Winter

Vandaag, 21 december 2024, is het de kortste dag. 

De zon gaat vandaag op om 8.46 en onder om 16. 31 (die tijden kunnen plaatselijk nog wel een beetje verschillen, afhankelijk van hoe noordelijk je je bevindt). 

Hoe dan ook, een korte dag dus. 

Maar je kunt natuurlijk ook bedenken dat er vanaf vandaag iedere dag een heel klein beetje meer licht zal zijn. 

Vandaag begint ook de winter (de astronomische winter). 

Hierboven zie je een allegorie op de winter uitgebeeld. Door Caesar Boëtius van Everdingen. 

Het schilderij hangt in het Rijksmuseum Amsterdam. Een jonge vrouw warmt haar handen boven een testje met kooltjes vuur. 

Ze zal het vaak koud gehad hebben, deze vrouw. De periode waarin dit schilderij werd gemaakt, rond 1644,  staat bekend als de Kleine IJstijd. 

Kort licht, lang donker, koud,  met vaak als enige verwarming een vuur in de haard. En als enige verlichting datzelfde vuur en misschien een kaars. Toen...

Wij boffen maar! 

Geen kitsch

 

Zo mooi vind ik dit schilderij, tsjonge wat zou ik er van genieten als het bij mij hing. 

Het is een werk van Alexej von Jawlensky (1864-1941). 

Een schilderij dat deze Russische kunstenaar maakte in 1920.

Het zou bij mij heel, heel lang aan de muur mogen. Zoals het ook heel, heel  lang bij de huidige eigenaar aan de muur hing en misschien wel hangt. 

Misschien hoor, want toen deze eigenaar er mee naar Tussen Kunst en Kitsch ging, bleek het 300.000 euro waard te zijn.  

Als ik het goed begrijp had ze geen idee. 

Laatst was er in het museum waar nu de etsen van Rembrandt zijn een mevrouw die me vertelde dat ze er zelf ook een flink aantal had. Van die etsen.  Kort geleden ontdekt toen ze het huis van haar overleden moeder moest uitruimen en daar een kluis met inhoud vond. 

Ook zij had geen idee. 

En een paar weken geleden in Kunst en Kitsch nog een man die een stoel langs de weg had zien staan en meenam. Een stoel die er eigenlijk niet uitzag, maar toch een hoop geld waard bleek te zijn. 

Ja dat zijn echt van die smulverhalen. 

Ps. Bij nader inzien zou ik als het mij was overkomen misschien toch wel kiezen voor die drie ton. Een ton voor elk kind!!! En dan moesten zij de allermooiste kopie laten maken die er maar te maken valt! 

Small things like these

 

En al weer zag ik een mooie film in onze Cinema Oostereiland. 

Deze keer omdat de film me van diverse kanten werd aangeraden. 

En vooral door twee mensen van mijn boekenclub. 

De film is dan ook gebaseerd op een boek. Een boek dat ik nog niet heb gelezen, maar dat ga ik denk ik in dit geval nog doen. 

Meestal is het andersom, lees ik eerst het boek en verkeer vervolgens in grote twijfel of ik de film nog wel wil zien. 

Dan doe ik het meestal toch en de angst voor teleurstelling is tot nu toe niet bewaarheid geworden, maar dit terzijde.

Dat boek trouwens is Dit soort kleinigheden van Claire Keegan. 

Bovendien is de film A quiet girl,  een film die ik echt heel mooi vond,  ook gebaseerd op een boek van Claire Keegan: Pleegkind.

Twee boeken te lezen dus. 

Goed, de film, het verhaal:

Ierland, jaren tachtig van de vorige eeuw. Bill Furlong is kolenhandelaar, hij is vader van vijf dochters en echtgenoot van Eileen. De katholieke kerk is van groot belang. 

Bill  ontdekt een geheim. Hij ontdekt  wat er aan de hand is bij de nonnen in het klooster als hij er met Kerst een bestelling aflevert. 

Bill is een hard werkende man en  niet bepaald gewend om over zijn gevoelens te praten. Maar hij heeft ze natuurlijk wel. En hij handelt. Bill dóet wat. 

De inleidster deze keer in de Cinema, had gezegd dat ze kwaad was na afloop. En dat begijp ik. Ik was het ook. 

