Gezichtjes

Emie appte: 'Ik heb nog een gezichtje voor je  gevonden op de fruitschaal. Hij kijkt een beetje verdrietig,  we gaan hem maar snel opeten dan mag hij de rest van zijn bestaan lekker composteren':

En deze dan, van Els Wolff:

Vervolgens kwamen er in een keer vier nieuwe gezichtjes bij en die werden me gestuurd door Esther. Ik vind ze alle vier fantastisch. Ze zijn gemaakt tijdens een dagje in Wildlands in Emmen

'In de opgestapelde oude apparaten zie ik een gezicht', schrijft Esther: 

Op de muur achter de olifant  is een gezicht te zien, nogal verwongen...

Deze deed ik per ongeluk op de kop. En dat klopt m.i. ook. Maar Esther stuurde hem gewoon zoals het hoort natuurlijk: 

En de telefoon spreekt voor zich:

Dat was het weer, voor deze keer. Hartelijk dank voor het inzenden en blijf dat vooral doen: Speuren én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com 

Nummer Negen

 

Hier is mijn nummer negen. Nummer negen van 'de tien van Conny'. 

En ondanks al mijn goede voornemens toch weer op het laatste nippertje. 

Het werd ook weer een Atc trouwens. Ik probéérde groot te werken, maar dat lukte niet. 

Enfin, de woorden deze week waren:

Tevreden, tulp, turquoise en kwast. 

Ik wilde de stempel 'dream, dream big' gebruiken en je wil niet weten hoe vaak ik dat heb over gedaan. 

De gedachte was dat iemand bezig is een muurschildering te maken, in de kleur turquoise en met een tulp erop. 

Dat idee vind ik zelf wel oké (een beetje tevreden). 

Maar de afwerking is niet goed. Als dit een Atc-ruil betrof zou ik hem niet op durven sturen. En ik denk dat die schilder met zijn kwast ook niet erg tevreden zou zijn. 

Tja, soms heb je dat. 

Ik ga lekker weer kijken wat de andere deelnemers hebben gedaan en dat kunnen jullie natuurlijk ook doen.  Hier, klik. 

Opruiming

 Ik hou ook nog even een opruiming van Londonfoto's die wel interessant of leuk zijn, maar niet om een heel blogje mee te maken. Een beetje griezelig vond ik dit: 

Maar heel geruststellend: Henry I en zo'n brievenbus:

En verder het afval -op -straat-probleem dat kleiner lijkt te zijn dan bijvoorbeeld in Amsterdam:

Dingen die niet veranderen, behalve dan de kleur van het uniform:

En over kleur gesproken, de kleur, die onder alle weersomstandigheden mooi is: 

Ook onveranderd, maar toch weer verbazingwekkend:

Nou en over de volgende twee strangers zou ik wél een heel blogje kunnen maken. Met gemak!!!!

Monday Mural

 

Abraham O. Van hem heb ik al eerder werk laten zien. Ook vanuit London. En deze vind ik ook weer fraai. 

En hier, klik, kun je meer van zijn werk zien. 

Linking to Sami's Colourful World

Tower Bridge

 

Het loopt een beetje door elkaar allemaal, dus nu weer even naar London.

Toen besloten was dat we met onze kinderen naar London zouden gaan, zag ik meteen een bepaalde foto voor me, gemaakt toen we voor het eerst met die kinderen in London waren. In 1992. 

Op die foto staan wij met ons vijven op de Tower Bridge. Mijn man en ik staan naast elkaar. Aan allebei de kanten een kind en voor ons in de wandelwagen onze jongste. 

En ik dacht die foto gaat opnieuw gemaakt worden. Wat er ook gebeurt, wat we verder ook doen, dat moet.  

Tower Bridge, zelfde opstelling en nu met onze volwassen kinderen.

Nou,  die foto van toen,  is waarschijnlijk alleen in mijn hoofd gemaakt. Ik heb gezocht in mijn digitale foto's en in die ene doos met echte foto's, de kinderen zochten,  maar een dergelijke foto was er niet. Het kan ook eigenlijk niet eens. 

Het was1992 en de jongste zat echt niet meer in de wandelwagen. 

