beginnen. Je snapt deel vijf heus wel hoor, maar het is gewoon leuker om ze allemaal achter elkaar te doen!
Ik kwam er ook achter dat er een tv-serie gemaakt gaat worden van de boeken. En dan nog wel door Sam Mendes, niet bepaald de eerste de beste. Ha, kanniewachten!

Toetje

Zo ongeveer zag het toetje dat ik serveerde met Kerst, eruit.  En toen ik aan dat toetje zat te denken gisteren liep het water me in de mond.
En ik dacht dat er geen enkele reden is waarom je dit niet op een andere dag zou kunnen eten. Nou ja, er is wel een reden, het is niet bepaald een slank toetje.
Oké dan: alleen op een verjaardag of een andere feestdag.
Tja en elke dag zou een beetje een feestdag moeten zijn, toch?
Dus hier is het recept:



Nodig voor 4 personen:
* vier plakken cake
* 2 eiwitten
* paar druppels citroensap
* 120 gram suiker
* 4 bolletjes ijs

Verwarm de oven op 200 graden. Bekleed de bakplaat met bakpapier en leg de plakjes cake er op met wat tussenruimte. Of je steekt met een glas rondjes uit de cake.
(Ik had trouwens plakjes tulband gebruikt, van die Ierse kersttulband).
Vervolgens klop je de eiwitten met het citroensap bijna stijf en dan doe je al kloppend de suiker erbij. Kloppen tot er stevige, glanzende pieken komen.
Bij mij kwamen er geen pieken. Hoewel ik echt een buitengewoon schone kom had gebruikt. Ik piekte gewoon niet zo erg.  Maar dat maakte voor de smaak niets uit.
Dan ben je al bijna klaar.
Je doet snel op iedere plak cake een bolletje ijs en je smeert  alles in met een dikke laag eiwit. Dat geheel moet dan nog 8 minuten in de oven.
En kijk-es aan. Het ijs blijft gewoon hard. Een wonder! En wat een heerlijk wonder!!! Succes!

Schrijven

Laats had ik het over de schrijfles die we bijwoonden in het Zuiderzeemuseum. Iedereen in een bank met een inktpotje en een inktlap en schrijven met een kroontjespen. Precies zo als ik het vroeger geleerd heb.
Leuk dat er dan meteen weer herinneringen terugkomen. Niet van die positieve hoor bij mij. Ik hield nl. mijn pen verkeerd vast en daar werd  ik soms letterlijk voor op de vingers getikt. Het hielp niks. Ik houd nu nog steeds mijn pen verkeerd vast. Zo:

Echt helemaal verkeerd. Schrijven was de hele lagere school door mijn slechtste vak. Een zesenhalf, meer werd het nooit. Ik had ook altijd vlekken. Altijd.
Soms probeerden we de inkt te verdunnen door flink aan het pennetje te likken. Dan werd het lichter en mooier.
De inktlap. Mijn moeder zal die vast voor me gemaakt hebben. Met een klein stukje zeemleer erin. Maar later moesten we bij handwerken er eentje breien. Ik denk na het poppendasje het eerste werkstuk. Een drama en trouwens als je je pen er aan af veegde kwamen er haartjes op van de wol. En dat veroorzaakte dan weer nieuwe narigheid.
Gelukkig was ik niet links. Die kinderen hadden het nog moeilijker.

Eigenlijk heb ik maar één leuke herinnering aan schrijven. Soms als je goed had gerekend of zo, mocht je schrijven met de rode inkt van de meester. Dat was echt een eer. Maar ja, ook dan weer vlekken natuurlijk. Rode vlekken.

Ik vond laatst een door mij geschreven blad in een Bosatlas. Plaatsen en wateren van Zuid-Amerika. Elf jaar was ik.  Ik sta er echt versteld van. Een zesenhalf? Hoe hebben die andere kinderen dan wel niet geschreven. Ik vind het hartstikke mooi!

Waarschijnlijk had ik er daarna schoon genoeg van, want in Havo 5 zag het er toch eh een beetje anders uit.

Ook dit papier zat in die Bosatlas. Een rijke bron, de laatste tijd. 

Na de Havo, kwam de Pedagogische Academie. Daar was schrijven opeens weer een echt vak. Waar je een cijfer voor kreeg. Het moest voldoende zijn. Je moest je kunsten bovendien op het bord vertonen. Wat logisch is voor een a.s. juf. Maar moeilijk vond ik het wel. 

Ik heb nooit kinderen schrijven geleerd. Logisch, ik was een echte bovenbouwjuf. Maar als ik het had moeten doen zou ik niet heel streng zijn geweest, dat is een ding dat zeker is. 

En dat is toch ook wat waard. Of niet soms?