Hier laat ik het bij. Behalve dat ik zeg dat de film een aanrader is. Dat we er naast kwaad ook stil van werden.

De beelden van Anat Ratzabi

 

Kijk, hier zie je de kunstenares Anat Ratzabi. Zij staat,  in ons museum (dat is het Westfries Museum in Hoorn),  naast een prachtig kunstwerk van haar hand. 

En dat kunstwerk is gebaseerd op een schilderij van Rembrandt, getiteld: Vrouw badend in een rivier.

Dat schilderij is natuurlijk prachtig. Rembrandt schilderde hier, naar alle waarschijnlijkheid, Hendrickje Stoffels. In 1654. Het doek hangt niet in ons museum, maar in London. 

Anat Ratzabi baseerde zich voor haar beeld op dit werk. 

Ik vind het niet te geloven dat iemand zo'n plat werk, om kan zetten in een beeld. Driedimensionaal. Ik vind het echt ontzettend knap en mooi en Ratzabi kan dat. 

Het beeld, de sculptuur staat in ons museum, midden tussen de etsen van Rembrandt. Die etsen, dat zijn er zo'n tweehonderd. De beelden, (van brons),  dat zijn er negen. Allemaal gebaseerd op etsen of schilderijen van Rembrandt. 

Ik heb de beelden inmiddels zo vaak bekeken dat het goede bekenden lijken, dat ik ze wil aanraken. Dat doe ik natuurlijk niet. Maar oooh wat vind ik ze mooi. En wat is mijn bewondering voor Ratzabi groot. 

Nog even over die etsen. Er zijn er dus zo'n tweehonderd te zien. 

Ik hield eigenlijk altijd meer van de schilderijen van Rembrandt dan van de etsen. Maar nu ik er zo vaak ben geweest en dus ook zo vaak heb gekeken, houd ik nog steeds van de schilderijen hoor, maar vind ik de etsen ook echt geweldig. Daar helpt de app die je in het museum kunt downloaden heel erg bij. Daarmee kun je de etsen zo dicht bij halen dat je werkelijk ieder krasje kunt zien. En dat leidt soms tot verrassingen. 

Hoe dan ook, de tentoonstelling is verlengd, maar na 5 januari is het echt afgelopen. Dus je hebt nog even...

Voor meer info over de kunstenares: klik

Nomen est Omen

 Jeanette  van Hip en Kleurig,  zag dit bord:

Inge blogt niet meer, maar stuurde deze Nomen:

En een paar dagen later stuurde Inge er weer eentje en die vind ik wel héél bijzonder:

Dit is meneer Contant (zijn echte naam) en hij schrijft over geld en zo in het Max Magazine. Als die naam geen voorteken zou zijn... Zegt Els

En mijn bijna-buuf Kitty zag al bladerend in een tijdschrift een vogelhuis ontworpen door Klaas Kuiken

Marga zag een viswinkel in Bruinisse. De naam van de eigenaar? Haaij!

En het zit hem vandaag een beetje in de vis hoor, want ik zag er ook een:

Visbedrijf van Netten:

En Inge, nogmaals: 

Notaris Lucienne van der Geld, directeur van Netwerk Notarissen

En de laatste is van mij. Misschien een beetje twijfelachtig, maar leuk genoeg vind ik:

Dat was het weer, voor deze ronde. Blijf vooral insturen: bettievdgriend@hotmail.com 

Monday Mural

Als je in Amsterdam aan de wandel bent, zie je van alles, ook op het gebied van murals. 

Een schildering is niet altijd per se op een muur, het kan ook heel goed een schutting zijn,  waarachter gebouwd wordt. 

Natuurlijk wordt er gebouwd, altijd!

Vaak is het kleurrijk, soms is het (in mijn ogen) niks en ik denk dat de kunstenaars ook wel weten dat dit werk zeker niet voor de eeuwigheid zal zijn. Schutting weg, schildering weg. 

Maar toch zit er soms een klein pareltje tussen. Zeg nou zelf, dat koppie, dat is toch gewoon hartstikke mooi gemaakt. 

Ik lees net dat Sami van Colourful World een pauze houdt wat de murals betreft. En omdat ik mijn vondsten altijd op haar blog plaats, hou ik ook maar even een pauze. 