Ik vond het hartstikke jammer, maar we gingen natuurlijk toch naar de Tower Bridge. En maakten daar foto's:

Een heleboel foto's maakten we, ook in de opstelling zoals ik die in mijn hoofd had. 

Maar ik kan alleen deze nog laten zien.

Maakt niet uit, we wáren er, met z'n vijven. En dat was fantastisch! Heel veel mooie  herinneringen!

We waren trouwens niet de enige mensen die foto's maakten van en op de brug. Ook leuk om te zien, vooral die ene: 

TV

Ik kijk best veel televisie. Omdat ik altijd zo vroeg wakker ben en eigenlijk meteen actief, ben ik 's avonds moe en heb ik geen puf meer om iets te doen. Dan is tv lekker. Of lezen.

Ik heb op dit moment drie favorieten. 

Wat ik leuk vind om te zien, is het Sinterklaasjournaal. Deze keer gepresenteerd door Merel Westrik.  

In plaats van Dieuwertje Blok die dat al sinds mensenheugenis deed. En goed deed! 

Maar Merel kan er ook wat van. Ik geniet echt en natuurlijk vooral van de Hoofdpiet en Pieterbaas.  

De grapjes, de verwijzingen naar de politiek of andere gebeurtenissen  zijn ook leuk voor ouders en grootouders en gaan zeker niet ten koste van de kinderen. Echt knap gedaan. 

Verder heb ik een favoriete serie,  al wisselt dat zodra deze weer klaar is. 

Die serie is Oogappels. We zijn al in het zesde seizoen. En ik ben vooral dol op Erik, gespeeld door Ramsey Nasr. 

Ook de grootouders vind ik heel erg leuk. Alleen al vanwege het idee. 

Ik heb net gelezen dat er nog een zevende seizoen komt, maar dan is het definitief afgelopen. 

Misschien is dat maar beter ook hoor, maar ik weet nu al dat ik het ga missen. 

En het derde programma is 'Even tot hier'. Ik vind het zo ontzettend knap wat van der Laan en Woe presteren. Constante kwaliteit vind ik, geestig, vaak een hoogtepunt. 

Vorige week had ik het toevallig niet gezien, maar als je het nou over een hoogtepunt hebt, dan is dit er toch echt een hoor. 

Over hoe ze opstonden de woensdag na de verkiezing van Trump. De dag dat we weer niet wakker werden met een meisje aan het hoofd

 

De hospita

Simone Kleinsma... ik vind het altijd zo knap wat ze doet. 

Ze is helemaal niet meer zo jong (66), maar ze kan nog echt alles. 

Op het vlak van acteren, zingen en dansen dan hè. Superknap. 

We gingen naar de musical 'De Hospita'. Wow, een eigen musical voor Simone Kleinsma. Dat leek me wel terecht en die wilde ik heel graag zien. 

Programmaboekjes zijn er niet meer,  geloof ik. Maar als je voor aanvang in de zaal zit, zie je wel dit op het toneel: een grote code. 

En als je daar dan op richt krijg je een digitaal programmaboekje. 

Daarna moet je telefoon uit omdat de voorstelling bijna gaat beginnen en je wil natuurlijk niet vergéten het ding uit te zetten.  Al met al keek ik pas thuis in dat boekje. 

Foto's maken mocht niet, dus ik was wel blij met de volgende foto uit dat digitale boekje. 

Het was lang geleden dat wij een musical zagen. Vroeger was ik dol op het genre. Maar de laatste jaren is dat toch wat minder geworden. Waarom weet ik niet. 

Deze avond: 

Ik vond Kleinsma fantastisch en die Paul Groot die ik wel kende maar niet als musicalspeler,  vond ik ook goed. Het verhaal van de hospita was op zich aardig en de muziek oké. Het ensemble en het orkest... De musical is al in reprise dus die zijn allemaal heel goed op elkaar ingespeeld. Ze maken geen fouten. 

Dus wij hadden echt wel een mooie avond. 

Maar... er zijn wel een paar maren. Bijv. dat ik het veel te lang vond duren allemaal. Dat er te veel in het verhaal was gepropt en dat dat er allemaal uit moest. In iets meer dan drie uur! Dat vind ik echt te lang. 