Titus

Vorig jaar had ik een poeziekalender gewonnen. Een scheurkalender met iedere dag een gedicht. Ik was er blij mee. Maar ik heb nu definitief vastgesteld dat ik geen gedichtenmens ben. De helft van de gedichten op die kalender snapte ik al niet en als ik te lang moet nadenken haak ik af.

Maar van de 365 vond ik er natuurlijk heus wel  een paar mooi. 

Dit gedicht bijvoorbeeld, van Rutger Kopland:

Titus aan zijn schrijftafel

Dit laat hij zien in het portret

van zijn zoon -  het nadenken van een kind

hoe ernstig hoe stil dat gezicht s

hoe het kijkt alsof het kijkt in de verte

en je weet dat zijn ogen daar niets zien

dat hij kijkt naar iets achter zijn ogen

alsof hij zoekt naar woorden voor

wat daarachter leeft

hij laat ook de hand zien van dat kind

hoe het met een duim op zijn kin

en met een pen op een papier

wacht op wat het gaat schrijven

en niemand weet waar het op wacht

ook dat kind niet

dat is wat wij zien - - dat

iets niet geschreven kan worden 

Ps.: ik houd ook van de gedichten van Willem Wilmink. Dat dan weer wel!

Sarie (Donderdag, rommelmarkt)

Dit is Sarie. Al mijn negerpoppen heten Sarie, niks aan te doen.
Sarie kocht ik een poosje geleden in de IJhallen. Haar verkoopster kon er maar moeilijk afstand van doen. 'Mag ik haar nog even vasthouden?' vroeg ze. En dat mocht natuurlijk, maar ik vond het wel raar. 'Doe d'r dan niet weg' dacht ik. 'Je kunt zelfs op dit moment nog zeggen dat de koop bij nader inzien niet door gaat'.
Maar dat deed ze niet en zo is Sarie opgenomen in ons huis. Als gezelschap voor Koosje. Ze is ongeveer even groot als Koosje en dus zijn er voorlopig kleertjes genoeg

'Sajie' zegt Anna en ik doe al het mogelijke om haar dat te horen uitspreken. Zo schattig. 'Sajie'.
Anna is een echt poppenkind. Ze kijkt niet meer om naar de koffer met ander speelgoed, alleen Koosje en nou vooruit Sajie ook een beetje, zijn interessant.
Ze moeten luiers om. Anna trekt de broek uit en haalt haar lieve neusje op met een geluid van afschuw. 'Ieehw, Koosje poept!' Ze worden in bed gedumpt, er weer wreed uitgerukt, moeten andere kleren aan en weer uit en zo gaat het door.
Daar kan je nou echt uren naar kijken, zo'n meisje dat zo heerlijk aan het spelen is.
En Sajie en Koosje vinden alles prima, dat scheelt!

Artist Trading Card

De letters ATC staan voor Artist Trading Card. Dat zegt nog niet zoveel, dus ik leg het even uit.
Atc's zijn kleine kaartjes van het formaat 64 x 89 mm. Die maten zijn belangrijk. Een ATC mag niet groter of kleiner zijn, zelfs geen millimeter.
Het is de bedoeling dat je van zo'n kartonnen kaartje een klein kunstwerkje maakt. Hoe je dat doet maakt helemaal niets uit. Je kunt er op schilderen, knippen, scheuren, plakken, tekenen, borduren, naaien, stempelen. Je kunt ook allerlei technieken door elkaar gebruiken. Kortom: van je eigen kleine kaartje maak je iets moois.
Als je tevreden bent over je kaartje, voorzie je het op de achterkant van naam, datum en misschien wel titel of volgnummer.
En dan is het de bedoeling dat je ruilt met iemand die ook ATC's maakt. Verkopen is verboden, ruilen dáár gaat het om.
De allereerste keer dat ik een kaartje had gemaakt plaatste ik het op mijn blog. En daar reageerde toen iemand uit Finland op, die met mij wilde ruilen. Tsjonge, wat was ik vereerd.  Iemand wilde iets hebben dat ik had gemaakt. Dat was echt nog in heel mijn leven nooit gebeurd. Zij had zelf ook een blog en liet daar de kaartjes zien die ze had gemaakt. Ik koos er eentje uit en de ruil kwam tot stand, via de post.
Ik denk dat ik zo ongeveer 700 Atc's heb gemaakt en er dus ook zoveel heb geruild. Er zijn speciale blogs waar je uitgedaagd wordt om bijv. binnen een thema een kaartje te maken. Of een serie over een bepaald thema. Ook bijv. op Flickr kun je je kaartjes showen en contacten leggen om te ruilen met anderen.