Alleen voor wat de murals betreft dan hè. Daar ga ik weer mee verder op 13 januari. 2025. 

Doe ik er nu nog eentje extra:

Linking to Sami's Colourful World 

Traditie

Tijd voor mijn (enige) jaarlijkse traditie. Smith & Burrows met hun 'When the Thames froze'.

Hun lied stond in de hitlijsten van 2011 en denk er maar eens over hoe lang dat al geleden is. Wat er allemaal veranderd is. 

Voor jou persoonlijk en ook in en met de wereld. 

Ik werkte nog, ik had nog geen kleinkinderen en we maakten een reis naar Syrië dat jaar. 

(Ik was nu trouwens oprecht verheugd over de val van Assad, maar die vreugde is al een beetje getemperd, het is afwachten). 

De tijd gaat snel, veel te snel. Er is veel gebeurd, we zijn dertien jaar ouder en het gaat niet goed in de wereld.  

Of Smith & Burrows nog als groep optreden weet ik niet, maar hun mooie lied is er nog:

So tell everyone

that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart...

Vaandeldrager

 Een tijd geleden zagen we een documentaire over de aankoop van het schilderij De Vaandeldrager van Rembrandt. 

Ik had hem al eerder gezien, die docu,  maar raakte weer net zo geboeid als de eerste keer. 

Ik denk omdat het zo'n totaal andere wereld is dan mijn wereld. 

Ook omdat de Vereniging Rembrandt een bekende organisatie is, waar ik bijna niets van wist. Een organisatie die geld te verdelen heeft als het op kunst kopen aankomt en dat ook doet, dat verdelen. 

Of eigenlijk het bestuur doet dat en zij zijn weer gemandateerd door de leden. Ze besteden hun geld, een heleboel geld,  niet alleen aan Rembrandts trouwens. Enfin, dat krijg je allemaal te zien.  

Het leverde een zeer fraai kijkje op in dat bestuur. 

De directeur van het Rijksmuseum onderhandelt over de aankoop van De Vaandeldrager. Er was 175 miljoen voor nodig.  

De staat betaalt uiteindelijk een heel groot deel en de rest moet worden betaald door de Vereniging Rembrandt en het Rijksmuseumfonds. 

Is er genoeg, gaat het lukken? Er is ook een kaper op de kust. Superspannend om te zien. 

Inmiddels wéten we dat het gelukt is. De Vaandeldrager hangt te schitteren in de Eregalerij van het museum. 

Ik kende de Vaandeldrager van plaatjes en het was niet bepaald een favoriet schilderij. Hoewel Rembrandt zelf model was voor het portret en dat vind ik nou juist weer wel heel leuk. 

Ik vind het mooi dat-ie er is, dat de aankoop gedaan is en dat de Vaandeldrager hangt waar hij hoort te hangen en dat is in het Rijksmuseum Amsterdam. 

Nou en geïnspireerd door de docu gingen we toen we voor iets anders in het Rijks waren, toch nog maar  even kijken in de Eregalerij. 

Niet alleen naar de Vaandeldrager, er werd ook gewerkt aan de Nachtwacht. Prachtig om te zien. Wat een werk en hoe durf je er aan te beginnen. Knap hoor die vrouwen die daar werken! 

De Onbedoelden

 

Nu dus het boek dat ik gisteren al eventjes noemde. 

Wat een prachtig boek was dat. 

Ik las erover bij haar, klik. , noteerde de titel en was van plan het tzt te reserveren. 

Tzt, want mijn lijst van te lezen boeken is nogal lang. 

Toen ik zocht naar een luisterboek, voor onderweg, kwam dit boek bovendrijven. Ik dacht ik probeer een stukje en was meteen verkocht. 

Ik luisterde en wandelde en wandelde bijna iedere keer een stukje langer dan nodig was. 

Want wat een verhaal. Een verhaal ja, maar gebaseerd op ware gebeurtenissen. 

En met de docu in gedachten die ik bijna tegelijkertijd volgde,  zo ontzettend goed gedaan. 

Zo zou het gegaan kunnen zijn. 

Ongelooflijk! 

