Oud

Een paar jaar geleden kocht ik dit trommeltje, in een vlaag van verstandsverbijstering,  op een rommelmarkt. Omdat ik Juliana altijd een beetje zielig vond.
Sindsdien is het in gebruik, maar Anna had het dus blijkbaar nog nooit gezien.
'Zijn jullie dat?' vroeg onze allerliefste, oudste kleindochter gisteren, toen ze het trommeltje op onze aanrecht zag staan.
Ik was ernstig beledigd. Dat snap je.
De foto is gemaakt in 1987, dat staat er op.
Juliana was toen achtenzeventig en dat ben ik echt nog lang niet. Bovendien draagt Frits nooit een anjer.

Hoe dan ook, het was al het tweede incident deze week.

Een dag eerder waren we in het Rijksmuseum en daar was het echt gigantisch druk. Door de Rembrandt-tentoonstelling natuurlijk.
Toen ik in de hal, nog voor de ingang, even stond te kijken, knalde er een kind keihard tegen me aan.
De moeder reageerde meteen.
'Je moet ook uitkijken' krijste ze tegen haar kind. 'Je moet uitkijken met van die oude mensen'.
En toen, op volle sterkte, want het kind was al weer  doorgerend: 'Die oude mensen breken hun heup hoor, als ze vallen!'

Grrrr.
Ik nam me ter plekke voor om eens even flink op de tenen van de moeder te gaan staan. Als ik haar tijdens de tentoonstelling zou zien.
'Oh pardon', zou ik dan zachtjes zeggen. 'Oh pardon, ik zag u niet staan, dat komt omdat ik al oud ben, ik zie het niet meer zo scherp'.

Maar ik zag haar niet meer terug.