 Ik vind een collage (tje)  maken het allerleukst, vaak in combinatie met stempelen. Je kunt gewoon op papier stempelen, maar bijv. ook op stof. En die kun je dan weer vast zetten op je onderkaartje dat in bijna alle gevallen van karton is. Of lekker een achtergrondje schilderen en dat dan weer beplakken of bestempelen of allebei.

Nou, dat is het wel zo'n beetje. Ik ben een paar jaar lang erg fanatiek geweest. En toen kwam op een of andere manier de klad er in. En nu? Ik heb er eigenlijk wel weer zin in. Dus ik ga misschien wel weer eens even aan de slag.

Als je op deze blog aan de zijkant kijkt kun je wat van mijn ATC's zien.
En omdat het anders wat saai is, hier ook nog een paar. Deze heb ik dus al lang niet meer hè. Die zijn allemaal geruild!

Postcrossing

Vandaag kreeg ik weer een superleuke brief uit Amerika, van Dede. Ze schrijft dat ze een gepensioneerde Montessori teacher is en ze stuurt me een kaart die ze zelf mooi vindt, van haar favoriete artiest Jonathan Green. Het afgebeelde schilderij heet Family on the Beach en is geschilderd in 1989. Mooie heldere kleuren schrijft Dede. Het herinnert haar aan de tijd dat ze opgroeide in het zuiden van de Verenigde Staten.

Maar dat was nog niet alles. Ze stuurt me ook een kaart van mijn favoriete Queen, nl. Elizabeth. En nog wel eentje waar ze samen met haar husband op staat. Een kaart uit 1972. Een mooie toevoeging aan mijn verzameling.

En tenslotte stuurt Dede mij een door haar gemaakte Atc en schrijft erbij dat ik haar geïnspireerd heb met mijn Atc's.  Daardoor inspireert ze mij misschien ook. Ik heb al heel lang geen Atc's meer gemaakt. Ik weet niet goed waarom niet, want ik vind het nog steeds erg leuk. Het komt er gewoon niet van. Druk, druk, druk. En als ik zeg druk, druk, druk, vind ik dat zelf ook tamelijk belachelijk, maar toch is het zo!!!!

Stuur een foto

Els is weer terug. Met Stuur een Foto.
Verder was ze niet weg natuurlijk.
Na een lange afwezigheid bedenkt ze weer iedere week een thema en kun je jouw foto, die binnen dat thema past, laten zien. Anderen doen dat ook en die foto's kun je dan bekijken. Leuk en inspirerend.
Vorige week was ik ziek en vergat ik het, maar nu ben ik er weer bij.
Het thema is Straatmuziek. Was even zoeken in mijn 'ahum' archief. Ik wist wel dat ik niet veel over dit thema heb. Maar deze dus wel. Afgelopen zomer gemaakt in Brugge, België.

Hij maakte er een hele show van, deze meneer, waar het publiek graag naar bleef kijken. Leuk oud orgeltje ook. 

Tja en als je nu geen straatmuziekfoto hebt, kun je er misschien eens op uit gaan. In mijn woonplaats staat iedere zaterdag een draaiorgel. Als je wat geld in het bakje doet, krijg je een dropje. Eigenlijk best een  leuk idee om daar eens te gaan fotograferen.
Stuur een foto vind je hier: klik

The Imitation Game

Wow, wat een superfilm en hoe interessant.
Laat ik maar meteen beginnen met Scheurtje vijf toe te kennen. En dat is alweer een hele tijd geleden.
Erg goed geacteerd, door Benedict Cumberbatch (ik had nog nooit van hem gehoord) en door Keira Knightley, die ik wel kende. Maar vooral dus door die Benedict.

Het verhaal:
Alan Turing is een briljante Britse wiskundige. Tijdens de Tweede Wereldoorlog geeft hij leiding aan een groep wetenschappers met als doel het kraken van de Enigma code. Dat was een code die de Duitsers voor hun communicatie gebruikten en dus van zeer groot belang. Doordat de code niet te kraken was, konden ze vrijuit hun gang gaan.  Turing en zijn team ontwerpen  een machine...
Dit op zich is al interessant genoeg. Het is geen fictie, het is grotendeels echt zo gegaan. Maar het is niet alles.
Tussendoor kom je er achter dat Alan Turing een homo is. En in Engeland was homoseksualiteit verboden en strafbaar tot 1967!!!
In 1952 wordt professor Turing opgepakt en krijgt de keus tussen gevangenisstraf en hormoontherapie. In 1954 maakt hij een eind aan zijn leven. (Hoewel daar in real life ook weer twijfel over blijkt te bestaan)
Hoe dan ook, het  gaat over een man met een heel bijzonder en eenzaam leven.
Het kraken van Enigma is jarenlang geheim gehouden. Turing en zijn mannen moesten ook alles verbranden.
Pas in 2013 werd Alan Turing postuum gerehabiliteerd door Koningin Elizabeth.
Een groot wetenschapper door wiens toedoen de Tweede Wereldoorlog met jaren werd verkort. Jaren!
Zijn inzichten en inzet hebben miljoenen levens gespaard.
Misschien dat van mijn ouders wel en dus het mijne. Wie weet.

