donderdag 30 juni 2016

Post van Jolande en nog meer post

Dit kaartje kreeg ik al een tijd geleden van mijn blogfriend Jolande.
Zelf heeft ze een hekel aan mijn favoriete koningin, maar toch stuurt ze me steeds een kaartje voor mijn verzameling. Zo leuk is dat.
Zij en ik mogen het dan  niet eens zijn over Her Majesty, we zijn het wel zeer eens over London. Dat is ook leuk. Ik ben er vaak (geweest) en zij is er nog veel vaker.
Gisteren stuurde Jolande me ook nog een Roodkapje. Dan blijkt dat ze ondertussen ook in Cuba is geweest en in Dublin. En op haar blog doet ze verslag van nog weer een andere reis.
Heerlijk hè. 'Jolande de reislustige' noem ik haar in mijn hoofd. Dit omdat ik ook nog een andere JolandE ken en ik onderscheid moet maken.
In Cuba vond ze niks op Roodkapjegebied, schrijft ze.
Dat je daar aan denkt hè, als je in Cuba bent. Ha, even zoeken naar een Roodkapjekaart voor Bertie.
Maar in Dublin vond ze er wel eentje. Deze kaart:



Oh, ik kwam gisteren laat en chagrijnig thuis en als er dan zo'n kaart in je brievenbus ligt, dan knapt een mens meteen weer op. Ik wel in ieder geval.
Lieve Jolande, dankjewel.
En ik speur voor jou steeds naar Assepoesterkaarten, maar die zijn gewoon niet zo makkelijk te vinden. Of er zijn er niet zo veel, dat kan ook.
En over Roodkapje gesproken... het houdt niet op. Ik kreeg er even eerder nog eentje via Postcrossing. Ook zo'n leukerd. En nog wel een echt Fiep Westendorp 


En dan lag er gisteren ook nog een Keep Calm-kaart in de bus. Daar was ik ook blij mee. Deze kwam via Postcrossing van Susi uit Oostenrijk.



Meteen een mooi motto voor vandaag, voor mij en voor jullie. Toch? Fijne dag!

woensdag 29 juni 2016

Helmut Newton in Foam

Ben jij een fotografieliefhebber of fan van het werk van Helmut Newton? Dan is dit een voorstelling die je niet wil missen!
Dit las ik in een mailtje dat ik krijg om op de hoogte te blijven van wat er in Amsterdam te zien is in de musea.
Nou, ik ben beslist een fotografieliefhebber en ik kom zeer geregeld in het fotografiemuseum Foam.
Een fan van Helmut Newton zou ik mezelf niet willen noemen. Maar zijn naam kende ik, een beroemde modefotograaf.
Dus toen we toch in Amsterdam waren gingen we maar eens even kijken naar dit retrospectief. (Retrospectief vind ik altijd zo'n mooi woord).
En we waren niet bepaald de enigen, maar dit terzijde.

Toen we binnenkwamen stond een moeder haar kinderen te overtuigen van het belang van hun bezoek aan het Foam.
Ik schatte de kinderen, drie stuks, tussen de zes en de twaalf en ze hadden er geen van drieën zin in.
'Het is een hele bekende meneer', sprak de moeder. 'Hij moest vluchten uit zijn land voor de nazi's, want hij was een Jood'.
Het oudste kind kreeg nu wat belangstelling. Ik zag het gebeuren.
'En toen kwam hij  terecht in Australië en hij ging steeds meer foto's maken voor bladen'.
'Ook voor de Donald Duck? ' vroeg de middelste.
'Nee, dat niet' zei de moeder, 'het zijn vooral modefoto's'.
De gezichten betrokken weer.
'Maar hij maakte niet alleen foto's van mooie kleren, maar ook van blote vrouwen, die ga je straks allemaal zien!'
Nu keken ze alle drie verrast op.
'Yes' zei de kleinste.