Er is niet een liedje blijven hangen, dat vind ik raar en dat lag niet aan de zangprestaties. 

Al met al vond ik het niet zo'n goede musical. 

Er kwam nog bij dat we een vervelende pauze hadden. Normaal gesproken neem je een drankje en vervolgens kijk je een beetje rond, maakt nog een praatje met een bekende, altijd gezellig.

Maar in onze schouwburg zijn nieuwe stoelen gekomen. Smallere stoelen en veel meer. Dat betekent bij een uitverkochte zaal hele grote drukte. Zelfs zo dat er een soort hekken staan met hoe je moet lopen als je uit uitgang 1 komt en anders wanneer je uit een van de andere uitgangen komt. Ik vond het benauwend en erg vervelend. Ik heb nooit last van grote druktes, maar dit was bijna eng. En dan nog met dat glas in je hand. 

De volgende dag kwam er meteen een aankondiging van nieuwe voorstellingen in mijn mailbox. Want zo werkt dat. 

Voor een voorstelling in een kleinere zaal hebben we kaarten geboekt. Dat is pas in maart. Op internationale vrouwendag. Gebaseerd op een boek dat ik heb gelezen. Ik heb er hier over geschreven, klik. 

Weer iets in het theater waar ik me lang op kan verheugen.

Eten in London

Eten moet je natuurlijk ook in London. We waren er drie avonden. 

Een avond was gereserveerd voor onze Griek. De andere twee avonden, daarvoor hadden onze twee jongste kinderen iets uitgezocht. 

Dat zijn smulpapen en ze zijn hartstikke hip, bovendien zijn ze handig in het regelen van restaurants. 

Trouwens ook in het vinden van de weg, maar dit terzijde, dat zijn ze alle drie. 

Nou ze hadden dus twee keer een restaurant bedacht en geregeld. 

Voor eentje hadden ze (thuis nog) de wekker moeten zetten om meteen te kunnen reserveren, want zo populair die tent dat je echt geen schijn van kans hebt als je toevallig langs zou lopen. 

Het ziet er uit als een gewone pub en erg Engels.

Beneden ís het ook een gewone pub. Maar boven kun je eten. 

Het zou dus hot te zijn, booming en erg goed. 

Ik werd al blij toen ik zag hoe het er binnen uit zag

Mijn favoriete Queen, handgeschreven menu's, alles goed verzorgd. 

Het was er lekker, gezellig en ik begrijp best dat het zo in trek is. Ik at er het allerlekkerste nagerecht ooit en de allerlekkerste garnalencocktail. 

De andere avond waren we bij Ottolenghi. Daar eten we bijna altijd als we in London zijn. Het is er altijd erg lekker. Poepduur ook, maar omdat ik me niet eens kan herinneren wanneer we hier voor het laatst uit eten waren, mocht het van mijn calvinistische zelf. 

Het was een nieuwe vestiging en het was heerlijk. Absoluut. Maar we gingen er allemaal vandaan met nog erg veel trek. 

De zak Engelse drop die onze oudste zoon bij zich had, kwam goed van pas. Dus de volgende keer gaan we niet meer naar Ottolenghi. 

Acht (van tien)

 

Nummer acht van 'de tien van Conny' en ik vond hem weer tamelijk lastig. 

Op enig moment schiet er toch iets in mijn hoofd en dat verandert dan ook niet meer. 

Ik wil dat wel, maar kom steeds op hetzelfde uit. 

De woorden waarmee de collage van deze week moest worden gemaakt:

Zee, stoel, hibiscus, metallic. 

Alle woorden zijn verwerkt in de collage. 

De achtergrond is een foto die ook mijn bureaublad siert. Het is de zee bij Groede. 

De hond, tja die had liever zeehond willen zijn en in zijn koppie is-ie dat ook. Wat een air!

Een gewone stoel, wel een leuke trouwens.  

En aan de pootjes van de (zee)hond een mengeling van schelpen en hibiscus:  zee en land.  

Metallic hibiscus is het, maar dat zie je niet heel goed.