Een foto van de echte Alan Turing, tenslotte, als eerbetoon bedoeld:

En voor alle duidelijkheid nog een keer: Scheurtje vijf!

Lijstje

Vorig jaar hebben we achtentwintig films gezien. Ik vind het zelf ook tamelijk idioot hoor, achtentwintig films.
Het komt gewoon door ons filmhuis: Cinema Oostereiland. Ze verspreiden een fijne folder over hun grote aanbod. Zo'n folder dat je denkt: ja, die wil ik zien, en die ook en die eigenlijk ook.
Ik vind het verder een buitengewoon prettige omgeving en dan bedoel ik niet alleen de plaats, (je kunt er alleen maar komen door even langs de haven te fietsen en de prachtige Hoofdtoren te passeren),
maar ik bedoel ook de zalen, de manier waarop het publiek welkom wordt geheten en zich ook welkom voelt.
Je kunt na afloop of vooraf iets drinken of eten in de Brasserie in hetzelfde gebouw. Er zijn middagvoorstellingen, lekkere stoelen en alleen in echt lange films is er een pauze. En als je dan vriend wordt van Cinema Oostereiland zijn er nog extraatjes en krijg je korting.
Dus daar komt het door hè.


Gisteren zag ik de top zevens die vijf recensenten van de Volkskrant maakten én de top 100 die lézers van de Volkskrant samenstelden.
En voor ik het wist zat ik in mijn filmboekje te kijken, waarin ik alle films noteer die ik gezien heb, en maakte een Top 5!
Gewoon voor de leuk. Want smaken verschillen zo erg dat je er niks aan hebt.
Mijn Top Vijf van 2014:
1. Locke. Omdat ik het zo'n bijzondere film vond. Met maar één speler en die zit dan nog de hele film  te telefoneren in zijn auto, gedurende een lange rit. En dat je dan toch geboeid blijft!
2. Philomena. Met Judi Dench die Philomena speelt, een ongehuwde moeder die gedwongen werd haar kind voor adoptie af te staan in het streng kaholieke Ierland en nu vijftig jaar later op zoek gaat naar dat kind. Wat een geschiedenis!
3. The Artist. Een stomme film uit 2011. Stom in de betekenis van zwijgend.  Over een acteur uit het tijdperk van de stomme film die door de komst van de geluidsfilms uitgerangeerd raakt. (Was een cadeautje voor de vrienden van het Filmhuis)
4. The Grand Budapest Hotel. Het verhaal van een hotelmanager in een groot hotel in een fictief land.
5. Wiplala. Omdat ik het zo knap vind hoe die film met een klein tinkelend mannetje gemaakt is. Dat ze met z'n allen op die duif zitten en boven Amsterdam vliegen. Jeugdsentiment.

Waarom ze  nou een top 7 maakten, die recensenten  en geen top 10 of een top 5,  geen idee.
De recensenten en ik zijn het eens over The Grand Budapest Hotel.
Allemaal hebben ze Boyhood in hun lijst.
Nou vooruit, die zou bij mij op zes zijn gekomen. En als ik Wiplala niet meereken, de recensenten hebben kennelijk geen kinderfilms op hun lijst, dan op vijf. Dus daar zijn we het ook over eens.
The Artist telt niet mee, want dat is al een oudere film. Eén iemand noemt nog Clouds of Sils Maria en Twelve years a slave wordt twee keer genoemd, maar hun andere voorkeuren heb ik niet gezien.
En wat de top 100 van de lezers betreft:
Boyhood ook hier op 1 en The Grand Budapest Hotel op 2. Philomena staat op 12, Locke op 18.

Ook dit jaar gaan we als het even kan naar de film.
Deze was de eerste: Une Nouvelle Amie. Ik vond het niet zo'n geweldige film. Niet slecht of zo, maar het thema sprak me niet erg aan.

Daarna zagen we er nog één.
Samba. 
Je komt er met een glimlach uit, voorspelde de inleider van Cinema Oostereiland. En dat klopte precies.
Het verhaal: Samba kwam tien jaar geleden vanuit Senegal maar Frankrijk waar het ene na het andere rotbaantje op hem wachtte. Alice is een manager uit het bedrijfsleven die net een burn-out heeft gehad. Samba moet een werkvergunning zien te krijgen, Alice moet haar leven weer op de rails krijgen en werkt als vrijwilliger. Zo ontmoet zij Samba...

