Titus

Vorig jaar had ik een poeziekalender gewonnen. Een scheurkalender met iedere dag een gedicht. Ik was er blij mee. Maar ik heb nu definitief vastgesteld dat ik geen gedichtenmens ben. De helft van de gedichten op die kalender snapte ik al niet en als ik te lang moet nadenken haak ik af.

Maar van de 365 vond ik er natuurlijk heus wel  een paar mooi. 

Dit gedicht bijvoorbeeld, van Rutger Kopland:

Titus aan zijn schrijftafel

Dit laat hij zien in het portret

van zijn zoon -  het nadenken van een kind

hoe ernstig hoe stil dat gezicht s

hoe het kijkt alsof het kijkt in de verte

en je weet dat zijn ogen daar niets zien

dat hij kijkt naar iets achter zijn ogen

alsof hij zoekt naar woorden voor

wat daarachter leeft

hij laat ook de hand zien van dat kind

hoe het met een duim op zijn kin

en met een pen op een papier

wacht op wat het gaat schrijven

en niemand weet waar het op wacht

ook dat kind niet

dat is wat wij zien - - dat

iets niet geschreven kan worden 

Ps.: ik houd ook van de gedichten van Willem Wilmink. Dat dan weer wel!