Nog twee te gaan. En ik neem me wederom voor om deze keer eens echt op tijd te beginnen. Vandaag dus. 

Maar natuurlijk pas nadat ik ben gaan kijken bij alle andere deelnemers. Je vindt ze hier: klik

Een klap voor je kanis

 

Nog nooit kreeg ik een klap voor mijn kanis. Nog nooit ben ik zelfs maar bedreigd : als je nou niet ophoudt krijg je een klap voor je kanis. 

Ik dacht dat je kanis je kop was. 

'Nee hoor',  zei de mevrouw die dit huis in de Kanisstraat bewoont. Ik vroeg haar naar de naam van de straat. Ze hing gezellig over haar onderdeur en wilde best een praatje maken. 

'Nee hoor', zei ze,  'een kanis is een mand. Een korf met een deksel en een platte kant op de rug, een marskramersmand. 

Zo'n mand zat helemaal vol met handel en als daar nou een klap op werd gegeven, kon de marskramer met waar en al op de grond terecht komen. Dus moest de marskramer zo bewegen dat hij geen klap voor zijn kanis kreeg. 

In deze buurt waren veel marskramers, vandaar de straatnaam'.  

Het huis is ook wel interessant. Het is een van de oudste huizen in Alkmaar en gebouwd rond 1540. Het was een winkel en de onderste luiken waren de toonbank. De luiken stonden open en gingen dicht als de winkel dicht ging. 

Het huis liep ver door, ook om de hoek. 

Tsjonge, Alkmaar is toch echt ook een superleuke stad hoor. We waren er voor het museum, maar liepen natuurlijk toch ook een rondje. Weer wat geleerd. 

Neon

Het begon die keer in London met deze mural:

Dat was niet bij ons laatste bezoek aan de stad, maar de keer daarvoor. Door de hoogte én door de aparte kleur, viel hij (of zij) niet te missen.  

Daarna zagen we deze blije meneer. In dezelfde kleur, maar of het ook van dezelfde kunstenaar was? 'Het zou zo maar kunnen', dacht ik.

En dan deze nog. Een jongen in een  iets andere kleur. 

Dus dat werd googelen. Straatartiesten zijn niet altijd even makkelijk te vinden en soms zelfs helemaal niet.

Déze kunstenaar wel. Hij heet David Speed en hij heeft zijn basis in London.

Speed experimenteerde volop met neonverf.  'Be Neon', is zijn motto. Je kunt meer van zijn werk hier zien, klik

Bij het laatste kunstwerk van deze David Speed, het rode werk,  hoort een verhaal. 

De jongen die daar is afgebeeld heette Noah Jones. Hij werd bekend onder zijn bijnaam Background Bob. 

Een kind met verschillende beperkingen. 

In de Coronatijd ging hij schilderen, op karton en zijn vader legde voor hem contacten met (straat)kunstenaars van over de hele wereld. 

Meer dan 750 kunstenaars werkten samen met Noah. Er waren tentoonstellingen en er verschenen boeken en zo werd geld opgehaald voor het ziekenhuis waar Noah werd behandeld.  Meer dan 250.000 pond. 

Background Bob stierf in 2023, op 15-jarige leeftijd. 

Linking to Sami's Colourful World

Febo

 

We kwamen op een of andere manier terecht in de Ferdinand Bolstraat tijdens een wandeling in Amsterdam. 

Op het bordje staat niet eens: 'Ferdinand Bol, kunstschilder, 1616 - 1680'. 

Geeft niet want ik ken hem hoor, Ferdinand. 

Hij is een Dordtenaar net als ik en in ons museum hing altijd een mooi werk van hem, voorstellende Michiel de Ruyter. 

Soms raakte ik bij dat schilderij met mensen in gesprek, dan vertelde ik er iets over, over Ferdinand Bol en meestal ook even over de Febo. 

De snackbarketen, zo genoemd omdat de eerste Febo in de Ferdinand Bolstraat was en daarom Febo werd genoemd. Dat vertelde ik. 

Enfin, daar dacht ik aan toen ik in die straat het karretje zag. 

Vervolgens dacht ik aan die eerste snackbar en die wilde ik wel eens zien. 