Een aardige film, maar deze haalt bij lange na niet het niveau van de vorige film van de makers: Intouchables.
Gisteren zagen we de derde film van het jaar: The Imitation Game. We waren erg onder de indruk. Ik zal er een apart blogje over maken.

Nou dat was het wel weer even voor wat film betreft. Bijna, want ik noem ook nog even Mr. Turner. Dat was de laatste film die we vorig jaar zagen.
Een zeer geprezen film. De Volkskrantlezers zetten hem op 22. En wij? Wij zijn in de pauze (de film duurde drie uur, dus er was een pauze) weggegaan.
Dat is not done, maar ik heb zelden zo'n saaie, slaapverwekkende film gezien.

Modern Times

Ach dat spijt me nou. Modern Times Closed kan er vanaf a.s. maandag staan. Ik had er eerder over moeten schrijven, maar ja soms kies je wel eens verkeerd.
Het kán nog wel, tm.zondag: de openingstentoonstelling bezoeken in de nieuwe Philipsvleugel van het Rijksmuseum. Modern Times, Fotografie uit de 20e eeuw.
En als je niet kan, kan je toch even meekijken van twee bijzondere werken die daar nu nog net hangen.

Ik vond dit bijv. een fantastisch werk. Echt fantastisch. Ik heb er een hele tijd naar staan te turen. Waarom? Tja, dat kan ik eigenlijk niet zeggen. Het zijn gewoon foto's van gewone mensen. Scherpe foto's dat wel en allemaal op dezelfde manier genomen. Wacht ik laat het nog even beter zien

Nog iets te veraf hè, of zie je Koningin Beatrix al? Goed kijken.
Want ik zei wel gewone mensen en Beatrix is natuurlijk ook gewoon een mens, maar hoe je het ook bekijkt, geen gewoon mens.
Nou, op de volgende foto zie je haar beter

Nu zie je haar hè? Kan niet missen.
Er hangt een grote lijst bij met namen van de mensen op de foto's, en ook hun geboortedatum en beroep,  maar daar gaat het niet om. Of misschien ook wel.
In ieder geval, de veelkleurigheid van de Nederlandse bevolking was de Belgische fotograf Stephan Vanfleteren opgevallen; in zijn eigen land was het straatbeeld heel anders vond hij. Hij vroeg willekeurige mensen én de toenmalige koningin om voor hem te poseren.
Dat zij het deed vind ik trouwens ook heel bijzonder.
Ik zou alleen nog wel heel graag willen weten wat Vanfleteren nou toch zo anders aan het Belgische straatbeeld vindt in vergelijking met het Nederlandse en dan speciaal wat mensen betreft. Ik zie het niet. Misschien zijn de Belgen wat verfijnder, beter gekleed vind ik ook altijd, maar verder?? Maar die kleding zie je niet op de foto's dus dat kan het niet zijn.

Het tweede werk was een foto die ik zo prachtig vind. Als je die hebt gemaakt hoef je de rest van je leven niks meer te maken, lijkt me

De foto is in 1936 gemaakt door John Gutmann en je ziet de schoonspringster Marjorie Gestring.
En voor nog wat meer John Gutmann: klik

Ik kan natuurlijk niet eindigen zonder reclame te maken voor het Rijksmuseum. Die Philipsvleugel heeft niet altijd fototentoonstellingen. Vanaf 17 februari is er een Rembrandttentoonstelling, getiteld Late Rembrandt.
In juni New for Now: de mooiste kostuum- en modeprenten uit de eigen collectie
Veel later in oktober: Asia in Amsterdam. De Aziatische cultuurshock van de Gouden Eeuw.

