To Breathe Mokum

We liepen door Amsterdam en kwamen langs de Oude Kerk. 

'Je wil zeker naar binnen?' zei ik tegen mijn man en ja dat wilde hij. 

Wat werden we daar verrast zeg. 

'Het licht valt net mooi', had de man die ons binnen liet gezegd. 

En ik dacht ja hoor dat zal best, het is daar altijd mooi. 

Maar toen... dit was wat ik zag:

Het bleek dat een kunstenares genaamd Kimsooja, een Koreaanse kunstenares,  44.000 (!) ruitjes van de prachtige hoge en grote ramen met transparant folie bekleedde. Daardoor breekt het zonlicht in regenboogkleuren. 

Ik wist werkelijk niet wat ik zag, zo mooi. 

Het licht viel niet alleen op de pilaren, maar overal. Ook op de grond, op de eeuwenoude vloeren, op de grafstenen. 

En dan liggen er overal op die vloeren hoopjes, bundels, kleurrijke textiel. Geïnspireerd op traditionele Koreaanse wikkeldoeken.  

Ze lijken een beetje op kleine poefs.  Die heten bottari en die zijn gevuld met textiel uit diverse Amsterdamse, lokale gemeenschappen. Dat laatste las ik hoor, want dat zie je natuurlijk niet. 

Dat van die kleren past bij Amsterdam, al vanoudsher een stad van aankomst en vertrek. En van meerderheden en minderheden. 

We zijn echt een hele tijd binnen geweest. Ik heb er ook gewoon een poosje heel rustig gezeten om de kleuren te laten inwerken. Fantastisch en wat een rust gaf dat. Niet alleen voor mij zoals je ziet.

De tentoonstellling duurt nog tot 9 november en is gratis met de MJK. 

Ik geloof onmiddellijk dat we geluk hadden met het licht. De Oude Kerk hééft iets met licht. Haha, we hebben het in die kerk ook wel eens minder goed getroffen met de lichtval. Dat kun je hier nog lezen, klik.