Nachtwacht. Van Playmobil

Vorige maand liet ik hier een setje Playmobil zien. Hier, klik   Het Melkmeisje van Vermeer.
Ik schreef erbij dat er nu voor Playmobil natuurlijk heel veel mogelijkheden zijn. De Nachtwacht dacht ik,  of de wintertaferelen van Avercamp.
Nou kortgeleden was ik heel even in het Rijksmuseum en jawel hoor, de eerste Nachtwachtfiguurtjes waren er. Ik heb gewoon een voorspellende geest.
Dus ik reken op Avercamp de volgende keer. Maar voorlopig ben ik blij met deze figuurtjes.

Bevolkingsonderzoek

Twee weken geleden was ik aan de beurt.
Voor twee bevolkingsonderzoeken tegelijk. Dat voor borstkanker en dat voor darmkanker.
Het borstkankeronderzoek wordt gedaan en vervolgens wacht je twee weken op de uitslag.  Darmkanker onderzoek je zelf, je stuurt een buisje op met een paar prikjes poep en je wacht op de uitslag. Ook twee weken
Dat wachten vind ik iets verschrikkelijks. Ik ben echt altijd bang dat opeens blijkt dat ik wat heb, iets ernstigs.
Maar ja, natuurlijk doe ik mee. Ik vind het fantastisch dat het gebeurt en als op deze manier ellende kan worden voorkomen, dan is dat een groot goed.
Maar pffff, wat ben ik blij dat het weer achter de rug is.

Kom hier dat ik u kus

Ik heb niet veel over boeken geschreven geloof ik, de laatste tijd. Dat was niet omdat ik niks las, ik lees altijd en overal. Dat was omdat ik niet veel las dat indruk maakte.
Maar hier is er weer eentje hoor. Kom hier dat ik u kus van Griet op de Beeck.
Echt een prachtig boek. Veel geprezen in de media, ook op verschillende blogs. Lidwien las het al een tijdje geleden en nadat ik haar verslagje had gelezen wilde ik ook en reserveerde het in de bieb. Dat duurde lang, maar geduld is een schone zaak. Zaterdag kwam het boek vrij en dinsdag had ik het uit.
Het zal best nog een tijdje nasudderen in mijn hoofd. Dat gaat zo met goede boeken.
Het verhaal:
Mona is de hoofdpersoon. Je leert haar kennen als ze negen is. Ze begint net op dat moment te ontdekken dat haar moeder een vreemde en misschien wel harde moeder is. En dan gaat die moeder dood. Mona's vader weet eigenlijk niet hoe hij de kinderen (Mona heeft een jongere broer, Alexander) moet opvangen en begeleiden, eigenlijk begeleidt Mona zich zelf. Twee jaar lang volgen we dan Mona. Haar vader krijgt een nieuwe vrouw, Marie en Mona  en Alexander een nieuwe moeder. En een nieuw zusje, Anne-Sophie.
Dan wordt er een sprong in de tijd gemaakt. Mona is vierentwintig als het verhaal verder gaat. We lezen over haar werk, ze is dramaturg en over haar liefde voor Louis. Het leven van iemand van vierentwintig.
Dan weer een sprong, Mona is vijfendertig. Nog steeds samen met Louis. Er zijn geheimen in het gezin. Anne-Sophie is weg. Mona heeft het niet makkelijk in haar verhouding en in haar werk. Haar vader is ernstig ziek. En Mona probeert steeds maar weer voor iedereen het goede te doen.

Oh wat zou ik ontzettend graag willen lezen hoe het verder gaat met Mona. Mona op haar vijftigste. En nog een periode later, mijn leeftijd.
Misschien is Griet op de Beeck (België) daar nog niet aan toe. Dat zou kunnen, ik weet niet of er iets autobiografisch in het boek zit. Maar dat ik het wil weten zegt al genoeg.

Tenslotte: het boek is geschreven in prachtig Nederlands. Vlaams is prachtig Nederlands soms.
De dialogen zijn echt!
En verder staat het boek vol mooie zinnetjes. Bijna per ongeluk lijken die er te staan. Ik hoef maar een bladzijde op te slaan en ik vind er een.
Ik wilde een paar voorbeelden van die zinnetjes geven, maar dat werkt dus niet.
Er zit maar één ding op: Ga het boek lezen!