Daarbij ook nog eens heel goed geschreven (en in mijn geval ook van belang: goed voorgelezen).  En tenslotte, dit is een verhaal dat makkelijk te sentimenteel of te dramatisch geschreven zou kunnen zijn. Dat was het niet en dat is behoorlijk knap. En ook heel knap: er wordt geen moreel oordeel gegeven. 

Het verhaal:

Aaf en Annemarieke zijn een tweeling. Hun moeder Claudia was jong, ongehuwd, verliefd op een Griekse gastarbeider en zwanger geraakt. 

En daar in het katholieke Limburg van toen, 1967,  was dat een schande, een drama  en dus moesten de baby's verdwijnen. 

Claudia moest afstand doen. Ze wilde dat niet, ze dacht ik krijg ze wel groot. Maar hoe had ze dat moeten doen. Ze zat klem, kon nergens heen.  

Daar heb je het weer, dat afstand doen was 'de oplossing'. Claudia en haar kindjes zouden opnieuw kunnen beginnen. Maar niet samen. Nee, niet samen. 

Dat is al afschuwelijk, maar het werd nog erger. De baby's bleven namelijk niet samen en werden allebei apart geadopteerd door een kinderloos echtpaar. Ze waren onwettig en onbedoeld. 

Een tweeling! Uit elkaar! 

De adoptieouders van Aaf moesten beloven dat ze pas als Aaf eenentwintig was zouden vertellen over het tweelingzusje. (Weer de kwalijke rol van de Raad voor de Kinderbescherming). De adoptieouders van Annemarieke wisten het niet eens. 

Enfin, zo geschiedde. 

Aaf gaat dan op zoek naar haar tweelingzus. Ze vindt haar en samen gaan ze op zoek naar hun biologische moeder en later naar hun biologische vader. En naar hun geschiedenis. 

Alle hoofdpersonen in dit verhaal zijn slachtoffer, daar komt het op neer. Claudia, de tweeling, de vader. 

Een heel aangrijpend en ontroerend boek. Onthutsend en kippenvel op heel veel momenten. En wat ik al zei erg goed geschreven

Dossier Afgestaan

Ik keek naar een prachtige docuserie: Dossier Afgestaan.

Voor wie het niet heeft gezien, ik vond het een absolute aanrader. 

Ik ben zelf dochter en moeder en misschien kan ik me daarom een voorstelling maken van het verdriet. Een vóórstelling, meer niet. 

Ik vond het aangrijpend, boeiend en interessant, dat ook. 

Het zijn vier afleveringen over wat er op dit gebied speelde in de jaren zestig en zeventig.

Aan het woord komen afstandsmoeders en afstandskinderen en adoptieouders.

Het gaat over ongehuwde, zwangere vrouwen,  moeders van toen, voor wie 'een oplossing' werd gevonden. 

Want ongehuwd zwanger, dat kon echt niet. De schande!!! 

De meisjes gingen dan weg thuis, zogenaamd om te kuren ergens of om bij een ziek familielid elders te gaan helpen. Ondertussen bevielen ze in een speciaal daartoe opgezet huis. Mochten na de geboorte niets meer met de baby te maken hebben, kregen geen informatie meer en tekenden daarvoor. Echt verschrikkelijk. En de rol van de Raad voor de Kinderbescherming in deze is zeer twijfelachtig. 

Het gaat over de baby's van toen.  Over de kinderen en volwassenen die ze werden en over de vragen die ze ook nu,  na zoveel jaar,  nog hebben.  Sommige kinderen werden snel geadopteerd. Bij andere kinderen duurde het langer, soms wel een jaar. Die kinderen mochten zich niet hechten aan de verzorgsters en de verzorgsters ook niet aan de baby's. 

Over hoe de kinderen nu willen wéten wat hun afkomst is, ook als het in het adoptiegezin goed is gegaan met liefhebbende adoptieouders. Wat een moeite het kostte om te ontdekken wie en hoe. 

Schrijnende verhalen. 

En het gaat in de derde plaats ook over de adoptieouders. Wachtlijsten waren er van mensen die ongewenst kinderloos waren. Ook hun kant wordt bekeken. 

Nogmaals een aanrader. Ik bekeek deze serie in de afgelopen weken. (NTR/NPO2). 