 Ik ben daarna naar een film gaan kijken waarin je Newton uitgebreid aan het werk zag en ik kan je dus niet vertellen hoe het met de kinderen verder ging.
Maar ik vond de film geweldig. Wat een leuke, innemende man moet dat geweest zijn.
En zijn foto's.
Tja, ik vond de foto's met vrouwen mét kleding beslist interessanter dan de blote foto's. Maar dat Newton's werk bijzonder is, dat is wel zeker.

Neem nou deze foto, van Isabelle Huppert. Die vind ik echt prachtig.

En de foto hieronder is heel bekend, en die vind ik ook erg mooi.

Het was echt een grote tentoonstelling en ik heb er met veel plezier rondgelopen. Absoluut de moeite waard. Nog eentje dan, gewoon omdat die zo grappig is.


Meer foto's wilde ik niet maken. Ik vond dit al een tikkeltje genant: foto's maken van het werk van een fotograaf.  Maar ja... Voor meer info: klik.


dinsdag 28 juni 2016

Oog voor detail

Een hele tijd geleden was er in het Frans Hals Museum in Haarlem een hele leuke tentoonstelling met als titel Ik Zie Ik Zie.
Daarin werd ingezoomd op schilderijen, om de kijker bepaalde details te laten zien die hij of zij normaal gesproken en kijkend naar het geheel, misschien niet gezien zou hebben.
Dat vond ik ontzettend leuk. Kijk, dit is een voorbeeld dat ik op die tentoonstelling fotografeerde:

Je ziet in het rondje de handtekekening  van ene Joseph Carl Rutzel.
Hij liet in 1789 zijn handtekening op dit glas-in-lood raam uit 1599 achter. Als een soort moderne graffiti. Oké je kunt het op mijn foto niet goed zien, maar het gaat om het idee.


Of dit: een schilderij van Maerten van Heemskerck (déze foto heb ik van Wikipedia), getiteld: De heilige Lucas schildert de Madonna.
Ik was er al een hele tijd naar aan het kijken, vooral omdat ik het Kindje Jezus zo bijzonder volwassen vind. Maar daardoor zag ik niet meteen dit, in het rondje:


Linksonder heeft Maerten van Heemskerck een klein spinnetje geschilderd. Wilde de schilder een grapje maken en iedereen laten denken dat er echt een spin zat? Of wilde hij zijn vakmanschap nog eens extra demonstreren?
Hoe dan ook, ik vind het superleuk om dit soort details te zien al moet ik er wel op gewezen worden.
Toen ik deze tentoonstelling zag, was het al bijna afgelopen, vandaar dat ik er niet over schreef.
Maar, Wieteke van Zeil schrijft als kunstredacteur wekelijks in de Volkskrant.
Vorige week een heel artikel over dit schilderij:

Het is een portret van een onbekend iemand, geschilderd door Rotius (die eigenlijk Jan Albertsz Rootjes heette).
In Hoorn, waar ik woon, is een straat naar deze schilder genoemd, want hij woonde er ook.
En tm 18 september is er in het Westfries Museum in Hoorn een tentoonstelling: Rotius, meesterschilder van Hoorn.
En ook nu zag Wieteke van Zeil een detail dat ik zeker gemist zou hebben. Het is een vingerafdruk op de manchet.

Wieteke van Zeil heeft er natuurlijk een heel verhaal over, erg leuk om te lezen. Het is toch ook echt bijzonder, zo'n vingerafdruk. Uit 1659.
Ik was zeker van plan om de tentoonstelling te bezoeken, maar dit maakt dat ik nog beter ga kijken. Binnenkort!