Heel toevallig blogde Lidwien gisteren over het eerste boek van Griet op de Beeck, het tweede dat ze las.  Hier, klik

Pepermunt

Toen we laatst een keer uit eten waren, kregen we bij de rekening twee brokjes home-made pepermunt.
En lekker dat die stukjes waren!!! Zo lekker dat ik vroeg of ik er wat van mocht kopen. Dat mocht.
'Gemaakt met suiker en munt?' vroeg ik. Ja, dat was zo. 'Maar ontzettend moeilijk om te maken, omdat het zo nauw luistert wat temperatuur betreft' zei het meisje dat met me afrekende.

 

Ik nam me voor om eens te zoeken naar een recept voor pepermunt. Want het leek mij toch een beetje op borstplaat en dat kon ik (lang geleden) maken.  

Nou inderdaad, de temperatuur moet op een bepaald moment precies 123 graden zijn. Dat gaat niet lukken, zo'n thermometer heb ik niet. Maar er zijn alternatieven, lees ik. Ik zoek verder!

Stuur een Foto

'Welke componist heb jij ontmoet?', vraagt Els deze week bij Stuur een Foto.
Dat was even diep nadenken, want zo vaak ontmoet ik geen componisten.
Maar deze dus wel. Het is Liszt. Franz Liszt. Maar het was een Hongaar en hij heet eigenlijk Ferenc van z'n voornaam. Niet Franz.
Deze foto maakte ik in Boedapest, in een klein Lisztmuseumpje, gevestigd in een huis waar hij heeft gewoond.
Ik vind het wel een aardige foto.

Wil je nog meer componisten zien? Ga even langs bij Stuur een Foto. Klik
Of beter nog: doe mee en stuur een foto.

Selma

Wat een indrukwekkende film: Selma. Zeer indrukwekkend!

De geschiedenis: in 1965 hebben negers stemrecht, maar ze kunnen er niet altijd gebruik van maken. Ze worden aan alle kanten tegengewerkt. Zo moet Annie Lee Cooper (Ophra Winfrey) eerst ingewikkelde vragen beantwoorden, de namen noemen van 76 rechters. Als ze dat niet kan, kan ze zich niet als kiezer registreren en vervalt haar stemrecht.
De spanningen lopen steeds hoger op en een vreedzame protestmars eindigt met bruut geweld. Bloody Sunday.
Martin Luher King probeert bij president Johnson bescherming af te dwingen voor een volgende protestmars. Hij wil een nieuwe wetgeving waardoor iedere Afro-Amerikaan zonder problemen als kiezer kan worden geregistreerd. Er volgt een nieuwe protestmars, van Selma naar Montgomery...

Ik zei al: zeer indrukwekkend. Ik zat zo geconcentreerd en in spanning te kijken dat ik er gewoon kramp van kreeg. En een groot brok in m'n keel dat niet weg wilde.
Die tijd, de geschiedenis was zo ontzettend onredelijk en oneerlijk dat je het je gewoon niet meer voor kunt stellen. Zo lang geleden is het nog niet eens.
Ik was veertien in 1965 en bezig met school, een baantje, vriendinnen, kleren. Ik was nog nauwelijks politiek bewust. We hadden nog geen tv, de wereld werd nog niet echt bij me binnen gebracht. Op school was van eigentijdse geschiedenis geen sprake. Geen maatschappijleer.

Maar de muziek uit die tijd wees me toch op wat er aan de hand was, daar in Amerika.
Mij schiet nu biiv. de bijna complete tekst te binnen van Wasted Words van de Motions: In the States negroes fight for freedom, the slogans they cry aren't wrong. But these are wasted words, only wasted words.
Natuurlijk ook Pete Seeger: We shall overcome.
Tja.
Maar de film is echt geweldig. Ik hoor net dat er geen Oscar is veroverd.
Maar mijn beoordeling is Scheurtje vijf, zeer goed.
Ook de hoofdrolspeler David Oyelowo: briljant!

Prijs gewonnen!

Beste Bettie,

Gefeliciteerd! Je hebt een gratis rondleiding in het Van Gogh Museum gewonnen!

Afgelopen zomer heb je tijdens de Uitmarkt een deelnamekaart ingevuld om mee te dingen naar deze prijs en nu kun je Vincents kunst en leven ervaren onder leiding van één van onze gidsen.

Zoals je misschien weet, is de vaste collectie onlangs opnieuw gepresenteerd in een spectaculaire nieuwe vormgeving, waarbij het volledige verhaal van Vincent centraal staat. Ontdek de waarheid achter de mythes, in welke context Vincent zijn werk creëerde en waarom hij zo’n grote invloed heeft gehad op de generaties na hem.