Heel toevallig, echt heel toevallig las ik in dezelfde periode een boek hierover. Daarover morgen! 

Cadeautjes

Soms word ik echt ontzettend verwend. Soms zomaar. En totaal onverwacht. 

Zoals toen dit pakje in de brievenbus zat. Niet al te groot, niet al te dik en ik had werkelijk geen flauw idee wat er in zou kunnen zitten. 

Geen afzender op het pakje. 

Het was ruim na mijn verjaardag en ruim vóór Sinterklaas

Dat betekent in mijn geval een beetje snuffelen, een beetje denken en... het niet weten en dus snel open maken.

Dit sjaaltje zat er in. Zo leuk! De afzender bleek Jeanette te zijn van Hip en Kleurig. 

Ze schreef erbij dat ze voor een aantal bloglezeressen zo'n sjaaltje had gebreid en dat ik nu aan de beurt was. 

Tsjonge hoe leuk is dat? Ik ben een koukleum en vooral in mijn nek, dat heb ik van mijn moeder.  Dit sjaaltje heb ik echt vaak om. Het is licht,  zacht en  heerlijk warm . Nogmaals dankjewel Jeanette. 

Het volgende cadeautje kwam vlak vóór Sinterklaas. 

Ik vind een kaart sowieso vaak een cadeautje en helemaal zo'n hele mooie oude. Daar word ik blij van. 

Bijzonder dat ik na enig onderzoek in mijn zeer oude postzegelverzameling de postzegel vond die er bij hoorde .

Het was toen,  in 1961,  een prachtige serie kaarten en postzegels. Driekoningen, Sint Maarten, Pinksteren... die zegels vond ik ook. 

Op de kaart stond geen afzender, maar ik wist meteen wie de kaart stuurde. Nog voor ik de postcode zag.  Dankjewel lieve C, we moeten snel maar weer eens iets afspreken.

Natuurlijk vierden wij dit jaar Sinterklaas, al was het een beetje later dan normaal omdat een paar kinderen niet thuis waren op de vijfde. 

Maar wel met z'n allen, waaronder twee gelovigen, wat het extra leuk maakt.  

We hadden geloot en moesten een cadeau kopen voor een volwassene en een gedicht erbij maken.  En eentje voor de kinderen. 

Het was weer hartstikke gezellig zo met elkaar en de hond en een vuurtje in de haard. Bowl,  broodjes kroket en erwtensoep. 

Kijk, dit was het cadeau dat ik kreeg:

Een decemberkalender met voor iedere dag een pakje tot en met 24 december. 

Het gedicht begon als volgt: 

Wat zou nou leuk zijn om te geven aan iemand die met minder spulllen wil leven. 

Geen groot cadeau, dat is besloten al is het wel door ons hoofd geschoten. Nee, wij kozen voor iets dat beter past, je haalt het elke dag even uit de kast. Om je dan te verkneukelen wat het zou kunnen zijn.. in ieder geval klein maar fijn. 

Nou lezers, ik kan jullie verzekeren wat er tot nu toe in de laadjes zit is super en zo lief bedacht. Een potje honing, lieve poezieplaatjes, een kandelaartje, een prachtig gedicht. Op vijf december Sintchocola en meteen daarna op de zesde,  mini kerstballetjes. Kleine koekvormpjes, een heel klein spelletje, een stempeltje... 

Hoe verzin je het allemaal?  Verder ben ik nog niet hoor en ik zit me inderdaad te verkneukelen. Nog veertien laadjes te openen!!!

En nu ik toch bezig ben met cadeautjes, gisteren was onze Jet ziek en mochten wij onverwacht oppassen. 

Ach,  er is niets zo lief als een ziek meisje. 

Er waren momenten dat het leek of het beter ging en op zo'n moment maakte ze even snel een prachtig armbandje voor mij. 

Ik mocht de kleuren kiezen en Jet zei dat ze al wist wat ik zou kiezen. 

Ze had gelijk!

Die dingetjes waarmee je dat maakt had zij van Sinterklaas gekregen. Een grote doos vol! 

Gezichtjes

 Vier nieuwe gezichtjes, gezien en gestuurd door Ferrara. 

 'Op naar de volgende vondsten' schrijft ze erbij. Zo leuk!