En nee ik ging echt niet voor mijn favoriete kroket. Echt niet. 

Ik wilde gewoon een foto van de eerste Febo. 

Dus dat deed ik, ik maakte een foto én een praatje met de mevrouw in de kiosk. En zij wist me te vertellen dat dit beslist niet de eerste Febo was. 

De oprichter,  ene Johan de Borst, leerder het  bakkersvak in een bakkerij in de Ferdinand Bolstraat. Dat wel. Maar zijn eerste eigen zaak als bakker was niet daar. Hij noemde zijn eigen bakkerij wel Maison Febo. En vandaar uit begon hij met snacks. En zo is het verder gegroeid. 

En nu ik dit schrijf snap ik niet waarom ik geen kroket nam! We liepen gewoon verder. 

Maarten van Heemskerck (2)

 Omdat ik heel wat uren doorbreng in ons museum tussen de ruim tweehonderd etsen van Rembrandt die daar hangen, schrok ik een beetje toen ik,  voor het vervolg van de tentoonstelling van Maarten van Heemskerck, in Teylers binnenkwam. 

'Pfff, allemaal etsen', dacht ik, 'en ik heb er nu geen zin in'.

Maar ik ging toch kijken natuurlijk en vond het fantastisch. Geen wonder dat Rembrandt ook geïnspireerd is door van Heemskerck. 

Maarten van Heemskerck pakte het slim aan. Hij tekende vaak de voorstellingen waar hij om werd gevraagd en liet dan het graveren doen door graveurs. Zoals bijvoorbeeld Philips Galle.  Hij heeft op die manier echt veel gemaakt en er was dus ook veel te zien. 

Ik pik er een serie uit. Eentje van vier stuks, te weten Lente, Zomer, Herfst en Winter en van die serie laat ik er twee zien. 

De herfst natuurlijk waar we nu toch echt volop in zitten. En de zomer die voorbij is: 

Zoveel details. Zo scherp. Je ziet zelf wel wat wat is.

Een andere serie die ik erg mooi vond was die van de acht Wereldwonderen. Monumenten rond de Middellandse zee die als wereldwonder werden beschouwd. 

Zoals bijvoorbeeld de vuurtoren van Pharos, Alexandrie. De meeste van die wonderen bestaan niet meer. Tegenwoordig is er een heel andere lijst.

Hoe goed en knap ik dit ook allemaal vond en er was nog veel meer, toch keek ik al uit naar het laatste deel van de tentoonstelling in Alkmaar. 

En daar ben ik ook geweest. 

Helaas ben ik het merendeel van de foto's die ik er maakte kwijt. 

Ik wás al van plan om nog een keer te gaan kijken in het Stedelijk museum Alkmaar. Dus dat gaat nu zeker gebeuren. Dan zal ik daar ook nog wat van laten zien. 

Tot slot:  drie musea die samenwerkten om het werk van één schilder zo goed en zo uitgebreid mogelijk  te laten zien. Drie periodes in een schildersleven.  

Ik vind het geweldig en heb van alle drie de tentoonstellingen genoten. En van Maarten van Heemskerck. 

Drie musea.

Dat is toch wel bijzonder hè. Het werk van één schilder wordt getoond op drie plaatsen. Teylers Museum in Haarlem, Frans Halsmuseum ook in Haarlem en Stedelijk Museum Alkmaar, je raaadt het al, in Alkmaar. 

Die schilder is Maarten van Heemskerck ( 1498-1574). Dit is 'm : 

Maarten van Heemskerck: Zelfportret met Colosseum.1553. 

Dit zelfportret hangt in Alkmaar. Als ik er zo naar kijk vind ik het een leuke vent, die Maarten. 

Wij begonnen in Haarlem in het Frans Hals. Daar hangt het vroege werk. 

Ik zou echt niet weten wat ik zou moeten kiezen van dat vroege werk, ik vond het zo mooi, ik wil wel alles laten zien. 

Maarten van Heemskerck: De Heilige Lucas schildert de Madonna. 1532

Alleen al over dit werk valt zoveel te vertellen:

 

Dat pas sinds kort bekend is dat dit twee doeken zijn, dus zoals je het nu ziet. 