maandag 27 juni 2016

Oost-Indische kers

Dit is een schilderij van Jacobus van Looy. Gemaakt in 1893.  Het heet De Tuin.
Je zou zeggen dat het geschilderd is op een of ander landgoed. Maar ik las dat het gewoon geschilderd is in de tuin van de schilder, in de Pijp in Amsterdam.
De vrouw die is afgebeeld, is de vrouw van de schilder.
Jacobus van Looy was ook schrijver. Een dubbeltalent dus.
Het is ongelijk verdeeld hoor in de wereld. Hij had twee grote talenten en ik bijvoorbeeld niet een.
Maar ja, ik groeide weer niet op in een weeshuis. Jacobus van Looy wel. Lang geleden heb ik één boek van hem gelezen: Jaapje. Dat ging over zijn eigen jeugd in dat weeshuis.
Het ziet er impressionistisch uit, dat schilderij, met al die Oost-Indische kers. Met die kleuren. Het ziet er vooral ook zo zomers uit. Je kunt bijna voelen dat het warm is en er staat geen wind. 
Het doek is te bewonderen in Teylers Museum in Haarlem.
Toen ik een paar jaar geleden Oost-Indische kers wilde zaaien, waarschuwde mijn man, dat ik dat beter niet kon doen, omdat het de tuin zou gaan overwoekeren. Dat is niet gebeurd, het was nog in onze oude tuin en daar was weinig ruimte.
Nu in onze nieuwe tuin, zaaide ik weer en het gaat heel goed, maar het moet wel worden bijgehouden. Kijk zo ziet het er uit in onze tuin:


Vorige week in Zeeland, aten we in een restaurant en daar werd zo'n bloemetje geserveerd op het voorgerecht. Het zag er leuk uit. Meestal ben ik er een beetje huiverig voor, maar nu at ik het en ik vond het nog lekker ook.
Ik zie mezelf overigens nog niet iedere avond een bloemetje plukken voor op de avondmaaltijd, maar het zou wel kunnen,  we hebben genoeg.
Deze kaart tenslotte,  kocht ik ook in Teylers.
Hendrik Reekers staat er op. Penseel in water-en dekverf, 1835


Die Hendrik (1815-1854) kon er wat van. Dat is mijn conclusie.

zondag 26 juni 2016

Slaaphuisje

Ik heb alleen nog maar verteld dát we er waren, in Nieuwvliet op het strand, in een slaaphuisje. Maar nog niet hoe het was. Het was echt een lang gekoesterde wens en ik had me er heel erg op verheugd. En is het nou ook geworden wat ik hoopte?

Het antwoord is ja.
Het is heerlijk om wakker te worden en meteen met je blote voeten in het zand of in de zee te kunnen staan. Het is heerlijk om 's morgens op een doodstil strand te kunnen hardlopen. En eindeloos te wandelen.  Het is heerlijk om op het terras van je huisje te kunnen ontbijten. Het is heerlijk.
De zonsondergang, vanuit je bed of vanaf je terras. Het uurtje daarna,  als het nog niet helemaal donker is en  de verlichte schepen langs varen.
De kust van West Zeeuws-Vlaanderen is altijd favoriet bij ons. Altijd. Ik heb jaren in Zeeland gewoond en deze stranden van Groede en Nieuwvliet, dat zijn gewoon mijn stranden.
De schepen die je langs ziet varen,  van dichtbij

'D'n overkant' (lees Vlissingen en Walcheren) die je ziet liggen. 



De rust, de stilte. Het schone strand... Het achterliggende gebied. Ik houd er van. 
Deze stranden zijn eigenlijk altijd rustig en het gebied schijnt de meeste zonuren te hebben. 
We hebben heel goed weer gehad en dat was bepaald niet overal in Nederland het geval. We hadden wel eens een jas nodig, maar meestal toch wel echt de zonnehoed. Had het alleen maar geregend, ik zou het nog mooi gevonden hebben. Met een stapel boeken voor het raam. De zee verveelt nooit.


Het huisje zelf.
'Zitten jullie in zo'n etalage' vroeg de baas van het huisje dat we al vaak gehuurd hebben in Groede. Ook een heerlijk huisje, niet op het strand, (het heet dan ook Veldzicht), maar wel in de buurt.
Zijn mening was dus duidelijk. En ik kan me de gedachte voorstellen.
Het is inderdaad een en al glas, maar... er zijn gordijnen. Het lijkt er misschien op dat je je buren ziet, maar dat is niet het geval. Het is zo gebouwd dat je echt  privacy hebt. Heel knap gedaan.
Je zou met zes personen in het huisje kunnen. Maar ik moet zeggen dat ik dat niet graag zou doen. Wij zaten er met z'n tweeën en dat vond ik prima. Drie zou ook nog kunnen, maar bij vier zou ik het toch een beetje benauwd krijgen denk ik.
Tevredenheid alom dus.