Dit zijn de oortjes van haar kleinzoon, als hij niet op zijn computer bezig is

Vervolgens de fietstas van de buurman

Dan de föhn van Ferrara's schoondochter die ze leende tijdens een nachtje logeren 

En als vierde de onderkant van het oplaadstation van een nieuwe vaste telefoon. 

En Inge die niet meer blogt: Ik heb er weer een! De eerste foto is van onze regenpijp, de tweede is van dezelfde pijp, maar nu is de klep open en zie ik/je een gezichtje

Dan Jeanette: Zie jij ook een vos in deze bureaustoel? Nou en of en zeker nu je het zegt. Wat een leukerd ook weer. 

De voorlaatste van Iris Flavia

En de allerlaatste van Charlie. De allerlaatste voor deze ronde dan natuurlijk hè. 

Dank allemaal en...blijf speuren, mensen. En insturen: bettievdgriend@hotmail.com. 

Toch is het ook een mural

 

Dat was dus wel jammer, dat die fiets precies geparkeerd stond voor deze mural in Goes. Heel jammer. Dus ik ben maar even zo vrij geweest om de fiets te verplaatsen. Ik heb hem natuurlijk ook weer precies zo teurg gezet

En ja, nou ik toch in Zeeland ben (alleen in de geest hoor), maak ik een uitstapje naar Vlissingen. Daar hangt werk van Kevin Zuidweg.

Met deze foto's was iets raars aan de hand. Het zijn zoals altijd natuurlijk mijn eigen foto's. Ik ben er ook maar één keer geweest. 

Ik vond het nu ik ze hier plaatste heel raar dat die rode verkeersborden niet te zien zijn op de tweede foto. Ik moet een ander standpunt hebben ingenomen, maar waar dan. Heel gek. 

linking to Sami's Colourful World

Koekjes

 Als je in een van de museumhuizen van Hendrick de Keyser Monumenten komt, krijg je info en een hartelijke ontvangst.  

In Huis Bonck serveren wij aan bezoekers die dat willen een kopje thee,  in  een 17e eeuws kopje. Tot voor kort was daar geen koekje bij. 

Omdat Bonck vierhonderd jaar bestaat dit jaar, omdat we dus jarig zijn, werd er een wedstrijd uitgeschreven. Wie bedenkt een perfect koekje voor het huis? Het moest natuurlijk wel met 17e eeuwse ingrediënten. 

De prijs was een overnachting in het huis. 

Enfin er kwamen heel wat inzendingen. En daaruit werd er een aantal gekozen en beoordeeld. Vrijwilliger/collega Onno, die verstand heeft van bakken, de directeur van Hendrick en Cees Holtkamp, de bekende bakker uit Amsterdam, vormden de jury. 

Zij kozen een koekje dat voldeed aan de eisen en de verwachtingen Het moest haalbaar zijn, origineel en natuurlijk lekker. Bedacht door Ineke uit Vollenhoven. 

Vervolgens moest er een stempeltje worden gemaakt, met een afbeelding van Huis Bonck en toen dat allemaal geregeld was, werden de eerste koekjes gemaakt en geproefd. 

Nou, ze zijn heerlijk. De bedoeling is dat de vrijwilliger ze bakt beneden in de kelder (en dan niet zeventiende eeuws hoor, er staat gewoon een oventje). Het huis gaat dan heerlijk ruiken. Onno maakt het deeg. 

Ik stond niet echt te springen, bij mij gaan dat soort dingen nogal eens mis. Maar inmiddels heb ik het gedaan en ze waren lekker volgens de bezoekers van die dag en mijn collega.

Het kruidenmengsel, genaamd Pouldre, maakt de smaak van het koekje. Kijk, dit is pouldre:

De bedenkster van het koekje heb ik ook ontmoet. Zij had er net overnacht toen mijn dienst begon en ze had een extra gevuld trommeltje mee voor de vrijwilligers. Leuk toch allemaal. 

Charlotte

 

Dit boek, 'Charlotte' van Pia de Jong verscheen in 2016.   

Het was volop in het nieuws  er werd echt heel veel positieve aandacht aan gegeven. 