We nodigen je uit om in februari Van Goghs wereld te verkennen. De rondleiding zal ongeveer 50 minuten duren en je mag iemand meenemen. De groep zal uit maximaal 15 personen bestaan.

Nou dat vind ik leuk, zoiets. En na druk e-mailverkeer kwamen we uit op 21 februari om 10.30.

Normaal gesproken wil ik geen rondleiding, ik kijk liever zelf en ik wil soms ook niet wachten. Maar dit was een goede rondleiding. Ik hoorde en zag dingen die ik nog niet eerder had gezien. Het voegde echt iets toe. Ik ben niet een hele echte van Goghfan. Maar ik ga nu toch een keer terug om op mijn dooie gemak nog eens te kijken.

Deze foto's heb ik gepikt van de site van het museum. Je mag daar geen foto's maken, dus er zat niks anders op. 

Maar deze schilderijen staan superleuk opgesteld in een glazen kast. Van Gogh gebruikte sommige doeken nl aan twee kanten. Omdat hij veel wilde oefenen/experimenteren en ook omdat hij arm was. Je ziet dus op deze manier  geëxposeerd de twee kanten van het schilderij.

Amandelbloesem. Ook een heel beroemd schilderij natuurlijk. Maar ik wist niet dat Vincent het schilderde als kraamcadeau voor zijn pasgeboren neefje Vincent Willem.  Bloesem, nieuw leven. Mooi toch.

Ik wist ook niet dat Vincent niet eerst (zoals de meeste schilders zouden doen) de achtergrond schilderde en daarna de takken en de bloesem. Hij deed het precies andersom. Eerst takken en bloesem en pas daarna opvullen met blauw. En als je goed kijkt, zie je dat ook. Niet op deze foto, maar als je heel dicht bij het schilderij staat. Dan zie je dat er ook kleine plekjes niet 'ingekleurd' zijn. 

Dus ik ben om. Een rondleiding is heel goed en daarna kun je altijd nog zelf gaan snuffelen.

Boer zoekt vrouw, Robinson en gelukkig ook nog... Wie is de Mol

Televisie... er zijn perioden dat ik nauwelijks tv kijk. Maar de laatste tijd kijk ik juist erg veel en ook als ik er eigenlijk niks aan vind.

Neem nou bijv. Boer zoekt Vrouw. Ik kijk pas de laatste drie jaar en heb dus minder ervaring dan anderen, want het programma bestaat geloof ik al tien jaar.
Maar toch vind ik het nu al vervelend en vooral saai. Er gebeurt niks, er is maar één boer die ik een beetje aardig vind en de boerin die een vrouw zoekt is het saaist van allemaal.
Dit plaatje is trouwens van Maurice van Berkel en ik moest heel hard lachen toen ik het zag. Bertie lijkt echt!
Het leukst is nog om op maandag de verschillende commentaren te lezen die op verschillende blogs verschijnen. En dan natuurlijk vooral het commentaar van Nynke de Jong. Dat lees je hier: klik

Ik vond dit jaar Expeditie Robinson ook minder dan andere jaren. Geen idee waarom, misschien treedt er een soort verzadiging op. Ik heb een paar afleveringen gezien van Expeditie Poolcirkel  en eigenlijk vond ik dat spannender. Het 'zeilmeisje' Laura doet mee. Ik vond de commotie rond het zeilmeisje indertijd nogal overdreven en de term zeilmeisje kon ik niet meer horen. Maar Laura lijkt me leuk en stoer en ik hoop dat ze wint.

Tja en dan is daar natuurlijk nog wel mijn meest favoriete programma en dat is 'Wie is de Mol?'
Ook al een langlopend programma en ik kijk vanaf het begin.
Maar hier treedt zeer beslist geen verzadiging op. Integendeel, ik vind het ieder jaar spannender en beter worden.
En dit jaar is het voor mij natuurlijk extra leuk omdat het zich afspeelt op Sri Lanka.
De kandidaten komen op veel plaatsen waar ik ook ben geweest en dat wordt prachtig gefilmd. In aflevering 8 zaten ze in een hotel waar wij ook gelogeerd hebben. Echt leuk om te zien.
Maar als het geheel zich af zou spelen op Vlieland, of in Sliedrecht, zou ik het denk ik net zo leuk vinden.
Op de foto zie je trouwens de kandidaten die ik momenteel het meest verdenk, Chris en Marlijn.
Ik voeg er aan toe dat ik in mijn poule helemaal onderaan sta, hihi. Terwijl ik andere jaren best goed scoorde. Maar ja, ik heb mijn stemmen drie keer moeten verdelen toen ik in Sri Lanka was en dus niet kon kijken. Alleen op het gevoel werkt dus niet.

