Oud en vervallen (en fietsen en taart)

Afgelopen zaterdag gingen we op de fiets naar Egmond. Het was prachtig weer natuurlijk, maar we hadden thuis niet gemerkt dat het zo hard waaide. We hadden ook niet ingeschat dat we tegenwind hadden. En dan kan je wel een geweldige elektrische fiets hebben, maar  het was evengoed heel hard trappen. We waren echt bekaf toen we aankwamen.
Frits had trouwens een knooppunten-route uitgezocht en die was heel mooi. Heel rustig ook. Met prachtige plekjes.
 
Maar moe of niet, heerlijk, eindelijk weer het strand. En we beloonden ons zelf, kijk maar:

Walnotentaart

 We namen zelfs allebei een punt; meestal delen we, maar nu hadden we het dik verdiend.
Over dik gesproken...hahaha,  maar gelukkig was het walnotentaart en walnoten zijn natuurlijk erg gezond, dat weet iedereen.

Enfin, na de taart en een strandwandeling, besloten we toch verder te fietsen naar Bergen.
Daar was in Museum Kranenburgh  een tentoonstelling die ik heel graag wilde gaan zien. Vlaamse expressionisten.
Ik had er een groot stuk over gelezen in de krant en onderweg hadden we toch wel een stuk of vier aanplakbiljetten gezien.  Ja, we hadden er echt zin.
Nog net voor we er waren drong het tot me door dat op al die posters had gestaan: 17 februari tm 10 juni.
Oh ja, natuurlijk: zeventien februari en het was nog maar de zestiende.
Gelukkig is Bergen ook leuk, dus het was niet heel erg, wel heel stom.

Terug namen we de kortste weg. Iets minder mooi dan de knooppunten, maar sneller.
Kwamen we nog langs een vervallen boerderij. En die moest op de foto natuurlijk.
Oud en vervallen, mooi om te zien.

Ik moet dan altijd denken aan de mensen die hier zijn begonnen, die deze boerderij hebben gebouwd, vol mooie plannen. Beetje droevig. Zo vergaat de glorie van de wereld.

Mijn conditie is nog niet goed, dus bij  thuiskomst voelde ik me ook oud en vervallen.  Al mijn spieren, ook op plaatsen waar ik niet van wist dat er spieren zaten, voelde ik.