De Bijenkorf

Vorige week was ik toch weer teleurgesteld bij een bezoek aan de Bijenkorf.
De winkel die vroeger mijn favoriete winkel was.  Thuisgekomen ging ik even snuffelen in een boek dat ik heb, over de geschiedenis van de winkel.
De titel van dat boek? 't Gonst
Een aardig boek, om zo eens in te bladeren en een stukje te lezen.
Deze boekenlegger zat er in.
En behalve dat ik 'm erg mooi vind, vroeg ik me ook af wat de letters S.P.G.  betekenen.
Nou dat werd meteen duidelijk toen ik verder las in het boek. S.P.G. staat voor Simon Philip Goudsmit.
Deze S.P.G. is de man die in 1870 (toen nog met een vennoot) een winkel begon in garen en band en sajet (dat is een soort breiwol) en 'hetgeen daartoe behoort'.
Die winkel was in een drukke winkelstraat, de Nieuwendijk en zou uitgroeien tot het eerste echte Nederlandse warenhuis. S.P.G. is joods en daarom in de eerste jaren op sabbat gesloten. Dat is dan van zonsondergang op vrijdag tot zonsondergang op zaterdag. Daarna 's winters weer open op zaterdagavond en verder ook op zondag. Er waren ook vooral joodse werknemers.
De stad groeit en bloeit in deze periode. De winkel ook.

S.P.G. sterft in 1889, hij is dan nog maar vierenveertig en laat een vrouw, Sara,  vier dochters en een zoon na.
Dan komt er hulp. Een jonge man, zoon van Sara's zuster komt erbij. Zij naam is Arthur Isaac. Vijfentwintig is hij, zonder winkelervaring, maar onder zijn leiding begint de echte groei van de winkel. Onder zijn leiding ook,  krijgt de winkel de naam Bijenkorf.
Er komen steeds meer panden bij daar op de Nieuwendijk.
Tja en dan wordt het tijd voor een grote winkel, een echt warenhuis.
Arthur Isaac huurt voor 20 cent per vierkante meter,  per week, het oude beursterrein en zet daar een tijdeljke winkel neer. Hij trekt een architect aan, J.A. van Straaten  en (uiteraard) na protesten,  kan er uiteindelijk gebouwd gaan worden.
Daar waar de Bijenkorf nu nog steeds is. 
Op de hoek van de Dam en het Damrak.
In 1928 wordt Arthur Isaac opgevolgd door de enige zoon van S.P.G. : Alfred Goudsmit.

Terwijl ik het boek niet alleen meer doorbladerde, maar echt las, kwam ik tot de conclusie dat er in al die jaren heel veel veranderingen hebben plaats gevonden.
En dat zonder die veranderingen en blikken op de toekomst, er niet veel gebeurd zou zijn.
Dat de Bijenkorf  nu, met al die dure dingen zoals tassen van 1700 euro, gewoon een nieuwe weg is ingeslagen met als doel het hoofd boven water te houden.
Zoals dat al die jaren het geval is geweest...