Dat bleek pas bij de restauratie. Daarvoor waren ze met een tussenstuk aan elkaar verbonden.  Jarenlang leek het een doek te zijn. 

Jezus zit op een glazen wereldbol, met een gouden kruis. Een teken van macht, wereldmacht.

De heilige Lucas schilderde volgens de legende Maria met Jezus en wordt daardoor beschouwd als de beschermheilige van de schilders

Lucas werd hier echter niet als heilige afgebeeld, m aar als een gewoon iemand, met een brilletje. 

De muts die Lucas draagt is een Frygische muts,  een verwijzing naar waar hij vandaan komt. (Frygië is Turkije).  

De figuur naast Lucas verbeeldt inspiratie, maar heeft ook een heel gewoon gezicht. Misschien wel dat van Maarten van Heemskerck zelf. 

En dan dat briefje onderaan.

Dit werk schilderde Maarten van Heemskerck kort voor zijn vertrek naar Rome. Hij wilde er op dat moment mee laten zien wat hij kan. 

Hij schonk het werk aan het St Lucasgilde en hoopte dat zij,  als hij onderweg zou zijn op deze spannende en gevaarlijke reis,  voor hem zouden bidden. 

Goed, Rome dus. 

Dát deel van zijn leven en werk wordt belicht in het Stedelijk Museum Alkmaar. 

Ondertussen mag ik van mezelf nog een schilderij laten zien en ik koos voor dit werk:

Maarten van Heemskerck: Portret van een vrouw. 1528

Die mooie witte mouwen, die prachtige kleur groen en dat zeer speciale en luxe spinnewiel. Wow!!

The fourth Plinth, 2024

 

'Was je al klaar met London dan, Bettie?'

Nee hoor, helemaal niet. Want hoewel het een lang weekend was dat we er met onze kinderen waren, was het toch te kort. Zoals altijd. 

Ik ben er trouwens nog nooit langer dan een week geweest, maar ook een week is te kort.

Kan ik niks aan doen. Ik ben gewoon een Londoner in de geest. 

Maar ja, veel foto's te verwerken, veel dingen die op een rijtje gezet moeten worden, veel gewerkt na thuiskomst en dan zijn er natuurlijk ook nog de gewone zaken die nou een maal gedaan moeten worden. 

Vandaar dat ik eerst even een paar blogs maakte die helemaal niets met London van doen hadden. Maar nu dus weer even terug. 

We waren op Trafalgar Square, natuurlijk waren we daar. Altijd op de eerste dag. Nu ook en ik zag meteen dat er iets nieuws was geplaatst op de Fourth Plinth. 

Ik heb al vaak laten zien wat er op staat,  want dat verandert, ik geloof jaarlijks of tweejaarlijks. 

De vorige keer was het dit: klik
En nu: 

Ik moet eerlijk zeggen dat het werk me niet meteen aansprak. Dus ik snuffelde er een beetje omheen, tot ik de uitleg vond.

De titel is Mil Veces Un Instante, wat betekent A Thousand Times in an Instant. 

De kunstenaar is Teresa Margolles  en ze is Mexicaans

Het zijn gezichten van honderden transgender, non-binary en gender non-conforming people. Er werd direct gips op de gezichten van de deelnemers gedaan en er zijn dus in de afgietsels sporen van huid en haar achtergebleven. Waardoor langzaam de erosie zal toeslaan. 

Het werk is ook een herinnering aan Karla, een transgender die vermoord is in Mexico. 

Beoogd wordt natuurlijk aandacht voor het geweld op deze mensen.

Enfin, een prima werk hoor, maar niet iets waar ik naar bleef kijken. 

Ik zag dat al bekend is welke werken hierna geplaatst gaan worden op die plinth. Je kunt ze hier zien.

https://www.bbc.com/news/uk-england-london-68565332.amp

 

Die blauwe vind ik prachtig en die groene niet. Jammer dat het nog steeds niet Alan Turing is. Of Elizabeth!

Maar ik hoop toch dat ik ze kan gaan bekijken in 2026 en 2028!