'Maar zou je het nog een keer doen?'
Ik denk het niet. Ik heb het nu meegemaakt, ik vond het heerlijk, maar ik vond het erg duur. Begrijpelijk, hoor, want je hebt ook wat.  Maar toch zou ik het om die reden niet nog eens doen. Denk ik. DENK ik.

En dan waren er nog twee persoonlijke hoogtepuntjes.
Ik heb gezwommen in zee en het was heerlijk. En daarna gewoon even onder de douche in ons eigen huisje! Ik was helemaal alleen in zee. Frits dompelde zich even onder, maar was er snel weer uit.
(Mijn vorige zwempartij was al bijna twee jaar geleden. Ik ben allergisch voor chloor en kan helaas niet in een zwembad. Het is dus altijd maar afwachten wanneer ik weer eens kan zwemmen).
Dat wat ik op m'n kop heb is geen badmuts hoor. Het is een sjaaltje tegen de brandende zon en ik was gewoon vergeten om het af te zetten, haha.


En het tweede hoogtepunt: IK HEB EEN HAAIENTAND GEVONDEN!
Geen mooi exemplaar, een kleintje en niet helemaal goed, maar toch.
Het zoeken kan ik niet laten. Helaas heb ik er in al die jaren misschien in totaal slechts een stuk of drie gevonden.
Er liepen mensen voor ons te zoeken en buitengewoon irritant te rammelen met een busje vol haaientanden. Grrrrr.
En toen vond ik dus een kleintje. Geluksmoment.


zaterdag 25 juni 2016

Slapen op het strand

Dat was een lang gekoesterde wens: slapen op het strand.
Ik ben wel eens in slaap gevallen hoor op het strand. Gewoon overdag.
En in 'de wilde jaren', toen ik op de pedagogische academie zat, gingen we vanuit Middelburg wel eens midden in de nacht naar een Walchers strand om de gesprekken voort te zetten die toen zo  belangrijk waren. Met een fles goedkope Spaanse wijn enzo. En een vuurtje.
Maar echt slapen...
Dus toen ik dit voorjaar zag dat er strandhuisjes waren, prachtige nieuwe strandhuisjes en dan nog wel in Nieuwvliet/Groede, in Zeeuws-Vlaanderen,  altijd al mijn favoriete strand, toen heb ik wel nagedacht, maar toch vrij snel geboekt.
Ik had eigenlijk nogal bezwaar tegen mijn eigen besluit. Want ik ben tegen verdere bebouwing van de kust. Wat er in Cadzand gebeurt vind ik echt verschrikkelijk.
Maar deze huisjes staan (hoe stevig ook) alleen in de zomer op het strand. In oktober moeten ze weg.
Mijn andere bezwaar gold de prijs.
Ik ben over beide bezwaren heen gestapt en zo vertrokken we afgelopen maandag, in de stromende regen, naar 'ons' huisje, nr 7.
En sliepen we maandagnacht na een spectaculaire zonsondergang, op het strand.

En dinsdagnacht ook en woensdagnacht en donderdagnacht.
Het was fantastisch en terwijl half Nederland in de narigheid zat door het weer, hadden wij helemaal niets te klagen. Die ene avond onweer was vanuit ons bed op de verdieping, prachtig te volgen.


Wordt vervolgd!

vrijdag 24 juni 2016

Hans Borrebach

Je weet vast wel dat ik oude meisjesboeken verzamel en dol ben op de illustraties van Hans Borrebach.
Als je op mijn Pinterestpagina kijkt, zie je een bord met alle meisjesboeken met illustraties van Borrebach, die ik heb verzameld.
En nu ben ik van sommige kaften van die boeken of van de illustraties binnenin,  kaarten aan het maken. (Natuurlijk alleen als ik zo'n boek dubbel heb en voor een prikkie, lees minder dan een euro, heb gekocht)


Leuk om te doen en het werd me makkelijker gemaakt doordat ik kant en klare adresstickers vond.