Kunstuitleen

Zo'n vijfendertig jaar geleden gaf ik mijn man voor zijn verjaardag een abonnement op de Kunstuitleen.
Het leek me toen erg leuk om iets kunstigs aan de muur te hebben en nog niet meteen zeker te hoeven weten of het ook echt past bij ons en in ons huis.
Een bijkomend voordeel was natuurlijk dat je van de abonnementsprijs een gedeelte spaart. Waarmee je dan later een kunstwerk kunt aanschaffen.
Wij hebben er jaren veel plezier aan beleefd. Wij ja, want zo slim ben ik dan wel weer, haha. Ik houd erg van cadeaus waar ik ook wat aan heb.
We hadden soms mooie kunst in huis.
Ze waren nooit moeilijk in die uitleen.
We hebben wel eens drie jaar iets in huis gehad. Niemand vroeg of het zo langzamerhand niet eens terug moest.
Een keer waren we er met onze toen nog jonge kinderen. Ik weet niet meer welk kind het deed hoor, maar eentje stootte er (per ongeluk) tegen een stapel schilderijen, die als een reeks dominostenen omvielen en allemaal stuk waren. Een grote glasbende was het. Ze bleven vriendelijk daar in de kunstuitleen. Onze kinderen namen we niet meer mee.
We kochten ook wel eens wat. Maar de laatste jaren konden we eigenlijk nooit meer iets vinden. We namen dan soms wel iets mee, maar echt leuk vonden we het niet.
Ik wilde het al heel lang opzeggen, maar ja het was toch mijn man's cadeau en hij wilde niet opzeggen.
Tot een paar maanden geleden. We waren in Haarlem en bekeken daar de Kunstuitleen. En heel gek: we zagen wel tien dingen die we mooi vonden.
Toen hebben we ons abonnement in Hoorn opgezegd en een nieuw abonnement genomen in Haarlem. Inmiddels zijn we al weer aan ons derde kunstwerk toe. Het zijn tot nu toe geen blijvertjes, maar ze zijn leuk voor de afwisseling.
Ons spaarbedrag was al opgelopen tot 39 euro. En ze hebben daar in Haarlem een warenhuis voor kunst en design erbij, waar je allemaal leuke dingen vindt, die je zou kunnen kopen van je spaarbedrag.
Ik schreef al eens eerder over Story Tiles. Nou in die winkel bij de Kunstuitleen waren die ook. Dus nu hebben we er twee. Deze hadden we al:

Vanwege het Zeeuwse meisje natuurlijk. Maar ook omdat ik het idee zo leuk vind. Zo'n oud-hollands tegeltje met iets anders!
En de nieuwe, een moderne. Als verstokte Londenfans, moesten we deze gewoon hebben!

Wat nou wel heel erg is, ons spaartegoed bij de Kunstuitleen in Hoorn is opgelopen tot 800 euro. Achthonderd hè en we kunnen het gewoon niet besteden.
Er is niets dat we zouden willen bezitten.  Het geld mag dan wel vijf jaar blijven staan, maar ja ik heb weinig hoop dat we nog iets vinden. Ze hebben al jaren zo'n beetje hetzelfde aanbod. Zo zonde!

Donderdag, rommelmarkt

Door de feestdagen was ik even niet zo in de rommelmarktmodus.
Maar nu het nieuwe jaar begonnen is ga ik er gewoon weer mee door.
Hier de eerste rommelmarktfoto van dit jaar.
Barbies dus. 
Ha, ik noem Ken voor het gemak ook maar even Barbie. Trouwens ik weet niet eens zeker of dit wel Ken is.
Ken ken ik eigenlijk nauwelijks.
Barbie bestaat sinds 1959. In Amerika natuurlijk. Niet hier.
Toen Barbie in Nederland kwam, een pop voor teenagers, was ik er al te oud voor en niet geïnteresseerd. De bedoeling was geloof ik een beetje dat teenagers zelf kleertjes zouden maken voor hun pop. Tja, dat was in mijn geval natuurlijk  niet aan de orde.
Later veranderde dat en speelden kléine meisjes met hun Barbies, Kens en wat er allemaal nog bij kwam, qua huizen, auto's, enz. enz.
Ik vond er niet veel aan. Ook mijn dochter bleek geen echt Barbiemeisje. Ze erfde er een paar van vriendin M. en die heeft ze nog steeds. Maar om nou te zeggen dat er fanatiek mee gespeeld is: nee.
Maar ze liggen klaar voor Anna hoor. Die heeft op poppengebied voorlopig alleen belangstelling voor Koosje, maar je weet het nooit.
En toch kijk ik sinds kort op rommelmarkten uitgebreid naar Barbies. Dat komt doordat ik zeven dwergen kocht en daar hoort een Sneeuwwitjepop bij. Met zwart haar en een jurk met geel en blauw. Kijk en die wil ik graag vinden. Gaat lukken hoor. Geen haast.

Frans Hals museum

Een hele leuke tentoonstelling zagen we in het Frans Hals Museum in Haarlem.  Emoties.
Kijken naar gezichtsuitdrukkingen op 17e eeuwse schilderijen.
En proberen of je die gezichtsuitdrukkingen inderdaad herkent. Echt leuk.
Ik had heel veel foto's gemaakt, maar toen ik keek op de site van het museum zag ik een filmpje en als je daar naar kijkt, weet je veel meer dan ik ooit zou kunnen laten zien. Ook de openingstijden van het museum vind je er.
Dus: klik

Er was bij deze tentoonstelling een audiotour die bijzonder veel informatie gaf. Soms heb ik geen zin om met zo'n apparaat op m'n kop te lopen en kijk ik liever zelf. Maar dan zou ik toch wel veel gemist hebben. 