Ik had al een eerder een goed boek gelezen van deze schrijfster en normaal gesproken zouden dat redenen genoeg zijn geweest om ook dit boek te willen lezen.

Ik las het niet. Het onderwerp kwam te dicht bij. Veel te dicht. 

Het gaat over Charlotte. Zij is het derde kind van Pia de Jong en Robbert Dijkgraaf. Er zijn al twee jongetjes. 

Charlotte is heel erg gewenst en als ze geboren is, is iedereen gelukkig. 

Maar dat geluk is van korte duur want de kraamverzorgster ziet een rare plek op Charlottes rug. Een bobbel is het en als ze er met haar vinger op drukt wordt het blauw. De dagen daarna verschijnen er nog veel meer van dat soort plekken. 

Ze gaan naar het ziekenhuis en daar wordt een zeldzame vorm van leukemie geconstateerd. Een vorm bovendien waar weinig over bekend is en het enige wat gedaan zou kunnen worden is chemotherapie. 

Maar chemotherapie is gevaarlijk bij pasgeborenen, zegt de kinderoncoloog. Hij wil de behandeling bespreken, maar dat gebeurt niet. 

Want Pia kleedt Charlotte aan en gaat. Ze weet dat haar man het met haar eens zal zijn. Ze gaan naar huis en trekken zich met de twee jongetjes en Charlotte terug in een soort cocon. Een cocon van liefde.  Geen chemo voor Charlotte wel liefde, overstelpende liefde. 'We doen niets', zegt Pia, 'en dat kan ook veel zijn'.

Pia wil alles regelen. Een graf, hulp voor de jongens als hun zusje dood gaat, alles.

Er zijn wel steeds controles in het ziekenhuis. 

En dan ontdekt Robbert, de wetenschapper Robbert Dijkgraaf, dat er ergens op de wereld een jongetje is met dezelfde ziekte als die van Charlotte. En hij lééft nog. Hij is acht. Hoop!

Het loopt goed af met Charlotte. Op een dag zien ze dat de plek, de eerste plek,  verdwenen is en die genezing zet zich voort. 'Een spontane remissie', heet dat. Na een jaar is Charlotte genezen. 

De dapperheid van haar moeder. Van haar vader ook natuurlijk. De moed om zo'n beslissing te durven nemen. Die liefde...

Ik zag het boek in een minibieb liggen. Voor mijn neus lag het. En nu nam ik het zomaar ineens mee.  Het heeft hier nog een paar maanden gelegen. Ik keek er naar. Las iets anders. Keek weer. 

En deze week las ik het. In een avond en een nacht uit. De helft van de tijd met tranen in mijn ogen.

Ik had al die tijd tussen het verschijnen van het boek en nu gedacht dat Charlotte het niet had gered, dat ze was gestorven. Ze had het wél  gered. 

Evenals onze dochter die als baby ernstig ziek was. Ook haar ziekte heeft al met al ongeveer een jaar geduurd.  

Onze situatie was anders, de overeenkomst is dat niet duidelijk was wat er met onze dochter precies aan de hand was en of er wat aan te doen was en zo ja wat dan. 

Dat moest tijdens een (riskante) operatie blijken. Niks doen was geen optie. De tumor zou groeien zoals die al deed. 

Wij hebben de keuze die Charlottes ouders maakten niet hoeven maken, dat was niet aan de orde. En ook met onze dochter kwam het goed. Maar toch... het is iets dat bij je blíjft, altijd.

Het boek van Pia de Jong, haar verhaal, het verhaal van Charlotte heeft een verpletterende indruk op mij gemaakt. Ook door de manier van schrijven. Echt,  wat een prachtig boek was dit. 

Dag Sinterklaasje

Vandaag, 6 december, is de naamdag / gedenkdag/sterfdag van de heilige Nicolaas. 

Dus ik vind het wel gepast om hier wat te laten zien van een kerk te zijner eer, ook omdat deze kerk meteen opvalt als je met trein of bus in Amsterdam aankomt. En dat gebeurt me nog al eens. 

Het is de Basiliek van de heilige Nicolaas. 

Het grappige is dat wij hier in Hoorn een kerk hebben die iets ouder is en ontworpen door dezelfde architect: A. C. Bleys. 