Ik verstuur best veel post en ik zag en zie een heleboel mogelijkheden ineens.
En een mens moet op rommelmarkten en in kringlopen toch wat te speuren hebben hè.

donderdag 23 juni 2016

Plant een boom

Nr 4 van de Bucketlist van Natuurmonumenten was:
Plant een boom.
Zorg dat je minstens één keer in je leven een boom plant. Voor jezelf, voor je (klein)kind of voor de liefde van je leven. En daarmee geef je niet alleen jezelf of een ander, maar ook de natuur een cadeau. 

Kijk, nou had ik laatst al eens een heleboel zaadjes geplant. En voor allemaal wordt het zo langzamerhand tijd om ze uit te planten.

Beetje stom, beetje erg stom, dat ik vergeten ben wat ik gezaaid heb. Er had natuurlijk een kaartje bij gemoeten met de naam er op. Maar soms ben ik nogal van gisteren, want ik weet echt niet meer wat ik gezaaid heb.
Nou ja, ik kan ook zeggen dat ik me graag laat verrassen.
Ik weet allen in welke pot de iepenzaadjes zitten.
Weet je nog van de Springsnow/Iepenwandeling? 
Toen had ik iepenzaadjes meegenomen van de oudste boom in Amsterdam. En die zijn uitgekomen.  Ik herken ze inmiddels aan het blad.


Precies genoeg om voor alle vier mijn kleinkinderen een boom te planten.
Een iep.
Zodat ze later zullen zeggen:  'Weet je nog... oma heeft  deze iep nog voor ons geplant. Zullen wij nu een Springsnow
wandeling doen. Kom op Odin, Noor en Jet'
(Er vanuitgaand dat Anna als oudste het voortouw neemt)

De vraag is nu alleen nog even wáár ik ze moet gaan planten, die stekjes.
Want kleine iepjes worden groot en dat kan echt niet in mijn achtertuintje.
Ik vroeg al even aan mijn dochter of zij een iepje wou. Maar ze was nog niet meteen enthousiast. Haar tuintje is nog kleiner dan
 van ons. En Odin heeft helemaal geen tuin.
Dus ik moet nog maar even goed nadenken. Ik verzin vast nog wel wat en tot die tijd mogen  ze hier.

woensdag 22 juni 2016

Bucketlist

Bij Natuurmonumenten kon je meedoen aan de nationale Natuurquiz 2016. En als je dat dan niet al te slecht had gedaan, kreeg je een bucketlist.
Ik wist eigenlijk niet  precies wat ik me er bij voor moest stellen, maar ik héb wat met Bucketlisten. Sinds ik de film zag en sinds ik ooit van een wildvreemde Engelsman bij Postcrossing, zíjn Bucketlist kreeg opgestuurd. Die trouwens heel leuk was.
Ik heb er ook een, een Bucketlist waar bijna nooit iets van afgestreept kan worden, haha.
Hoe dan ook: die list van Natuurmonumenten kwam vandaag.
Het is een lijst waarop twintig avonturen vermeld staan die je in de natuur zou moeten beleven.Twintig uitdagingen om nog dit jaar af te vinken. Want buiten valt zo veel te beleven...

1. Sokken uit in de dauw. Niets is lekkerder dan op   blote voeten dauwtrappen. Het gras is dan een mals tapijt van sprietjes en dauwdruppels. Puur geluk, toegezongen door een koor van ochtendvogels.

2. Gebrul in de natuur. In september en okt. bevinden edelherten zich op de toppen van hun lust. Om een gewillige partner te lokken en de concurrentie op astand te houden, laten ze een wild gebrul horen. 'Burlen' noemen we dat. Een overweldigende ervaring. Ga in deze maanden 's ochtends vroeg of bij schemer naar Nationaal Park Veluwezoom.Het is niet te missen.

3. Wandel  door de nacht.
 4 Plant een boom
 Enz.

Het zijn eigenlijk allemaal hartstikke leuke dingen die niet veel hoeven te kosten en die ook heel goed te realiseren zullen zijn.
Ik denk dat ik dit lijstje maar eens een tijdje ga ophangen en inderdaad eens zal zien wat er af te vinken valt.
Er staan er twee op die ik zeer beslist niet ga doen.