Ik laat tot slot één foto zien.  Van een schilderij van Dominicus van Tol. Bellenblazende kinderen.
Ik dacht niks veranderd sinds 1660.
Alleen is dit schilderij wrschlk met een andere bedoeling gemaakt. Deze: het leven kan als een zeepbel uit elkaar spatten. Het is eindig. Daar verwijzen de zandloper en het schedeltje op het schilderij naar.

Ik geloof niet dat dit schilderij nog bij de tentoonstelling hoorde.  Maar als ik hier een emotie zou moeten herkennen, dan denk ik blijdchap, pure blijdschap.

In de trein

De trein van 9.20 naar Amsterdam. Twee meisjes (rond de twintig) bezetten de gehele coupé, terwijl het nogal druk is.
Daar word ik altijd een beetje narrig van, dus ik vraag beleefd of ze plaats willen maken. Dat gebeurt zonder mopperen al valt het niet mee jassen en mutsen en handschoenen en tassen van de zitting te verwijderen.
Maar goed, ik zit. En ik weet meteen dat er van mijn plan om te lezen niets terecht gaat komen.
Het meisje tegenover me begint met haar make-up. Schattig spiegeltje heeft ze, zo'n ouderwets poederdoosje met een spiegeltje erin.
Haar vriendin doet niks. Ze praten aan een stuk door
Eerst haar gezicht. Met een gekleurde creme. Dan haar ogen. Ik sta versteld. Ze trekt in de toch wiebelende trein twee prachtige eyelinerlijntjes. En oogschaduw en mascara. Perfect.
Ondertussen verneem ik van het makeupmeisje dat haar ouders vandaag op vakantie zijn gegaan. Naar Limburg. En tja, dan moet ze koken vanavond en dus ook nog boodschappen doen en daar heeft ze geen tijd voor want na haar sollicitatie moet ze nog wel even winkelen natuurlijk.
Ondertussen haalt ze ook nog een pakje drinken tevoorschijn, iets gezonds. Ze biedt de vriendin er ook een aan, maar die wil niet. En dan gebeurt het. Ze vindt het drankje niet lekker, wil het op het tafeltje zetten, maar knijpt te hard en het gaat voor een deel over haar lichtblauwe blouse. Een mooie blouse met een mooie ketting er op.
Paniek. Deppen helpt niet.
'Nou 'zegt de vriendin, 'zo kun je niet gaan hoor. Je moet straks maar even in een spiegel kijken. Heel misschien valt je haar er over. Maar ik denk het niet'.
'Dan moet ik eerst nog maar wat gaan kopen' zegt ze. Tranen in haar mooi opgemaakte ogen.
Ze doet nog wat haarlak, een lekker ruikende gelukkig. Stift haar lippen en is verder klaar.
En nu zou ik zo verschrikkelijk graag willen weten hoe het afliep

Vader

Ik denk dat dit het soort boek is waar je van houdt of juist he-le-maal niet.
Ik zeg vooraf even dat ik bij de eerste categorie hoor.
Maar ik begrijp het ook als je het boek met een hele diepe zucht terzijde zou leggen om er nooit meer aan te beginnen. Karl Ove Knausgard beschrijft in dit eerste deel van een serie van zes boeken getiteld Mijn Strijd, voornamelijk zijn verhouding met zijn vader. Over zijn jeugd en zijn vader en over hoe hij zelf als vader is.
Het boek is autobiografisch en in mijn ogen boeiend.
Maar... alles wordt tot in detail besproken, echt alles. En soms leidde dat erttoe dat ik een paar bladzijden oversloeg. Daar kreeg ik echter dan weer een beetje spijt van en dan ging ik gauw weer even terug. Maar tráág is het. En dat dus een ongeduldig mens als ik, toch door blijft lezen dat zegt wat!!!
De verhouding tussen Karl Ove en zijn vader is moeizaam en gecompliceerd. De kille vader heeft geen interesse in zijn zoon, de zoon is onzeker en er wordt nauwelijks gecommuniceerd. En aan het eind van dit eerste deel gaat de vader dood. Dat is het eigenlijk wel zo'n beetje.
Het is echt een fascinerend boek. En de volgende vijf delen ga ik zeker lezen. Maar niet meteen, beslist niet meteen.

