Wat een vrouw

Joan Baez, ik schreef al eerder over haar, of eigenlijk over hoe haar stem en haar muziek me zomaar ineens kunnen terug brengen naar een periode in mijn leven. Hier kun je dat stukje nog lezen, klik
Baez had toen net haar afscheidsconcert in Carré gegeven, maar (en dat is wel een beetje gek) er zou nóg een afscheidsconcert komen, in februari 2019.
We dachten er toen, in juni 2018, heel diep over na of we naar dat concert wilden. Ik heb er eigenlijk een hekel aan om zo lang van tevoren kaarten te bestellen. Het zijn ook altijd dure kaarten, hoewel wij dan weer meestal van die dure kaarten de goedkoopste nemen. Maa nou ja, dit was wel de laatste kans; dus we gingen. Afgelopen vrijdag.

Je kunt wel zien dat we weer erg hoog zaten, slechts één rij lager dan de vorige keer toen ik zo'n hoogtevrees had. Maar dit was achter een muurtje en daardoor was het totaal niet eng.
Foto's maken tijdens het optreden was niet toegestaan en daar heb ik me keurig aan gehouden, tot de toegift.

Niet best, die foto, maar het optreden wel.  Wij vonden het geweldig om mee te maken.
Om te zien hoe deze vrouw van achtenzeventig, twee uur achter elkaar de zaal wist te boeien en te laten genieten.
Aan de rechterkant zit trouwens haar zoon. En links, die muzikant was fantastisch maar ik weet niet hoe hij heet.
Het eerste nummer dat ze zong heette heel toepasselijk The last Leaf on the Tree.
'Dat ben ik', zei ze met de nodige zelfspot, 'The last Leaf on the Tree'
Ik vond het een mooi nummer, maar haar stem moest nog een beetje op gang komen en dat gebeurde ook. Die stem is trouwens veel lager geworden en dus liet ze zich,  heel handig,  door een dijk van een zangeres bij staan;  liet ze die zangeres meezingen in sommige nummers.  Klonk prachtig.
Ze vertelde dat ze die zelfde dag in het hotelzwembad was gaan zwemmen en tijdens dat zwemmen was ze in contact gekomen met een groepje vrouwen, die haar eerst niet herkenden.
 'Oh had jij vroeger niet lang zwart haar?' 'Ja, dat hád ik'.
Deze vrouwen vroegen haar of ze het Nederlandse woordje 'goed' zou kunnen uitspreken en toen ze dat kon,  leerden ze haar het zinnetje Oh komt het ooit nog goed? Als vertaling van When will they ever learn? uit Where have all the flowers gone.
Ze zong veel oude nummers van Bob Dylan natuurlijk en van Donovan en Pete Seeger. Mooi toch allemaal.
Maar ook nieuwe nummers (voor mij dan) waaruit haar protest-achtergrond duidelijk bleek. Silver Blade bijvoorbeeld,  over een vrouw die haar verkrachter doodsteekt. Ook een nummer over Obama die Amazing Grace ging zingen  bij een bezoek aan slachtoffers van het zoveelste wapengeweld in Amerika
Ik versta songteksten zelden meteen de eerste keer. Maar dit was allemaal heel duidelijk. O ja en ook nog een lied over illegale immigranten.
In de toegiften zong ze The Boxer en Donna en Imagine. De zaal zong zachtjes mee.
Een carrière van negenenvijftig jaar en dat was het.
Joan Baez. Wat een vrouw!!