Nr. 11. Snorkelen in eigen land. Trek je stoute flippers aan en begeef je met je snorkel, duikbril en waterdichte zaklamp in een rietkraag of rivier. Waag eens een poging in de Wieden. Scheelt weer een vliegticket.
Nr. 7. Ga Safari-joggen. Dat is hardlopen in combinatie met het spotten van groot wild. Je kunt samen met een rennende natuurgids op pad.

De beelden die ik krijg als ik me zelf voorstel (probèèr voor te stellen) met zwemvliezen en een duikbril en dat ik dan zo een sloot in stap, houden me tegen, haha.
En rennen met een rennende gids is ook gewoon niet verstandig. Die gids is al lang thuis als ik m'n eerst wilde zwijn zal spotten en reken maar dat dat er nou net eentje is die niet tegen rennende vrouwen kan.

Maar verder... we zullen zien. Ik houd jullie op de hoogte. 





dinsdag 21 juni 2016

Noor en Jet


Al een tijdje liet ik niets zien van de tweeling. Dus ik vond het wel weer eens tijd worden. Toch? 
Ze zijn super-superlief en het gaat hartstikke goed met ze. Dat kan je ook wel zien hè. 
Ze zijn bijna nooit hetzelfde gekleed, maar deze rompertjes waren een cadeautje van onze jongste zoon.  
Hij is één van de twee oprichters van I amb&b
Ze timmeren nogal aan de weg trouwens. Vorige week nog een mooi stuk in Het Parool
Dus Noor en Jet  fungeren  hier gewoon als reclamemakers. 't Is wat!

Ik heb het steeds heel moeilijk gevonden om de dames uit elkaar te houden. En nog doe ik het soms verkeerd, vooral op foto's. 
In het echt gaat het langzamerhand beter. 
Ook doordat ze allebei een eigen karaktertje ontwikkelen. 
Zo heeft Noor een heel zacht huiltje. Jet niet. 
Als ze in de box liggen, met een speelding boven hun hoofdjes, ligt Jet er tegenaan te slaan en Noor kijkt de zaak aan. 
Jet is net ietsje sneller, al komt Noor er wel heel vlug achteraan. Jet grijpt de ene dag voor het eerst iets vast en Noor doet dat dan de volgende dag. 
Toch,  toen we er van de week over praatten, over de verschillende karakters, dacht ik wel, dat als je ze zo gaat bekijken, ga je ook zo reageren op ze. Als een soort self fulfilling prophecy. 
En waarom zou je? Dus dat gaan we maar niet meer doen.


maandag 20 juni 2016

Rotterdam, waar leg dat dan?



Rotterdam, waar legt dat dan?
Miijn dochter en ik hoefden eigenlijk niet te zoeken.
Dankzij mijn liefhebbende man die Anna voor zijn rekening nam en dankzij haar liefhebbende man die in zijn eentje voor de tweeling zorgde,  konden wij een weekendje weg.
Het maakte mij niet zo veel uit en dochter wilde naar Rotterdam. Dus dat deden we.
We gingen met de trein, zodat ik wederom het prachtige station kon bewonderen. En die grote trap bij het Groot Handelsgebouw waar we op hadden gekund. Hadden gekund dus.
We gingen naar een Air B&B en dat was voor mij de eerste keer. Deze had zich geafficheerd als vintage en dat leek ons wel leuk.
Dat was het ook. Het huis lag zeer gunstig en bovendien waren er twee fietsen beschikbaar en gaf een enthousiaste eigenaresse ons tips.
We vertrokken bijna meteen in de richting die zij had aangegeven en gingen eerst naar De Zeeuwse meisjes. Voor koffie met een bolus. De Zeeuwse meisjes komen echt uit Zeeland, het is een leuk zaakje in een leuke buurt: Katendrecht.