Zijn er hier mensen die kijken en zo ja: wie verdenken jullie?

Wildplassen

Wat zal ik nu nog eens meer vertellen en/of laten zien over Sri Lanka? Ik heb al heel veel laten zien, veel meer dan over andere landen of steden waar ik geweest ben. En dat is niet toevallig!
Wacht, de bloemen:

Die zijn prachtig. Echt waar. Maar ik kan het natuurlijk ook over de bomen hebben. 
Een palmboom aan het strand? Ik lag er vlak onder en ik dacht dat het niet fijn zou zijn als er eentje uit zou vallen..

De was die hangt tussen die tropische palmen... Ook leuk natuurlijk. Of een boom die stampvol 'hangt'met vleermuizen?

Die vleermuizen brengen me dan op dieren. En we hebben er wat gezien hoor, in Sri Lanka. In het wild natuurlijk.
We zagen olifanten, apen, krokodillen, varanen, buffels, ibissen, landarenden, ooievaars, pauwen, neushoornvogels en één keer een luipaard. In een boom. De foto die ik daar van maakte is helaas niet scherp. Anders zou ik hem laten zien. Ik vergeet vast nog wel een paar dieren. Maar mijn favoriet was een klein groen vogeltje: de bijeneter:

Wat een rotfoto hè. Maar ja, het valt niet mee om te fotograferen vanuit een rijdende jeep.
Thuis kwam ik er achter dat ik die bijeneter ook in Nederland had kunnen zien. Dan had ik natuurlijk wel op moeten letten.
Overigens luipaard en bijeneter zagen we in een van de nationale parken in Sri Lanka.
Dat zijn parken met veel wild.
Toen we bij de ingang van dat park stopten,  informeerde de reisleider of er nog iemand van het toilet gebruik wilde maken.
'Nou' zei mijn echtgenoot, 'ik dacht eigenlijk te gaan wildplassen!'
Van zo'n opmerking krijg ik echt de slappe lach. Maar ik was de enige!

Ouder worden

Tijdens mijn vrijwilligersbaantje op mijn oude school,  werd ik weer eens even met mijn neus op de feiten gedrukt.
Na de voorjaarsvakantie veranderen de groepjes en de kinderen die ik wat extra hulp geef op reken- en leesgebied.
Dat is op zich wel fijn, verfrissend. Van de andere kant ook wel een beetje jammer. Ik had als juf ook altijd grote moeite om na de zomervakantie echt goed aan een nieuwe groep te wennen. Het duurde meestal wel tot de herfstvakantie voor het echt 'mijn' groep was.
Dus dat werkt nu met de kleine groepjes en kinderen die alleen komen, ook een beetje zo.

Gelukkig ben ik niet de enige die moet wennen.
Eén van de juffen probeerde de kinderen uit haar groep (kinderen met een Autisme Spectrum Stoornis) alvast een beetje voor te bereiden.
'Dit is juf Bettie, ze is er speciaal om sommige kinderen wat extra te helpen met rekenen'.
De kinderen waar het om gaat zijn Sandra, Patricia, Dik en Pieter. Dik voor jou is het heel gewoon, jij was al bij juf Bettie en dat blijft zo. Voor de andere kinderen is het nieuw. Even wennen maar'.
Patricia kijkt woedend. 'Ja je denkt toch niet dat ik met háár mee ga hè, ze is veel te oud. Ik ga niet rekenen met een OMA!'
De juf merkt op dat ik ook echt oma ben, maar ook nog steeds juf.
Maar Patricia ziet het he-le-maal niet zitten. 'Veel te oud!'
'Ze helpt je echt goed hoor', zegt Dik nog.
Maar het helpt niet. Patricia blijft voorlopig nog tegen.
Benieuwd hoe het na de vakantie verder gaat.

Dezelfde dag kwam er nog een ander kind even kennismaken en alvast een beetje wennen. Ik stelde hem een paar vragen, we zaten een beetje te kletsen en toe vroeg ik of HIJ misschien nog vragen voor mij had.
Hij had er één: hoe oud bent u?
Ik had natuurlijk gewoon antwoord moeten geven, maar ik vind het altijd zo leuk om te horen wat zo'n kind denkt.
Deze jongen dacht dat ik in de tachtig was.
'Net als mijn oude oma, die is ook in de tachtig. En die gaat ook bijna dood, juf!'

