Gesprekje

Wachten bij een stoplicht.  Wachten voor het verkeer van de A7. Lang wachten. Altijd druk en altijd hoop ik dat  het licht groen is als ik aankom op mijn fiets, maar bijna nooit is dat het geval.
Ik sta vooraan en achter mij ontwikkelt zich het volgende gesprek:

Echt niet?
Nee echt helemaal niet
Ja maar echt écht niet?
Nee, het kan me niks schelen. Je zal altijd mijn beste    vriend blijven. Dat gaat nooit veranderen.
Maar je was toch verliefd op me?
Ja, in groep 8. Ik vind je wel lief, maar dat is het.
Nou ik ben wel blij hoor en ook dat ik het op  school heb gezegd
Ja goed gegaan. Niemand zei er iets van
Nou alleen nog thuis zeggen
Ah joh, dat zal ook wel meevallen
Ja

Een jongen en een meisje. Ik wilde niet omkijken, maar toen het licht groen werd, fietsten ze me voorbij.
Ik gok dat ze een jaar of vijftien, zestien waren.
De tijden zijn toch veranderd dacht ik.
Op de Pabo heb ik nog eens (met twee anderen) een werkstuk gemaakt over homofilie. Ho-mo-fi-lie, het woord alleen al...
Gingen we allerlei mensen interviewen, ook op een middelbare school
Maar we moesten wel eerst aan de docent vragen of we de vragen die we hadden bedacht ook wel echt mochten stellen.
Tja, de tijden zijn veranderd. Denk ik. Hoop ik.

En toch las ik gisteren in een tijdschrift over twee mannen die niet hand in hand lopen op straat . Niet omdat ze dat niet willen, maar omdat ze dat niet durven.