London

Het was al een hele tijd geleden geboekt en geregeld: we zouden (eindelijk weer) naar London.
De stad blijft altijd trekken en we willen er ieder jaar minstens een keer zijn.
Ik denk dat ik wel in Engeland woonde hoor, in een vorig leven en dat ik dan ook heel vaak in London was.
Anders kan ik ook niet verklaren dat ik me daar zo thuis voel op de een of andere manier.
Dat gevoel is er altijd meteen zodra ik uit de trein stap, de geluiden hoor en de taal. Zodra ik de geur ruik, de borden zie, de reclames en wat later de tube, de huizen ...
Tja, wat doe je er aan? Gelukkig niks, helemaal niks.

Maar nu was het spannend of het door zou kunnen gaan. Er waren gezondheidsperikelen. Eerst kon ik nauwelijks lopen en ja dan kan ik natuurlijk bij goed weer op Russel Square gaan zitten of ergens uitgebreid thee drinken met een scone, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling van zo'n reisje.
Behalve de spierreuma gooide ook een abnormale bloeddruk bijna roet in het eten. Maar dankzij het wondermiddel en een extra pilletje, was dat heel redelijk opgelost.
Donderdagavond wist ik nog niet of ik het zou redden, maar vrijdagmorgen ging het allemaal wel, dus we gingen.
En... het was heerlijk. As always.
Andere jaren stonden we meestal al om een uur of half negen na het ontbijt buiten en sjouwden de hele dag door, tot 's avonds laat.
We doorkruisten de stad en liepen en liepen. Dat deden we nu weer, maar in een beduidend rustiger tempo, niet zo vroeg beginnen en niet zo laat stoppen. Vaker een tijdje zitten. Best lastig in mijn geval, maar het lukte.

Maar er hing wel een zwart wolkje boven mijn hoofd en dat van Frits,  want er moesten nog meer onderzoeken worden gedaan. Meer bloedonderzoek, maar vooral een leveronderzoek. Meteen bij thuiskomst zou dat moeten gebeuren.
Het was niet dat we er de hele dag aan liepen te denken, maar wel met enige regelmaat. Kortom het was anders dan anders.
Normaal gesproken wil ik zelf wel in zo'n paal in de underground gaan hangen, maar de vreugde die dit meisje wél uitstraalde, was bij mij iets minder. Tja en dan kun je jezelf toespreken of je laten toespreken, maar dat helpt niet altijd.

Enfin, gistermorgen waren de nieuwe onderzoeken en gisteravond belde mijn huisarts zelf op om me enigszins gerust te stellen. Wat ik echt superlief van hem vond.

En nu... ha, we moeten maar snel weer boeken!