Heel toevallig had Ineke op haar blog vandaag ook een stukje over de leeftijd van de juf: klik

Monniken

In een van de vorige Sri Lanka blogjes schreef ik dat naast de tuktuks en de vrouwen in sari, de monniken het straatbeeld bepalen.
Een monnik in een tuktuk doet dat dan natuurlijk dubbel:

Overigens zijn niet alle monniken in oranje gekleed. Sommigen zijn in het bruin. Misschien komt deze monnik wel uit een ander land.

En zelfs in een landschappelijk al prachtig gebied bieden ze kleur:

Ook met een beetje rood. Misschien ook wel een kwestie van rangen en standen. Ik weet het niet.
Maar ik weet wel dat de oranje monniken voor mij het mooist waren. Tja alsof het daarover gaat..

De leerlingen wilden erg graag op de foto!  In hun oranje lap, want meer is het niet:

Ik las dat er speciale kleuring wordt gebruikt, die alleen bij kloosters kan worden gedaan.
Ik las ook dat oranje gedragen wordt omdat dat de kleur van de opgaande zon is, de verlichting, het geestelijk ontwaken.

 

Tja en ook een monnikenwas moet worden gedaan natuurlijk...

Museumbezoek (niet helemaal geslaagd)

Onze oudste zoon was jarig op een woensdag en vierde dat in een weekend. Was erg gezellig.
Maar ik vond het niet leuk om op zijn echte verjaardag, op woensdag dus, hier thuis te zitten en te denken aan de bevalling van 34 jaar geleden.
Dus ik had bedacht dat we op woensdag met hem en z'n vriendin uit eten zouden gaan. Kreeg hij ook traditiegetrouw zijn 34 sneeuwklokjes. Een extra cadeautje dus.
We gingen 's middags meteen uit school al naar Den Haag waar oudste woont. Konden we meteen deze tentoonstelling zien:

'Van Arendsoog tot Wiplala' heet die tentoonstelling en ik had er echt zin in. Ik hou van kinderboeken en van illustraties.
Ik had begrepen dat het te doen was in het Kinderboekenmuseum. Daar hebben we een tijd rond gelopen en ik vond het een hartstikke leuk museum. Maar die tentoonstelling was er niet.
Desgevraagd werden we verwezen naar museum Meermanno.

Het museum stond niet op de borden, maar we vonden het natuurlijk toch.
Meermanno is het oudste boekenmuseum ter wereld en het op een na oudste Nederlandse museum. Ook een leuk museum, met nu veel aandacht voor kinderboeken, dat wel. Maar de gewenste tentoonstelling was daar niet.
Uiteindelijk kwamen we er achter dat die in het Letterkundig Museum was en daar waren we al geweest, want het Kinderboekenmuseum is daar gevestigd.
Weer waren we superblij met de museumjaarkaart, want als je nou twee entrees had betaald (vier dus eigenlijk) en je had dan niet gezien wat je wilde, dan was dat balen geweest.
Nu niet hoor. We hadden zelfs nog tijd over om naar het Mauritshuis te gaan.
Daar was de veel geprezen Frick Collectie te zien. Dat zijn 36 kunstwerken uit de collectie van verzamelaar Henri Frick (die uit 1100 werken bestaat). Het was er zo verschrikkelijk druk dat ik er sikkeneurig van werd. Ik kon echt niet goed kijken. Bovendien was wát ik zag niet zozeer dat waar ik van houd, dus ik ben niet lang gebleven.

Die Frick was een staalmagnaat die in 1913 voor vijf miljoen dollar een huis liet bouwen aan Central Park.
Na zijn dood in 1919 werd dat huis verbouwd tot een permanente tentoonstellingsruimte voor die 1100 kunstwerken.
En omdat gedurende de verbouwing van het Mauritshuis Het Puttertje en Het Meisje met de Parel, daar in New York te zien waren geweest, mocht nu een deel van de Frick Collectie naar Den Haag. Voort wat hoort wat, nietwaar.

Ps. Het lijkt nu of het niet leuk was, maar dat Meermanno, daar wil ik nog wel eens op mijn gemak gaan kijken. Ik was nu iets te ongeduldig. Het Mauritshuis is ook super en dat Kinderboekenmuseum daar ga ik vast nog eens met Anna naar toe. Ze zou nu al de Rupsje NooitGenoeg zaal leuk gevonden hebben, weet ik zeker!