Boodschappen

Het blijft me fascineren, andermans boodschappenbriefje.
Mijn fantasie treedt in werking en ik zie de mensen voor me. Naar alle waarschijnlijkheid klopt er niets van dat fantasiebeeld, maar het houdt me even bezig.
Twee pits electra, daar begint het al mee. Waarom? Zouden ze zoveel eters krijgen dat er twee pitjes extra aangeschaft moeten worden?
En dan eten voor twee dagen. Oh nee, bij nader inzien toch maar voor één dag.
Heeft zij gezegd: 'wat er gebeurt gebeurt er, maar de tweede dag ga ik niet meer koken. We gaan uit eten en daarmee uit'.
Of heeft hij gezegd: 'je hebt je al zo ingespannen schat, wat vind je er van als  we lekker met z'n tweetjes uit eten gaan, de tweede dag?'
Ja toen waren die krieltjes niet meer nodig natuurlijk.
En wie deed de boodschappen? Niet degene die het lijstje maakte. Want die wéét dat krieltjes aardappels zijn en hoeft dat er dus niet bij te schrijven.
Wat te denken van wijn de la kangaroe? Is dat een familiegrapje voor een Australisch wijntje, of staat er iets heel anders misschien?
Er wordt  wordfeud gespeeld in deze familie, dat zegt ook weer wat over de types. Hoewel niet veel, want half Nederland speelt het.

Enfin, de plaats waar ik het briefje fotografeerde zou misschien ook nog wat kunnen vertellen. Dat was op straat in Haarlem voor een schoenenzaak.
Dan was het een vrouw die de boodschappen deed, want er worden in die zaak geen herenschoenen verkocht. Een supermarkt of wijnhandel was er niet in de buurt.
Dat zij dan dus gedacht heeft, de groeten met de mandarijnen en de avocado's, er is uitverkoop in de schoenwinkel, dus first things first.
We zullen het niet weten.
Maar raden is leuk. Ik zou misschien best een goede detective zijn geweest!

Bon Dieu

Als je deze filmposter bekijkt, kan je al een beetje raden waar de film over gaat. En ouder wordend Frans echtpaar (zij zijn gaullisten en katholiek) heeft vier prachtige dochters. Die dochters zijn op één na aan de man. De eerste trouwt met een Chinees, de tweede met een Jood en de derde met een Arabier. Het echtpaar vraagt zich af wat ze in godsnaam verkeerd hebben gedaan. Ook de drie schoonzoons vinden het lastig. En de stemming is bij familiebijeenkomsten gespannen. Als de Jood iets wil of zegt gaat de Arabier dwars liggen en andersom en allebei hebben ze het over 'die Chinees'.
Uiteindelijk kunnen ze toch wel goed overweg, al blijven de stekeligheden.
En dan Grace a Dieu, krijgt de jongste dochter een relatie. De ouders zijn blij, want eindelijk een katholiek, ze zullen in de kerk kunnen trouwen. Tja en dan blijkt dat de vierde schoonzoon weliswaar katholiek is, maar ook zwart!! Dat had de jongste dochter even niet verteld en de zwarte Charles was ook vergeten zijn ouders te vertellen dat hun a.s. schoondochter wit is en Europees.

Nou zo'n verhaal dus. Het kan zijn dat je er bij voorbaat al niks aan vindt, natuurlijk. Maar wij hebben echt erg gelachen. Ik vond het een heerlijke, ontspannende film. Scheurtje 4!

Vet erg!

Zo, hadden jullie allemaal heerlijke feestdagen?  Nou, dan nu maar weer over tot de orde van de dag!!

En hopelijk wordt jullie afval beter gescheiden. Want wat je hier ziet (Amsterdam) is niet best natuurlijk.  

Over afval gesproken: ik las ergens dat als je één liter (oliebollen)olie door de gootsteen of het toilet spoelt, dat het dan 2,80 kost om het vet weer uit het water te verwijderen. En aangezien wij particulieren in Nederland per jaar 28 miljoen kilo frituurvet gebruiken(!),  is dat een gigantische kostenpost, want niet iedereen verwijdert het vet zoals het moet. 

Ik kan eerlijk zeggen dat wij het niet doen, dat wegspoelen door gootsteen of toilet. En onze schoonzoon ook niet.

Die deed de olie,  nadat hij oliebollen had gebakken, precies zoals het hoort, in een oude frisdrankfles. 

En liet die fles op het aanrecht staan.

Het was een flinke drukte in zijn huis toen wij even een oliebol kwamen proeven. Een stuk of twintig mensen kletsten en kakelden gezellig rond. En een paar peuters. 

Dus we moesten zelf iets te drinken nemen. 

Mijn man moest nog rijden en je raadt het vast al: hij nam een frisje! 

Uit een fles die nog op het aanrecht stond. 

Vet erg!

Ik ben bang dat die olie redelijk direct in het riool terecht is gekomen!

1 januari

  Ik wens jullie een heel gelukkig en gezond nieuw jaar!

(Het gedichtje is van Hans Kuyper en de illustratie van Barbara de Wolf.)