De volgende pleisterplaats zouden we  zonder de AirB&B dame zo voorbij zijn gereden. En dat zou jammer geweest zijn, want wat hebben we daar heerlijk gezeten. Food Factory heet het en aan de buitenkant ziet het er niet uit.
Maar daar, op de Kaap, aan het water, in de zon, met uitzicht op Hotel New York en de Euromast, ...  het was heerlijk. Kijk, je kunt meteen zien wat we aten:

Smeerseltjes en brood van hem

Er was echt heel veel lekkers te krijgen en je kunt zo je eigen maaltijd bij elkaar zoeken. En je drankje natuurlijk.


Vanaf  Hotel New York naar deze plek op Katendrecht dus, is een brug aangelegd.
Katendrecht was vroeger de hoerenbuurt en dus wordt deze brug door Rotterdammers (die altijd  heel sterk zijn in naamgeving van bruggen en gebouwen) 'de hoerenloper' genoemd

Op deze foto zie je de brug. We zagen geen hoerenlopers, integendeel mag ik wel zeggen.We zagen vier bruidsparen met fotografen en dat ze daar hun foto's willen maken, konden we goed begrijpen.

We aten er zoveel dat we 's avonds geen enkele behoefte meer hadden aan nog een maaltijd.
Nou ja, wel popcorn in de bioscoop, dat wel.
We gingen naar de film 'Elle' van Paul Verhoeven.
Ik vond het echt een vreselijke film al was hoofdrolspeelster Isabelle Huppert wel goed. Dat zag ik wel,  maar verder vond ik het niks, raar en onsmakelijk.
Dochter vond het nog wel een beetje intrigerend. Maar ja, dat is toch ook geen grote loftuiging.
Gelukkig heb ik nog gewoon even zitten slapen, as usual.
Voor de film hebben we gelopen, gefietst, verschillende buurten gezien en genoten.
Ik wist het al, maar dochter vond Rotterdam ook echt heel leuk.
En mooi. Als je 's avonds op de Erasmusbrug staat en al die lichtjes ziet... dat is echt prachtig. Sowieso de veelgeroemde skyline is werkelijk heel erg mooi.
De volgende dag regende het nogal,  maar we hebben toch nog veel gedaan. De Markthal en omgeving en toen naar het deel van de stad waar Els mij mee naar toe had genomen en waar ik nu dochter mee naar toe nam.
Het viel me op dat qua verkeer Rotterdam een stuk rustiger lijkt dan Amsterdam. Nu ben ik aan het vergelijken lijkt wel en dat hoeft helemaal niet, want ik ben fan van allebei de steden.
Toch fietste het in Rotterdam een stuk beter dan in Amsterdam. Werkelijk waar.


We zagen ook nog een stuk grond, waar allerlei kunstwerken zijn geplaatst, die in de loop van de jaren dat Rotterdam weer opgebouwd werd, ergens een plek kregen en ook weer werden verwijderd, doordat er nieuwbouw kwam of doordat er gesloopt werd. Ze kwamen in depots terecht en zijn nu weer te zien.



Ik herhaal het nog maar een keer: een nachtje en twee dagen ergens anders en je hebt het gevoel dat je een week vakantie hebt gehad.
Het was zeer ontspannen allemaal


Oh ja en humor hebben die Rotterdammers ook hoor:







zondag 19 juni 2016

Pensionado

Facebook heeft al een tijd de gewoonte om je te laten zien wat je vandaag  precies een jaar geleden postte. Of vijf jaar!
Dit lieten ze me gisteren zien.  Vijf jaar geleden.

Getver, wat ziet het er grauw uit. Nou ja, echt rapportenweer!

Echt al vijf jaar geleden. Ik kan het niet geloven. Vijf jaar.
Die rapporten die ik toen moest maken,  waren de allerlaatste rapporten die ik in mijn leven schreef.
En geloof me, op mijn school waren die rapporten zeer uitgebreid, het was heel veel werk.
Na mijn vertrek hebben ze dat natuurlijk onmiddellijk veranderd, haha. 

Enfin, na die rapporten volgde een geweldig afscheid. Van mijn laatste groep, van de collega's en van de school.
Gelachen hebben we die dag. Gelachen en gehuild.