Die in Hoorn heet Cyriacuskerk en wordt  ook wel gezien als een voorstudie voor de kerk in Amsterdam. 

De overeenkomst zie je zelf wel. 

Ook binnen is dat niet anders. 

Maar het ging nu even over de kerk in Amsterdam. Die werd gebouwd tussen 1885 en 1887.

De kerk kwam mij altijd zeer vertrouwd over. Ik vind hem ook erg mooi. Bovendien ben ik fan van Sint Nicolaas. 

Binnen is er een  mooie icoon te vinden van Nicolaas himself 

En dan is er nog een reliek. 

Dat is een kistje met een overblijfsel van een heilige. In dit geval is dat een stukje van een bot. 

Dat stukje bevond zich heel lang in de abdij van Egmond, maar in 2021, is het overgedragen aan de kerk in Amsterdam.  Tenslotte is Nicolaas de patroonheilige van de stad.

Ik ben niet Rooms-Katholiek, maar ik hou van dit soort verhalen. Ik kijk naar zo'n kistje en vind het geweldig. 

Overigens  niet zo mooi als de kerk zelf, van buiten, met die koepel én van binnen. (Ook met die koepel). 

Wij vieren zondag Sinterklaas, maar voor de meeste mensen is het vandaag al weer voorbij. 

Het was opnieuw veel minder Sinterig in de winkels dan het jaar hiervoor,  heb ik het idee. 

De kerstmuziek, ik bedoel het kerstgejengel, hoor ik al sinds oktober. Kerst neemt de zaak langzaam maar zeker over. 

Die kérk zal er nog wel een poosje staan denk ik. 

Maar ik gok dat het Sint-gebeuren geen lang leven meer is beschoren. Dag Sinterklaasje...

Edam

Edam is altijd fijn vind ik. Het is er rustig en er is tijdens een wandeling altijd heel wat moois te zien. Ik heb er al vaker over geblogd. Maakt niet uit, het stadje blijft een aanrader. 

Deze keer gingen we kijken in het museum. Dat is verdeeld over twee locaties. 

Eerst zagen we een kleine tentoonstelling in het stadhuisgedeelte van het museum,  van een schilder genaamd Frans Bianchi. Van zulk werk word ik blij en bovendien denk ik dat als ik dit werk nou onvoorbereid bijvoorbeeld in Meppel had zien hangen, dat ik dan toch Edam had herkend. 

Op het eerste doek zie je het stadhuis, waar dus die expositie was. Zo en nou heb je in elk geval gehoord van Frans Bianchi. 

Edam, het is er echt mooi. 

We gingen natuurlijk ook nog even naar de andere locatie van het museum. 

Wat ik daar zo mooi vind is de drijvende kelder. Het ziet eruit als een gewone kelder, maar... het beweegt als je er in staat. 

De bodem beweegt! Omdat die kelder drijft. Zeer speciaal vind ik. 

Ik voelde die beweging. 

De vorige keer vond ik het ook bijzonder, maar voelde niks. Ik had het toen ook niet zo goed begrepen, nu wel.

Het is grondwater waar die kelder op drijft en grondwater kan stijgen en dalen. 

Bijvoorbeeld als het water in het IJsselmeer stijgt,  stijgt het ook in de Edamse grachten en dan komt het grondwater omhoog. 

Gevolg: nattigheid. Nattigheid in de kelder. 

En dus metselde men die kelder waterdicht. 

Slim,  maar het grondwater heeft kracht en daardoor drukte die kelder dan tegen de vloerbalken. Gevolg: schade. Schade in huis. 

Nog slimmer: de kelder als een bak metselen. Maar wel met wat ruimte erboven zodat die bak kan stijgen. Dan nog wel een trapje erin. 

Ik vind het briljant. 

Er zijn in Nederland nog wel een paar drijvende kelders, maar dit is de enige waar je in mag. Zo leuk! 

Ik las dat het verhaal de ronde deed of doet, dat kapiteins die niet konden slapen als hun bed niet een beetje schommelde zoals op zee,  zo'n kelder als slaapplaats gebruikten. Mooi verhaal, maar niet waar. 

Hoe dan ook, in Huis Bonck hebben wij een hangend kantoortje en hier een drijvende kelder. Toch mooi hoor die 17e eeuw!