De mooiste Boeddha (Sri Lanka 15)

We waren in Mihintale, de belangrijkste Boeddhistische bedevaartsplaats in Sri Lanka. Hier liet in de derde eeuw voor Chr. een koning zich bekeren tot het Boeddhisme en dat had invloed op zijn onderdanen. Tot op de dag van vandaag. Bovendien werd hier de eerste stoepa van Sri Lanka gebouwd.

Er is een rots die je kunt beklimmen en vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de omgeving en de Boeddha.

Ik heb behoorlijk last van hoogtevrees en dus durfde ik deze rots niet te beklimmen. (Ik voel het zelfs nu, terwijl ik dit zit te schrijven). Frits wel, die staat daar ergens bovenop. Deze foto maakte ik vanaf de andere kant. Daar was een heuvel en daar was het lang niet zo eng om op te klimmen. Van af die plaats maakte ik de eerste foto van mijn favoriete Boeddha

En je kon ook naar toe klimmen. De groep was inmiddels verdeeld in rotsbeklimmers, heuvelbeklimmers en mensen die naar de Boeddha klommen.
Toen ik op weg ging naar de Boeddha, was ik helemaal alleen en ook bovenaan gekomen stond ik helemaal alleen voor de Boeddha.
Ik was echt zwaar onder de indruk. Het was een beetje aan het eind van de middag. De zon begon zich al wat rustig te houden, het licht was prachtig en... ik was echt ontroerd. Zo mooi vond ik het. Zo stil, zo rustig.
En ook die sfeer voel ik weer nu ik naar de foto kijk. Prachtig!

Beetje cultuur (Sri Lanka 14)

Een beetje cultuur dan maar. Zo zagen wij dit gigantische, vergulde Boeddhabeeld. Uit 2000. Een van de grootste ter wereld en een cadeau van Korea, Thailand en  en Japan. De plaats is Dambulla.
Dit beeld bevindt zich aan de voet van een heuvel, een rots eigenlijk. En als je dan naar boven klimt wordt het pas echt interessant. Daar liggen namelijk vijf rotstempels. En in die rotstempels vind je ongeveer 150 Boeddhabeelden. De wanden en de plafonds zijn beschilderd en sommige beelden vond ik echt prachtig.
Hoewel ik altijd het meest geniet van de kleine dingetjes die er door het publiek ingebracht zijn.

Denk ik dan hè. Ik weet het niet zeker, misschien zijn het kleine Boeddha'tje en het blauwe kannetje wel van grote waarde. Maar dat leek me niet.
Voor óns betekende een tempel schoenen uit, geen hoofddeksel, schouders en knieën bedekt. Je mag ook niet met je rug naar de Boeddha staan of een selfie met een Boeddha maken. Voor de Boeddhísten is het echt een heiligdom.

 Een paar plaatjes dan:

Onze gids was Boeddhist. Hij heeft een heleboel verteld natuurlijk, o.a. over de houding van de Boeddha's. Ik heb het allemaal niet onthouden helaas. Wel weet ik nog dat als de voeten van de Boeddha evenwijdig zijn, betekent dat: hij slaapt. Als de voeten een beetje uit elkaar staan betekent dat: hij is dood en heeft het Nirwana bereikt.
En wat ik dan weer leuk vind is dit: Boeddha krijgt een paar keer per dag een maaltijd. Dan mag je niet in de grotten zijn.
Later wordt het voedsel dan verdeeld onder de aanwezige apen. En dat zijn er een heleboel!

Ps. Dat hele grote gouden beeld vond ik eigenlijk niet mooi. Morgen zal ik het beeld laten zien dat erg veel indruk op me maakte!

Kleurrijk Sri Lanka (Sri Lanka 13)

Even een paar dagen geen Sri Lanka hier en daardoor heb ik eens even goed na kunnen denken over de vraag wat het land zo bijzonder maakt. Voor mij dan natuurlijk hè. Een antwoord heb ik niet echt: de natuur is er prachtig, er is veel te zien wat betreft de godsdiensten, tempels, Boeddha's, er zijn oude overblijfselen...
Misschien zijn het al die dingen bij elkaar. Maar het bijzondere zit hem zeker ook in het feit dat het zo'n kleurrijk land is. Overal is kleur. Echt overal.
Vandaag laat ik wat van die kleuren zien,  in foto's van vrouwen die een sari dragen. Met de tuktuks en de monniken bepalen ZIJ het straatbeeld.