Ik ben dus al vijf jaar met pensioen. Belachelijk gewoon.
De eerste twee jaar heb ik nog vaak ingevallen. Ik was er toen vaker dan sommige parttimers.
Op een gegeven moment wilde ik niet meer invallen. Ik vond het moeilijk, niet leuk, de kinderen kenden mij niet meer, kortom, dat was dat.
Toch ben ik er nog steeds. Maar dan als vrijwilliger. Er is inmiddels nog een pensionado ( een oud-leerkacht) bijgekomen als vrijwilliger. Hij is de vader van een jonge collega.
Wat me er aan herinnerde dat ik zelf als jonge juf, mijn vader inzette in mijn klas. Als leesvader.
Mijn vader was toen een beetje treurig aan het worden omdat hij net gepensioneerd was en het hem niet erg beviel. Hij was een uitstekende leesvader en het heeft hem echt wel geholpen. En mij toen ook natuurlijk.

'Ach' zei de dochter van de andere pensionado deze week tegen haar vader en tegen mij: 'Jullie kunnen het onderwijs gewoon nog steeds niet loslaten'.
Tja, daar had ze wel een beetje gelijk in!

zaterdag 18 juni 2016

Draagdoek

Ja, als je moeder regelmatig baby's in een draagdoek vervoert, dan wil je dat zelf misschien ook wel eens proberen. Anna wel in ieder geval.
Dus knoopte haar moeder vakkundig van een sjaal  een draagdoek voor Koosje, precies zoals ze dat bij zich zelf ook doet.
Je kunt wel zien dat Anna haar taak zeer serieus neemt. 
Ze aaide Koosje ook steeds over haar bolletje. Heel lief. 
Maar hoe ze de houding van haar moeder zo precies nadoet, dát maakt het zo leuk.  

Koosje is van mij. Minstens zestig jaar oud. Met kleertjes die mijn moeder maakte.
Ze was de laatste tijd niet meer zo in de gratie, Koosje,  maar donderdag mocht ze weer eens lekker in bad. 
BUITEN, hihi!

Die sjaal trouwens... die is ook van mij. Ik was hem een beetje vergeten, maar ik ga hem nu niet meer zover wegstoppen. Ik vind hem mooi.  
Ik moest er even diep over nadenken, maar toen wist ik het weer. 
Ik kocht de sjaal in Syrië. In een bedrijfje dat nog maar net was opgezet. Een kleine weverij. 
Die zal er door alle ellende misschien wel helemaal niet meer zijn. 
En wat er met de vrouwen die er werkten gebeurd is...


vrijdag 17 juni 2016

Buitenland?




Zeg nou zelf ... je waant je toch in een zonnig buitenland als je dit ziet.
Maar we waren niet ver hoor. We waren aan het wandelen met onze kleinzoon tussen strandslag 7 en 11. Wat was het prachtig daar. En zo groen

Die duinroosjes ruiken ook zo verschrikkelijk lekker. Het was echt heerlijk daar.
En dat terwijl er een code geel was afgegeven.
Je kunt je ook echt niet al te veel laten leiden door die codes hè.
Doe je dat wel, zit je misschien wel de hele middag binnen  terwijl dat helemaal niet altijd nodig is.
Dorstig weer was het wél en niet alleen voor ons:




donderdag 16 juni 2016

Verrassing

Gisteren vond ik, geheel onverwacht, deze envelop in mijn brievenbus. Behalve dat ik heel nieuwsgierig werd, werd ik er ook erg blij van.

Ik kon ook niet zien van wie het kwam, dat bleek pas toen ik de envelop heel voorzichtig open maakte. Kijk, dit zat er in:


Leuk! De Roodkapjekaarten uit een Sprookjeskwartet. Zo schattig. 
En vooral  ook superleuk natuurlijk van Esther, van Pippa's Hus .

Esther, ik was er erg blij mee. Dankjewel!

Trouwens diezelfde dag ontving ik nog een Roodkapjekaart. Mijn verzameling groeit nog steeds en ik kan er niet over uit dat er zoveel kaarten met dit thema bestaan.