Charlotte

 

Dit boek, 'Charlotte' van Pia de Jong verscheen in 2016.   

Het was volop in het nieuws  er werd echt heel veel positieve aandacht aan gegeven. 

Ik had al een eerder een goed boek gelezen van deze schrijfster en normaal gesproken zouden dat redenen genoeg zijn geweest om ook dit boek te willen lezen.

Ik las het niet. Het onderwerp kwam te dicht bij. Veel te dicht. 

Het gaat over Charlotte. Zij is het derde kind van Pia de Jong en Robbert Dijkgraaf. Er zijn al twee jongetjes. 

Charlotte is heel erg gewenst en als ze geboren is, is iedereen gelukkig. 

Maar dat geluk is van korte duur want de kraamverzorgster ziet een rare plek op Charlottes rug. Een bobbel is het en als ze er met haar vinger op drukt wordt het blauw. De dagen daarna verschijnen er nog veel meer van dat soort plekken. 

Ze gaan naar het ziekenhuis en daar wordt een zeldzame vorm van leukemie geconstateerd. Een vorm bovendien waar weinig over bekend is en het enige wat gedaan zou kunnen worden is chemotherapie. 

Maar chemotherapie is gevaarlijk bij pasgeborenen, zegt de kinderoncoloog. Hij wil de behandeling bespreken, maar dat gebeurt niet. 

Want Pia kleedt Charlotte aan en gaat. Ze weet dat haar man het met haar eens zal zijn. Ze gaan naar huis en trekken zich met de twee jongetjes en Charlotte terug in een soort cocon. Een cocon van liefde.  Geen chemo voor Charlotte wel liefde, overstelpende liefde. 'We doen niets', zegt Pia, 'en dat kan ook veel zijn'.

Pia wil alles regelen. Een graf, hulp voor de jongens als hun zusje dood gaat, alles.

Er zijn wel steeds controles in het ziekenhuis. 

En dan ontdekt Robbert, de wetenschapper Robbert Dijkgraaf, dat er ergens op de wereld een jongetje is met dezelfde ziekte als die van Charlotte. En hij lééft nog. Hij is acht. Hoop!

Het loopt goed af met Charlotte. Op een dag zien ze dat de plek, de eerste plek,  verdwenen is en die genezing zet zich voort. 'Een spontane remissie', heet dat. Na een jaar is Charlotte genezen. 

De dapperheid van haar moeder. Van haar vader ook natuurlijk. De moed om zo'n beslissing te durven nemen. Die liefde...

Ik zag het boek in een minibieb liggen. Voor mijn neus lag het. En nu nam ik het zomaar ineens mee.  Het heeft hier nog een paar maanden gelegen. Ik keek er naar. Las iets anders. Keek weer. 

En deze week las ik het. In een avond en een nacht uit. De helft van de tijd met tranen in mijn ogen.

Ik had al die tijd tussen het verschijnen van het boek en nu gedacht dat Charlotte het niet had gered, dat ze was gestorven. Ze had het wél  gered. 

Evenals onze dochter die als baby ernstig ziek was. Ook haar ziekte heeft al met al ongeveer een jaar geduurd.  

Onze situatie was anders, de overeenkomst is dat niet duidelijk was wat er met onze dochter precies aan de hand was en of er wat aan te doen was en zo ja wat dan. 

Dat moest tijdens een (riskante) operatie blijken. Niks doen was geen optie. De tumor zou groeien zoals die al deed. 

Wij hebben de keuze die Charlottes ouders maakten niet hoeven maken, dat was niet aan de orde. En ook met onze dochter kwam het goed. Maar toch... het is iets dat bij je blíjft, altijd.

Het boek van Pia de Jong, haar verhaal, het verhaal van Charlotte heeft een verpletterende indruk op mij gemaakt. Ook door de manier van schrijven. Echt,  wat een prachtig boek was dit.